πενθῶ

English (LSJ)

πενθέω. Ep. 3dual A πενθείετον Il.23.283; Ep. inf. πενθήμεναι Od.18.174, 19.120: fut. -ήσω A.Fr.207: aor. ἐπένθησα Id.Ch. 173, Aeschin. 3.211: pf. πεπένθηκα Luc.Demon.25, (συμ-) D.60.33: (πένθος):— bewail, lament, esp. for persons, νέκυν πενθῆσαι Il.19.225, cf. Trag.Adesp.331; πενθέειν τινα ὡς τεθνεῶτα Hdt.4.95; π. γόοις A.Pers.545 (anap.); π. τινὰς δημοσίᾳ Lys. 2.66; π. τινὰ τριχί A.Ch.173; ἐπί τινι π. καὶ κείρασθαι Aeschin.3.211: abs., mourn, go into mourning, Pl. Phdr.258b, etc.: c. acc. cogn., πενθεῖ νέον οἶκτον A.Supp.64:—Pass., πενθοῦμαι to be mourned for, Isoc.10.27; πένθος ἀμφί τινι πενθεῖται Arr. Tact.33.4. 2 of things, π. κακά S.OT1320, Lys.2.2; πήματα S.OC739; τύχας E.Med.268.

German (Pape)

[Seite 554] beklagen, betrauern; bes. einen Todten, νέκυν πενθῆσαι, Il. 19, 225. 23, 283; Hom. hat auch den int. πενθήμεναι für πενθέμεναι = πενθεῖν, Od. 18, 173. 19, 120, welche Form alte Gramm. von einem ungebräuchlichen πένθημι od. gar πενθαίνω, wie Eust. ableiten; πενθείετον = πενθεῖτον, Il. 23, 283; πενθοῦσι γόοις ἀκορεστοτάτοις, Aesch. Pers. 537; πενθεῖ δ' ἄνδρα δόμος στερηθείς, 571; πενθεῖ νέον οἶκτον, Suppl. 62, u. oft; Soph. O. R. 1320 O. C. 743; Eur. u. folgde Dichter; Orak. bei Her. 7, 220; u. in Prosa: πενθεῖ αὐτός τε καὶ οἱ ἑταῖροι, Plat. Phaedr. 258 b; so absolut auch Rep. X, 606 b; δημοσίᾳ τινά, Lys. 2, 66; τοὺς ἀπολωλότας, Xen. Hell. 2, 2, 3; μηδένα πώποτε

French (Bailly abrégé)

πενθῶ :
f. πενθήσω, ao. ἐπένθησα, pf. πεπένθηκα;
Pass. seul. prés.
1 tr. pleurer, déplorer, acc.;
2 intr. être dans le deuil, pleurer.
Étymologie: πένθος.

Greek Monolingual

πενθῶ, πενθέω, ΝΜΑ πένθος
1. κατέχομαι από βαθιά ψυχική οδύνη και θρηνώ για μια μεγάλη συμφορά και, κυρίως, για τον θάνατο προσφιλούς προσώπου («νέκυν πενθῆσαι», Ομ. Ιλ.)
2. έχω πένθος, είμαι σε πένθος
3. φέρω τα εξωτερικά σημάδια του πένθους τηρώντας το τυπικό, δηλ. τα μαύρα ρούχα ή τη μαύρη ταινία στον βραχίονα, πενθηφορώ
αρχ.
παθ. πενθοῦμαι, πενθέομαι
είμαι αντικείμενο πένθους, μέ θρηνούν.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

πενθέω [πένθος] ep. praes. 3 dual. πενθείετον, inf. πενθήμεναι; Ion. imperf. 3 plur. ἐπένθεον met acc. betreuren, rouwen om:; νέκυν πενθῆσαι rouwen om een dode Il. 19.225; pass.: ἰδὼν αὐτούς... πενθουμένους ἔτι ζῶντας toen hij zag dat zij nog bij leven als doden betreurd werden Isocr. 10.27. abs., intrans. klagen, rouwen:; πενθεῖ αὐτός hijzelf is in rouw Plat. Phaedr. 258b; met acc. v. h. inw. obj.: πενθεῖ μὲν οἶκτον ἠθέων zij uit een jammerklacht om haar woongebied Aeschl. Suppl. 64.

Russian (Dvoretsky)

πενθέω: эп. тж. πενθείω (эп. inf. πενθήμεναι)
1) оплакивать (νέκυν Hom.; τινα δημοσίᾳ Lys.; τοὺς ἀπολωλότας Xen.; ἐπί τινι Aeschin.);
2) быть в печали, сокрушаться, горевать Hom., Aesch., Plat. etc.

Greek (Liddell-Scott)

πενθέω: Ἐπικ. γ΄ δυϊκ. πενθείετον Ἰλ. Ψ. 283· Ἐπικ. ἀπαρ. πενθήμεναι Ὀδ. Σ. 174, Τ. 120, πρβλ. καλήμεναι, ποθήμεναι, φιλήμεναι ἐκ τοῦ καλέω, κτλ.· - μέλλ. -ήσω Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 190· ἀόρ. ἐπένθησα Εὐρ., Αἰσχίν.· πρκμ. πεπένθηκα Λουκ. Δημώνακτ. βίος 25, (συμ-) Δημ. 1399. 26. (πένθος). Ὀδύρομαι, ὀλοφύρομαι, θρηνῶ, κλαίω, κυρίως νεκρόν, νέκυν πενθῆσαι Ἰλ. Τ. 225· πενθεῖν τινα ὡς τεθνεῶτα Ἡρόδ. 4. 95· π. ἄνδρα γόοις Αἰσχύλ. Πέρσ. 545· π. τινα δημοσίᾳ Λυσ. 196. 43· π. τινα τριχὶ (πρβλ. κουρὰ) Αἰσχύλ. Χο. 173· ὡσαύτως ἐπὶ τινι π. καὶ κείρεσθαι Αἰσχίν. 84. 14· - ἀπολ., πενθῶ, ἔχω πένθος, Πλάτ. Φαῖδρ. 258Β· μετὰ συστοίχ. αἰτ. πενθεῖ νέον οἶκτον Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 63. - Παθ., εἶμαι ἀντικείμενον πένθους, μὲ θρηνοῦσι, Ἰσοκρ. 213C. 2) ἐπὶ πραγμάτων, κακὰ Σοφ. Ο. Τ. 1320, Λυσ. 190. 29· πήματα Σοφ. Ο. Κ. 739· τύχας Εὐρ. Μήδ. 268.

English (Autenrieth)

du. πενθείετον, inf. πενθήμεναι, aor. inf. πενθῆσαι: mourn, mourn for; τινά, Il. 23.283; γαστέρι, ‘by fasting,’ Il. 19.225.

English (Strong)

from πένθος; to grieve (the feeling or the act): mourn, (be-)wail.

English (Thayer)

πένθω; future πενθήσω; 1st aorist ἐπένθησα (πένθος); from Homer down; the Sept. chiefly for אָבַל; to mourn;
a. intransitive: πενθεῖν καί κλαίειν, ἐπί τίνι, over one, R G L (ἐπί τινα, ibid. T Tr WH (to mourn for, Lamentations, one: Winer's Grammar, 635f (590); Buttmann, § 131,4. Synonym: see θρηνέω, at the end.)

Greek Monotonic

πενθέω: Επικ. γʹ δυϊκ. πενθείετον, απαρ. πενθήμεναι· μέλ. πενθήσω, αόρ. αʹ ἐπένθησα, παρακ. πεπένθηκα· (πένθος)· θρηνώ, κλαίω, πενθώ, σε Ομήρ. Ιλ.· πενθεῖν τινα ὡς τεθνεῶτα, σε Ηρόδ. κ.λπ. — Παθ., οδύρομαι για, σε Ισοκρ.

Middle Liddell

πένθος
to bewail, lament, mourn for, Il.; πενθεῖν τινὰ ὡς τεθνεῶτα Hdt., etc.:—Pass. πενθοῦμαι: to be mourned for, Isocr.