ἐμέω

English (LSJ)

Il.15.11, impf.

   A ἤμουν Ar.Fr.351, X.An.4.8.20, Ion. ἤμεον Hdt.7.88: fut. ἐμέσω Hp.Morb.2.15, Att. ἐμῶ (ἐνεξ-) Polyzel.4: fut. Med. ἐμέομαι Hp.Nat.Hom.5, ἐμοῦμαι A.Eu.730: aor. ἤμεσα Hp. Epid.1.26.έ, etc., (ἐξ-) Ar.Ach.6, inf. ἐμέσαι Hdt.1.133; Ep. ἔμεσσα (ἀπ-) Il.14.437 (prob. ἐξήμεσσα should be restored for -ήμησα in Hes. Th.497; ὑπερ-έμησα occurs in the Mss. of Hp.Morb.2.17): pf. ἐμήμεκα Luc.Lex.21, Ael.NA17.37: plpf. ἐμημέκεε Hp.Epid.5.42, ἐμημέκει D.L.6.7:—Pass., fut. ἐμεθήσομαι (ἐξ-) LXXJb.20.15: aor. inf. ἐμεθῆναι Gal.7.219: pf. ἐμήμεσμαι Ael.VH13.22:—vomit, throw up, αἷμ' ἐμέων Il.15.11, cf. Hdt.7.88; ἐμοῦσα θρόμβους A.Eu.184; ἰόν ib. 730: abs., vomit, be sick, Hdt.1.133, X.An.4.8.20; ἐμέειν ἀπὸ συρμαϊσμοῦ Hp.Art.40; ἐ. πτίλῳ to make oneself sick with a feather, Ar. Ach.587.    2 metaph., throw up a flood of words, Eun.VSp.488 B. (ϝεμε-, cf. Skt. vámiti 'vomit', Lat. vomo, vomitus, Lith. vémti, etc.)

German (Pape)

[Seite 807] fut. ἐμέσω, perf. ἐμήμεκα, Luc. Lex. 21 (vomo), ausspeien, ausbrechen, durch Brechen von sich geben; αἷμα Il. 15, 11; θρόμβους Aesch. Eum. 175; ἐμεῖ (fut. med.) ἰόν 700; sich erbrechen, Plat. Phaedr. 268 b; Xen. An. 4, 8, 20; Hippocr. – Uebtr., vom Worte, plaudern, was Einem in den Mund kommt, Sp.

Greek (Liddell-Scott)

ἐμέω: παρατ. ἤμουν Ἀριστοφ. Ἀποσπ. 130, Ξεν. Ἀν. 4. 8. 20, Ἰων. ἤμεον Ἡρόδ. 7. 88. μέλλ. ἐμέσω Ἱππ. 467. 4 (Littré 7. σ. 28), Ἀττ. ἐμῶ (ἐνεξ-) Πολύζηλος ἐν «Δημοτυνδάρεῳ» 4· ὡσαύτως μέσ. μέλλ. ἐμέομαι Ἱππ. 226. 18, 19, ἐμοῦμαι Αἰσχύλ. Εὐμ. 730: ἀόρ. ἤμεσα Ἱππ. 979Ε, κτλ., (ἐξ-) Ἀριστοφ. Ἀχ. 6, ἀπαρ. ἐμέσαι Ἡρόδ. 1. 133, Ἐπ. ἔμεσα (ἀπ-) Ἰλ. Ξ. 437 (ἴσως ἐπανορθωτέον ἀντὶ ἐξήμησα ἐν Ἡσ. Θ. 497· ὑπερέμησα ἀπαντᾷ ἐν τοῖς χειρογρ. τοῦ Ἱππ. 462. 32., 467. 23, 32): πρκμ. ἐμήμεκα Λουκ. Λεξιφ. 21, Αἰλ.: ὑπερσ. ἐμημέκκε Ἱππ. 1153Β (Littré 5. σ. 232), ἐμεμέκει Διογ. Λ. 6. 7: - Παθ., μέλλ. ἐμεθήσομαι (ἐξ-) Ἑβδ.: ἀόρ. ἐμεθῆναι Γαλην.: πρκμ. ἐμήμεσμαι Αἰλ. Π. Ἱστ. 13. 21. (Ἐκ √ ϜΕΜ· πρβλ. Σανσκρ. vam, vam-âmi (ἐμέω, vomo), vam-athus (ἔμετος, vomitus)· Παλαιο-Σκανδ. vaem-a (αἰσθάνομαι ναυτίαν).) Ἐμῶ, «ξερνῶ», αἷμ’ ἐμέων Ἰλ. Ο. 11, πρβλ. Ἡρόδ. 7. 88· ἐμοῦσα θρόμβους Αἰσχύλ. Εὐμ. 184, πρβλ. 730: ἀπολ., ἐμῶ, ξερνῶ, καί σφι οὐκ ἐμέσαι ἔξεστι Ἡρόδ. 1. 133, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1599, Ξεν. Ἀν. 4. 8, 20 ἐμέειν ἀπὸ συρμαϊσμοῦ Ἱππ. π. Ἄρθρ. 805· ἐμεῖν πτίλῳ, διεγείρειν ἔμετον διὰ πτεροῦ, Ἀριστοφ. Ἀχαρν. 587, (οὕτω, πτερὸν ταχέως καὶ λεκάνην ἐνεγκάτω Κρατῖνος ἐν «Ὥραις» 6)· μεταφ., ἐκχέω ἐκ τοῦ στόματός μου κακοὺς λόγους, Εὐνάπ. Προαιρ. σ. 86.

French (Bailly abrégé)

-ῶ :
impf. ἤμουν, f. ἐμοῦμαι, ao. ἤμεσα, pf. ἐμήμεκα, pqp. ἐμημέκειν;
Pass. ao. *ἠμέθην > inf. ἐμεθῆναι ; pf. ἐμήμεσμαι;
vomir, acc..
Étymologie: R. Ϝεμ, vomir ; cf. lat. vomo.

English (Autenrieth)

spew or spit out, Il. 15.11†.

Spanish (DGE)

• Morfología: [pres. 3^a sg. ἐμέει Hp.Int.6, plu. ἐμέουσιν Hp.Nat.Hom.6, part. masc. nom. ἐμέων Il.15.11, jón. ac. ἐμεῦντα Hp.Loc.Hom.33, pas. part. neutr. plu. ἐμεύμενα Hp.Epid.4.46, Aret.SA 2.6.5; impf. 3^a sg. ἤμεε Hdt.7.88, AP 7.625 (Antip.Thess.); fut. 3^a sg. ἐμέσει Hp.Mul.1.2 (p.16), Gal.14.521, med. contr. ἐμοῦμαι Ar.Fr.49, 2^a sg. ἐμῇ A.Eu.730, 3^a ἐμεῖται Hp.Nat.Hom.5; aor. ἤμεσα Hdt.1.133, Hp.Epid.1.26.5, Thphr.Char.3.3; perf. ind. 2^a sg. ἐμήμεκας Luc.Lex.21, part. dat. plu. ἐμημεκόσιν Dsc.5.72.1, pas. plu. neutr. ἐμημεσμένα Ael.VH 13.22; plusperf. sg. 3^a ἐμημέκει Hp.Epid.5.42, D.L.6.7]
1 vomitar, echar por la boca, αἷμα Il.l.c., Hdt.7.88, Arist.HA 588^a1, θρόμβους A.Eu.184, cf. Luc.Lex.21, Paus.10.24.6, ἤμεσε χολώδεα ὀλίγα μέλανα Hp.Epid.1.26.5, cf. Mul.1.2, Nat.Hom.6, Int.6, Mnesith.Ath.20.20, Gal.17(2).271, ἐμημέκει οὐ πολύ Hp.Epid.5.42, cf. Mnesith.Ath.45.14, Luc.Tim.45, δαιτὸς ... τὸ περισσόν AP l.c., τοῖς ... χείλεσιν ἐπικύψας ... λίθον ... περικαλλέστατον πρὸς τοῖς ποσὶν ἤμεσε τῶν γυναικῶν ocultándola en su pico, echó a los pies de las mujeres una piedra preciosísima D.P.Au.1.31, en v. pas. ἐν ταῖς νόσοις καὶ ἐμοῦνται (ἕλμινθες) Arist.Fr.241
•part. pas. subst. τὸ ἐμούμενον lo vomitado, el vómito Hp.Prog.13, Aret.l.c., τὰ ἐμημεσμένα Ael.VH 13.22
•tb. en v. med. φλέγμα Hp.Nat.Hom.5, τὸν ἰόν A.Eu.730
•abs. vomitar, tener vómitos ἐμεῖν ἐκ συρμαισμοῦ Hp.Art.40, ἐπὴν δ' ἐμπλησθῇ, ἐμεσάτω Hp.Morb.2.43, cf. Loc.Hom.33, Hdt.1.133, τῷ πτίλῳ μέλλεις ἐμεῖν; ¿te vas a provocar un vómito con la pluma? Ar.Ach.587, cf. Pl.Phdr.268b, X.An.4.8.20, Thphr.l.c., Dsc.l.c., Gal.10.582, 14.521, Plu.2.232f, ἦν ... ἐμημεκὼς ἐς τὴν πηγὴν ὁ ὄφις Ael.NA 17.37
•tb. en v. med.-pas. κλυστὴρ ἐπανῆλθέ τισιν ὡς ἐμεθῆναι Gal.7.219.
2 fig. vomitar, arrojar fuera de sí algo detestable ἄγριον βάρος Ar.Fr.365, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου Apoc.3.16, πᾶσαν ἠμέσαμεν κακίαν Chrys.M.62.269, cf. Didym.in Zach.4.10, ναυτίασας ἔμεσε Ast.Soph.Hom.11.3, abs. οὐκ εἰσὶ τῶν ἐμούντων ἀλλὰ τῶν ἀκριβούντων no son de los que tienen verborrea sino de los que hablan con precisión Eun.VS 488.

• Etimología: Rel. ai. vámiti, lat. vomō, lit. inf. vémti, quizá c. pérdida de la Ϝ en gr. por disim. en entorno labial.

English (Strong)

of uncertain affinity; to vomit: (will) spue.

English (Thayer)

ἐμῷ (cf. Sanskrit vam, Latin vomere; Curtius, § 452; Vanicek, p. 886f)): 1st aorist infinitive ἐμέσαι; to vomit, vomit forth, throw up, from Homer down: τινα ἐκ τοῦ στόματος, i. e. to reject with extreme disgust, Revelation 3:16.

Greek Monotonic

ἐμέω: παρατ. ἤμουν, Ιων. ἤμεον, μέλ. ἐμέσω, Αττ. ἐμῶ, Μέσ. ἐμοῦμαι· αόρ. αʹ ἤμεσα, Επικ. ἔμεσα· παρακ. ἐμήμεκα· κάνω εμετό, ξερνώ, σε Ομήρ. Ιλ., Ηρόδ. κ.λπ.· απόλ., κάνω εμετούς, είμαι άρρωστος, σε Ηρόδ., Αττ.· ἐμ. πτίλῳ, προκαλώ εμετό με φτερό, σε Αριστοφ.

Russian (Dvoretsky)

ἐμέω: (impf. ἤμουν, атт. fut. ἐμῶ, aor. ἤμεσα, pf. ἐμήμεκα; pass.: pf. ἠμήμεσμαι, inf. aor. ἐμεθῆναι)
1) извергать, изрыгать, выплевывать (αἷμα Hom.; θρόμβους φόνου, ἰὸν βαρύν Aesch.; μέλι Arst.);
2) страдать рвотой; ἄφρονες ἐγίγνοντο καὶ ἤμουν Xen. они бредили, и их рвало.

Frisk Etymological English

Grammatical information: v.
Meaning: vomit.
Other forms: Aor. ἐμέσ(σ)αι (Il.), perf. ἐμήμεκα (Hp., Luk.), fut. ἐμέσω (Hp.), ἐμῶ, ἐμοῦμαι (Att.), pres. ἐμέθω (Hdn.)
Compounds: With prefix ἀπ-, ἐξ-, ἐν-, ὑπερ- a. o.
Derivatives: Verbal nouns: ἔμετος vomiting (Ion., Arist.) with the bahuvrihis ἀν-, δυσ-, εὑ-έμετος, -ήμετος (Hp. a. o.; also, directly from ἐμέω, δυσ-, εὑ-εμής, -ημής), κοπριήμετος (Hp.); to ὑπερεμέω : ὑπερέμετος (Hp.). From ἔμετος : ἐμεσία be inclined to vomit (Hp.), ἐμετ-ικός, -ώδης, -ήριος, -ιάω (Hp., Arist. u. a.). ἔμεσις and ἔμεσμα id. (Hp.). ἐμίας "spitter" (Com.; s. Chantr. Form. 93). - S. also ἐμύς and περιημεκτέω.
Origin: IE [Indo-European] [1146] *u̯emh₁- vomit
Etymology: In Skt. athematic vámi-ti; also in Lat. vomit, vomimus (ceside vomi-tus), which were reinterpreted as thematic, cf. reg-i-mus. Disyllabic root also in Lith. vémti (with new jot present vemiù ). The root also in North-Germanic, but only in metaph. meaning, e. g. OSw. vami m. disgust. - Schwyzer 222 n. 5 sees in ἐμέω an element of the living language, which would explain that the verb does not sow a Ϝ- in Homer (cf. ἱδρώς, also δίφρος).

Middle Liddell

to vomit, throw up, Il., Hdt., etc.: absol. to vomit, to be sick, Hdt., attic; ἐμ. πτίλωι to make oneself sick with a feather, Ar.