ενόργανος
From LSJ
ἐς δὲ τὰ ἔσχατα νουσήματα αἱ ἔσχαται θεραπεῖαι ἐς ἀκριβείην, κράτισται → for extreme diseases, extreme methods of cure, as to restriction, are most suitable (Corpus Hippocraticum, Aphorisms 1.6.2)
Greek Monolingual
-η, -ο
1. αυτός που διαθέτει όργανα ή οργανισμό για τη συντήρησή του, που ανήκει στο φυτικό ή το ζωικό βασίλειο (σε αντίθεση με τον ανόργανο)
2. φρ. α) «ενόργανη μουσική» — που εκτελείται με μουσικά όργανα χωρίς ανθρώπινες φωνές
β) «ενόργανη γυμναστική» — που εκτελείται με τη χρησιμοποίηση γυμναστικών οργάνων.
[ΕΤΥΜΟΛ. < εν + όργανο(ν). Η λ. μαρτυρείται από το 1854 στον Στ. Σταθόπουλο].
