βιωτός

English (LSJ)

όν,

   A to be lived, worth living, mostly with neg., ἔμοιγ' ὁ μέλλων βίος οὐ β. S.OC1692 (lyr.), cf. Ar.Pl.197 (dub.), Pl.Ap.38a; οὐ βιωτὸν οὐδ' ἀνασχετόν Antiph.190. 10; οὐκ ἦν μοι β. τοῦτο ποιήσαντι D.21.120; ἆρ' οὖν β. ἡμῖν ἐστιν μετὰ μοχθηροῦ σώματος Pl.Cri.47e.

German (Pape)

[Seite 446] zu leben; βίος οὐ βιωτός, ein Leben, das nicht als ein Leben zu betrachten, Plat. Apol. 38 a; Conv. 216 a; Ar. Plut. 197; neutr., ἆρα βιωτὸν ἡμῖν ἐστιν; können wir leben? Plat. Crit. 47 d; οὐ βιωτὸν ἡγεῖσθαι, d. i. sterben wollen, Xen. Hell. 2, 3, 50; so öfter bei Sp.; Antiphan. Ath. VIII, 342 f οὐ βιωτόν ἐστιν οὐδ' ἀνάσχετον; vgl. Plut. Aemil. 21; Luc. Charidem. 16.

Greek (Liddell-Scott)

βιωτός: -όν, (βιόω) ὡς τὸ βιώσιμος, ὃν δύναταί τις νὰ ζήσῃ, ἄξιος ζωῆς, κατὰ τὸ πλεῖστον μετ’ ἀρνήσεως, ἐμοίγ’ ὁ μέλλων βίος οὐ βιωτὸς Σοφ. Ο. Κ. 1692, Ἀριστοφ. Πλ. 197, Πλάτ. Ἀπολ. 38Α· οὐ βιωτὸν οὐδ’ ἀνασχετὸν Ἀντιφ. Πλουσ. 1. 10· οὐκ ἦν μοι βιωτὸν τοῦτο ποιήσαντι Δημ. 554. 5· ― ἄνευ ἀρνήσ., μετ’ ἐκείνου ἄρα ἡμῖν βιωτόν, πρέπει νὰ ζήσωμεν, Πλάτ. Κρίτων. 47Ε· πρβλ. ἀβίωτος.

French (Bailly abrégé)

ή, όν :
(vie) qu’il faut vivre ou qu’on peut vivre ; βίος οὐ βιωτός SOPH vie qu’on ne peut vivre, vie intolérable.
Étymologie: βιόω.