ὑποστατικός: Difference between revisions
ἐν δὲ δικαιοσύνῃ συλλήβδην πᾶσ' ἀρετὴ ἔνι → in justice is all virtue found in sum, in justice is every virtue there is, in justice every virtue is brought together, justice contains in itself all the virtues
(44) |
mNo edit summary |
||
| (18 intermediate revisions by the same user not shown) | |||
| Line 8: | Line 8: | ||
|Transliteration C=ypostatikos | |Transliteration C=ypostatikos | ||
|Beta Code=u(postatiko/s | |Beta Code=u(postatiko/s | ||
|Definition= | |Definition=ὑποστατική, ὑποστατικόν,<br><span class="bld">A</span> [[able to face]] or [[willing to face]], c. gen. rei, ὑ. τῶν δοκούντων δεινῶν Muson.''Fr.''8p.39H.<br><span class="bld">2</span> abs., [[patient]], [[steadfast]], [[firm]], Arist.''EE''1222a33 (Comp.); ἔν τινι [[Diodorus Siculus|D.S.]]20.78. Adv. [[ὑποστατικῶς]] Plb.5.16.4.<br><span class="bld">II</span> [[belonging to substance]], [[substantial]], [[hypostatic]], Arr. ''Epict.''1.20.17.<br><span class="bld">2</span> c. gen. rei, [[giving substance to]], [[causing the existence of]], τῶν ὅλων Procl. ''in Prm.''p.537 S., cf. ''Inst.''25, Herm. ''in Phdr.''p.136 A., Dam.''Pr.''300; opp. [[φθαρτικός]], Ammon. ''in Porph.''103.15.<br><span class="bld">III</span> [[ὑποστατικόν]], τό, [[entrance fee]] paid by [[initiate]]s, ''IG''5(1).1390.50 (Andania, i B. C.). | ||
}} | |||
{{pape | |||
|ptext=ή, όν, <i>sich [[darunter]] [[stellend]], sich einer [[Sache]] unterziehend, sie [[ertragend]], [[standhaft]], [[mutig]]</i>, δεινῶν ὑποστατικὰ [[ἕξις]] [[neben]] ἀντερειστικά, Metop. Pythag. bei Stob. <i>Flor</i>. 1.64; Arist. <i>eth. Eud</i>. 2.5; ἔν τινι, DS. 20.78; so ὑποστατικῶς, Pol. 5.16.4; – <i>zur [[Substanz]] [[gehörig]], [[substantiell]]</i>, Sp. | |||
}} | |||
{{elru | |||
|elrutext='''ὑποστᾰτικός:''' [[стойкий]], [[выносливый]] Arst. | |||
}} | }} | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''ὑποστᾰτικός''': -ή, -όν, ὁ ἱκανὸς ἢ [[πρόθυμος]] νὰ ὑποβληθῇ εἴς τι ἢ νὰ ἀναλάβῃ τι, | |lstext='''ὑποστᾰτικός''': -ή, -όν, ὁ ἱκανὸς ἢ [[πρόθυμος]] νὰ ὑποβληθῇ εἴς τι ἢ νὰ ἀναλάβῃ τι, μετὰ γεν. πράγματος, ὑπ. δεινῶν Μέτωπ. Πυθαγόρειος παρὰ Στοβ. 1, 64 (10, 48). 2) ἀπολ., ὑπομονητικός, [[σταθερός]], [[εὐσταθής]], Λατ. fortis, Ἀριστ. Ἠθ. Εὐδ. 2. 5, 5· ἔν τινι Διόδ. 20. 78. - Ἐπίρρ., -κῶς, Πολύβ. 5. 16, 4. ΙΙ. ὁ ἀνήκων εἰς τὴν ὑπόστασιν, τὴν οὐσίαν, [[οὐσιώδης]], Ἀρρ. Ἐπίκτ. 1. 20, 17. 2) μετὰ γεν. πράγματος, ὁ ἀποτελῶν τὴν οὐσίαν τινός, τὴν ὑπόστασιν [[αὐτοῦ]], Διον. Ἀρεοπ. 865Β. ΙΙΙ. Παρὰ τοῖς θεολόγοις, [[προσωπικός]], πρβλ. [[ὑπόστασις]] Β. V. | ||
}} | }} | ||
{{grml | {{grml | ||
|mltxt=-ή, -ό / [[ὑποστατικός]], -ή, -όν, ΝΜΑ [[ὑφίστημι]]<br /><b>νεοελλ.</b><br /><b>1.</b> <b>ιατρ.</b> αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην [[υπόσταση]], που οφείλεται στην κάθοδο του αίματος, υπό την [[επίδραση]] της βαρύτητας, στα χαμηλότερα [[σημεία]] του σώματος, με τη [[μορφή]] παθητικής υπεραιμίας («υποστατική [[πνευμονία]]»)<br /><b>2.</b> <b>φρ.</b> «υποστατική [[ένωση]]»<br /><b>θεολ.</b> [[ένωση]] τών δύο φύσεων του Χριστού, της θείας και της ανθρώπινης, σε μία [[υπόσταση]] ή σε ένα [[πρόσωπο]]<br /><b>μσν.</b><br /><b>θεολ.</b> [[προσωπικός]]<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> [[ικανός]] ή [[πρόθυμος]] να αναλάβει [[κάτι]]<br /><b>2.</b> (γενικά) [[υπομονητικός]], [[καρτερικός]]<br /><b>3.</b> αυτός που έχει [[υπόσταση]], [[πραγματικός]], [[ουσιώδης]]<br /><b>4.</b> (με γεν. πράγματος) αυτός που αποτελεί την [[ουσία]], την [[υπόσταση]] κάποιου. <br /><b>επίρρ.</b><i>..</i><br /><i>ὑποστατικῶς</i> Α<br />υπομονητικά, καρτερικά. | |mltxt=-ή, -ό / [[ὑποστατικός]], -ή, -όν, ΝΜΑ [[ὑφίστημι]]<br /><b>νεοελλ.</b><br /><b>1.</b> <b>ιατρ.</b> αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην [[υπόσταση]], που οφείλεται στην κάθοδο του αίματος, υπό την [[επίδραση]] της βαρύτητας, στα χαμηλότερα [[σημεία]] του σώματος, με τη [[μορφή]] παθητικής υπεραιμίας («υποστατική [[πνευμονία]]»)<br /><b>2.</b> <b>φρ.</b> «υποστατική [[ένωση]]»<br /><b>θεολ.</b> [[ένωση]] τών δύο φύσεων του Χριστού, της θείας και της ανθρώπινης, σε μία [[υπόσταση]] ή σε ένα [[πρόσωπο]]<br /><b>μσν.</b><br /><b>θεολ.</b> [[προσωπικός]]<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> [[ικανός]] ή [[πρόθυμος]] να αναλάβει [[κάτι]]<br /><b>2.</b> (γενικά) [[υπομονητικός]], [[καρτερικός]]<br /><b>3.</b> αυτός που έχει [[υπόσταση]], [[πραγματικός]], [[ουσιώδης]]<br /><b>4.</b> (με γεν. πράγματος) αυτός που αποτελεί την [[ουσία]], την [[υπόσταση]] κάποιου. <br /><b>επίρρ.</b><i>..</i><br /><i>ὑποστατικῶς</i> Α<br />υπομονητικά, καρτερικά. | ||
}} | }} | ||
Latest revision as of 11:28, 14 April 2024
English (LSJ)
ὑποστατική, ὑποστατικόν,
A able to face or willing to face, c. gen. rei, ὑ. τῶν δοκούντων δεινῶν Muson.Fr.8p.39H.
2 abs., patient, steadfast, firm, Arist.EE1222a33 (Comp.); ἔν τινι D.S.20.78. Adv. ὑποστατικῶς Plb.5.16.4.
II belonging to substance, substantial, hypostatic, Arr. Epict.1.20.17.
2 c. gen. rei, giving substance to, causing the existence of, τῶν ὅλων Procl. in Prm.p.537 S., cf. Inst.25, Herm. in Phdr.p.136 A., Dam.Pr.300; opp. φθαρτικός, Ammon. in Porph.103.15.
III ὑποστατικόν, τό, entrance fee paid by initiates, IG5(1).1390.50 (Andania, i B. C.).
German (Pape)
ή, όν, sich darunter stellend, sich einer Sache unterziehend, sie ertragend, standhaft, mutig, δεινῶν ὑποστατικὰ ἕξις neben ἀντερειστικά, Metop. Pythag. bei Stob. Flor. 1.64; Arist. eth. Eud. 2.5; ἔν τινι, DS. 20.78; so ὑποστατικῶς, Pol. 5.16.4; – zur Substanz gehörig, substantiell, Sp.
Russian (Dvoretsky)
ὑποστᾰτικός: стойкий, выносливый Arst.
Greek (Liddell-Scott)
ὑποστᾰτικός: -ή, -όν, ὁ ἱκανὸς ἢ πρόθυμος νὰ ὑποβληθῇ εἴς τι ἢ νὰ ἀναλάβῃ τι, μετὰ γεν. πράγματος, ὑπ. δεινῶν Μέτωπ. Πυθαγόρειος παρὰ Στοβ. 1, 64 (10, 48). 2) ἀπολ., ὑπομονητικός, σταθερός, εὐσταθής, Λατ. fortis, Ἀριστ. Ἠθ. Εὐδ. 2. 5, 5· ἔν τινι Διόδ. 20. 78. - Ἐπίρρ., -κῶς, Πολύβ. 5. 16, 4. ΙΙ. ὁ ἀνήκων εἰς τὴν ὑπόστασιν, τὴν οὐσίαν, οὐσιώδης, Ἀρρ. Ἐπίκτ. 1. 20, 17. 2) μετὰ γεν. πράγματος, ὁ ἀποτελῶν τὴν οὐσίαν τινός, τὴν ὑπόστασιν αὐτοῦ, Διον. Ἀρεοπ. 865Β. ΙΙΙ. Παρὰ τοῖς θεολόγοις, προσωπικός, πρβλ. ὑπόστασις Β. V.
Greek Monolingual
-ή, -ό / ὑποστατικός, -ή, -όν, ΝΜΑ ὑφίστημι
νεοελλ.
1. ιατρ. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην υπόσταση, που οφείλεται στην κάθοδο του αίματος, υπό την επίδραση της βαρύτητας, στα χαμηλότερα σημεία του σώματος, με τη μορφή παθητικής υπεραιμίας («υποστατική πνευμονία»)
2. φρ. «υποστατική ένωση»
θεολ. ένωση τών δύο φύσεων του Χριστού, της θείας και της ανθρώπινης, σε μία υπόσταση ή σε ένα πρόσωπο
μσν.
θεολ. προσωπικός
αρχ.
1. ικανός ή πρόθυμος να αναλάβει κάτι
2. (γενικά) υπομονητικός, καρτερικός
3. αυτός που έχει υπόσταση, πραγματικός, ουσιώδης
4. (με γεν. πράγματος) αυτός που αποτελεί την ουσία, την υπόσταση κάποιου.
επίρρ...
ὑποστατικῶς Α
υπομονητικά, καρτερικά.
