ἰθυκτέᾰνος: -ον, ὑψηλὸς καὶ εὐθύς, «ἰθυκτέανον· τὸ ἰθὺ πεφυκὸς καὶ ὀρθὸν δένδρον» Ἡσύχ.· πρβλ. εὐκτέανος 2 (κτείς).