σφαγή
Ἡ δ' ἁρπαγὴ μέγιστον ἀνθρώποις κακόν → Vitiorum hominibus pessimum est rapacitas → Der Menschen schlimmstes Laster ist die Gier nach Raub
English (LSJ)
ἡ,
A slaughter; the sg. is freq. in E., as Hec.571, 1037, al.; in pl., A.Eu. 187,450, S.El.37, E.Hec.522, al.; ἕστηκε . . μῆλα πρὸς σφαγὰς πυρός ready for the sacrificial fire, A.Ag.1057; πολυθύτους τεύχειν σ. to offer many sacrifices, S.Tr.756: also in Prose, ὑπὸ σφαγῆς Pl.R. 610b; θανάτους τε καὶ σφαγάς Id.Lg.682e; σφαγὰς ποιεῖσθαι X.HG 4.4.2; σφαγὰς τῶν γνωρίμων ποιήσαντες ib.2.2.6, cf. Isoc.8.96, D.19.260; ἐν ταῖς πόλεσι σφαγὰς ἐμποιοῦντες Isoc.5.107. 2 with collat. sense of a wound, αἷμα τῶν ἐμῶν σ. S.Tr.573, cf. 717; ἐκφυσιῶν . . αἵματος σφαγήν the blood gushing from the wound, A.Ag.1389; καθάρμοσον σφαγάς close the gaping wound, E.El.1228 (lyr.); ἐσφάγη . . σφαγὴν βραχεῖαν Ath.9.381a. II the throat, the spot where the victim is struck (κοινὸν μέρος αὐχένος καὶ στήθους σφαγή Arist. HA493b7), Antipho 5.69: pl., ἐν σφαγαῖσι βάψασα ξίφος A.Pr.863; ἐς σφαγὰς ὦσαι ξίφος E.Or.291; so in prose, οἰστοὺς . . ἐς τὰς σ. καθιέντες Th.4.48, cf. Sor.2.63; εἰς τὴν κεφαλὴν . . διὰ τῶν σ. Arist. HA511b35.
