ἀπόγειος

English (LSJ)

α, ον, (γῆ) A from land, coming off land, ἄνεμοι, πνεῦμα, Arist.Mu.394b14, Mete.363a1, cf. Thphr.CP2.3.1; ἡ ἀ. (sc. αὔρα) landbreeze, Arist.Pr.940b24; αἱ ἀπόγεαι ib.945a4; τὰ ἀ. ib.940b18. 2 ἀπόγαιον or ἀπόγειον, τό, mooring cable, Plb.33.9.6, Luc.VH1.42, Polem.Call.26, Lib.Or.59.139, 61.21, etc.; in full, ἀπόγεια (-γυια cod.) σχοινία Hsch. s.v. γύαια; cf. ἀπόγυον. II far from the earth, Plu.2.933b, cf. Olymp.in Mete.10.14,al.: Comp., Cleom.2.6, Ptol.Alm.9.1: Sup., Theo Sm.p.157 H.; τὸ ἀ. (sc. σημεῖον), in Astronomy, a planet's greatest distance from the earth, apogee, Ptol. Alm.3.3. 2 from the shore, Luc.Lex.15.

German (Pape)

[Seite 298] (γῆ), = ἀπόγαιος, 1) vom Lande her, vom Winde, Arist. mund. 4, 10, oft. – 2) fern der Erde, in der Erdferne, vom Monde gesagt, Plut. fac. orb. lun. 20. – 3) τὰ ἀπόγεια, die Schiffstaue (s. ἀπόγαια), Luc. Hermot. 28.

Greek (Liddell-Scott)

ἀπόγειος: -ον, (γῆ) ἀπὸ τῆς γῆς, ἐπὶ ἀνέμων, ὁ πνέων ἀπὸ τῆς ξηρᾶς, ἄνεμοι, πνεῦμα, Ἀριστ. περὶ Κόσμ. 4. 10, Μετεωρ. 2. 5, 18: - ἡ ἀπογεία (ἐνν. αὔρα), ἐλαφρὸς ἄνεμος πνέων ἀπὸ τῆς ξηρᾶς, Ἀριστ. Πρβλ. 25, 5· ἀλλ’, αἱ ἀπογέαι, αὐτόθι, 40· ὡσαύτως, τὰ ἀπόγεια αὐτόθι 26. 4, πρβλ. Λοβ. Παραλειπ. 473. 2) ἀπόγαιον ἢ ἀπόγειον, το, κάλως, χονδρὸν σχοινίον, κοινῶς «παλαμάρι», δι’ οὗ τὸ πλοῖον προσδένεται εἰς τὴν ξηράν, Πολύβ. 33. 7, 6, Λουκ. π. Ἀλ. Ἱστ. 1. 42, κτλ.· ἀλλ’ ἴσως ἀπόγυον εἶναι ὁ ὀρθὸς τύπος, ὡς ἐν Βοικχίου Urkunden σ. 162, καὶ ἐκ διορθώσεως τοῦ Δινδ. (ἐκ χειρογρ.) ἐν Πολυδ. Α΄, 93, 104. II. ὁ μακρὰν ἀπὸ τῆς γῆς, Πλούτ. 2. 933Β, Λουκ. Λεξιφ. 15· τὸ ἀπόγειον (ἐνν. διάστημα) ἐν τῇ Ἀστρονομίᾳ, ἡ μεγίστη ἀπόστασις πλανήτου τινὸς ἀπὸ τῆς γῆς, Πτολεμ.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
1 qui part de terre : τὰ ἀπόγεια LUC amarres, câbles;
2 éloigné de la terre : τὰ ἀπόγεια PLUT régions éloignées de la terre.
Étymologie: ἀπό, γαῖα.

Spanish (DGE)

-α, -ον

• Alolema(s): ἀπόγεος, -α, -ον Arist.Pr.945^a4

• Morfología: ἀπόγειος, -ον Plu.2.933b, ἀπόγεος, -ον Arist.Pr.945^a7
1 que procede de la tierra de vientos ἄνεμοι Arist.Mu.394^b14, πνεῦμα Arist.Mete.363^a1, ἀνάκλασις Arist.Pr.945^a7, cf. Thphr.CP 2.3.1, Ach.Tat.Intr.Arat.33, Plin.HN 2.114, Olymp.in Mete.56.25
•de pers. terrestre ἐγὼ δὲ ἀπόγειος ... ὄψομαι ... σε Luc.Lex.15
•como subst. ἡ ἀ. (αὔρα) viento procedente de la tierra Arist.Pr.940^b24, cf. 945^a4, τὰ ἀ. Arist.Pr.940^b18.
2 que está lejos de la tierra (la luna) ἀπόγειος ὀλίγον ἀποκρύπτεται χρόνον Plu.2.933b, (αἱ ἐκλείψεις) ἀπογειότεραι más distantes Cleom.2.6.19, cf. Ptol.Alm.9.1, ὁ ἥλιος ἀπογειότατος ἂν εἴη Theo.Sm.p.157, σημεῖον ... ἀπογειότατον Ptol.Alm.3.3, cf. 9.1
•como subst. τὸ ἀ. apogeo, distancia mayor de un planeta a la tierra de los astros ἡ ἀπὸ τοῦ ἀπογείου τοῦ ἀστέρος μετάβασις Ptol.Alm.3.3, op. τὸ περίγειον Olymp.In Mete.10.14.
3 de amarrar, POxy.3238.37 (III d.C.) (cj.), Hsch.s.u. γύαια
•como subst. τὸ ἀ. amarra, cable de amarrar ἐξάψαντες αὐτοῦ (θηρίου) τὰ ἀπόγεια Luc.VH 1.42, λυόντων τὰ ἀ. Polem.Call.26, cf. Lib.Or.59.139, 61.21.
4 subst. τὸ ἀ. aedificium constructum sub terra, Gloss.5.561.

Greek Monolingual

κ. -αιος, -α, -ο (Α ἀπόγειος, -α, -ον) γη
(άνεμος, αύρα) που πνέει από την ξηρά (για το ουδ. ως ουσ. βλ. απόγειον)
αρχ.
1. αυτός που βρίσκεται μακριά από τη Γη
2. σε απόσταση από την ακτή.

Russian (Dvoretsky)

ἀπόγειος: дующий с суши (ἄνεμος Arst., Luc.).