Ἑλλήνιος

English (LSJ)

Dor. Ἑλλάνιος [ᾱ] (also in Ar.Eq.1253), α, ον,= Ἑλληνικός (Hellenic, Greek), Ζεὺς Ἑλλήνιος, Ἀθανᾶ Ἑλλήνιος, Rhetra ap.Plu.Lyc.6 (Συλλήνιος codd.); Ζεὺς Ἑλλήνιος Hdt.9.7.ά, cf.Pi.N.5.10, IG12(5).910 (Tenos), etc.; Ἀθηνᾶ Ἑλλήνιος E.Hipp.1121 (lyr.); θεοὶ οἱ Ἑλλήνιοι Hdt.5.49,92.ή, Luc.Herc.2 codd., Hld.2.23.
II Ἑλλήνιον, τό, Greek factory (with temples of Θεοὶ Ἑλλήνιοι) at Naucratis, Hdt.2.178; also of buildings at Arsinoe and Memphis, BGU133.6 (ii A.D.), Wilcken Chr.221 (iii B.C.).
III Ἑλλανία, ἡ,= Ἑλλάς, E.Hel. 1147 (lyr.), etc.

Spanish (DGE)

-α, -ον
• Alolema(s): dór. Ἑλλάνιος Pi.N.5.10, E.Hel.230, Thphr.Sign.24; -ήνειος Aristid.Or.20.23
• Grafía: graf. hελλ- IG 4².1056 (Egina V a.C.)
I griego, heleno
a) esp. de divinidades como epít. cultual: de Zeus παρ' βωμὸν πατέρος Ἑλλανίου Pi.l.c., cf. Fr.52f.125, Hdt.9.7α, Ar.Eq.1253, IG l.c., 12(5).910B (Tenos IV a.C.), SIG 428 (Siracusa III a.C.), ἐπὶ τοῦ Διὸς τοῦ Ἑλλανίου Thphr.l.c., I.AI 12.261, 263, en plu. de divinidades comunes a los griegos πρὸς θεῶν τῶν Ἑλληνίων ῥύσασθε Ἴωνας ἐκ δουλοσύνης Hdt.5.49, θεοὶ βασίλειοί τε καὶ Ἑλλήνειοι Aristid.l.c., cf. Plu.Arist.18, Luc.Herc.2, Ael.VH 6.1, σπένδωμεν, ἔλεγε, θεοῖς ἐγχωρίοις τε καὶ Ἑλληνίοις Hld.2.23.1, cf. 5.4.6, Lib.Decl.13.18, Ep.469.4, tb. de emperadores filohelenos θεὸς Ἁδριανὸς Ἑ. IG 2².3386.3 (II d.C.);
b) del territorio γαῖα E.Io 796, τὶς ἑλλανίας ἀπὸ χθονός E.l.c.;
c) de pers. ναύτης Nonn.D.1.125, τέκνον Nonn.Par.Eu.Io.7.35, στρατός AP 2.54 (Christod.).
II subst.
1 ἡ Ἑλλανία Grecia κἆιτ' ἰαχήθης καθ' Ἑλλανίαν προδότις y luego fuiste llamada por toda Grecia traidora E.Hel.1147, τίν' οὐκ ἀφ' Ἑλλανίας ἄγορον ἁλίσας φίλων E.HF 411, cf. Hipp.1121.
2 τὸ Ἑλλήνιον Helenio recinto sagrado y emporio de varias ciudad dorias y eolias en Náucratis τὸ μέν νυν μέγιστον αὐτῶν τέμενος καὶ ὀνομαστότατον ... καλεύμενον δὲ Ἑ. Hdt.2.178, ἀγγράψαι ... ἐν Αἰγύπτῳ ἐν τῷ Ἑλλανίῳ SEG 32.1586.17 (Náucratis V a.C.)
•tb. n. de varios recintos y barrios dentro de ciu., en Esparta, Paus.3.12.6, 7, en Arsínoe ἄμφοδον BGU 133.6 (II d.C.), en Menfis UPZ 116.5 (III a.C.).

French (Bailly abrégé)

α, ον :
I. propre aux Grecs, d'origine hellénique;
II. subst. :
1 τὸ Ἑλλήνιον le sanctuaire des Hellènes, en Égypte;
2 ἡ Ἑλλανία dor. la Grèce.
Étymologie: Ἕλλην.

Russian (Dvoretsky)

Ἑλλήνιος: греческий, эллинский Pind., Her., Arph., Arst.

Greek (Liddell-Scott)

Ἑλλήνιος: -α, -ον, = τῷ προηγ., Ζεὺς Ἑλλ. Ἡρόδ. 9. 7, 1 (ἐν χρήσει παρ’ Ἀττ. ἐν τῷ Δωρ. τύπῳ, Ἑλλάνιε Ζεῦ Ἀριστοφ. Ἱππ. 1253)· θεοὶ οἱ Ἑλλ. Ἡρόδ. 5. 49., 92, 7. ΙΙ. Ἑλλήνιον, τό, ὁ ναὸς τῶν Ἑλλήνων ἐν Αἰγύπτῳ, ὁ αὐτ. 2. 178. ΙΙΙ. Ἑλλανία, ἡ, = Ἑλλάς, Εὐρ. Ἑλ. 1147, κτλ.

Greek Monotonic

Ἑλλήνιος: -α, -ον,
I. = το προηγ., σε Ηρόδ. κ.λπ.
II. Ἑλλήνιον, τό, ο ναός των Ελλήνων στην Αίγυπτο, στον ίδ.
II. Ἑλλανία, ἡ = Ἑλλάς, σε Ευρ.

Middle Liddell

Ἑλλήνιος, η, ον =*(ellhniko/s, Hdt., etc.]
II. Ἑλλήνιον, τό, the temple of the Hellenes in Egypt, Hdt.
III. = Ἑλλάς, Eur.