ἔπω

English (LSJ)

   A say, call, name, ἤν Πέρσειον ἔπουσιν Nic.Al.429, cf. 490, Th. 508. (Prob. invented by Nic., as pres. of εἶπον.)

German (Pape)

[Seite 1013] sagen, nur noch ἔπουσι, bei Nic. Al. 429. 490 Th. 508. 738. Vgl. εἶπον.

Greek (Liddell-Scott)

ἔπω: λέγω· ἴδε εἶπον. (Ἐκ √FΕΠ παράγονται ὡσαύτως τὸ ἔπος (γραφόμενον Fεπος ἐν παλαιᾷ τινι ἐπιγραφ. ἐν τῇ Συλλ. Ἐπιγρ. 11. 3), ἐFεῖπον, εἶπον, ἐνέπω, ὄψ. ἀλλ’ οὐχὶ τὸ ἔσπον, ἐνέπω, ἐνίσπον, ἵσκε· πρβλ. Σανσκρ. vak, vivakmi (dico, voco), vâk (vox)· Λατ. voco, κτλ. Παλαιο- Ὑψηλ. Γερμ. wahan, gewahnian (νεώτ. Γερμ. erwähnen).

French (Bailly abrégé)

réc. et épq. au prés. ; d’ord. seul. à l’ao.2 εἶπον et à l’ao. εἶπα ; pour le prés. et l’impf. on emploie, sel. le cas, φημί, λέγω ou ἀγορεύω ; pour le f. ἐρῶ ; pour le pf. εἴρηκα ; pour le Pass. au prés. et à l’impf. les temps correspond. de φημί, λέγω ou ἀγορεύω, au f. ῥηθήσομαι, à l’ao. εἰρήθην, au pf. εἴρημαι;
parler, dire : εἰπεῖν τινι ou τινα, parler à qqn ; εἰπεῖν πατρός τε καὶ υἱέος OD parler du père et du fils ; εἰπεῖν εἴς τινα, parler à qqn ; εἰπεῖν πρὸς ἑαυτόν XÉN se parler à soi-même ; εἰπέ μοι γένος OD dis-moi ta famille ; εἰπεῖν τι ἔς τινα ou πρός τινα, dire qch à qqn ; ἀτάσθαλον τι εἰπεῖν τινα, dire qch d’injurieux à qqn ; εὖ εἰπεῖν τινα OD dire du bien de qqn, parler de qqn avec respect ou avec éloge ; τεθνεῶτ’ Ορεστην εἰπεῖν ESCHL parler d’Oreste comme mort ; εἶπον τὰς παῖδας δεῦρ’ ἄγειν τινά SOPH je l’ai dit : qu’on (me) ramène ici ces jeunes filles ; ὡς ἔπος εἰπεῖν pour ainsi parler ; λόγῳ εἰπεῖν, οὐ πολλῷ λόγῳ εἰπεῖν HDT pour le dire brièvement ; ἐς τὸ ἀκριβὲς εἰπεῖν THC pour parler exactement ; εἰπέ μοι AR mais voyons, dis-moi ; même avec un verbe au plur. : ἢ βούλεσθε, εἰπέ μοι DÉM est-ce que vous voulez, dites-moi ! εἰπεῖν δίκην IL plaider une cause ; εἰπεῖν Εὐμενίδας SOPH nommer (les Furies) Euménides ; εἰπεῖν Ἀγαμέμνονα IL mentionner Agamemnon ; ordonner, prescrire.
Étymologie: ἔπος.

English (Autenrieth)

ipf. ἕπον, mid. ἕπομαι, imp. ἕπεο, ἕπευ, ipf. εἱπόμην, ἑπόμην, fut. ἕψομαι, aor. ἑσπόμην, imp. σπεῖο, ἑσπέσθω, part. ἑσπόμενος: move about, be busy. — I. act., ἀμφ' Ὀδυσῆα Τρῶες ἕπον, ‘moved around Odysseus,’ Il. 11.43 ; ἄλλοι δ' ἐπὶ ἔργον ἕποιεν, ‘be busy with their work,’ Od. 14.195; trans., περικαλλέα τεύχἐ ἕποντα, ‘occupied with,’ Il. 6.321 ; οὐ μὲν δὴ τόδε μεῖζον ἕπει κακόν, a greater evil that ‘approaches,’ Od. 12.209 (v. l. ἔπι).—II. mid., once like act., ἀμφὶ δ' ἄῤ αὐτὸν Τρῶες ἕπονθ, ‘moved around him,’ Il. 11.474 (cf. 483); usually go along with, accompany, follow, κέκλετο θεράποντας ἅμα σπέσθαι ἑοῖ αὐτῷ, Od. 4.38; σοὶ δ' ἄλοχον σπέσθαι, Od. 22.324; τούτου γ ἑσπομένοιο, ‘if he should go too,’ Il. 10.246 ; ἕπεο προτέρω, ‘come along in,’ Il. 18.387 ; ὣς εἰπὼν ἡγεῖθ, ἣ δ' ἕσπετο, followed, Od. 1.125; also w. adverbs, μετά, σύν, ἐπί, Il. 23.133, κ , Il. 4.63 (met.); often of things, ὅσσα ἔοικε φίλης ἐπὶ παιδὸς ἕπεσθαι, ‘go along with,’ i. e. be given as dowry, Od. 1.278 ; οἵη ἐμὴ δύναμις καὶ χεῖρες ἕπονται, ‘answer to’ my strength, Od. 20.237 ; γούνατα, Il. 4.314; in hostile sense only in Il., Il. 11.154, 165, etc.

English (Strong)

a primary verb (used only in the definite past tense, the others being borrowed from ἐρέω, ῥέω, and φημί); to speak or say (by word or writing): answer, bid, bring word, call, command, grant, say (on), speak, tell. Compare λέγω.