πολίτης

English (LSJ)

ου, ὁ, Ion. πολιήτης (q.v.), A citizen, freeman, Il.15.558,22.429, Od.7.131, Pi.O.5.16, etc.; πολίτης ἀγαθός Th.3.42, Pl.Grg.517c; κακός E.Ba.271; πόλεως πολίτης, πόλεων πολίτης, Antipho 5.78, And.1.5; ὦ γᾶς πατρίας πολῖται S.Ant.806 (lyr.); πολίτης ὁρίζεται τῷ μετέχειν κρίσεως καὶ ἀρχῆς Arist.Pol.1275a22. 2 fellow-citizen (cf. πολιήτης), Sapph.Supp.1.14, etc.; Κάδμου πολίτης A.Th. 1; Ἀθηναίων πολίτης And.1.139; ὑμῶν Lys.20.12; σός Pl.Prt.339e: and by a Com. metaph., οἴνου πολίτης ὢν κρατίστου Amphis 36. II Adj. belonging to one's city, connected with one's city or connected with one's country, θεοὶ πολῖται, = πολιοῦχοι, A.Th.253; πολίτης δῆμος, = ὁ τῆς πόλεως, Ar.Ec.574.

German (Pape)

[Seite 657] ὁ, der Bürger einer Stadt; Il. 15, 558. 22, 429 Od. 7, 131; Pind. P. 4, 117 u. öfter; Κάδμου πολῖται, Aesch. Spt. 1; ἄνδρες πολῖται, Ag. 829, wie Soph. O. R. 513 u. öfter, u. A. oft; auch θεοὶ πολῖται, die Götter einer Stadt, Aesch. Spt. 235 u. in Prosa. Auch Mitbürger, Landsmann, σὸς πολίτης, Plat. Prot. 339 e u. öfter, wie Folgde; πολίτην ποιεῖσθαι, zum Bürger machen, Einem das Bürgerrecht verleihen, Dem. 13, 24 u. sonst; auch ποιεῖν, Plat. Polit. 293 d.

French (Bailly abrégé)

ου;
I. adj. m. de la cité, de l'État;
II. subst. ὁ πολίτης :
1 citoyen;
2 p. ext. concitoyen.
Étymologie: πόλις.

Greek (Liddell-Scott)

πολίτης: [ῑ], -ου, ὁ, Ἰων. πολιήτης (ὃ ἴδε), μέλος πόλεως ἢ πολιτείας, πολίτης, ἐλεύθερος, Λατ. civis (ἴδε ἀστός), Ἰλ. Ο. 558, Χ. 429, Ὀδ. Η. 131, Πινδ. Ο. 5. 38. κτλ.· π. ἀγαθός, κακὸς Θουκ. 3. 42, Πλάτ. Γοργ. 517C· πόλεως πολίτης Ἀντιφῶν 138. 28, Ἀνδοκ. 1. 26· ὦ γᾶς πατρίας πολῖται Σοφ. Ἀντ. 806· κακὸς π. Εὐρ. Βάκχ. 271· π. ὁρίζεται τῷ μετέχειν κρίσεως καὶ ἀρχῆς Ἀριστ. Πολιτικ. 3. 1, 6. 2) ὡσαύτως, ὡς τὸ Λατ. civis, συμπολίτης, Ἡρόδ., κτλ.· Κάδμου π. Αἰσχύλ. Θήβ. 1· π. Ἀθηναίων Ἀνδοκ. 18. 12· ὑμῶν Λυσ. 157. 7· σὸς Πλάτ. Πρωτ. 339Ε· καὶ κατὰ κωμ. μεταφοράν, οἴνου π. ὢν κρατίστου Ἄμφις ἐν Ἀδήλ. 1. ΙΙ. καθόλου, ὁ ἀνήκων εἰς τὴν πόλιν, θεοὶ πολῖται = πολιοῦχοι, Αἰσχύλ. Θήβ. 253· π. δῆμος = ὁ τῆς πόλεως, Ἀριστοφ. Ἐκκλ. 574. ― Ἴδε Κόντου Γλωσσ. Παρατηρ. σ. 131.

English (Autenrieth)

citizen, only pl.

English (Strong)

from πόλις; a townsman: citizen.

English (Thayer)

πολιτου, ὁ (πόλις), from Homer down, a citizen; i. e.
a. the inhabitant of any city or conntry: πόλεως, τῆς χώρας ἐκείνης, a fellow-citizen, fellow-countryman, (Plato, Apology, p. 37c.; others): with the genitive of a person, has τόν πλησίον) from רֵעַ, as in Proverbs 24:28>).

Greek Monolingual

ο, θηλ. πολίτις, ΝΜΑ, ιων. τ. πολιήτης, δωρ. τ. πολιάτας, θηλ. πολιᾶτις και πολιῆτις, Α, και πολίτισσα ΝΜ, πολῖτις, -ίτιδος, ΜΑ
κάτοικος πόλης ο οποίος έχει πολιτικά δικαιώματα, κάθε μέλος πολιτείας το οποίο έχει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι («πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης», ΚΔ.)
νεοελλ.
1. κάτοικος ενός κράτους ο οποίος έχει την αντίστοιχη ιθαγένεια και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν, υπήκοος («είναι Αμερικανός πολίτης»)
2. ιδιώτης, σε αντιδιαστολή προς τις αρχές ή προς τους στρατιωτικούς και τους κληρικούς («καλός πολίτης» — λέγεται ως ευχή σε στρατιώτη που πρόκειται να απολυθεί)
3. ως κύριο όν. ο Πολίτης, η Πολίτισσα
ο κάτοικος της Κωνσταντινούπολης ή αυτός που κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη, Κωνσταντινουπολίτης
4. φρ. «ακαδημαϊκός πολίτης» — φοιτητής ανώτατης σχολής
αρχ.
1. κάτοικος της ίδιας πόλης, συμπολίτης («διὰ τοῦτο βλάπτεσθαί ἐστιν ὁ πατήρ... ὅτι ὑμῶν ἐστι πολίτης», Λυσ.)
2. το θηλ. ἡ πολιᾱτις
προσωνυμία της Αθηνάς στην Τεγέα
3. ως επίθ. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην πόλη (α. «θεοί πολῑται» — πολιούχοι θεοί, Αισχύλ.
β. «πολίτης δῆμος» — ο δήμος της πόλης, Αριστοφ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < πόλις + κατάλ. -ίτης (πρβλ. οπλ-ίτης), ενώ ο τ. πολιήτης / πολιᾱτᾱς, έχει σχηματιστεί κατά τα κωμ-ήτης/κωμ-ᾱτᾱς, οἰκι-ήτης/οἰκι-ᾱτᾱς (για τη σημ. βλ. και λ. πόλη)].

Greek Monotonic

πολίτης: [ῑ], -ου, ὁ, Ιων. πολιήτης,
I. 1. μέλος πολιτείας ή κράτους (πόλις), πολίτης, ελεύθερος πολίτης, Λατ. civis, σε Ομήρ. κ.λπ.
2. όπως το Λατ. civis, συμπολίτης, σε Ηρόδ., Αισχύλ. κ.λπ.
3. θεοὶ πολῖται = πολιοῦχοι, σε Αισχύλ.

Russian (Dvoretsky)

πολίτης:
I ион. πολιήτης, ου (ῑ) ὁ
1) гражданин Hom., Pind., Thuc., Plat. etc: π. ὁρίζεται τῷ μετέχειν κρίσεως καὶ ἀρχῆς Arst. (понятие) «гражданин» определяется участием в судебной и государственной власти;
2) согражданин, земляк (Κάδμου π. Aesch.; σὸς π. Plat.).
ου (ῑ) adj. m городской, местный (θεοί Aesch.; δῆμος Arph.).

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

πολίτης -ου, ὁ [πόλις] Ion. πολιήτης (zie daar), (vrije) burger:; ᾧ γὰρ ἐξουσία κοινωνεῖν ἀρχῆς βουλευτικῆς καὶ κριτικῆς πολίτην ἤδη λέγομεν εἶναι wie het recht heeft een beraadslagend of rechterlijk ambt te bekleden die noemen we uiteindelijk burger Aristot. Pol. 1275b19; medeburger:; σὸς μέντοι Σιμωνίδης πολίτης Simonides is toch jouw medeburger Plat. Prot. 339e; adj. van de stad:. θεοὶ πολῖται goden van de stad Aeschl. Sept. 253.

Middle Liddell

πολῑ́της, ου, ὁ, [cf. also πολιήτης
1. a member of a city or state (πόλις), a citizen, freeman, Lat. civis, Hom., etc.
2. like Lat. civis, a fellow-citizen, Hdt., Aesch., etc.
3. θεοὶ πολῖται = πολιοῦχοι, Aesch.

Chinese

原文音譯：pol⋯thj 坡利帖士
詞類次數：名詞（3）
原文字根：許多
字義溯源：居民，公民，鄉鄰，同城居住者，本國人，人；源自（πόλις）*=城，鎮）
出現次數：總共（4）；路（2）；徒（1）；來（1）
譯字彙編：
1） 鄉鄰（1） 來8:11；
2） 公民（1） 徒21:39；
3） 本國的人（1） 路19:14；
4） 居民（1） 路15:15

English (Woodhouse)

citizen, fellow-citizen, fellow-countryman