A one must disobey, τινος Muson.Fr.16p.82H.
παρακουστέον: ρημ. ἐπιθ., τοῦ παρακούω, δεῖ παρακούειν, τινός Μουσών. Παρά Στοβ. 458. 11.
παρακουστέον: ρημ. επίθ., αυτό που πρέπει κάποιος να παρακούσει, τινός, σε Μουσ., παρά Στοβ.