ἐπίχαρτος
νήπιοι, οἷς ταύτῃ κεῖται νόος, οὐδὲ ἴσασιν ὡς χρόνος ἔσθ᾿ ἥβης καὶ βιότου ὀλίγος θνητοῖς. ἀλλὰ σὺ ταῦτα μαθὼν βιότου ποτὶ τέρμα ψυχῇ τῶν ἀγαθῶν τλῆθι χαριζόμενος → fools, to think like that and not realise that mortals' time for youth and life is brief: you must take note of this, and since you are near the end of your life endure, indulging yourself with good things | Poor fools they to think so and not to know that the time of youth and life is but short for such as be mortal! Wherefore be thou wise in time, and fail not when the end is near to give thy soul freely of the best.
English (LSJ)
ον,
A wherein one feels joy, ἔργον S.Tr.1262 (anap.); γεραροῖς ἐπίχαρτον A.Ag.722 (lyr.). 2 more freq., wherein one feels malignant joy, ἐχθροῖς ἐπίχαρτα πέπονθα Id.Pr.159 (anap.); οἱ δικαίως τι πάσχοντες ἐ. Th.3.67, cf. D.45.85; βαρβάροις ἐ. γενόμενος Pl.Ep.356b.
German (Pape)
[Seite 1002] worüber man sich freut, erfreulich, Aesch. Ag. 704; ὡς ἐπίχαρτον τελέουσ' ἀεκούσιον ἔργον Soph. Tr. 1252; Sp., wie Alciphr. 2, 4. – Bes. worüber Andere Schadenfreude empfinden, ἐχθροῖς ἐπίχαρτα πέπονθα Aesch. Prom. 158; βαρβάροις ἐπίχαρτος γενόμενος, zum Spott geworden, Plat. Ep. VIII, 356 b; vgl. Thuc. 3, 67 οἴκτου ἀξιώτεροι τυγχάνειν οἱ ἀπρεπές τι πάσχοντες· οἱ δὲ δικαίως τὰ ἐναντία ἐπίχαρτοι εἶναι, sie verdienen, daß man sich im Gegentheil über ihr Unglück freut, vgl. Dem. 45, 85.
Greek (Liddell-Scott)
ἐπίχαρτος: -ον, (ἐπιχαίρω) ἐφ’ ᾧ τις αἰσθάνεται χαράν, εὐφρόσυνος, Σοφ. Τ. 1262· γεραροῖς ἐπίχαρτον Αἰσχύλ. Ἀγ. 722· ἀλλὰ κατὰ τὸ πλεῖστον, 2) ἐφ’ ᾧ τις ἐπιχαίρει ἐπιχαιρησικάκως, ἐχθροῖς ἐπίχαρτα πέπονθα, παθήματα παρέχοντα ἀφορμὴν χαρᾶς εἰς τοὺς ἐχθρούς μου, Αἰσχύλ. Πρ. 158· οἱ δικαίως τι πάσχοντες ἐπίχαρτοι, δηλ. ἄξιοι ὅπως ἐπιχαίρῃ τις διὰ τὸ πάθημα αὐτῶν, Θουκ. 3. 67, Δημ. 1127. 11· βαρβάροις ἐπίχαρτος γενόμενος, προξενήσας ἐπὶ τούτῳ χαρὰν τοῖς βαρβάροις, Πλάτ. Ἐπιστ. 356Β. ΙΙ. μεταβ. = ἐπιχαίρων, «Φιλωνίδης δὲ (ἐν Ἀδήλ. 7) τὸν ἐπιχαίροντα ἐπίχαρτον εἴρηκεν· ἀλλὰ καὶ τοῦτο φαῦλον, ὥστε βέλτιον μὴ ὀνόμασι χρῆσθαι, ἀλλὰ μετοχαῖς» Πολυδ. Γ΄, 101.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
qui est un sujet de joie ; particul. en mauv. part qui est l’objet d’une joie maligne.
Étymologie: ἐπιχαίρω.
Greek Monolingual
ἐπίχαρτος, -ον (Α)
1. ευφρόσυνος, χαροποιός («γεραροῑς ἐπίχαρτον», Αισχύλ.)
2. αυτό για το οποίο αισθάνεται κανείς χαιρεκακία
3. χαιρέκακος.
[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + χαρτος < θ. χαρ- (πρβλ. ε-χάρ-ην)].
Greek Monotonic
ἐπίχαρτος: -ον (ἐπιχαίρω),
1. αυτό μέσω του οποίου νιώθει χαρά κάποιος, γοητευτικός, σαγηνευτικός, σε Αισχύλ., Σοφ.
2. αυτό με το οποίο κάποιος αισθάνεται μνησίκακη χαρά, χαιρεκακία, ἐχθροῖς ἐπίχαρτα, βάσανα, ταλαιπωρίες που δίνουν αφορμή χαράς στους εχθρούς μου, σε Αισχύλ.· οἱ δικαίως τι πάσχοντες ἐπίχαρτοι, το να βλέπεις ανθρώπους που δικαίως τιμωρούνται, προσφέρει άξια ικανοποίηση, σε Θουκ.
Russian (Dvoretsky)
ἐπίχαρτος: доставляющий радость, радующий Aesch., Soph., Plat., Plut.: οἱ δικαίως τι πάσχοντες ἐπίχαρτοι Thuc. те, кто терпит по заслугам, вызывают (в нас) чувство удовлетворения.
Middle Liddell
ἐπίχαρτος, ον ἐπιχαίρω
1. wherein one feels joy, delightsome, Aesch., Soph.
2. wherein one feels malignant joy, ἐχθροῖς ἐπίχαρτα sufferings that afford triumph to my enemies, Aesch.; οἱ δικαίως τι πάσχοντες ἐπίχαρτοι to see people justly punished is a satisfaction, Thuc.
