ἄνεῳ

Greek (Liddell-Scott)

ἄνεῳ: ἢ ἄνεω, Ἐπίρρ. (α στερητ., αύω, κραυγάζω), ἄνευ κραυγῆς, ἄνεῳ ἤχου τινός, ἐν σιωπῇ· δὴν δ’ ἄνεῳ ἦσαν Ἰλ. Ι. 30, 695· τίπτ’ ἄνεῳ ἐγένεσθε Β. 323· οἱ δ’ ... ἄνεῴ τε γένοντο Γ. 84, Ὀδ. Η. 144. Κ. 71· ἅπαντες ἦσθ’ ἄνεῳ Β. 240. - Ἐν ἅπασι τοῖς μνημονευθεῖσι χωρίοις συντάσσεται μὲ πληθ. ῥῆμα καὶ συνήθως γράφεται ἄνεῳ (ὡς εἰ ἦτο ὀνομαστ. πληθ. τοῦ ἄνεως = ἀναυος). Ἀλλ’ ἐν Ὀδ. Ψ. 93 (ἡ δ’ ἄνεω δὴν ἧστο) εἶναι ἑνικὸν καὶ δὲν δύναται νὰ ὑποτεθῇ ὡς κείμενον ἀντὶ τοῦ ἄναυος. Διὰ ταῦτα ἴσως εἶναι ὀρθότερον ἑπόμενοι τῷ Ἀριστάρχῳ νὰ γράφωμεν ἀπανταχοῦ ἄνεω, ὡς ἐπίρρ. - Πρβλ. Βουττμ. Λεξίλ. ἐν λ., Spitzn. Ἰλ. Β. 323.

French (Bailly abrégé)

v. ἄνεως.

English (Autenrieth)

nom. pl.: speechless, silent, ἐγένοντο, ἦσαν, etc.; adv., ἄνεω, ἣ δ' ἄνεω δὴν ἧστο, Od. 23.93.

Spanish (DGE)

• Prosodia: [ᾰ-]
• Morfología: [suele ir c. verb. en plu., salvo Od.23.93 escrito ἄνεω]
adv. en silencio τίπτ' ἄνεῳ ἐγένεσθε ...; Il.2.323, cf. 3.84, Od.7.144, 10.71, ἄνεῳ ἦσαν Il.9.30, 695, ἧσθ' ἄνεῳ Od.2.240, ἡ δ' ἄνεω δὴν ἧστο Od.l.c., sobre su morfología cf. A.D.Adu.144.11, ἄνεῳ· ἄφωνοι, ἐνεοί, καὶ ἐκπλήξει ἥσυχοί Hsch.
• Etimología: Etim. desc. Tal vez de ἀ- protética y νεύω. Es adv. interpretado a veces como adj. plu., de donde la graf. ἄνεῳ, cf. tb. ἄνεως.

Frisk Etymological English

ἄνεω
Grammatical information: adv.
Meaning: silent (Il.) Predicate to plural subjects except ψ 93 ἄνεω ἧστο.
Other forms: Recent ἄνεως· ἄφωνος (Gal. Lex. Hp.)
Compounds: ἀνεοστασίη θάμβος H.
Origin: XX [etym. unknown]
Etymology: Eust. ad Ψ 93takes the form as adv. (so perhaps Aristarch, s. Buttmann Lexilogus 2, 2); the notation with -ι could be due to the interpretation as adj. with plural subjects. Prob. an instr. in -ω; see Chantr. Gramm. hom. 1, 249. - No etym. Bechtel Lex., WP. 1, 114).

Frisk Etymology German

ἄνεῳ: {áneōi}
Forms: ἄνεω
Meaning: schweigend, still, ep. Prädikat zu pluralen Subjekten bis auf ψ 93 ἄνεω ἧστο.
Derivative: Davon ἀνεοστασίη· θάμβος H.
Etymology : Von Eust. zu Ψ93, im allg. auch von den Neueren, als Adverb aufgefaßt (so vielleicht schon Aristarch, s. Buttmann Lexilogus 2, 2); die gewöhnliche Schreibung ἄνεωι wäre dann wegen der angeblichen adjektivischen Funktion bei pluralen Subjekten eingeführt. Vgl. Chantraine Gramm. hom. 1, 249 m. Lit. — Das Wort ist dunkel; die bisherigen Erklärungsversuche (s. Bq mit Add., Bechtel Lex., WP. 1, 114) sind erfolglos geblieben. Vgl. zuletzt Grošelj Živa Ant. 4, 168.
Page 1,106