σπήλαιον

English (LSJ)

τό,

   A grotto, cavern, Pl.R.514a, 515a, 539e, Moschio Trag. 6.5, Satyr.Vit.Eur.Fr.39 ix 6, Apoc.6.15, etc.; σ. λῃστῶν den of robbers, LXX Je.7.11, Ev.Matt.21.13; of a grave, Supp.Epigr.7.160 (Palmyra, i A.D.), 166 (ibid., ii A.D.), Ev.Jo.11.38.    2 privy parts, LXX Hb. 2.15 (pl.).    3 place behind the scenes in a theatre, Poll.4.124.

German (Pape)

[Seite 921] τό, wie σπῆλυγξ, Höhle; Plat. Rep. VII, 514 a ff; Luc. u. a. Sp.

Greek (Liddell-Scott)

σπήλαιον: τό, (σπέος) ὡς τὸ σπήλυγξ, Λατιν. spelaeum, Πλάτ. Πολ. 514Α, 515Α, 539Ε. 2) παρὰ τοῖς Ἑβδ. (Ἀββ. Β΄, 15), φαίνεται ὅτι σημαίνει τὰ κρύφια μέλη ἢ αἰδοῖα. 3) τόπος ὄπισθεν τῆς σκηνῆς ἐν τῷ θεάτρῳ, Πολυδ. Δ΄, 124.

French (Bailly abrégé)

ου (τό) :
caverne, grotte, cavité.
Étymologie: σπέος ; cf. σπῆλυγξ.

English (Strong)

neuter of a presumed derivative of speos (a grotto); a cavern; by implication, a hiding-place or resort: cave, den.