θεόγονος

English (LSJ)

ον,

   A born of God, divine, E.Or.346.

German (Pape)

[Seite 1195] von Gott geboren, von den Göttern abstammend, Eur. Or. 846; K. S.

Greek (Liddell-Scott)

θεόγονος: -ον, ἐκ θεοῦ γεννηθείς, θεῖος, Εὐρ. Ὀρ. 346.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
né d’un dieu, divin ; né de Dieu.
Étymologie: θεός, γίγνομαι.

Greek Monolingual

θεόγονος, -ον (Α)
γεννημένος από θεό.
[ΕΤΥΜΟΛ. < θεο- + -γονος (< γίγνομαι), πρβλ. από-γονος, επί-γονος].