πένθος

English (LSJ)

εος, τό,

   A grief, sorrow, Il.11.658, etc.; τινος for one, Od. 18.324, etc.; π. ἄλαστον ἔχουσα Il.24.105 ; π. λαγχάνειν S.Fr.659 ; Τρῶας λάβε π. Il.16.548, etc. ; μέγα π. Ἀχαιίδα γαῖαν ἱκάνει 1.254, etc.; πένθεϊ δ' ἀτλήτῳ βεβολήατο πάντες 9.3 ; θυμὸς ἐτείρετο π. λυγρῷ 22.242, etc.    2 esp. of grief for the dead, mourning, τοκεῦσι γόον καὶ π. ἔθηκας 17.37 ; παιδὸς γάρ οἱ ἄλαστον ἐνὶ φρεσὶ π. ἔκειτο Od.24.423 ; Σάρδεσι π. παρασχών A.Pers.322 ; δμῳαῖς προθήσειν π. οἰκεῖον στένειν S.Ant.1249 ; π. ποιήσασθαι make a public mourning, Hdt.2.1 ; so π. προεθήκαντο Id.6.21 ; π. τίθεται Id.2.46 ; π. τινὸς κοινοῦσθαι E.Alc.426 ; ἐν πένθει [εἶναι] S.El. 290, 847(lyr.) ; πολὺ π. ἦν κατὰ τὸ στράτευμα X. HG4.5.10 ; π. λιπεῖν IG3.1311 ; π. λύεσθαι, ἀποθέσθαι, Plu.Fab. 18, Alex.75 : in pl., Pi.I.8(7).6, Fr.154, A.Ch.333(lyr.), Pl.R.395e, Arist. Rh.1370b25, etc.    II unhappy event, misfortune, π. τινός one's illfortune, Hdt.3.14 ; ἔτλαν π. οὐ φατόν Pi.I.7(6).37.    III of a person, a misery, S.Aj.615(lyr.) ; π. ἔδωκε φέρειν, i. e. the body, Epigr.Gr.228.6 (Ephesus). (Cf. πείσομαι from *πένθ-σομαι, fut. of πάσχω, pf. πείσονθα, Lith. kenčiù 'suffer', pa-kantà 'patience'; πενθ- is reduced to πṇθ- (παθ-) in αἰνο-παθής, etc.)

German (Pape)

[Seite 555] τό (eigtl. = πάθος, vgl. Her. 3, 14), Trauer, Kummer; Hom. u. Hes. oft; Τρῶας δὲ κατάκρηθεν λάβε πένθος ἄσχετον, Il. 16, 548; ἔνὶ φρεσὶ πένθος ἔχειν, Od. 7, 218 u. öfter; τινός, um Einen, 24, 423; Leid, ἔτλαν πένθος οὐ φατόν, Pind. I. 6, 37; ἐκ μεγάλων πενθέων λυθέντες, 7, 5, öfter; ἄστυ πένθει δνοφερῷ κατέκρυψας, Aesch. Pers. 528; πολυδάκρυτα πένθη, Ch. 330; ὅσον δ' ἀρεῖσθε πένθος, Soph. O. R. 1225; ἐν πένθ ει εὶναι, trauern, El. 282. 836; auch von Menschen, wie vom Ajas gesagt wird νῦν φίλοις μέγα πένθος εὕρηται, Ai. 608; πένθος ἡμῖν ἐστι, Eur. Alc. 821, u. öfter; u. in Prosa: πένθος μέγα προεθήκαντο, Her. 6, 21; ποιεῖσθαι, 2, 1; ἐν πένθει ὄντα, Plat. Rep. X, 605 D; ἐν ξυμφοραῖς τε καὶ πἑνθεσι, Rep. III, 395 d; Folgde; πένθος ὀλιγοχρόνιον πεπενθηκώς, Luc. Tyrannic.

Greek (Liddell-Scott)

πένθος: -εος, τό, θλῖψις λύπη, Ὅμ., Ἡσ., κτλ.: ἀλλ’ οὐδ’ ὣς ἔχε πένθος ἐνὶ φρεσὶ Πηνελοποείης, καὶ μὲ ὅλα αὐτὰ δὲν ᾐσθάνετο λύπην διὰ τὴν Πηνελόπην, Ὀδ. Σ. 324, κτλ.· π. ἄλαστον ἔχειν Ἰλ. Ω. 105· π. λαγχάνειν Σοφ. Ἀποσπ. 587· π. λαμβάνει τινὰ Ἰλ. Π. 548, κτλ.· μέγα π. Ἀχαιΐδα γαῖαν ἱκάνει Α. 254, κτλ.· πενθεῖ δ’ ἀτλήτῳ βεβολήατο Ι.3· θυμὸς ἐτείρετο π. λυγρῷ Χ. 242, κτλ. 2) ἰδίως ἐπὶ τῶν ἐξωτερικῶν σημείων θλίψεως, πένθος διὰ νεκρόν, γονεῦσι γόον καὶ π. ἔθηκας Ρ. 37· παιδὸς γάρ οἱ ἄλαστον ... π. ἔκειτο Ὀδ. Ω. 423· Σάρδεσιν π. παρασχὼν Αἰσχύλ. Πέρσ. 322· π. οἰκεῖον στένειν Σοφ. Ἀντ. 1249· π. ποιεῖσθαι Ἡρόδ. 2. 1· οὕτω, π. προεθήκαντο 6. 21· π. τίθεται 2. 46· π. τινὸς κοινοῦσθαι Εὐρ. Ἄλκ. 426· ἐν πένθει εἶναι Σοφ. Ἠλ. 290, 847, Πλάτ., κτλ.· πολὺ π. ἦν κατὰ τὸ στρατόπεδον Ξεν. Ἑλλ. 4. 5, 10· π. λιπεῖν Συλλ. Ἐπιγρ. 948, κτλ.· - ἐν τῷ πληθ., Πινδ. Ι. 8(7). 14, Ἀποσπ. 126, Αἰσχύλ. Χο. 334, Πλάτ. Πολ. 395D, Ἀριστ. Ρητορ. 1. 11, 12, κτλ. ΙΙ. δυστύχημα, ἀτύχημα, π. τινός, κακὴ τύχη τινός, δυστυχία, Ἡρόδ. 3. 14· ἔτλαν πένθος οὐ τλατὸν Πίνδ. Ι. 7 (6). 51. ΙΙΙ. ἐπὶ προσώπων, δυστυχία, ἀθλιότης, Σοφ. Αἴ. 615· π. ἔδωκε φέρειν, δηλ. τὸ σῶμα. Ἑλλ. Ἐπιγράμμ. 228. (Τύπος παράλληλος τῇ λέξει πάθος, ὡς τὸ βένθος τῇ λέξει βάθος· ἴδε ἐν λ. πάσχω.).

French (Bailly abrégé)

ion. -εος, att. -ους (τό) :
I. deuil :
1 douleur, affliction : πένθος τινός, deuil au sujet de qqn ; πένθος ἔχειν IL être dans le deuil ; ἐπὶ πένθει PLUT dans le deuil ; τινι πένθος τιθέναι IL ou παρέχειν ESCHL être cause d’un deuil pour qqn;
2 cérémonie de deuil, deuil public : πένθος ποιήσασθαι HDT organiser un deuil de cour;
II. malheur, événement douloureux.
Étymologie: R. Παθ, souffrir ; v. πάσχω, πάθος, avec nasalisation ; cf. βένθος comparé à βάθος.

English (Autenrieth)

εος: mourning, grief.

English (Slater)

πένθος (-ος, -εος, -ος; -έων.)
   1 sorrow πένθος δὲ πίτνει βαρὺ κρεσσόνων πρὸς ἀγαθῶν (O. 2.24) “πάτερ Κρονίων, τίς δὴ λύσις ἔσσεται πενθέων;” (N. 10.77) ἔτλαν δὲ πένθος οὐ φατόν (I. 7.37) ἐκ μεγάλων δὲ πενθέων λυθέντες (I. 8.6) οὐ πενθέων δ' ἔλαχον λτ;οὐγτ; στασίων (verba e Plutarcho supp., emend. Blass, G—H.) Πα. . . οἷσι δὲ Φερσεφόνα ποινὰν παλαιοῦ πένθεος δέξεται (v. H. J. Rose, Greek Poetry & Life, Oxford, 1936, 79ff.) fr. 133. 1.

English (Strong)

strengthened from the alternate of πάσχω; grief: mourning, sorrow.

English (Thayer)

πένθους, τό (πένθω (?); akin, rather, to πάθος, πένομαι (cf. πένης); see Curtius, p. 53; Vanicek, p. 1165)), from Homer down, the Sept. for אֵבֶל, mourning: Revelation 21:4.

Greek Monolingual

το, ΝΜΑ
βαθιά θλίψη, μεγάλη ψυχική οδύνη που οφείλεται σε συμφορά και, ιδίως, στον θάνατο προσφιλούς προσώπου
νεοελλ.
1. το χρονικό διάστημα κατά το οποίο πενθηφορεί κάποιος, δηλαδή φέρει τα εξωτερικά σημεία του πένθους, όπως λ.χ. μαύρα ρούχα, μαύρη ταινία στον βραχίονα κ.ά.
2. εξωτερικό σημείο δηλωτικό του πένθους
3. φρ. «εθνικό πένθος» — κατάσταση πένθους που κηρύσσεται επίσημα από την κυβέρνηση σε ολόκληρη την επικράτεια ύστερα από τον θάνατο μεγάλων προσωπικοτήτων ή μετά από θλιβερά συμβάντα πανεθνικής κλίμακας και σημασίας
αρχ.
1. δυστύχημα, ατύχημα («τὸ δὲ τοῡ ἑταίρου πένθος ἄξιον ἦν δακρύων», Ηρόδ.)
2. (για πρόσ.) αθλιότητα, δυστυχία («φίλοις μέγα πένθος ηὔρηται», Σοφ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. πενθ- (βλ. λ. πάσχω)].

Greek Monotonic

πένθος: -εος, τό,
I. θλίψη, μελαγχολία, στενοχώρια, σε Όμηρ. κ.λπ.· τινός, για κάποιον, σε Ομήρ. Οδ.· ιδίως λέγεται για εξωτερικά σημεία θλίψης, μοιρολόγημα του νεκρού, σε Όμηρ. κ.λπ.· πένθος ποιήσασθαι, δημόσιος πένθος, σε Ηρόδ.
II. δυστυχία, σε Ηρόδ., Πίνδ.
III. λέγεται για πρόσωπα, δυστυχία, σε Σοφ. (σχετίζεται με το πάθος, όπως το βένθος με το βάθος).

Russian (Dvoretsky)

πένθος: εος τό
1) печаль, скорбь, горе: π. ἔχειν Hom. и ἐν πένθει εἶναι Plat. быть погруженным в скорбь; Τρῶας λάβε π. Hom. скорбь охватила троянцев; τινὶ π. τιθέναι Hom. и παρέχειν Aesch. погрузить кого-л. в печаль;
2) траур: π. ποιεῖσθαι Her. объявлять траур; ἐπὶ πένθει Plut. в трауре;
3) несчастье, бедствие Her., Pind.