satis

Latin > English

satis ADV :: enough, adequately; sufficiently; well enough, quite; fairly, pretty
satis satis undeclined ADJ :: enough, adequate, sufficient; satisfactory

Latin > English (Lewis & Short)

sătis: and abbreviated, săt (cf. the letter S.: satin', contr. for satisne; v.the foll.), adv. root in Gr. ἄδην, ἅδην, orig. a comp. form, weakened from satius; cf.: magis, nimis, etc.,
I enough, sufficiently (objectively, so that one needs nothing more; whereas affatim subjectively, so that one wishes nothing more).
I Posit.
   1    Adject., enough, sufficient, satisfactory.
   a Form sătis: quod (faenum et pabulum) bubus satis siet, qui illic sient, Cato, R. R. 137: cui, si conjuret populus, vix totu' satis sit, were enough, adequate, Lucil. ap. Charis. p. 193 P.: libram aiebant satis esse ambobus farris Intritae, Titin. ap. Non. 81, 13; Hor. S. 1, 5, 68: duo talenta pro re nostrā ego esse decrevi satis, Ter. Heaut. 5, 1, 67; id. Ad. 5, 3, 24: dies mihi hic ut sit satis vereor Ad agendum, id. And. 4, 2, 22; cf. Liv. 21, 17: quicquid adjecissent ipsi terroris satis ad perniciem fore rati, id. 21, 33; cf. Quint. 12, 11, 19: animo satis haec vestigia parva sagaci Sunt, per quae possis cognoscere cetera tute, Lucr. 1, 402: satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidium, Cic. Fin. 2, 26, 84: ut semper vobis auxilium adversus inimicos satis sit, Liv. 6, 18: satis esse Italiae unum consulem censebat, id. 34, 43; Cic. Planc. 38, 92; cf.: ipse Romam venirem, si satis consilium quādam de re haberem, id. Att. 12, 50: id modo si mercedis Datur mihi... satis Mihi esse ducam, will content myself, Plaut. Am. 2, 2, 16: satis hoc tibi est, Ter. Eun. 4, 7, 40: animo istuc satis est, auribus non satis, Cic. Or. 63, 215: dicebant de re publicā quod esset illis viris et consulari dignitati satis, id. Brut. 35, 135; hence, in a play on the word: Le. Jam satis est mihi. Li. Tum igitur tu dives es factus? Plaut. As. 2, 2, 64: quidvis satis est, dum vivat modo, Ter. Heaut. 4, 1, 28; id. Hec. 5, 2, 17: qui non sentirent, quid esset satis, Cic. Or. 22, 73: sum avidior etiam, quam satis est, gloriae, id. Fam. 9, 14, 2: plus quam satis doleo, id. Verr. 2, 5, 46, § 123: semel fugiendi si data est occasio, Satis est, Plaut. Capt. 1, 2, 9: satis esse deberet, si, etc., Cic. de Or. 2, 41, 174: satin' habes, si feminarum nulla'st, quam aeque diligam? Plaut. Am. 1, 3, 11: ars satis praestat, si, etc., Quint. 7, 10, 15: non satis efficit oratio, si, etc., id. 8, 3, 62: satis superque est, Plaut. Am. 1, 1, 14: poenas dedit usque superque Quam satis est, Hor. S. 1, 2, 66: satis superque habere dicit, quod sibi ab arbitrio tribuatur, Cic. Rosc. Com. 4, 11: tanta repente caelo missa vis aquae, ut ea modo exercitui satis superque foret, Sall. J. 75, 7; cf.: satis una excidia, Verg. A. 2, 642 (v. infra, γ and 2. β); cf.: plura quam satis est, Hor. Ep. 1, 10, 46: ultra quam satis est, id. ib. 1, 6, 16.—
   (b)    Satis est (habeo, credo, etc.), with inf. or a subject- (object-) clause: huic satis illud erit planum facere atque probare, Lucr. 2, 934; Cic. de Or. 1, 28, 127: satis erat respondere Magnas: ingentes, inquit, id. Lael. 26, 98: velut satis sit, scire ipsos, Quint. 8, 2, 19: si oratori satis esset docere, id. 10, 1, 78: nunc libertatem repeti satis est, Liv. 3, 53 fin.: vos satis habebatis animam retinere, Sall. J. 31, 20: illud satis habeo dicere, Quint. 6, 5, 11: satis habeo with si, Nep. Them. 8, 4; id. Timol. 2, 4; Liv. 5, 21, 9; Tac. A. 2, 37; 4, 38.—With quod, Liv. 40, 29, 13; Just. 22, 8, 14: satis putant vitio carere, Quint. 2, 4, 9: si res nudas atque inornatas indicare satis videretur, id. 2, 4, 3: Herennium et Numisium legatos vinciri satis visum, Tac. H. 4, 59. —Rarely with ut: Fabio satis visum, ut ovans urbem iniret, Liv. 7, 11, 9.—Negatively: quarum (rerum) unam dicere causam Non satis est, verum plures, Lucr. 6, 704: nec vero habere virtutem satis est, nisi utare, Cic. Rep. 1, 2, 2: opera exstruentibus satis non est, saxa atque materiam congerere, Quint. 7, prooem. § 1: non satis est, pulchra esse poëmata, Hor. A. P. 99 et saep.—With inf. perf. (not freq. till after the Aug. period; cf. Zumpt, Gram. § 590): nunc satis est dixisse: ego mira poëmata pango, etc., Hor. A. P. 416: quod hactenus ostendisse satis est, Quint. 6, 3, 62: atque id viro bono satis est, docuisse quod sciret, id. 12, 11, 8: illud notasse satis habeo, id. 9, 4, 15.—Negatively: non ille satis cognosse Sabinae Gentis habet ritus, Ov. M. 15, 4: non satis credunt excepisse quae relicta erant, Quint. 2, 1, 2.—Absol.: gaudeo. Ch. Satis credo, Ter. Eun. 5, 8, 21.—
   (g)    With gen.: As. Salve. St. Satis mihi est tuae salutis, Plaut. Truc. 2, 2, 4: satis historiarum est, id. Bacch. 1, 2, 48: verborum, id. Capt. 1, 2, 16: satis mihi id habeam supplicii, Ter. Ad. 3, 2, 15: ea amicitia non satis habet firmitatis, Cic. Lael. 5, 19: ad dicendum temporis satis habere, id. Verr. 2, 2, 1, § 2; cf. Quint. 10, 2, 15: satis praesidii, Cic. Fin. 2, 26, 84 Madv. N. cr.: satis poenarum dedisse, Quint. 7, 4, 18: jam satis terris nivis atque dirae Grandinis misit pater, Hor. C. 1, 2, 1: satis superque esse sibi suarum cuique rerum, Cic. Lael. 13, 45; so, satis superque, with gen.: vitae, Liv. 2, 42, 6; 63, 67, 3; 25, 32, 6; 28, 29, 7; Hor. Epod. 17, 19.—Comp.: satius;
v. infra, B. —
   b Form săt (most freq. in the poets): quibus (dis) sat esse non queam? to be sufficient, equal to, Plaut. Pers. 1, 1, 27: pol vel legioni sat est (obsonium), id. Aul. 3, 6, 24: in jure causam dicito, hic verbum sat est, id. Rud. 3, 6, 28; cf. id. Bacch. 4, 8, 37; id. Truc. 2, 8, 14: tantum quantum sat est, Cic. Sen. 14, 48: tantum sat habes? Ter. Heaut. 4, 3, 40: si hoc sat est, Quint. 2, 11, 7: amabo jam sat est, Plaut. As. 3, 3, 117; Ter. And. 1, 1, 143; id. Eun. 4, 4, 38; id. Phorm. 1, 4, 34: paene plus quam sat erat, id. ib. 5, 3, 14: sat habeo, id. And. 2, 1, 35; 4, 2, 22 et saep.—
   (b)    Sat est (habeo, credo, etc.), with inf. or a subject- (object-) clause: nonne id sat erat, Accipere ab illo injuriam? Ter. Phorm. 5, 2, 3: perdere posse sat est, Ov. H. 12, 75: qui non sat habuit conjugem illexe in stuprum, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 27, 68.—
   (g)    With gen.: sat habet favitorum semper, qui recte facit, Plaut. Am. prol. 79: Ar. Mater salve. Art. Sat salutis't, id. As. 5, 2, 61: vocis, id. Truc. 2, 3, 29: signi, Ter. Hec. 2, 1, 39: poenae, Prop. 1, 17, 10 et saep.—
   2    Adverb., enough, sufficiently.
   a Form sătis.
   (a)    With verbs: si sis sanus, aut sapias satis, Plaut. Am. 3, 2, 23: satis deludere, id. ib. 5, 1, 45: satis jam dolui ex animo et curā me satis Et lacrimis maceravi, id. Capt. 5, 1, 7: satin' me illi hodie scelesti ceperunt dolo? id. ib. 3, 4, 120: ego istuc satis scio, Ter. Hec. 5, 4, 37; Cic. Rep. 1, 34, 53: satis ostenderit, reliquos, etc., id. ib. 2, 31, 54 et saep.: quod bruti nec satis sardare queunt, Naev. ap. Fest. p. 322 Müll.: neque audio neque oculis prospicio satis, Plaut. Am. 5, 1, 7: contra Epicurum satis superque dictum est, Cic. N. D. 2, 1, 2; id. Tusc. 1, 45, 110; Hor. Epod. 1, 31; cf.: quidque furor valeat, Penthea caede satisque Ac super ostendit, Ov. M. 4, 429 (v. in the foll. II. D. 1. α).—
   (b)    With adjectives: satis dives, Plaut. Aul. 2, 1, 44; id. Capt. 2, 2, 74: dotata, id. Aul. 2, 2, 62: dicacula, id. As. 3, 1, 8: satis multa restant, Cic. Rep. 2, 44, 71: video te testimoniis satis instructum, id. ib. 1, 38, 59: rura tibi magna satis, Verg. E. 1, 48 et saep.: satis superque humilis est, qui, etc., Liv. 3, 53 fin.—Sometimes, like the Engl. enough, it denotes diminution, tolerably, moderately: videor mihi nostrum illum consularem exercitum bonorum omnium, etiam satis bonorum, habere firmissimum, Cic. Att. 2, 19, 4: satis litteratus (with nec infacetus), id. Off. 3, 14, 58: satis bonus (locus), Cato, R. R. 136: res satis amplae, Just. 2, 1, 1; cf. the foll. γ and b. β.—
   (g)    With adverbs or adverbial phrases: satis audacter, Plaut. Am. 2, 2, 208: satis certo scio, id. Ps. 4, 5, 5: satis superbe illuditis me, Ter. Phorm. 5, 7, 22: satis scite, id. Heaut. 4, 4, 7: non satis honeste, Cic. Lael. 16, 57: satis cum periculo, Ter. And. 1, 1, 104: et quidem hercle formā luculentā (haec meretrix). Ch. Sic satis, id. Heaut. 3, 2, 12: satis opportune occidisse, Caes. B. G. 4, 22: satis recte, Plaut. Pers. 4, 4, 53: satis saepe, Sall. J. 62, 1: satis bene ornatae, dressed well enough, Plaut. Poen. 1, 2, 73; hence satis bene sometimes, like the Engl. well enough, = tolerably, moderately, or pretty well: a quo (Catone) cum quaereretur, quid maxime in re familiari expediret? respondit: Bene pascere. Quid secundum? Satis bene pascere. Quid tertium? Male pascere. Quid quartum? Arare, Cic. Off. 2, 25, 89 (for which, in the same narration, mediocriter pascere, Col. 6, praef. § 4; and Plin. 18, 5, 6, § 30); cf. supra, a. β, and infra, b. β.—
   b Form săt.
   (a)    With verbs: sat scio, Plaut. Aul. 3, 6, 25; Ter. Eun. 3, 2, 34; id. Ad. 3, 2, 41; 3, 3, 6; 4, 1, 10; id. Phorm. 4, 3, 31: sat prata biberunt, Verg. E. 3, 111.—
   (b)    With adjectives: accusator sat bonus, Cic. Rosc. Am. 32, 89: non sat idoneus Pugnae, Hor. C. 2, 19, 26: sat planum. Liv. 6, 18 fin.—Signifying diminution, like the Engl. enough, tolerably, moderately, passably: laetantibus omnibus bonis, etiam sat bonis, Cic. Att. 14, 10, 1; so, sat bonus (less than bonus): sl me voltis esse oratorem, si etiam sat bonum, si bonum denique, non repugnabo, id. de Or. 3, 22, 84.—
   (g)    With adverbs: qui sat diu vixisse sese arbitrabitur, Plaut. Capt. 4, 2, 12: sat commode, Ter. And. 3, 1, 17: sat recte, id. Heaut. 5, 2, 43.—
   B Comp.: satius (prop. more satisfying; hence), better, more serviceable, fitter, preferable.
   1    Adject., in the phrase satius est, with a subject-clause (cf. supra, 1. a. β,> and b. β) followed by quam: scire satius est quam loqui Servum hominem, Plaut. Ep. 1, 1, 57; id. Bacch. 3, 2, 11; id. Cas. 1, 24; Ter. Heaut. 3, 1, 66; 5, 2, 16; id. Ad. 1, 1, 33; Cic. Att. 7, 1, 4; id. Inv. 2, 32, 100; Liv. 26, 29; 42, 23 fin. al.; cf.: nimio satius est, ut opu'st, te ita esse, quam ut animo lubet, Plaut. Trin. 2, 2, 30: quanto satius est, te id dare operam ... Quam id loqui, etc., Ter. And. 2, 1, 7; cf. also: satius multo fuisse, non moveri bellum adversus eum, quam omitti motum, Liv. 34, 33: nonne fuit satius tristis Amaryllidis iras pati? Verg. E. 2, 14: hos te satius est docere, ut, quando agas, quid agant, sciant, Plaut. Poen. 3, 1, 49: mori me satius est, Ter. Eun. 4, 7, 2; id. Phorm. 5, 7, 63; cf.: repertus est nemo, qui mori diceret satius esse, Cic. Verr. 2, 2, 36, § 88: mortuom hercle me duco satius, Plaut. Truc. 5, 34: terga impugnare hostium satius visum est, Liv. 3, 70; Plaut. Ps. 1, 5, 34.—In a positive signif., it serves, benefits, is of use: nihil φλυαρεῖν satius est, miles (perh. in reference to the preceding speech of the miles: mortuum me duco satius), Plaut. Truc. 5, 36: satius putare, with an object-clause, to believe it to be better, Nep. Paus. 5, 1.— *
   2    Adverb., with a verb, rather (syn. potius): ego quod magis pertineat ad Fundanii valetudinem, satius dicam, Varr. R. R. 1, 2, 26.
II Particular phrases.
   A Sat agito (also in one word, satagito), and sat agere suarum rerum, to have enough to do, have one's hands full; to be busy, be troubled (only in the foll. passages): nunc agitas sat tute tuarum rerum, Plaut. Bacch. 4, 3, 23: is quoque suarum rerum sat agitat, tamen, etc., Ter. Heaut. 2, 1, 13 Bentl., followed by Umpfenb.; and so ap. Charis. p. 193 P. (Fleck. sat agit, tamen).—
   B Satis ago or sat ago (also in one word, satago).
   1    T. t. in business lang., to satisfy, content, pay a creditor: nunc satagit, Plaut. As. 2, 4, 34.—
   2    To have enough to do, have one's hands full; to be in trouble (the predom. signif. of the word).
   (a)    Form satis ago (class.): jam apud vallum nostri satis agebant, Cato ap. Charis. p. 193 P.: cum Pyrrhus rex in terrā Italiā esset satisque agerent Romani, Gell. 3, 8, 1: ego nocte hac proximā In somnis egi satis et fui homo exercitus, Plaut. Merc. 2, 1, 4: complorantibus omnibus nostris atque in sentinā satis agentibus, Gell. 19, 1, 3; 9, 11, 4: satis agentes rerum suarum, App. M. 8, p. 209, 6.—Impers. pass.: pugnatur acriter: agitur tamen satii, Cic. Att. 4, 15, 9.—
   (b)    Form sat ago (satago) (very rare): Caesar alte-ram alam mittit, qui satagentibus celeriter occurrerent, Auct. B. Afr. 78, 7; cf. supra, II. A.—
   3    To bustle about, make a to-do, be full of business, πολυπραγμονεύω (postAug. and very rare): (Domitius) Afer venuste Mallium Suram multum in agendo discursantem, salientem, manus jactantem, etc. ... non agere dixit, sed satagere. Est enim dictum per se urbanum satagere, etc., Quint. 6, 3, 54; cf. id. 11, 3, 126: curris, stupes, satagis tamquam mus in matellā, Petr. 58, 9.—Also act.: interea haec satagens, busily doing or performing, Petr. 137, 10.—
   C Satis accipio, caveo, do, exigo, peto, offero, etc., t: t. of business lang., to take, give, ask, offer, etc., sufficient bail or security: satis accipio, Cic. Quint. 13, 44 sq.; id. Rosc. Com. 14, 40; id. Verr. 2, 1, 45, § 115; Plaut. Stich. 4, 1, 4; Dig. 36, 4, 5; 45, 1, 4; 46, 1, 33.—Pass., Cato, R. R. 2, 6: satis acceptum habere, to be fully assured, Plaut. Most. 1, 3, 90; 1, 3, 67: satis caveo, Dig. 7, 1, 60 (cf. caveo, II. 2.): satis do (also as one word, satisdo), Cic. Quint. 13, 44 sq.; id. Verr. 2, 1, 56, § 146; 2, 2, 24, § 60; id. Rosc. Com. 12, 35; id. Fam. 13, 28, a, 2; id. Att. 5, 1, 2; Dig. 1, 2, 8; 1, 2, 7 fin.; 36, 4, 1; 36, 4, 5; 46, 6, 1.—With gen.: judicatae pecuniae, Val. Max. 4, 1, 8: damni infecti, Plin. 36, 2, 2, § 6: fidei commissi, Dig. 36, 4, 5; 46, 4, 5: satisdato (caveo, promitto, debeo, etc.), by giving bail or security, ib. 5, 1, 2 fin.; 2, 11, 4 fin.; 40, 5, 4; Cic. Att. 16, 15, 2: satis exigo, Dig. 26, 7, 45 fin.; 36, 3, 18: satis offero, to tender security, ib. 26, 10, 5; 36, 4, 3; 48, 17, 1: satis peto, to demand security, ib. 35, 1, 70.—
   D Sătis făcĭo, or, in one word, sătisfăcĭo (pass. satisfacitur, Varr. ap. Prisc. p. 789 P.), to give satisfaction, to satisfy, content: satisfacere dicimur ei, cujus desiderium implemus, Dig. 2, 8, 1 (very freq. and class.).
   1    In gen.
   (a)    With dat.: ut illis satis facerem ex disciplinā, Plaut. Ps. 5, 1, 28: Siculis, Cic. Verr. 2, 5, 53, § 139: alicui petenti, id. Or. 41, 140: operam dabo ut tibi satisfaciam, id. Att. 2, 4, 3: deo pie et caste, id. Fam. 14, 7, 1: domino vel populo (gladiatores), id. Tusc. 2, 17, 41.—In mal. part., Petr. 75; 77.—Of things: cum aut morte aut victoriā se satisfacturum rei publicae spopondisset, Cic. Phil. 14, 9, 26: cui (vitae meae) satis feci vel aetate vel factis, id. Fam. 10, 1, 1: me omnibus satis esse facturum, id. Balb. 1, 2: causae atque officio satis facere, id. Div. in Caecil. 14, 47; cf.: satis officio meo, satis illorum voluntati, qui a me hoc petiverunt, factum esse arbitrabor, id. Verr. 2, 5, 49, § 130: gravibus seriisque rebus, id. Off. 1, 29, 103: etsi nullo modo poterit oratio mea satis facere vestrae scientiae, id. Phil. 2, 23, 57; cf.: qui et naturae et legibus satis fecit, id. Clu. 10, 29: amicitiae nostrae, id. Fam. 10, 1, 3: me plus satis nostrae conjunctioni amorique facturum, id. ib. 4, 8, 2: ut omnium vel suspicioni vel malevolentiae vel crudelitati satis fiat, id. Rab. Post. 17, 45: mihi vero satis superque abs te videtur istorum studiis ... esse factum, id. de Or. 1, 47, 204: se avarissimi hominis cupiditati satis facere posse, id. Verr. 1, 14, 41: odio alicujus, Suet. Tib. 66 fin.: libidini alicujus, Lact. 6, 11, 23: voluntati voluntate satisfecimus, Sen. Ben. 2, 35, 1: condicioni, Dig. 36, 1, 77.—
   (b)    With in aliquā re: qui (histriones) in dissimillimis personis satisfaciebant, Cic. Or. 31, 109; so, in historiā, id. Leg. 1, 2, 5: in jure civili, id. de Or. 1, 37, 170: in omni genere, id. Att. 16, 5, 2.—
   (g)    With dat. and obj.-clause (rare): quibus quoniam satisfeci me nihil reliqui fecisse, quod ad sanandum me pertineret, reliquum est, ut, etc., Nep. Att. 21, 5.—
   (d)    Absol.: quamobrem tandem non satisfacit? Cic. Fin. 1, 5, 15.—With de: nos plene et statim de eo satis esse facturos, Quint. 4, 5, 18.—
   2    In partic.
   a T. t. of business lang., to satisfy, content (by payment or security), to pay or secure a creditor: pecunia petitur ab Hermippo: Hermippus ab Heraclide petit, ipse tamen Fufiis satisfacit absentibus et fidem suam liberat, Cic. Fl. 20, 47: cum de visceribus tuis et filii tui satis facturus sis quibus debes, id. Q. Fr. 1, 3, 7: ut si mihi in pecuniā minus satisfecisset, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2; Caes. B. C. 3, 60 fin.; Dig. 40, 1, 4: omnis pecunia exsoluta esse debet aut eo nomine satisfactum esse: satisfactum autem accipimus, quemadmodum voluit creditor, licet non sit solutum, etc., ib. 13, 7, 9; so (opp. solvere) ib. 18, 1, 19: Stichus servus meus heredi meo mille nummos si solverit, satisve fecerit, etc., ib. 40, 4, 41; 40, 7, 39, § 1.—With gen. of the thing: cui ususfructus legatus esset, donec ei totius dotis (sc. nomine) satis fieret, etc., Dig. 33, 2, 30.—
   b To give satisfaction (by word or deed); to make amends or reparation; to make excuse; to ask pardon, apologize to a person offended, injured, etc.
   (a)    With dat.: aut satisfaciat mihi ille, etc., Plaut. Am. 3, 2, 8: si Aeduis de injuriis ... item si Allobrogibus satisfaciant, Caes. B. G. 1, 14: deinde reliquae legiones per tribunos militum egerunt, ut Caesari satisfacerent, etc., id. ib. 1, 41: acceperam jam ante Caesaris litteras, ut mihi satisfieri paterer a te, Cic. Phil. 2, 20, 49.—
   (b)    With de and abl.: omnibus rationibus de injuriis, Caes. B. G. 5, 1, 7.—
   (g)    With gen.: injuriarum satisfecisti L. Labieno, Auct. Her. 4, 27, 37.—
   (d)    Absol.: missis ad Caesarem satisfaciundi causā legatis, Caes. B. G. 5, 54: in quā civitate legatus populi Romani aliquā ex parte violatus sit, nisi publice satis factum sit, el civitati bellum indici atque inferri solere, Cic. Verr. 2, 1, 31, § 79: satisfacientes aut supplicantes summittimus (manus), Quint. 11, 3, 115 et saep.—
   c To give satisfaction by suffering a penalty: saepe satisfecit praedae venator, Mart. 12, 14, 3.

Latin > French (Gaffiot 2016)

sătis,⁵ adv., assez, suffisamment,
1 satis superque Cic. Com. 11, assez et au-delà || [avec gén.] assez de : ea amicitia non satis habet firmitatis Cic. Læl. 19, cette amitié n’est pas assez solide ; ad dicendum temporis satis habere Cic. Verr. 2, 2, 2, avoir assez de temps pour parler ; satis superque esse sibi suarum cuique rerum Cic. Læl. 45, [ils disent] que chacun a suffisamment et au-delà de ses propres affaires ; satis video tibi homini ad perdiscendum acerrimo ad ea cognoscenda, quæ dicis, fuisse temporis Cic. de Or. 3, 90, je vois qu’avec ton esprit si vif pour apprendre à fond, tu as eu assez de temps pour acquérir les connaissances dont tu parles || [attribut] : animo istuc satis est Cic. Or. 125, cela est suffisant pour l’esprit ; non sentire quid sit satis Cic. Or. 73, ne pas sentir ce qui suffit, n’avoir pas le sentiment de la limite ; satis est, si Cic. de Or. 2, 174, il suffit que : satis est respondere Cic. Læl. 98, il suffit de répondre ; satis est similem esse hominis Cic. de Or. 1, 127, il suffit qu’on ressemble à un homme ; admoneri me satis est Cic. Pis. 94, il suffit que je sois averti ; satis est, ut Liv. 7, 11, 9, il suffit que ; satin est hoc, ut ? Cic. Off. 3, 73, cela suffit-il pour que ? satis est, ut Cic. Tusc. 5, 53, il y a assez..., pour que...; neque nunc, ut memoriæ prodatur, satis causæ putamus Cæs. C. 3, 17, 1, et maintenant il n’y a pas à mon sens de raison suffisante pour en laisser le souvenir || satis habeo avec inf. Cæs. G. 1, 15, 4 ; C. 3, 46, 6 ; Cic. Amer. 150, je me contente de, il me suffit de ; satis habeo si Nep. Timol. 2, 4 ; Epam. 8, 4 ; Liv. 5, 21, 9 ; Tac. Ann. 2, 37, il me suffit que ; satis habere quod Liv. 40, 29, 13, tenir pour suffisant le fait que : satis puto avec inf. Quint. 2, 4, 9, c. satis habeo
2 a) de manière suffisante, assez bien, bien : satis ostendere Cic. Rep. 2, 54, montrer assez, bien faire voir ; satis mihi videbar habere cognitum Scævolam Cic. Br. 147, je croyais connaître assez bien Scévola ; non enim fortasse satis... intellegis Cic. Phil. 2, 32, c’est que peut-être tu ne comprends pas bien..., cf. Cic. Rep. 1, 52 ; satis constat, c’est un fait bien établi, v. constat ; b) de manière suffisante, passablement : satis bonus Cic. Att. 2, 19, 4, suffisamment bon, cf. Cic. Off. 3, 58 ; satis bene Cic. Off. 2, 89, passablement ; c) v. satis ago ; satis accipio, satis do, satisfacio ; d) v. satius.

Latin > German (Georges)

satis (zu Wz. *sā; vgl. homerisch ἀσαι, gotisch saÞs, ahd. sat, satt), Compar. satius, genug, genügend, hinlänglich, hinreichend, recht, I) im Positiv: A) im allg.: 1) adi.: libram satis esse ambobus farris, Titin. fr.: s. est alci alqd, es genügt jmdm. etw., Ter., Cic. u.a.: duo talenta pro re nostra ego esse decrevi s., Ter.: s. est alqd ad alqd, Ter., Liv. u.a.: in poenas non s. unus eris, Ov.: unus est poenae s., Sen. poët. (vgl. Ruhnken Ov. her. 2, 44). – satis est m. folg. dum, Ter., od. m. folg. si, Plaut., Cic. u.a. – s. superque, genug u. noch darüber = mehr als zuviel, mehr als zu sehr, quia satis superque diximus, quid etc., Firm.: satis superque est, foret, Plaut. u. Sall.: satis superque me benignitas tua ditavit, Hor.: satis superque habere, Cic. – mit folg. Genet., s. mihi est tuae orationis, Plaut.: satis habeo divitiarum, Plaut.: ea amicitia non s. habet firmitatis, Cic.: ad dicendum temporis s. habere, Cic.: s. superque esse sibi suarum cuique rerum, Cic. – (non) satis est m. folg. Infin. Praes., Lucr., Cic. u. Liv., m. folg. Infin. Perf., Cic., Liv., Hor. u.a.: ebenso satis habeo m. folg. Infin. Praes., Sall. u. Quint., m. folg. Infin. Perf., Ov., Vell. u. Quint.: satis habeo m. folg. si, Nep. Them. 8, 4; Timol. 2, 4. Liv. 5, 21, 9. Tac. ann. 2, 37; 4, 38: m. folg. quod, Liv. 40, 29, 13. Iustin. 22, 8, 14: satis puto mit folg. Infin., Quint.: non satis credo m. folg. Infin. Perf., Quint. – 2) adv. (in der Umgangssprache oft satine od. satin = satisne), Ggstz. parum, minus: a) bei Verbb.: sapere, Plaut.: scire, Ter.: consequi, Cic.: ostendere, Cic. – satis superque dicere contra alqm, Cic. – satin ille homo nos ludibrio habet? Plaut.: satin est id ad etc., Cic.: satin habes? bist du befriedigt? bist du es zufrieden? Plaut.: satin abiit? ging er denn wirklich fort? Plaut. – b) bei Adii.: dives s. sum, Plaut.: s. multa restant, Cic.: s. planus, Liv.: s. honestus, Cic.: vix s. decorum, Cic.: s. optimus, Aur. Vict.: satis superque humilis, über die Maßen, Liv.: satin parva res est voluptatum in vita? Plaut.: satin salvae? s. salvusa. E. – c) bei Advv.: s. audacter, Plaut.: s. superbe, Ter.: s. bene, Cic.: s. scite, Ter.: s. honeste, Cic.: s. saepe, oft genug, Sall.: s. adhuc, lange genug, Ter. u. Liv.: sic satis, es geht schon an, so ziemlich, Ter. – satine recte? geht's recht wohl? Ter. Andr. 804: satin salve? od. satin salvae? s. salvusa. E. – d) absol.: de hoc satis, Cic.: sed satis de hoc, Nep. – B) Besondere Verbindungen: a) satis agere, genug (vollauf) zu tun haben, seine Not haben, Cato fr., Plaut. u. Gell.: impers., agitur tamen satis, Cic. ad Att. Vgl. satagito u. satago. – b) als jurist. t. t., hinlängliche Versicherung, Kaution, s. petere (fordern), s. exigere (fordern), s. cavere (geben), ICt.: s. offerre, ICt.: s. accipere (erhalten), Plaut., Cic. u. ICt.; im Passiv, quae satis accipiunda sunt, Cato: satisdo, satisfacio, s. bes. – II) Compar. satius, besser, dienlicher, satius est od. satius (esse) existimo od. satius puto u. dgl. m. folg. Infin., scire satius est quam loqui servum, Plaut.: sed etiam id, quod neque obest neque adiuvat, satius est praeterire, Cornif. rhet.: mori s. esse, Cic.: inter feras satius est aetatem degere quam in hac tanta immanitate versari, Cic.: terga hostium impugnare s. visum est, Liv.: nonne fuit satius tristis Amaryllidis iras atque superba pati fastidia? Verg.: bono vinci satius est quam malo more iniuriam vincere, Sall.: satius existimans concedere quam armis contendere, Nep.: quis satius censeat absinthite vino utendum potius quam absinthio ipso? Plin.: s. esse in Asia quam in Europa dimicari, Nep.: m. folg. Acc. u. Infin., mori me s. est, Ter.: ebenso s. putaverunt in urbe eum comprehendi, Nep.: mit folg. ut u. Konj., satius est, ut se ab uxoris congressione contineat, Lact. 6, 20, 25: (ut) meam penum componam satius est, Nov. com. 16¹. – / satius = potius (lieber) ist falsche Lesart bei Varro r. r. 1, 2, 26 u. bei Prop. 2 (3), 34, 31; s. Lachm. Prop. p. 224 (a). Haupt opusc. 3, 419.

Latin > Chinese

satis. adj. indecl. c. satior, satius. :: 足。善。— exemplorum alienae clades praebent 他人受之害足可爲法戒。Nec vero id — habuit 其得此未足。Non est — aestimare 難估此事。Video cum altero vinci satius esse quam cum altero vincere 吾見偕此而敗猶善於偕彼而勝也。
satis. adv. :: 足然。— bene 可以。— superque 足用有餘。— cavere 堤防。用保人。— offerre 送保人。— petere 問保人。— exigere 問憑據。— do. v. satisdo. Sic satis 可以。中等。