αὔτως: Difference between revisions
Ὁ μὲν βίος βραχύς, ἡ δὲ τέχνη μακρή, ὁ δὲ καιρὸς ὀξύς, ἡ δὲ πεῖρα σφαλερή, ἡ δὲ κρίσις χαλεπή → Life is short, art long, opportunity fleeting, experience misleading and judgment difficult
(13_7_3) |
(6_6) |
||
| Line 12: | Line 12: | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0405.png Seite 405]] adv. von [[αὐτός]], mit äolischer Betonung, s. Herm. zum Viger. 735 f; man unterscheidet [[αὔτως]], »vergebens«, von αὕτως, »so«; vgl. Buttmann Lexil. 1, 35 ff; Bekker schreibt im Homer überall [[αὔτως]], mit spirit. len., s. Iliad. 1, 133. 520. 2, 138. 342. 3, 220. 339. 5, 255. 6, 400. 7, 100. 430. 9, 195. 599. 10, 25. 50. 11, 388. 13, 104. 14, 18. 15, 128. 513. 16, 117. 17, 143. 450. 633. 18, 198. 338. 584 (Zenodot [[οὕτως]], Aristarch [[αὔτως]], Scholl. Aristonic., s. Friedlaender). 20, 348. 21, 474. 22, 125. 484. 23, 74. 268. 621. 24, 413. 726 Odyss. 3, 64. 4, 665. 6, 143. 166. 9, 31. 12, 284. 13, 281. 336. 14, 151. 15, 83. 16, 111. 143. 313. 17, 309. 20, 130. 238. 379. 21, 203. 225. 22, 114. 24, 409; var. lect. Iliad. 4, 17 (Bkk. εἰ δ' αὖ πως [[τόδε]] πᾶσι φίλον καὶ ἡδὺγένοιτο). 6, 55 (Bkk. τίη δὲ σὺ κήδεαι [[οὕτως]] ἀνδρῶν). 13, 447 (Bkk. ἐπεὶ σύ περ εὔχεαι [[οὕτως]]). 21, 106 (Bkk. τίη ὀλοφύρεαι [[οὕτως]]) Odyss. 10, 281 (Bkk. πῇ δ' αὖτ', ὦ δύστηνε, δι' ἄκριας ἔρχεαι [[οἶος]]). – 1) ebenso, gerade so, Il. 22, 125 [[αὔτως]] ὥς τε γυναῖκα – κτενέει; vgl. [[αὔτως]] ὡς ὅτε Hes. Th. 702; Theogn. 1249; Soph. Ant. 85 O.R. 931 u. öfter; γυναιξὶν [[αὔτως]] Anacr. 66, 22. In Prosa ist dafür [[ὡσαύτως]] im Gebrauch, w. m. s.; bei Hom. ἃς δ' [[αὔτως]]. Od. 9, 31; bei den Att. einzeln ὧδ' [[αὔτως]], Soph. Tr. 1029. – 2) eben noch so, in Beziehung auf einen vergangenen Zustand, κείσεαι [[αὔτως]] Il. 18, 338, wo sich die Bdtg »ohne daß Jemand sich um dich bekümmerte« anschließt, wie [[αὔτως]] κεῖται [[ἀκηδής]] Od. 20, 130; λευκὸν ἔτ' [[αὔτως]], noch so weiß wie sonst, Il. 23, 268; ἔτι [[κεῖνος]] κεῖται [[αὔτως]], die Leiche liegt noch so wie sonst da, d. i. unverwes't, 24, 413. – 3) in Beziehung auf den gegenwärtigen Zustand, gleich so, wie ich gerade bin, ἀλλὰ καὶ [[αὔτως]] [[ἀντίον]] εἶμ' αὐτῶν Il. 5, 255; ἀλλ' [[αὔτως]] ἐπὶ τάφρον ἰών, wie du bist, ohne Waffen, 18, 198; καὶ [[αὔτως]], auch so schon, auch ohne diese Umstände, 1, 520; vgl. 9, 599. Vgl. Theocr. 2, 133. 3, 30. Dah. – 4) so, ohne Weiteres, [[δίδωμι]] δέ τοι τόδ' [[ἄεθλον]] [[αὔτως]]· οὐ γὰρ [[πύξ]] γε μαχήσεαι Il. 23, 621; dah. »schlechtweg«, οὐκ [[αὔτως]] μυθήσομαι, ἀλλὰ σὺν ὅρκῳ Od. 14, 151; ἀλλ' [[αὔτως]] [[ἄχθος]] ἀρούρης 20, 379, nur so eine Last der Erde. Hieraus fließen die Bdign: a) unbedacht, leichtsinnig, [[αὔτως]] ἐριδαίνομεν Il. 2, 342. – b) vergeblich, umsonst, ἦ νύ τοι [[αὔτως]] οὔατ' ἀκουέμεν ἔστι Il. 15, 128; [[Αἴας]] πῆλ' [[αὔτως]] ἐν χειρὶ [[κόλον]] [[δόρυ]] 16, 117; ἦ σ' [[αὔτως]] [[κλέος]] ἐσθλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα 17, 143. Hom. vrbdt damit Wörter, in denen schon der Begriff des Vergeblichen, Thörichten liegt, μὰψ [[αὔτως]] Iliad. 20, 348, ἀνεμώλιον [[αὔτως]] 21, 474, [[νήπιος]] [[αὔτως]] 22, 484, ἄφρονά τ' [[αὔτως]] 3, 220. – Bei späteren Epikern finden sich noch einzelne Spuren desselben Gebrauchs, λεπτὴ ὁρμιή – [[ἄπλοκος]] [[αὔτως]] Opp. Hal. 3, 469, ohne weiteres, ungeflochten; εἴκαθον [[αὔτως]], ohne weiteres, von selbst, Ap. Rh. 2, 790; ὅπλα [[αὔτως]] γανόωντα, vergeblich, Mel. 115 (VI, 163). – Anch Luc. Pseudol. 3 sagt μὴ προεκχέῃς [[αὔτως]], wo Schol erkl. ματαίως. | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0405.png Seite 405]] adv. von [[αὐτός]], mit äolischer Betonung, s. Herm. zum Viger. 735 f; man unterscheidet [[αὔτως]], »vergebens«, von αὕτως, »so«; vgl. Buttmann Lexil. 1, 35 ff; Bekker schreibt im Homer überall [[αὔτως]], mit spirit. len., s. Iliad. 1, 133. 520. 2, 138. 342. 3, 220. 339. 5, 255. 6, 400. 7, 100. 430. 9, 195. 599. 10, 25. 50. 11, 388. 13, 104. 14, 18. 15, 128. 513. 16, 117. 17, 143. 450. 633. 18, 198. 338. 584 (Zenodot [[οὕτως]], Aristarch [[αὔτως]], Scholl. Aristonic., s. Friedlaender). 20, 348. 21, 474. 22, 125. 484. 23, 74. 268. 621. 24, 413. 726 Odyss. 3, 64. 4, 665. 6, 143. 166. 9, 31. 12, 284. 13, 281. 336. 14, 151. 15, 83. 16, 111. 143. 313. 17, 309. 20, 130. 238. 379. 21, 203. 225. 22, 114. 24, 409; var. lect. Iliad. 4, 17 (Bkk. εἰ δ' αὖ πως [[τόδε]] πᾶσι φίλον καὶ ἡδὺγένοιτο). 6, 55 (Bkk. τίη δὲ σὺ κήδεαι [[οὕτως]] ἀνδρῶν). 13, 447 (Bkk. ἐπεὶ σύ περ εὔχεαι [[οὕτως]]). 21, 106 (Bkk. τίη ὀλοφύρεαι [[οὕτως]]) Odyss. 10, 281 (Bkk. πῇ δ' αὖτ', ὦ δύστηνε, δι' ἄκριας ἔρχεαι [[οἶος]]). – 1) ebenso, gerade so, Il. 22, 125 [[αὔτως]] ὥς τε γυναῖκα – κτενέει; vgl. [[αὔτως]] ὡς ὅτε Hes. Th. 702; Theogn. 1249; Soph. Ant. 85 O.R. 931 u. öfter; γυναιξὶν [[αὔτως]] Anacr. 66, 22. In Prosa ist dafür [[ὡσαύτως]] im Gebrauch, w. m. s.; bei Hom. ἃς δ' [[αὔτως]]. Od. 9, 31; bei den Att. einzeln ὧδ' [[αὔτως]], Soph. Tr. 1029. – 2) eben noch so, in Beziehung auf einen vergangenen Zustand, κείσεαι [[αὔτως]] Il. 18, 338, wo sich die Bdtg »ohne daß Jemand sich um dich bekümmerte« anschließt, wie [[αὔτως]] κεῖται [[ἀκηδής]] Od. 20, 130; λευκὸν ἔτ' [[αὔτως]], noch so weiß wie sonst, Il. 23, 268; ἔτι [[κεῖνος]] κεῖται [[αὔτως]], die Leiche liegt noch so wie sonst da, d. i. unverwes't, 24, 413. – 3) in Beziehung auf den gegenwärtigen Zustand, gleich so, wie ich gerade bin, ἀλλὰ καὶ [[αὔτως]] [[ἀντίον]] εἶμ' αὐτῶν Il. 5, 255; ἀλλ' [[αὔτως]] ἐπὶ τάφρον ἰών, wie du bist, ohne Waffen, 18, 198; καὶ [[αὔτως]], auch so schon, auch ohne diese Umstände, 1, 520; vgl. 9, 599. Vgl. Theocr. 2, 133. 3, 30. Dah. – 4) so, ohne Weiteres, [[δίδωμι]] δέ τοι τόδ' [[ἄεθλον]] [[αὔτως]]· οὐ γὰρ [[πύξ]] γε μαχήσεαι Il. 23, 621; dah. »schlechtweg«, οὐκ [[αὔτως]] μυθήσομαι, ἀλλὰ σὺν ὅρκῳ Od. 14, 151; ἀλλ' [[αὔτως]] [[ἄχθος]] ἀρούρης 20, 379, nur so eine Last der Erde. Hieraus fließen die Bdign: a) unbedacht, leichtsinnig, [[αὔτως]] ἐριδαίνομεν Il. 2, 342. – b) vergeblich, umsonst, ἦ νύ τοι [[αὔτως]] οὔατ' ἀκουέμεν ἔστι Il. 15, 128; [[Αἴας]] πῆλ' [[αὔτως]] ἐν χειρὶ [[κόλον]] [[δόρυ]] 16, 117; ἦ σ' [[αὔτως]] [[κλέος]] ἐσθλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα 17, 143. Hom. vrbdt damit Wörter, in denen schon der Begriff des Vergeblichen, Thörichten liegt, μὰψ [[αὔτως]] Iliad. 20, 348, ἀνεμώλιον [[αὔτως]] 21, 474, [[νήπιος]] [[αὔτως]] 22, 484, ἄφρονά τ' [[αὔτως]] 3, 220. – Bei späteren Epikern finden sich noch einzelne Spuren desselben Gebrauchs, λεπτὴ ὁρμιή – [[ἄπλοκος]] [[αὔτως]] Opp. Hal. 3, 469, ohne weiteres, ungeflochten; εἴκαθον [[αὔτως]], ohne weiteres, von selbst, Ap. Rh. 2, 790; ὅπλα [[αὔτως]] γανόωντα, vergeblich, Mel. 115 (VI, 163). – Anch Luc. Pseudol. 3 sagt μὴ προεκχέῃς [[αὔτως]], wo Schol erkl. ματαίως. | ||
}} | |||
{{ls | |||
|lstext='''αὔτως''': ἐπίρρ. 1) κατὰ τοῦτον ἀκριβῶς τὸν τρόπον, οὕτω [[μάλιστα]], ὡς ἔχει τὸ πράγμα, κτενεῖ δέ με γυμνὸν ἐόντα, [[αὔτως]] ― ὤστε γυναῖκα, θὰ μὲ φονεύσῃ δὲ ἄοπλον [[ὄντα]] ἀκριβῶς ὡς ἐὰν [[ἤμην]] [[γυνή]], Ἰλ. Χ. 125· [[αὔτως]] ὅπωσπερ… Σοφ. Αἴ. 1179· [[αὔτως]] ὡς..., Ἀπολλ. Ρόδ. Α. 890. 2) [[ἐντεῦθεν]], ἐπὶ περιφρονητικῆς ἐννοίας, ἀκριβῶς οὕτω, οὕτω δέ, οὐχὶ καλλίτερα, τί σὺ κήδεαι [[αὔτως]] ἀνδρῶν, διατὶ δὲν λαμβάνεις καλλιτέραν πρόνοιαν, Ἰλ. Ζ. 55 (Spitzn. [[οὕτως]], ὡς ἐν Β. 342)· οἴχεται [[αὔτως]], ἀπῆλθεν [[ὅπως]] ἤθελεν, Ὀδ. Δ. 665· [[συχνάκις]] συνεκφέρεται [[μετὰ]] λέξεων περιφρόνησιν δηλουσῶν, πάϊς δ’ ἔτι [[νήπιος]] [[αὔτως]], ἐντελῶς [[βρέφος]], Ἰλ. Ω. 726 (ἀλλ’ ἐν Ζ. 400 ἡ αὐτὴ [[φράσις]] σημαίνει ἀγάπην, στοργήν)· οὕτω, μὰψ [[αὔτως]] Υ. 348· ἀνεμώλιον [[αὔτως]] Φ. 474· [[αὔως]] [[ἄχθος]] ἀρούρης Ὀδ. Υ. 379, κτλ. ― Ἐντεῦθεν φαίνεται ὅτι παράγεται ὁ [[τύπος]] [[ὡσαύτως]] (παρ’ Ὁμ. ἀείποτε ὡς δ’ [[αὔτως]]), ἀκριβῶς κατὰ τὸν [[ἴδιον]] τρόπον, συνήθως παρ’ Ἀττ., πρβλ. Stallb. Πλάτ. Φαίδωνα 102Ε· ἐν Σοφ. Τρ. 1040, ὧδ’ [[αὔτως]], ὥς μ’ ὤλεσεν. ΙΙ. ἐν ἀναφορᾷ πρὸς τὸ παρελθόν, ἀκριβῶς ὡς πρότερον [[ὅπως]] ἦτο, Ἰλ. Α. 133., Σ. 338, Ὁδ. Υ. 130· [[ὡσαύτως]] τῇ προσθήκῃ τοῦ ἔτι, λευκὸν ἔτ' [[αὔτως]], λευκὸν [[εἰσέτι]] ὡς ὅτε ἦτο νέον, Ἰλ. Ψ. 268· ἔτι κεῖται [[αὔτως]] ἐν κλισίῃσι, ἔτι κεῖται [[ὅπως]] ἀκριβῶς ἦτο, Ω. 413· [[οὕτως]], ἡ δὲ καὶ αὕτως, καὶ [[καλῶς]] ἐχόντων τῶν πραγμάτων, Α. 520, Ε. 255. ΙΙΙ. εἰκῇ, [[ἁπλῶς]] καὶ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ἀγὼ οὐκ [[αὔτως]] μυθήσομαι, ἀλλὰ σὺν ὅρκω Ὀδ. Ξ. 151· ἀλλὰ πολλὰ χωρία εἰς ἃ αὔτη ἡ [[σημασία]] ἀποδίδοται, δύνανται νὰ ὑπαχθῶσιν εἴς τινα τῶν προηγουμένων διαιρέσεων, ὡς ἐν Ἰλ. Π. 11., Σ. 584, κτλ. ― (Ὡς πρὸς τὴν ἀρχὴν τῆς λέξεως Ἀρχαῖοι καὶ νεώτεροι γραμμ. διαφωνοῦσιν ἂν ἔπρεπε νὰ γράφηται [[αὔτως]] (ἐκ τοῦ θηλ. τοῦ οὖτος) = οὔτος, ἢ [[αὔτως]] (ἐκ τοῦ [[αὐτός]]), πρβλ. Ἀπολλώνιον ἐν Α. Β. 585, Ἐτυμ. Μ. 172. 34 [[μετὰ]] τοῦ Βουττμ. ἐν Λεξιλ. ἐν λ., Ἕρμανν. π. τῆς Ἀντων. αὐτὸς § 15. Ἡ τελεταία ἐν τῶν δύο φαίνεται ἡ πιθανωτέρα γνώμη. Ὁ τονισμός, [[αὔτως]] ἀντὶ αὐτῶς, καλεῖται Αἰολ.). | |||
}} | }} | ||
Revision as of 11:24, 5 August 2017
English (LSJ)
Adv.: I in this very manner, even so, γυμνὸν ἐόντα αὔ. ὥς τε γυναῖκα unarmed just as I am like a woman, Il.22.125; in the self-same way, likewise, σὺν δ' αὔ. ἐγώ S.Ant.85, cf. Numen. ap. Ath. 7.328d; αὔ. ὅπωσπερ . . S.Aj.1179; αὔ., ὧδ' αὔ., ὥς μ' ὤλεσεν Id.Tr.1040 (lyr.); αὔ. ὡς . . Hes.Th.702, A.R.1.90: c. dat., γυναιξὶν αὔ. Anacr.21.14: hence ὡσαύτως (q. v.), in Hom. always ὡς δ' αὔτως, as in Pl.Phd.102e, X.An.5.6.9. 2 in a contemptuous sense, just so, τίη σὺ κήδεαι αὔ. ἀνδρῶν; why take you no better care? v.l. for οὕτως in Il.6.55; οἴχεται αὔ. has gone off just as he pleased, Od.4.665: joined with words implying contempt, νήπιος αὔ. a mere child, Il.24.726, cf. 6.400; μὰψ αὔ. 20.348; ἀνεμώλιον αὔ. 21.474; αὔ. ἄχθος ἀρούρης Od.20.379, etc.; so, in vain, οὐκ αὔ. μυθήσομαι 14.151, cf. Il. 2.342, etc. II in reference to the past, just as before, as it was, ἧσθαι, κεῖσθαι, Il.1.133, 18.338, Od.20.130; λευκὸν ἔτ' αὔ. still white as when new, Il.23.268; ἔτι κεῖται αὔ. ἐν κλισίῃσι just as he was, 24.413; καὶ αὔ. still, unceasingly, 1.520. (From αὐτός, hence αὔτως in Homer, cf. Il.23.268, Od.14.151 (from αὕτη with Aeol. psilosis acc. to Eust.235.5, al.); but αὕτως is usu. written in codd. of Trag. Gramm. were divided as to etym. and accent, cf. A.D.Adv.174.1, EM172.34, and distd. αὕτως 'likewise' from αὔτως 'in vain'. Dam. Pr.178 uses αὕτως, = of itself (from αὑτοῦ).)
German (Pape)
[Seite 405] adv. von αὐτός, mit äolischer Betonung, s. Herm. zum Viger. 735 f; man unterscheidet αὔτως, »vergebens«, von αὕτως, »so«; vgl. Buttmann Lexil. 1, 35 ff; Bekker schreibt im Homer überall αὔτως, mit spirit. len., s. Iliad. 1, 133. 520. 2, 138. 342. 3, 220. 339. 5, 255. 6, 400. 7, 100. 430. 9, 195. 599. 10, 25. 50. 11, 388. 13, 104. 14, 18. 15, 128. 513. 16, 117. 17, 143. 450. 633. 18, 198. 338. 584 (Zenodot οὕτως, Aristarch αὔτως, Scholl. Aristonic., s. Friedlaender). 20, 348. 21, 474. 22, 125. 484. 23, 74. 268. 621. 24, 413. 726 Odyss. 3, 64. 4, 665. 6, 143. 166. 9, 31. 12, 284. 13, 281. 336. 14, 151. 15, 83. 16, 111. 143. 313. 17, 309. 20, 130. 238. 379. 21, 203. 225. 22, 114. 24, 409; var. lect. Iliad. 4, 17 (Bkk. εἰ δ' αὖ πως τόδε πᾶσι φίλον καὶ ἡδὺγένοιτο). 6, 55 (Bkk. τίη δὲ σὺ κήδεαι οὕτως ἀνδρῶν). 13, 447 (Bkk. ἐπεὶ σύ περ εὔχεαι οὕτως). 21, 106 (Bkk. τίη ὀλοφύρεαι οὕτως) Odyss. 10, 281 (Bkk. πῇ δ' αὖτ', ὦ δύστηνε, δι' ἄκριας ἔρχεαι οἶος). – 1) ebenso, gerade so, Il. 22, 125 αὔτως ὥς τε γυναῖκα – κτενέει; vgl. αὔτως ὡς ὅτε Hes. Th. 702; Theogn. 1249; Soph. Ant. 85 O.R. 931 u. öfter; γυναιξὶν αὔτως Anacr. 66, 22. In Prosa ist dafür ὡσαύτως im Gebrauch, w. m. s.; bei Hom. ἃς δ' αὔτως. Od. 9, 31; bei den Att. einzeln ὧδ' αὔτως, Soph. Tr. 1029. – 2) eben noch so, in Beziehung auf einen vergangenen Zustand, κείσεαι αὔτως Il. 18, 338, wo sich die Bdtg »ohne daß Jemand sich um dich bekümmerte« anschließt, wie αὔτως κεῖται ἀκηδής Od. 20, 130; λευκὸν ἔτ' αὔτως, noch so weiß wie sonst, Il. 23, 268; ἔτι κεῖνος κεῖται αὔτως, die Leiche liegt noch so wie sonst da, d. i. unverwes't, 24, 413. – 3) in Beziehung auf den gegenwärtigen Zustand, gleich so, wie ich gerade bin, ἀλλὰ καὶ αὔτως ἀντίον εἶμ' αὐτῶν Il. 5, 255; ἀλλ' αὔτως ἐπὶ τάφρον ἰών, wie du bist, ohne Waffen, 18, 198; καὶ αὔτως, auch so schon, auch ohne diese Umstände, 1, 520; vgl. 9, 599. Vgl. Theocr. 2, 133. 3, 30. Dah. – 4) so, ohne Weiteres, δίδωμι δέ τοι τόδ' ἄεθλον αὔτως· οὐ γὰρ πύξ γε μαχήσεαι Il. 23, 621; dah. »schlechtweg«, οὐκ αὔτως μυθήσομαι, ἀλλὰ σὺν ὅρκῳ Od. 14, 151; ἀλλ' αὔτως ἄχθος ἀρούρης 20, 379, nur so eine Last der Erde. Hieraus fließen die Bdign: a) unbedacht, leichtsinnig, αὔτως ἐριδαίνομεν Il. 2, 342. – b) vergeblich, umsonst, ἦ νύ τοι αὔτως οὔατ' ἀκουέμεν ἔστι Il. 15, 128; Αἴας πῆλ' αὔτως ἐν χειρὶ κόλον δόρυ 16, 117; ἦ σ' αὔτως κλέος ἐσθλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα 17, 143. Hom. vrbdt damit Wörter, in denen schon der Begriff des Vergeblichen, Thörichten liegt, μὰψ αὔτως Iliad. 20, 348, ἀνεμώλιον αὔτως 21, 474, νήπιος αὔτως 22, 484, ἄφρονά τ' αὔτως 3, 220. – Bei späteren Epikern finden sich noch einzelne Spuren desselben Gebrauchs, λεπτὴ ὁρμιή – ἄπλοκος αὔτως Opp. Hal. 3, 469, ohne weiteres, ungeflochten; εἴκαθον αὔτως, ohne weiteres, von selbst, Ap. Rh. 2, 790; ὅπλα αὔτως γανόωντα, vergeblich, Mel. 115 (VI, 163). – Anch Luc. Pseudol. 3 sagt μὴ προεκχέῃς αὔτως, wo Schol erkl. ματαίως.
Greek (Liddell-Scott)
αὔτως: ἐπίρρ. 1) κατὰ τοῦτον ἀκριβῶς τὸν τρόπον, οὕτω μάλιστα, ὡς ἔχει τὸ πράγμα, κτενεῖ δέ με γυμνὸν ἐόντα, αὔτως ― ὤστε γυναῖκα, θὰ μὲ φονεύσῃ δὲ ἄοπλον ὄντα ἀκριβῶς ὡς ἐὰν ἤμην γυνή, Ἰλ. Χ. 125· αὔτως ὅπωσπερ… Σοφ. Αἴ. 1179· αὔτως ὡς..., Ἀπολλ. Ρόδ. Α. 890. 2) ἐντεῦθεν, ἐπὶ περιφρονητικῆς ἐννοίας, ἀκριβῶς οὕτω, οὕτω δέ, οὐχὶ καλλίτερα, τί σὺ κήδεαι αὔτως ἀνδρῶν, διατὶ δὲν λαμβάνεις καλλιτέραν πρόνοιαν, Ἰλ. Ζ. 55 (Spitzn. οὕτως, ὡς ἐν Β. 342)· οἴχεται αὔτως, ἀπῆλθεν ὅπως ἤθελεν, Ὀδ. Δ. 665· συχνάκις συνεκφέρεται μετὰ λέξεων περιφρόνησιν δηλουσῶν, πάϊς δ’ ἔτι νήπιος αὔτως, ἐντελῶς βρέφος, Ἰλ. Ω. 726 (ἀλλ’ ἐν Ζ. 400 ἡ αὐτὴ φράσις σημαίνει ἀγάπην, στοργήν)· οὕτω, μὰψ αὔτως Υ. 348· ἀνεμώλιον αὔτως Φ. 474· αὔως ἄχθος ἀρούρης Ὀδ. Υ. 379, κτλ. ― Ἐντεῦθεν φαίνεται ὅτι παράγεται ὁ τύπος ὡσαύτως (παρ’ Ὁμ. ἀείποτε ὡς δ’ αὔτως), ἀκριβῶς κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον, συνήθως παρ’ Ἀττ., πρβλ. Stallb. Πλάτ. Φαίδωνα 102Ε· ἐν Σοφ. Τρ. 1040, ὧδ’ αὔτως, ὥς μ’ ὤλεσεν. ΙΙ. ἐν ἀναφορᾷ πρὸς τὸ παρελθόν, ἀκριβῶς ὡς πρότερον ὅπως ἦτο, Ἰλ. Α. 133., Σ. 338, Ὁδ. Υ. 130· ὡσαύτως τῇ προσθήκῃ τοῦ ἔτι, λευκὸν ἔτ' αὔτως, λευκὸν εἰσέτι ὡς ὅτε ἦτο νέον, Ἰλ. Ψ. 268· ἔτι κεῖται αὔτως ἐν κλισίῃσι, ἔτι κεῖται ὅπως ἀκριβῶς ἦτο, Ω. 413· οὕτως, ἡ δὲ καὶ αὕτως, καὶ καλῶς ἐχόντων τῶν πραγμάτων, Α. 520, Ε. 255. ΙΙΙ. εἰκῇ, ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ἀγὼ οὐκ αὔτως μυθήσομαι, ἀλλὰ σὺν ὅρκω Ὀδ. Ξ. 151· ἀλλὰ πολλὰ χωρία εἰς ἃ αὔτη ἡ σημασία ἀποδίδοται, δύνανται νὰ ὑπαχθῶσιν εἴς τινα τῶν προηγουμένων διαιρέσεων, ὡς ἐν Ἰλ. Π. 11., Σ. 584, κτλ. ― (Ὡς πρὸς τὴν ἀρχὴν τῆς λέξεως Ἀρχαῖοι καὶ νεώτεροι γραμμ. διαφωνοῦσιν ἂν ἔπρεπε νὰ γράφηται αὔτως (ἐκ τοῦ θηλ. τοῦ οὖτος) = οὔτος, ἢ αὔτως (ἐκ τοῦ αὐτός), πρβλ. Ἀπολλώνιον ἐν Α. Β. 585, Ἐτυμ. Μ. 172. 34 μετὰ τοῦ Βουττμ. ἐν Λεξιλ. ἐν λ., Ἕρμανν. π. τῆς Ἀντων. αὐτὸς § 15. Ἡ τελεταία ἐν τῶν δύο φαίνεται ἡ πιθανωτέρα γνώμη. Ὁ τονισμός, αὔτως ἀντὶ αὐτῶς, καλεῖται Αἰολ.).
