ἐπισεύω

English (LSJ)

Ep. ἐπισσ- (as always in Hom.),

   A put in motion against, set on, μὴ . . μοι κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων Od.5.421; δμῶας ἐπισσεύας 14.399: metaph., τόσα γάρ μοι ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων 18.256; ὀνείρατ' ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων 20.87; κῆρας AP7.439 (Theodorid.).    II. mostly Pass., hurry or hasten to or towards, ἐπεσσεύοντο δὲ λαοί Il.2.86; ἔς τινα 13.757; ἐπεσσεύοντο νομόνδε to pasture, 18.575; νῆάδ' (so Aristarch.) ἐπεσσεύοντο Od.13.19; in hostile sense, rush upon or at, c. dat., νηυσὶν ἐπισσεύεσθαι Il.15 347.    2. freq. in pf. part. Pass. ἐπεσσύμενος, with 3sg. plpf. ἐπέσσῠτο (used as an aor.): 3pl. aor. 1 ἐπέσσῠθεν Opp.C.4.136:—mostly in hostile sense, charge, ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος Il.5.438, al.; ἰῷ ἐπεσσύμενον βάλε τείχεος ὑψηλοῖο struck him with an arrow from the wall as he rushed on, 12.388: c. dat., αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο 5.459, cf. 21.227: c. acc., τεῖχος ἐπεσσύμενοι 12.143: c. gen., ἐπεσσύμενος πεδίοιο rushing, hurrying over the plain, 14.147, 22.26 (cf. διαπράσσω); also of fire, etc., ἠΰτε πῦρ, τό τ' ἐπεσσύμενον πόλιν ἀνδρῶν . . φλεγέθει 17.737; κῦμα δεινὸν ἐπεσσύμενον Od.5.314, cf. 431: also, without any hostile sense, to express rapid motion, c. dat., ὥς οἱ . . ὄνειρον ἐπέσσυτο 4.841: c. acc., ὡς πνοιὴ ἐπέσσυτο δέμνια swept over them, 6.20: c. inf., ἐπέσσυτο διώκειν he hasted on to follow, Il.21.601, cf. A.R.1.758: abs., χερσὶν ἐπεσσύμενος λάβε πέτρης Od.5.428; ἐπεσσύμενος λάβε γούνων 22.310.    3. metaph., to be in excitement or agitation, εἴ τοι θυμὸς ἐπέσσυται Il.1.173; θυμὸς ἐ. ὄφρ' ἐπαμύνω 6.361: c. inf., μοι ἐπέσσυτο θυμὸς . . τέρπεσθαι 9.398.—Ep. word, used occasionally by Trag., only in lyr. (exc. S.Ichn.21,43), πέδον ἐπισύμενος A.Eu.786; ἐπέσυτο τάνδε γᾶν . . ἄτα E.Ph.1065; τείχεα . . ἐπέσυτο φλόξ Id.Hel.1162; so τίς ὄρεα . . τάδ' ἐπέσυτο; Ar.Fr.698 (parody of dithyramb).

German (Pape)

[Seite 976] (s. σεύω), ep. ἐπισσεύω, gegen Einen in Bewegung setzen, antreiben; ἠέ τί μοι κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλός Od. 5, 421; κακά μοι ἐπέσσευε δαίμων, schickte mir Unglück zu, brachte Unheil über mich, 18, 256. 19, 129; ὀνείρατα 20, 87; δμῶας ἐπισσεύας 14, 399; Κῆρας ἐπισσεύσασα βίου κύνας Theodorid. 11 (VII, 439). – Häufiger im pass., herbei-, daraufzueilen, dagegen eindringen, um anzugreifen, νηυσὶν ἐπεσσεύοντο Il. 13, 757; νῆ' ἄρ' ἐπεσσεύοντο Od. 13, 19, bei Wolf, Bekk. nach Aristarch νῆάδ' ἐπ.; ἀγορήνδε, νομόνδε, übh. eilen, Il. 2, 207. 18, 575; perf. mit Präsensbedeutung, plusqpf. ἐπεσσύμην, oder aor. syncop.; part. ἐπεσσύμενος; αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο Il. 5, 459; c. accus., τεῖχος ἐπεσσυμένους 12, 143. 15, 395; ἐπέσσυτο δέμνια κούρης, eilte auf das Lager zu, Od. 6, 20; εἴς τινα, Il. 13, 757; c. gen., ἐπεσσύμενον πεδίοιο, durch die Ebene hineilen, 14, 147. 22, 26; aber τείχεος = gegen die Mauer, 12, 388, wenn man den gen. nicht besser von βάλε abhängen läßt; – c. inf., ὁ δ' ἐπέσσυτο ποσσὶ διώκειν 21, 601, er eilte zu verfolgen; ἐπεσσύμενος λάβε γούνων, eilend umfaßte er die Kniee, Od. 22, 310; vom andringenden Feuer u. Wasser, Il. 17, 737 Od. 5, 314. Oft absolut, bes. in der Il. in der Vbdg θυμὸς ἐπέσσυται, ἐπέσσυτο, das Herz fühlt sich angetrieben, hat große Luft, 1, 173; – πέδον ἐπισύμενος, auf das Land losstürzend, Aesch. Eum. 755. 782; τείχεα δ' ἐπέσυτο φλόξ Eur. Hel. 1162; Phoen. 1065; einzeln bei sp. D.; auch im aor., πάντες ὁμῶς ἱππῆες ἐπέσσυθεν Opp. Cyn. 4, 136.

Greek (Liddell-Scott)

ἐπισεύω: Ἐπικ. ἐπισσ- (ὡς ἀείποτε παρ’ Ὁμ.). Πέμπω κατά τινος, παρορμῶ τι κατά τινος, δείδω... μή... μοι καὶ κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλὸς Ὀδ. Ε. 421· δμῶας ἐπισσεύας, κελεύσας, ἐφορμήσας, Ξ. 399· μεταφ., τόσα γάρ μοι ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων, «ἐπήγαγεν, ἐπέχευεν» (Σχόλ.), Σ. 256, Τ. 129· ὀνείρατ’ ἐπέσσευεν, ἐπέπεμπεν, Υ. 87· κῆρας Ἀνθ. Π. 7, 439. ΙΙ. τὸ πλεῖστον ἐν τῷ Παθ., σπεύδω, πορεύομαι ἐν σπουδῇ εἰς ἢ πρός, ἐπεσσεύοντο δὲ λαοί, ἠκολούθουν ἐν σπουδῇ, Ἰλ. Β. 86· ἐς Πανθοίδην... πάντες ἐπεσσεύοντ’ Ν. 757· ἐπεσσεύοντο νομόνδε, εἰς βοσκήν, Σ. 575· νῆάδ’ (οὕτως ὁ Ἀρίσταρχ.) ἐπεσσεύοντο Ὀδ. Ν. 19· ἐπὶ ἐχθρικῆς σημασίας, σπεύδω, ἐφορμῶ κατά τινος, νηυσὶν ἐπισσεύεσθαι Ἰλ. Ο. 347. 2) λίαν συχν. κατὰ μετοχ. παθητ. πρκμ. ἐπεσσύμενος, μετὰ γ΄ ἑνικ. ὑπερσ. ἐπέσσῠτο (ἐν χρήσει ἀντὶ ἀορ.), γ΄ πληθ. ἀορ. α΄ ἐπέσσῠθεν Ὀππ. Κ. 4. 136: - κατὰ τὸ πλεῖστον ἐπὶ ἐχθρικῆς σημασίας, ἐφορμῶ, ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος Ἰλ. Ε. 438, Π. 705, κτλ.· ἰῷ ἐπεσσύμενον βάλ?? τείχεος ὑψηλοῖο, ἔτρωσεν αὐτὸν διὰ βέλους ἐκ τοῦ ὑψηλοῦ τείχους καθ’ ἣν ὥραν ἐφώρμα, Μ. 388· μετὰ δοτ., αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο Ε. 459, πρβλ. Φ. 227· μετ’ αἰτ., τεῖχος ἐπεσσύμενοι Μ. 143, Ν. 395· μετὰ γεν., ἐπεσσύμενος πεδίοιο, ὁρμητικῶς φερόμενος ἐπὶ τῆς πεδιάδος, Ξ. 147, Χ. 26 (πρβλ. διαπράσσω)· ὡσαύτως ἐπὶ πυρός, κτλ., ἠΰτε πῦρ, τό τ’ ἐπεσσύμενον... φλεγέθει Ρ. 737· κῦμα δεινὸν ἐπεσσύμενον Ὀδ. Ε. 314, πρβλ. 431: - ὡσαύτως, ἄνευ ἐχθρικῆς τινος ἐννοίας, πρὸς δήλωσιν ταχείας κινήσεως, μετὰ δοτ., ὥς οἱ... ὄνειρον ἐπέσσυτο Δ. 841· μετ’ αἰτ., ὡς πνοιὴ ἐπέσσυτο δέμνια, ἔπνεεν ἄνωθεν αὐτῶν, Ζ. 20· μετ’ ἀπαρ., ἐπέσσυτο διώκειν, ἔσπευδε διώκων, ἀκολουθῶν κατόπιν, Ἰλ. Φ. 601, πρβλ. Ἀπολλ. Ρόδ. Α. 758· ἀπολ, χερσὶν ἐπεσσύμενος λάβε πέτρης Ὀδ. Ε. 428· ἐπεσσύμενος λάβε γούνων Χ. 310. 3) μεταφ., διατελῶ ἐν συγκινήσει ἢ ἐξεγέρσει, εἴ τοι θυμὸς ἐπέσσυται Ἰλ. Α. 173· θυμὸς ἐπ. ὄφρ’ ἐπαμύνω Ζ. 361· μετ’ ἀπαρ., ἐπέσσυτο θυμὸς... τέρπεσθαι 1. 398. - Ἡ Ἐπικὴ αὕτη λέξις ἀπαντᾷ σπανιώτατα παρὰ Τραγ., καὶ μόνον ἐν λυρικοῖς χωρίοις, πέδον ἐπισύμενος Αἰσχύλ. Εὐμ. 786· ἐπέσυτο τάνδε γαῖαν... ἄτα Εὐρ. Φοίν. 1065· τείχεα... ἐπέσυτο φλὸξ ὁ αὐτ. ἐν Ἑλ. 1162· οὕτω, τίς... ὄρεα τάδ’ ἐπέσυτο; Ἀριστοφ. Ἀποσπ. 757.