ἀρχιερωσύνη
διὸ καὶ μεταλάττουσι τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν αἱ δοκοῦσαι παρθένοι τῶν εἰδώλων → therefore those professing to be virgins of the idols even change the natural use into the unnatural (Origen, commentary on Romans 1:26)
English (LSJ)
ἡ, high-priesthood, Ἀπόλλωνος OGI244.21 (Daphne, ii B.C.), cf. BGU362v11 (iii A.D.), etc.; = pontificatus maximus, Plu. Pomp.67; of the Jewish high-priesthood, LXX 1 Ma.7.21, J.AJ15.3.1, al.
German (Pape)
[Seite 366] ἡ, Oberpriesterthum, Plut. Pomp. 67.
Greek (Liddell-Scott)
ἀρχιερωσύνη: ἡ, τοῦ ἀρχιερέως τὸ ἀξίωμα, Πλουτ. Πομπ. 67, Ἑβδ. (Α΄. Μακκ. ζ΄, 21, κ. ἀλλ.), Συλλ. Ἐπιγρ. 2719, 2767, κ. ἀλλ.· - ὡσαύτως ἀρχιερότης, ητος, ἡ, Γεωργ. Παχυμ. Ἀνδρ. Παλαιολ. 2. σ. 124Β.
French (Bailly abrégé)
ης (ἡ) :
grande-prêtrise, dignité de grand-prêtre.
Étymologie: ἀρχιερεύς.
Spanish (DGE)
-ης, ἡ
• Alolema(s): ἀρχιιερ- SB 8267.12 (I a.C.)
1 en época heleníst. sumo sacerdocio ἀ. τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τῆς Ἀρτέμιδος IGLS 992.21 (Dafne II a.C.)
•en época rom. sumo sacerdocio del culto imperial con funciones administrativas IEphesos 3071.11, IStratonikeia 237.2 (Panamara II d.C.), Wilcken Chr.81.5, 24 (II d.C.), Sardis 79a.20 (III d.C.), BGU 362.5.11 (III d.C.).
2 en Roma pontificado máximo ἀρχιερωσύνην, ἣν ὁ πατὴρ [μ] ου [ἐσχ] ήκει Mon.Anc.Gr.5.19, περὶ τῆς Καίσαρος ἀρχιερωσύνης App.BC 2.69, cf. Plu.Pomp.67.
3 en el culto judio sumo sacerdocio LXX 1Ma.7.21, 11.27, Ph.2.135, I.BI 1.56, 68, A.Pil.B proem.(p.287), Const.App.8.46.3
•fig. ref. a Cristo ἡ ἀληθὴς τοῦ σωτῆρος ἡμῶν ἀ. Origenes Io.28.12, transferido a las jerarquías crist., Epiph.Const.Haer.29.4 (p.325.15).
4 en época crist. alta jerarquía eclesiástica, obispado Chrys.M.60.40, Philost.HE 1.3.
Greek Monotonic
ἀρχιερωσύνη: ἡ, αξίωμα του αρχιερέα, σε Πλούτ.
Russian (Dvoretsky)
ἀρχιερωσύνη: ἡ досл. сан верховного жреца, в Риме - верховный понтификат Plut.
Middle Liddell
the high-priesthood, Plut.
