πεφνεῖν

French (Bailly abrégé)

inf. ao.2 poét. d’un th. verb. φεν-, tuer, développement d’un th. verb. φα-, tuer, auxquels se rapportent l’ind. ἔπεφνον ou πέφνον, le sbj. πέφνω, le pf. Pass. πέφαμαι ou πέφασμαι, et le f.ant. Pass. πεφήσομαι.
Étymologie: v. *φένω.

English (Slater)

πεφνεῑν (ἔπεφνε（ν), πέφνε（ν).)
   1have killed Ἐρινὺς ἔπεφνέ οἱ σὺν ἀλλαλοφονίᾳ γένος ἀρήιον (byz.: πέφνε（ν) codd.) (O. 2.42) πέφνε Κτέατον ἀμύμονα, πέφνε δ' Εὔρυτον (O. 10.27)—8. καὶ Χίμαιραν καὶ Σολύμους ἔπεφνεν (O. 13.90) ἔπεφνέν τε Γοργόνα (P. 10.46) ἀλλὰ χρονίῳ σὺν Ἄρει πέφνεν τε ματέρα θῆκέ τ' Αἴγισθον ἐν φοναῖς (P. 11.37) τίνες Κύκνον τίνες Ἕκτορα πέφνον; (I. 5.39) πέφνεν δὲ σὺν κείνῳ Μερόπων ἔθνεα (I. 6.31) πέφνε δὲ τρεῖς καὶ δέκ' ἄνδρας fr. 135. πέφνε Δρυ [?fr. 335. 10 in tmesis fr. 171.