παραθήκη: Difference between revisions
Τούτῳ τῷ λόγῳ χρήσαιτο ἄν τις ἐπ' ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων οἳ παραδόξως ἀλαζονεύονται, μηδὲ τὰ κοινὰ τοῖς ἀνθρώποις ἐπιτελεῖν δυνάμενοι → One would use this fable for those who give themselves unreasonable airs, but can't handle everyday life (Aesop 40)
(5) |
(3b) |
||
| Line 30: | Line 30: | ||
{{lsm | {{lsm | ||
|lsmtext='''παραθήκη:''' ἡ, αυτό που εμπιστεύεται [[κάποιος]] σε κάποιον, [[απόθεμα]], σε Ηρόδ.· λέγεται για ανθρώπους, όμηρος, [[αιχμάλωτος]], στον ίδ. | |lsmtext='''παραθήκη:''' ἡ, αυτό που εμπιστεύεται [[κάποιος]] σε κάποιον, [[απόθεμα]], σε Ηρόδ.· λέγεται για ανθρώπους, όμηρος, [[αιχμάλωτος]], στον ίδ. | ||
}} | |||
{{elru | |||
|elrutext='''παραθήκη:''' ἡ<b class="num">1)</b> приложение, добавление (λόγου Plut.);<br /><b class="num">2)</b> вручаемое на хранение, вклад: παραθήκην τινί τι τιθέναι Her. вверять кому-л. что-л.;<br /><b class="num">3)</b> залог, заложник(и) (τινὰ παραθήκην παρατιθέναι ἔς τινα Her.; παραθήκην φυλάξαι NT). | |||
}} | }} | ||
Revision as of 07:40, 31 December 2018
English (LSJ)
ἡ,
A anything entrusted to one. deposit, Hdt.6.86, 9.45, BGU1004.15 (iii B. C.), LXX Le.6.2 (5.21), Ps.-Phoc.135, Ostr.Bodl.i 274 (i B. C.), SIG742.51 (Ephesus, i B. C.); of persons, hostage, Hdt.6.73.
German (Pape)
[Seite 479] ἡ, 1) das Zugelegte od. die Zulage, der Zusatz, Sp. – 2) das bei Einem Niedergelegte, ihm Anvertrau'te, Pfand, Depositum, nach den Atticisten unattisch für παρακαταθήκη; Her. 9, 45 παραθήκην ὑμῖν τὰ ἔπεα τάδε τίθεμαι; auch von Menschen, Geißel, 6, 73; Phocyl. 127 u. Sp.; s. Lob. zu Phryn. 312.
Greek (Liddell-Scott)
παραθήκη: ἡ, πᾶν ὅ,τι τίθεται πλησίον τινός, προσθήκη, παράρτημα, Πλούτ. 2. 855D. ΙΙ. πᾶν ὅ,τι εἶναι ἐμπεπιστευμένον εἴς τινα, ἀλλαχοῦ παρακαταθήκη, Ἡρόδ. 9. 45, Ψευδο-Φωκυλ. 127· ὡσαύτως ἐπὶ προσώπων, ὅμηρος, Ἡρόδ. 6. 73.
French (Bailly abrégé)
ης (ἡ) :
1 appendice, supplément;
2 otage.
Étymologie: παρατίθημι.
English (Strong)
from παρατίθημι; a deposit, i.e. (figuratively) trust: committed unto.
English (Thayer)
παραθηκης, ἡ (παρατίθημι, which see), a deposit, a trust or thing consigned to one's faithful keeping (Vulg. depositum): used of the correct knowledge and pure doctrine of the gospel, to be held firmly and faithfully, and to be conscientiously delivered unto others: μου possessive genitive (the trust committed unto me; elz 1633reads here παρακαταθήκη, which see)); G L T Tr WH in Herodotus 9,45; (others)). In the Greek writings παρακαταθήκη (which see) is more common; cf. Lob. ad Phryn., p. 312; Winer's Grammar, 102 (96).
Greek Monolingual
ἡ, ΜΑ παρατίθημι
παρακαταθήκη
αρχ.
1. καθετί που τοποθετείται κοντά σε κάτι άλλο, προσθήκη, παράρτημα
2. ενέχυρο
3. καθετί εμπεπιστευμένο σε άλλον
4. η πίστη τών χριστιανών («τὴν καλὴν παραθήκην φύλαξον διὰ Πνεύματος Ἁγίου», ΚΔ)
5. (για πρόσ.) όμηρος
6. φέρετρο.
Greek Monotonic
παραθήκη: ἡ, αυτό που εμπιστεύεται κάποιος σε κάποιον, απόθεμα, σε Ηρόδ.· λέγεται για ανθρώπους, όμηρος, αιχμάλωτος, στον ίδ.
Russian (Dvoretsky)
παραθήκη: ἡ1) приложение, добавление (λόγου Plut.);
2) вручаемое на хранение, вклад: παραθήκην τινί τι τιθέναι Her. вверять кому-л. что-л.;
3) залог, заложник(и) (τινὰ παραθήκην παρατιθέναι ἔς τινα Her.; παραθήκην φυλάξαι NT).
