ἐπισεύω

English (LSJ)

Ep. ἐπισσ- (as always in Hom.),

   A put in motion against, set on, μὴ . . μοι κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων Od.5.421; δμῶας ἐπισσεύας 14.399: metaph., τόσα γάρ μοι ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων 18.256; ὀνείρατ' ἐπέσσευεν κακὰ δαίμων 20.87; κῆρας AP7.439 (Theodorid.).    II. mostly Pass., hurry or hasten to or towards, ἐπεσσεύοντο δὲ λαοί Il.2.86; ἔς τινα 13.757; ἐπεσσεύοντο νομόνδε to pasture, 18.575; νῆάδ' (so Aristarch.) ἐπεσσεύοντο Od.13.19; in hostile sense, rush upon or at, c. dat., νηυσὶν ἐπισσεύεσθαι Il.15 347.    2. freq. in pf. part. Pass. ἐπεσσύμενος, with 3sg. plpf. ἐπέσσῠτο (used as an aor.): 3pl. aor. 1 ἐπέσσῠθεν Opp.C.4.136:—mostly in hostile sense, charge, ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος Il.5.438, al.; ἰῷ ἐπεσσύμενον βάλε τείχεος ὑψηλοῖο struck him with an arrow from the wall as he rushed on, 12.388: c. dat., αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο 5.459, cf. 21.227: c. acc., τεῖχος ἐπεσσύμενοι 12.143: c. gen., ἐπεσσύμενος πεδίοιο rushing, hurrying over the plain, 14.147, 22.26 (cf. διαπράσσω); also of fire, etc., ἠΰτε πῦρ, τό τ' ἐπεσσύμενον πόλιν ἀνδρῶν . . φλεγέθει 17.737; κῦμα δεινὸν ἐπεσσύμενον Od.5.314, cf. 431: also, without any hostile sense, to express rapid motion, c. dat., ὥς οἱ . . ὄνειρον ἐπέσσυτο 4.841: c. acc., ὡς πνοιὴ ἐπέσσυτο δέμνια swept over them, 6.20: c. inf., ἐπέσσυτο διώκειν he hasted on to follow, Il.21.601, cf. A.R.1.758: abs., χερσὶν ἐπεσσύμενος λάβε πέτρης Od.5.428; ἐπεσσύμενος λάβε γούνων 22.310.    3. metaph., to be in excitement or agitation, εἴ τοι θυμὸς ἐπέσσυται Il.1.173; θυμὸς ἐ. ὄφρ' ἐπαμύνω 6.361: c. inf., μοι ἐπέσσυτο θυμὸς . . τέρπεσθαι 9.398.—Ep. word, used occasionally by Trag., only in lyr. (exc. S.Ichn.21,43), πέδον ἐπισύμενος A.Eu.786; ἐπέσυτο τάνδε γᾶν . . ἄτα E.Ph.1065; τείχεα . . ἐπέσυτο φλόξ Id.Hel.1162; so τίς ὄρεα . . τάδ' ἐπέσυτο; Ar.Fr.698 (parody of dithyramb).

German (Pape)

[Seite 976] (s. σεύω), ep. ἐπισσεύω, gegen Einen in Bewegung setzen, antreiben; ἠέ τί μοι κῆτος ἐπισσεύῃ μέγα δαίμων ἐξ ἁλός Od. 5, 421; κακά μοι ἐπέσσευε δαίμων, schickte mir Unglück zu, brachte Unheil über mich, 18, 256. 19, 129; ὀνείρατα 20, 87; δμῶας ἐπισσεύας 14, 399; Κῆρας ἐπισσεύσασα βίου κύνας Theodorid. 11 (VII, 439). – Häufiger im pass., herbei-, daraufzueilen, dagegen eindringen, um anzugreifen, νηυσὶν ἐπεσσεύοντο Il. 13, 757; νῆ' ἄρ' ἐπεσσεύοντο Od. 13, 19, bei Wolf, Bekk. nach Aristarch νῆάδ' ἐπ.; ἀγορήνδε, νομόνδε, übh. eilen, Il. 2, 207. 18, 575; perf. mit Präsensbedeutung, plusqpf. ἐπεσσύμην, oder aor. syncop.; part. ἐπεσσύμενος; αὐτῷ μοι ἐπέσσυτο Il. 5, 459; c. accus., τεῖχος ἐπεσσυμένους 12, 143. 15, 395; ἐπέσσυτο δέμνια κούρης, eilte auf das Lager zu, Od. 6, 20; εἴς τινα, Il. 13, 757; c. gen., ἐπεσσύμενον πεδίοιο, durch die Ebene hineilen, 14, 147. 22, 26; aber τείχεος = gegen die Mauer, 12, 388, wenn man den gen. nicht besser von βάλε abhängen läßt; – c. inf., ὁ δ' ἐπέσσυτο ποσσὶ διώκειν 21, 601, er eilte zu verfolgen; ἐπεσσύμενος λάβε γούνων, eilend umfaßte er die Kniee, Od. 22, 310; vom andringenden Feuer u. Wasser, Il. 17, 737 Od. 5, 314. Oft absolut, bes. in der Il. in der Vbdg θυμὸς ἐπέσσυται, ἐπέσσυτο, das Herz fühlt sich angetrieben, hat große Luft, 1, 173; – πέδον ἐπισύμενος, auf das Land losstürzend, Aesch. Eum. 755. 782; τείχεα δ' ἐπέσυτο φλόξ Eur. Hel. 1162; Phoen. 1065; einzeln bei sp. D.; auch im aor., πάντες ὁμῶς ἱππῆες ἐπέσσυθεν Opp. Cyn. 4, 136.