τέσσαρες

English (LSJ)

οἱ, αἱ, τέσσαρα, τά, gen. ων: dat. τέσσαρσι (ν) Th.2.21, Act.Ap.12.4, etc.; poet.

   A τέτρᾰσι Hes.Fr.188, Pi.O.8.68, al., and in late Prose, as LXX Jd.9.34, Str.13.1.3, Hermog.Meth.29, Alex.Aphr.in Top.208.12,in Sens.54.18, PSI10.1126.9 (iii A.D.), v.l. in Act.Ap.11.5 (cod. D), and in good codd. of Arist.IA704a11, al., Theol.Ar.19, etc.; also τέταρσι SIG729.3 (Delph., i B.C.), PSI9.1028.10 (i A.D.):—Att. τέττᾰρες, τέττᾰρα, dat. τέτταρσιν Isoc.12.3; also τάρων (v. τάρες) for τεττάρων; Phocian dat. τεττάροις IG9(1).32.78 (Stiris, ii B.C.):—Ion. and later Gr. τέσσερες, τέσσερα, SIG57.25 (Milet., v B.C.), Schwyzer 289.120 (Rhodian, ii B.C.), etc. (dat. τέσσερσι Hdt.6.41, τεσσέρασιν SIG633.98 (Milet., ii B.C.)), but τέσσαρες in Hom., and Schwyzer707 B 4 (Ephesus, vi B.C.), etc.: codd. of LXX have τέσσαρες (nom. and acc.), τεσσάρων, τέσσαρσι, but τέσσερα (ς), τεσσεράκοντα; since however τέσσερα (ς) and τεσσεράκοντα, apart from Ion., are not common in Papyri before ii A.D., the LXX autographs prob. had τέσσαρα (ς) and τεσσαράκοντα; the form τέσσερα (ς) is here due to avoidance by the copyists of the sequence ε-α-α:—Dor. τέτορες, τέτορα, Hes.Op. 698, Phoc.3, Simon.91, Epich.149, SIG240I8 (Delph., iv B.C.), al., Theoc.14.16:—Ep. (prob. Aeol.) πίσῠρες [ῐ] Od.5.70, 16.249, A.R. 2.1110, Nic.Th.182; acc. πίσῠρας Od.22.111, Il.15.680, al., Call.Dian. 105, IGRom.4.360.26 (Pergam., ii A.D.); gen. πισύρων Dam.Isid.290 (metrical?), prob. in Hsch.; dat. πισύρεσσι, πισύροισι, -ῃσι, -αις, Nonn.D.16.119, 38.176, 236, 39.377, AP14.7.4: Aeol. also πέσῠρες, neut. πέσῠρα Epigr.Gr.988.6 (Balbilla); and πέσσῠρες, πέσσῠρα, Hsch.:—Boeot. πέττᾰρες, α (q.v.):—four, Od.9.335, etc.; διὰ τεττάρων the musical interval of the fourth, Damox.2.55, etc.; τὰ τέσσαρα the four simple bodies of Empedocles, Plot.6.2.2; the four kinds of quality or four Aristotelian senses of ποιόν, Id.6.1.10; the four cardinal principles of Epicurus (cf. τετραφάρμακος), Phld.Herc.1251.11. (Cf. Skt. catvā´ras (acc. catúras), Lat. quattuor, Lith. keturì, etc.: I.-E. q[uglide]et[uglide]or-.)

German (Pape)

[Seite 1095] οἱ, αἱ, τέσσαρα, τά, gen. τεσσάρων, dat. τέσσαρσι, und poet. τέτρασι, Hes. Irg. 47, 5 Pind. Ol. 8, 68. 11, 69; att τέτταρες, ion. τέσσερες, dor. τέττορες und τέτορες, aber Pind. hat τέσσαρες, N. 2, 19. 3, 74, äol. πίσυρες; – vier; Hom. Il. 2, 618. 18, 578 und sonst, der neben der gew. auch die äol. Form πίσυρες hat (s. oben); Pind. Ol. 11, 69 u. öfter; Tragg. u. in Prosa. – Als sehr geringe Zahl gebraucht, Ar. Ach. 2. – Zuweilen wird es indeklinabel gebraucht, z. B. τέσσαρες als dat., Lob. Phryn. 409.

Greek (Liddell-Scott)

τέσσᾰρες: οἱ, αἱ, τέσσαρα, τά, γενικ. ων· δοτικ. τέσσαρσι Θουκ. 2. 21, Ξεν., κλπ.· ποιητικ. τέτρᾰσι Ἡσ. Ἀποσπ. 47. 5, καὶ παρὰ μεταγεν. πεζογράφοις· ― νεώτερ. Ἀττ. τέττᾰρες, τέττᾰρα· καὶ τάρων ἀντὶ τεττάρων, Ἄμφις ἐν «Πλάνῳ» 1. 11· ― παρὰ τοῖς Ἴωσι πεζογράφοις, τέσσερες, τέσσερα, δοτικ. τέσσερσι Ἡρόδ. 6, 41, Συλλ. Ἐπιγρ. 2741. 15, κ. ἀλλ. ― Δωρικ. τέτορες, τέτορα, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 696, Φωκυλ. 3, Σιμωνίδ. 91, Ἐπίχ. 100 Ahr., Συλλ. Ἐπιγρ. 1690. 10, κ. ἀλλ. ― Αἰολικ. καὶ Ἐπικ. πίσυρες, πίσυρα Ἰλ. Ο. 680, Ὀδ. Ε. 70· ― Βοιωτ. πέτταρες, α, Συλλ. Ἐπιγρ. 1569. 38. Τέσσαρες, κοινῶς «τέσσερες», Ὅμηρ., κλπ. πρβλ. διαπασῶν. (Πρὸς τὸ τέσσαρες, πρβλ. Σανσκρ. Ќatur, Ќatvâr-as· Λατ. quatuor (Ὀσκ. petur, πρβλ. Αἰολικ. πίσυρες, Οὐαλλικ. pedwar)· Λιθ. ketur-i· Γοτθ. fidvôr· Ἀρχ. Γερμαν. fior (vier, Ἀγγλ. four)· πρβλ. τέταρτος ἐν τέλει.

French (Bailly abrégé)

ες, α ; gén. άρων, dat. αρσι, acc. αρας, ας, α;
quatre.
Étymologie: p. *τέτϜαρες, myc. qetore, lat. quatuor, skr. katvaras.