ἐπαφάω
τὸ δ' ἐξαίφνης τὸ ἐν ἀναισθήτῳ χρόνῳ διὰ μικρότητα ἐκστάν → suddenly refers to what has departed from its former condition in a time imperceptible because of its smallness
English (LSJ)
(v. ἁφάω),
A touch on the surface, touch lightly, Hecat.22 J., A.Pr.849, Trag.Adesp.458.7, Pl.Cra.404d:—also in Med., abs., τῷ δακτύλῳ Hp. Mul.2.165: c. gen., ἐ. χερσί τινος Mosch.2.50; κιθάρης AP5.221.1 (Agath.); μουσικῆς Alciphr.3.12: c. acc., παλάμῃ κρᾶτ' ἐπαφησάμενος IG14.2123.
German (Pape)
[Seite 907] berühren; Aesch. Prom. 951; Hecat. bei Schol. Il. 15, 302; τὸ ἐφαπτόμενον καὶ ἐπαφῶν Plat. Crat. 404 d. – Gew. med.; Hippocr.; Agath. 10 (V, 222); χειρί τινος, liebkosend streicheln, Mosch. 2, 50; übertr., μουσικῆς Alciphr. 3, 12.
Greek (Liddell-Scott)
ἐπᾰφάω: (ἴδε ἀφάω), ἐπιψαύω, Ἑκαταῖος 360, Αἰσχύλ. Πρ. 849, Ποιητ. παρὰ τῷ Σχολ. Σοφ. Ο. Κ. 1375, Πλάτ. Κρατ. 404D· - ὡσαύτως ἐν τῷ Μέσῳ, ἀπολ., Ἱππ. 661. 25· μετὰ γεν., χειρὶ ἐπ. τινὸς Μόσχ. 2. 50· κιθάρης Ἀνθ. Π. 5. 222· μουσικῆς Ἀλκίφρ. 3. 12· μετ’ αἰτ., παλάμῃ κρᾶτ’ ἐπαφησάμενος Ἑλλην. Ἐπιγράμμ. 562. 8.
French (Bailly abrégé)
-ῶ :
toucher à la surface, tâter, effleurer.
Étymologie: ἐπαφή.
