εἷς: Difference between revisions

|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0738.png Seite 738]] μίᾰ (erst in späterer ion. Prosa u. bei späten Dichtern, wie Qu. Sm. 11, 361, μίη), ἕν, gen. ἑνός, μιᾶς, ἑνός; ep. [[ἕεις]], Hes. Th. 145; Procl. 6 (VII, 341); dor. auch ἧς; nach Gramm., wie Arcad. p. 200, 7, auch der accus. εἷνα; [[einer]], [[eine]], [[eines]], Cardinalzahl, von Hom. an überall; adj., εἱς [[ἀνήρ]]; subst., πλὴν εἱς τις Soph. O. R. 118; [[εἴτε]] εἷς ὢν λέληθεν 247; bes. εἷς τῶν πολιτῶν u. ä.; – bei Aufzählungen für die Ordinalzahl, wie Dion. Hal. C. V. p. 174 μία μὲν αὕτη [[συζυγία]] – αὕτη δὲ δευτέρα, wo erst der zweite Satz dem μία die Nebenbedeutung »die erste« giebt. Zuweilen in Verbindung mit Ordinalzahlen, wie τῷ ἑνὶ καὶ τριηκοστῷ ἔτει Her. 5, 89; bes. Sp., wie Dion. Hal. 3, 46 Diod. Sic. 16, 71. – Verstärkt εἷς [[οἶος]], Od. 9, 207; Ap. Rh. 4, 286; εἷς [[μόνος]], Od. 23, 227; Ar. Pl. 1054; Plat. Prot. 360 e; εἷς καὶ [[μόνος]], Dion. Hal. 1, 74; Luc. Zeux. 2; μίαν γὰρ αὐτὴν ἄσχιστον εἴασε, sie allein, Plat. Tim. 36 d; vgl. Theocr. 6, 22. – Mit dem superlat.; εἷς [[ἄριστος]] Il. 12, 243; Soph. Ai. 1319; womit Vbdgn zu vergleichen, wie τοὺς ἀγωνιζομένους εἷς ἀνὴρ δυνάμενος ὠφελεῖν Thuc. 8, 68; Xen. An. 1, 9, 22. Auch πλεῖστοι δὴ αὐτῷ ἑνί γε ἀνδρὶ τῶν ἐφ' ἡμῶν ἐπεθύμησαν χρἠματα προέσθαι, Xen. An. 1, 9, 12, ihm dem einen Manne, im <span class="ggns">Gegensatz</span> gegen ganze Staaten, wo mit Krüger Cyr. 8, 2, 15 Thuc. 1, 80 Arr. An. 1, 12, 6 zu vgl. – Mit dem Artikel wird es verbunden, um es im <span class="ggns">Gegensatz</span> gegen andere hervorzuheben; δύο δ' [[ἔνδοθι]] κασσιτέροιο, τὴν δὲ μίαν χρυσέην, die eine von Gold, Il. 22, 272; αἱ μὲν ἄλλαι εὗδον, ἡ δὲ μί' οὕπω παύετο Od. 20, 110; im <span class="ggns">Gegensatz</span> von οἱ πολλοί Plat. Crit. 48 a. – Οὐδὲ εἷς, auch nicht Einer, nachdrücklicher als [[οὐδείς]], w. m. s.; – εἷς τις, irgend Einer, Soph. O. R. 118; καὶ τὸ λέγειν μία τις τῶν πράξεών ἐστι Plat. Crat. 387 b; mit γέ, καὶ μὴν ἕν γέ τι τούτων [[ἀναγκαῖον]] Soph. 252 d. Auch εἷς allein geht in das unbestimmte Einer über, Ar. Av. 1292 Plat. Legg. XI, 855 d u. Sp.; εἷς ὁστισοῦν, Einer, wer es auch sei, ein Jeder, Arist. öfter; – εἷς [[ἕκαστος]], ein jeder Einzelne, unus quisque; ἑνὸς ἑκάστου κειμένου [[χωρίς]] Plat. Soph. 253 d; ἑνὶ ἑκάστῳ τῶν ἐναντίων ἓν μόνον ἐστὶν [[ἐναντίον]] Prot. 332 c; auch εἷς γάρ τις ἦν [[ἕκαστος]] Soph. O. R. 262; καθ' ἓν ἕκαστον, jedes für sich, Her. 1, 9; Plat. Tim. 56 c Legg. IX, 853 a; – καθ' ἕν, für sich allein, einzeln, καθ' ἓν [[ὄνομα]] ἑκάστῳ προσῆπτον Plat. Soph. 217 a; καθ' ἕνα τῶν οἰκετῶν, einem Jeden, Plut. Cat. min. 68; im [[NT|N.T.]] u. LXX. καθ' εἷς u. εἷς καθ' εἷς. Aber καθ' ἓν ὅτι [[μάλιστα]] ξύμπαντες, Plat. Legg. V, 739 d, ist »auf einmal Alle zusammen«, vgl. IV, 708 d καθ' ἕνα εἰς ταὐτόν, τὸ λεγόμενον, ξυμφυσῆσαι, von einem Pferdegespann hergenommen; καθ' ἓν [[γενέσθαι]], sich (in Eins) vereinigen, Thuc. 3, 10, vgl. 8, 48; καθ' ἓν οὔσης τῆς ἰσ χύος ἀμφοτέρας Xen. Hell. 3, 4, 27; εἰς ἓν συνάγειν, ἁλίζειν, (in Eins) vereinigen, Eur. Or. 1640; Heracl. 404; συνελθεῖν Phoen. 465; ἰσχὺς [[τοσαύτη]] εἰς ἓν ξυστᾶσα Thuc. 6, 85; ἐπειδὴ ἡ [[πόλις]] εἰς ἓν ἦλθε, Harpocr. ὡμονόησε, von der Aussöhnung nach der Zeit der 30 Männer, Dem. 20, 11. Ähnlich ἐς μίαν βουλεύειν Il. 2, 379, wo man gewöhnlich βουλήν ergänzt; vgl. Thuc. 5, 111; Constructionen mit andern Präpositionen s. bei diesen. – Εἷς καὶ ὁ [[αὐτός]], Einer u. derselbe, Arist. u. Sp.; εἷς καὶ [[ὅμοιος]], Plat. Phaedr. 271 a; D. Sic. 17, 108; auch εἷς allein = Einer und derselbe; mit dem dat. Plat. Legg. V, 745 c.

|elrutext='''εἷς:''' (эп. тж. [[ἕεις]]), [[μία]] (эп. тж. ἴᾰ), ἕν, gen. [[ἑνός]], μιᾶς (эп. тж. ἰῆς), [[ἑνός]]<br /><b class="num">1</b> [[один]], [[единый]]: εἷς [[οἶος]] Hom. и εἷς [[μοῦνος]] Her. один единственный; πλὴν εἷς τις Soph. за исключением кого-то одного; εἷς [[οὐδείς]] Her., Thuc., тж. εἷς οὐ Aesch. и εἷς μή Xen. ни один, решительно никто; οὐχ εἷς Aesch., Eur.; не один; εἷς [[ἕκαστος]] Her., Plat., Plut.; каждый в отдельности; καθ᾽ ἕνα (καθ᾽ ἕν) Plat., Arst.; поодиночке, по одному, но тж. вместе, воедино; καθ᾽ ἓν ξύμπαντες Plat. все сразу; καθ᾽ ἓν [[γενέσθαι]] Thuc. объединиться; ἐς μίαν (βουλήν) Hom., Thuc.; единодушно; τὸ ἓν ἐπὶ πολλῶν Plut., Arst.; единство во множестве; ἓν καθ᾽ [[αὑτό]] Arst. абсолютное единство; ἓν κατὰ συμβεβηκός Arst. относительное единство; εἷς πρὸς ἕνα Dem. и ἓν πρὸς ἕν Plat., Arst.; ее поставляя одно с другим, т. е. при сравнительном рассмотрении; εἷς μὲν … εἷς (или [[ἕτερος]]) δε Xen., Arst.; один …, другой же, для усиления superl. что ни на есть (εἷς [[ἄριστος]] Hom., Soph.); εἷς αὐτῶν Thuc. один из них; τὰ ἕνα Arst. единства;<br /><b class="num">2</b> некий, какой-то, какой-л.: ἑνὶ τῷ τρόπῳ Plat. каким-л. способом; εἷς ὁ [[πρῶτος]] Dem. первый попавшийся, любой;<br /><b class="num">3</b> (= [[πρῶτος]]) первый (ἓν καὶ εἰκοστὸν [[ἔτος]] Thuc.).

|lstext='''εἷς''': μίᾰ, ἕν, (μίη μόνον παρὰ μεταγεν. Ἴωσι πεζοῖς)· γεν. [[ἑνός]], μιᾶς, [[ἑνός]]: - Ἐπ. ἐκτεταμέν. [[ἕεις]] Ἡσ. Θ. 145, Ἀνθ. Π. 7. 341: - Δωρ. ἧς, Ρίνθων ἐν Ὀξ. Ἀν. 1. 171, 11, Συλλ. Ἐπιγρ. 5774. 88: - Ἐπ. θηλ. ἴᾰ Ἰλ. Ν. 354, γεν. ἰῆς Ἰλ. Π. 173, Ω. 496· δοτ. ἰῇ Ι. 319., Λ. 174, κτλ.· δοτ. οὐδετέρου (ἰῷ κίον ἤματι) [[ὡσαύτως]] ἀπαντᾷ ἐν Ζ. 422. Παρὰ κωμ. οὐδὲ ([[μηδὲ]]) εἷς, ουδὲ ([[μηδὲ]]) ἓν τὸ πλεῖστον ἐν τέλει ἑξαποδίας [[ἄνευ]] ἐκθλίψεως, Κρατῖνος ἐν Ἀδήλ. 23, Ἀριστοφ. Βάτρ. 927, Πλ. 37. 138, κ. ἀλ. (Ὁ ἀρχικὸς [[τύπος]] ἦτο πιθανῶς ἕνς (ὡς ἐντὶ ἀντὶ [[εἰσί]], κτλ.), πρβλ. Λατ. unus, Παλαιὸν Λατ. oinos, Γοτθ. ains, Παλαιο-Σκανδιν. cinn, Ἀγγλο-Σαξον. án. Τὸ θηλ. μία ὑποδηλοῖ ῥίζαν, πρβλ. [[οἶος]], [[μόνος]]). 1) ὡς [[ἀριθμητικόν]], Ὅμ., κλ.· ἐπιτεταμ., εἷς, οἷος, μία οἵη, εἷς [[μόνος]], μία μόνη, Ὅμηρ.· μία μούνη Ὀδ. Ψ. 227· εἷς [[μόνος]] Ἡρόδ. 1. 119, Ἀριστοφ. Πλ. 1053. κτλ.· βραδύτερον, εἷς καὶ [[μόνος]], μόνον εἷς Διον. Ἁλ. 1. 74, 3. 64· εἷς ὣν Σοφ. Ο. Τ. 247. Εὐρ., κλ.: ἀντιτίθεται τῷ [[πολύς]], μία τὰς πολλὰς ψυχὰς ὀλέσασα Αἰσχύλ. Ἀγ. 1456, πρβλ. 1465, Χο. 299, κτλ. β) ἐμφατικῶς μετὰ ὑπερθ., [[εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης]] Ἰλ. Μ. 243, κτλ.· ἰδίως ἐν Ἀττ. φράσεσιν, ὡς ἡ Λατ. unus omnium maxime, εἷς ἀνὴρ πλεῖστον... πόνον παρασχὼν Αἰσχύλ. Πέρσ. 327· πλείστας ἀνὴρ εἷς... ἔγημε Σοφ. Τρ. 460· κάλλιστ’ ἀνὴρ εἷς ὁ αὐτ. Ο. Τ. 1380 ἕνα κριθέντ’ ἄριστον ὁ αὐτ. Φ. 1344· οὕτω παρὰ πεζογράφοις ἐπὶ πλεῖστον δὴ χλιδῆς εἷς ἀνὴρ ἀπίκετο Ἡρόδ. 6. 127, πρβλ. Θουκ. 8. 68· Μυτιληναίους [[μάλιστα]] δὴ μίαν πόλιν ὁ αὐτ. 3. 40· πάντων εἷς [[ἀνήρ]] τῶν μεγίστων [[αἴτιος]] κακῶν Δημ. 275. 15: - [[ὡσαύτως]] [[ἄνευ]] ὑπερθ., Ἑτεοκλέης ἂν εἷς... ὑμνοῖθ’ Αἰσχύλ. Θήβ. 6· ἢ παραλειπομένου τοῦ εἷς, πλεῖστ’ ἀνὴρ ἐπὶ ξένης ἤθλησα Σοφ. Ο. Κ. 563· θανὼν... κάλλιστ’ ἀνὴρ Εὐρ. Ἑκ. 310· ἴδε Ἐλμσλ. ἐν Εὐριπ. Ἡρακλ. 8. γ) ἐν ἀντιθέσεσι γίνεται ἐμφατικὸν διὰ τοῦ ἄρθρου, ὁ εἷς, ἡ μία Ἰλ. Υ. 272, Ὀδ. Υ. 110, Πλάτ. Κρίτων 48Α, Ἀριστ. Πολιτικ. 3. 16. 9, Θεόκρ. 6. 22. δ) μετ’ ἀρνήσεως, εἷς [[οὐδείς]], nullus unus, Ἡρόδ. 1. 32, Θουκ.· οὐκ ἐν ἄλλῳ ἑνί γε χωρίῳ ὁ αὐτ. 1. 80· οὐχ εἷς, «ὄχι ἕνας», δηλ. πλείονες, Αἰσχύλ. Θήβ. 103, Εὐρ.· εἷς οὐ..., εἷς μὴ..., ἐμφατικῶς ἀντὶ [[οὐδείς]], [[μηδείς]], Ἀριστοφ. Θεσμ. 549, Ξεν. Ἀν. 5. 6, 12· καὶ ἔτι ἐμφατικώτερον, οὐδὲ εἷς, [[μηδὲ]] εἷς, ἴδε τὰς λέξ. [[οὐδείς]], [[μηδείς]]. ε) εἷς [[ἕκαστος]], [[ἕκαστος]] καθ’ ἑαυτόν, [[ἕκαστος]] χωριστά, Λατ. unus quisque, Ἡρόδ. 1. 123, Πλάτ. Πρωτ. 332C. κτλ.· [[αἴσθησις]] μία ἑνὸς (ἐνν. γένους) Ἀριστ. Μετὰ τὰ Φυσικ. 3. 2, 5. ζ) [[συχνάκις]] μετὰ τῆς προθ. κατά, καθ’ ἓν ἕκαστον, ἕκαστον χωριστά, ἓν πρὸς ἕν, Ἡρόδ. 1. 9, κτλ.· οὕτω, καθ’ ἕνα, καθ’ ἓν Πλάτ. Σοφ. 217A, κτλ.· καθ’ ἕνα ἕκαστον ἡμῶν ἀποστερεῖν Δημ. 560· ἐν τέλ. μίαν μίαν = κατὰ μίαν, Σοφ. Ἀποσπ. 201· - ἀλλὰ καθ’ ἓν εῑναι, νὰ εἶναί τις ἡνωμένος, Ξεν. Ἑλλ. 5. 2, 16. η) μετ’ ἄλλων προθέσεων, [[ἀλλά]] γε ἀνθ’ [[ἑνός]], [[ὅταν]] βάλῃ, [[ὅταν]] συγκρίνῃ τις τὸ ἓν μετὰ τοῦ ἄλλου, (ὁ Stallb. ἀκολουθῶν τῷ Στοβαίῳ γράφει ἀλλ’ ἕν γε) Πλάτ. Πολ. 331B, Φίλ. 63C: - ἐπὶ μίαν ἑκάστην ῥάβδον τιθέντες θεσπίζουσι, ἐπὶ μίαν ἑκάστην χωριστά, Ἡρόδ. 4. 67· ἐπὶ ἑνὸς Πλάτ. Θεαίτ. 157A· ἓν ἐφ’ ἑνὶ ὁ αὐτ. Σοφ. 229B, Νόμ. 758B: - ἓν πρὸς ἕν, ἐπὶ συγκρίσεων, Ἡρόδ. 4. 50, Πλάτ. Νόμ. 647B· εἷς πρὸς ἕνα Δημ. 557. 27· - παρ’ ἕνα [[ἐναλλάξ]], Λουκ. π. Ὀρχ. 12: - εἰς ἓν συνάγειν, κτλ., Λατ. in unum, ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἄγειν, συγκρούειν, Εὐρ. Ὀρ. 1640· εἰς ἓν μοίρας ὁ αὐτ. Ἀνδρ. 1172· ἐς μίαν βουλεύειν Ἰλ. Β. 379· πλῆρες, ἐς μίαν βουλὴν Θουκ. 5. 111· εἰς μίαν νοεῖν Αἰλ. π. Ζ. 5. 6· [[ὡσαύτως]], μίαν (ἐνν. δίκην) δικάζειν Ἀριστοφ. Σφ. 595. 2) εἷς καὶ ὁ [[αὐτός]], Λατ. unus et idem, ὑπὸ μίαν καὶ τὰν αὐτὰν ἀρχὰν Περικτυόνη Πυθαγορεία παρὰ Στοβ. 7. 3· ὁ αὐτὸς καὶ εἷς Ἀριστ. Φυσ. 3. 1, 9· [[οὕτως]], εἷς καὶ [[ὅμοιος]] Πλάτ. Φαῖδρ. 271A: μετὰ δοτ. ποῦ δ’ ὃς ἐμοὶ μιᾶς ἐγένετ’ ἐκ ματρὸς πολυπόνῳ μοίρᾳ Εὐρ. Φοίν. 156, Πλούτ. 2. 1089A. 3) ἐν ἀντιθέσει, εἷς μέν, εἷς δὲ..., Ἀριστ. Ἠθ. Ν. 6. 1, 5, Πολιτικ. 3. 15, 2, κτλ.· [[προσέτι]], ὁ μὲν..., εἷς δὲ..., εἷς δ’ αὖ..., Ὀδ. Ε. 421 κἑξ., πρβλ. Πλάτ. Πολ. 369D· εἷς μὲν..., [[ἕτερος]] δὲ..., Ξεν. Ἑλλ. 1. 7, 23. 4) ἀορίστως, εἷς τις, κἄποιος, Λατ. unus aliquis, Σοφ. Ο. Τ. 118, Πλάτ., κλ.· σπανίως τις εἷς, ὡς: λέγει τις εἷς Σοφ. Ἀντ. 269· εἷς γάρ τις ἦν [[ἕκαστος]] οὑξειργασμένος, εἷς [[ἕκαστος]] ἐθεωρεῖτο ὑπὸ τῶν συντρόφων του ὡς ἐκτελέσας τὸ [[ἔργον]], [[αὐτόθι]] 262· εἷς ὁστισοῦν Ἀριστ. Πολιτικ. 7. 3, ἐν τέλει· εἷς ὁ πρῶτος, Γερμ. der erste der beste, Ἰσαῖος 72. 28· ἑνὶ τῷ πρώτῳ Δημ. 11. 20, πρβλ. Λουκ. Ἑρμότ. 61· - ἀκολούθως, μόνον (πρβλ. unus paterfamilias Κικ., faber unus Ὁράτ.), πρέπεις δὲ Κάδμου θυγατέρων μορφὴν μιᾷ Εὐρ. Βάκχ. 917, Ἀριστοφ. Ὄρν. 1292, πρβλ. Θουκ. 4. 50, Πλάτ. Νόμ. 855D, καὶ συχνὸν παρὰ τοῖς Ἑβδ., καὶ τῷ Πλουτάρχῳ. 5) οὐδ’ εἷς οὐδὲ δύο, οὐχὶ μόνον εἷς ἢ δύο, Δημ. 848. 11· πρβλ. τις ἀόριστ. Ι. 15: παροιμ., εἷς ἀνὴρ οὐδεὶς [[ἀνήρ]], «ἕνας κἀνένας», Παροιμιογρ. 6) πληθ. ἕνα, μονάδες, [[οὕτως]] γὰρ λέγομεν ἓν ἢ πολλά, [[ὥσπερ]] εἴ τις εἴποι ἓν καὶ ἕνα ἢ λευκὸν καὶ λευκὰ Ἀριστ. Μετὰ τὰ Φυσικ. 9. 6, 4., 12. 8, 5, Φυσ. 3. 7, 2. Ἴδε Κόντον ἐν Ἀθηνᾶς τ. Α΄, σ. 51, 119, 144, 146, 150 κ. ἄλλ.

|sltr=[[εἷς]] ([[εἷς]], [[ἑνός]], [[ἑνί]], ἕν（α); [[μία]], μιᾶς, μιᾷ, μίαν; ἕν, [[ἑνός]], ἕν.) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> [[one]] opposed to [[other]] numbers. ἑπτὰ παῖδας, ὧν [[εἷς]] μὲν Κάμιρον ἔτεκεν (O. 7.73) [[τρεῖς]], οἱ [[δύο]] μὲν [[εἷς]] δ (O. 8.40) ἄγοντι δέ με [[πέντε]] μὲν [[Ἰσθμοῖ]] νῖκαι, [[μία]] δ' ἐκπρεπὴς Διὸς [[Ὀλυμπιάς]] (P. 7.14) ἔγαμεν ὑψιθρόνων μίαν Νηρείδων (N. 4.65) λαβὼν δ' ἕν[α] φῷ[τ]ᾳ (supp. Lobel) fr. 169. 20. ἓν παρ' ἐσλὸν πήματα [[σύνδυο]] δαίονται βροτοῖς ἀθάνατοι (P. 3.81) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> [[single]] [[πῦρ]] ἐξ ἑνὸς σπέρματος ἐνθορὸν ἀίστωσεν ὕλαν (P. 3.36) cf. (N. 6.1) infra. ἔργοις δὲ καλοῖς [[ἔσοπτρον]] ἴσαμεν ἑνὶ σὺν τρόπῳ, εἰ (N. 7.14) [[τυχεῖν]] δ' ἕν ἀδύνατον εὐδαιμονίαν ἅπασαν ἀνελόμενον (N. 7.55) ἀλλ' ἁμέρᾳ γὰρ ἐν μιᾷ (I. 4.16) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> [[one]] and the [[same]] ἐν δὲ μιᾷ μοίρᾳ χρόνου ἄλλοτ' ἀλλοῖαι διαιθύσσοισιν αὖραι (O. 7.94) κράτησαν μίαν [[ἔργον]] ἀν' ἁμέραν (O. 9.85) [[μία]] δοὐχ ἅπαντας [[ἄμμε]] θρέψει μελέτα (O. 9.106) ἁλίῳ ἀμφ' [[ἑνί]] (O. 13.37) “[[μία]] [[βοῦς]] Κρηθεῖ τε [[μάτηρ]] καὶ θρασυμήδει Σαλμωνεῖ” (P. 4.142) πατρὸς δ' ἀμφοτέραις ἐξ ἑνὸς ἀριστομάχου [[γένος]] Ἡρακλέος βασιλεύει (P. 10.2) ἓν [[ἀνδρῶν]] ἓν [[θεῶν]] [[γένος]]· ἐκ μιᾶς δὲ πνέομεν ματρὸς (v. Kornitz, [[Hermes]], 1961, 370: Soph., fr. 591.) (N. 6.1) ]μιᾷ δ' ἐπὶ θήκᾳ[ fr. 169. 49.

|txtha=[[μία]], ἐν, genitive [[ἑνός]], μιᾶς, [[ἑνός]], a [[cardinal]] [[numeral]], [[one]]. Used:<br /><b class="num">1.</b> [[universally]],<br /><b class="num">a.</b> in opposed to [[many]]; and α. added to nouns [[after]] the [[manner]] of an adjective: [[πέντε]] [[δύο]]); πάντες); L WH brackets); R G), and [[often]]; [[παρά]] μίαν [[namely]], πληγήν (Winer's Grammar, 589 (548); Buttmann, 82 (72)), [[save]] [[one]] (Winer's Grammar, § 49, g.), ὁ εἰς [[ἄνθρωπος]], the [[one]] Prayer of Manasseh, of whom I [[have]] [[spoken]], β. substantively, [[with]] a partitive genitive — to [[denote]] [[one]], [[whichever]] it [[may]] be: μίαν τῶν ἐντολῶν, [[one]] commandment, [[whichever]] of the [[whole]] [[number]] it [[may]] be, ἐκ [[with]] the genitive of a [[noun]] signifying a [[whole]], to [[denote]] [[that]] [[one]] of ([[out]] of) a [[company]] did [[this]] or [[that]]: T WH Tr marginal [[reading]] in brackets), Tr omits ἐκ); omits ἐκ); omits ἐκ. γ. [[absolutely]]: Winer's Grammar, 593 (551)), συνάγειν εἰς ἐν, to [[gather]] [[together]] [[into]] [[one]], ποιεῖν τά ἀμφότερα ἐν, ὁ εἰς, the [[one]], whom I [[have]] named, ἐν [[σῶμα]] [[πολλά]] [[μέλη]], ἐν [[εἶναι]], to be united [[most]] [[closely]] (in [[will]], [[spirit]]), ἐν [[ἑνί]] πνεύματι, [[μία]] [[ψυχή]], [[Cicero]], Lael. 25 (92) amicitiae vis est in eo, ut unus quasi [[animus]] fiat ex pluribus); [[ἀπό]] μιᾶς ([[see]] [[ἀπό]], III., p. 59{b}), εἰς ... οὐ or μή ([[one]] ... [[not]], i. e.) no [[one]], ([[more]] [[explicit]] and [[emphatic]] [[than]] [[οὐδείς]]): ἐν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται, [[none]]), [[but]] [[also]] Greek ([[Aristophanes]] ecclesiastical 153: thesm. 549; [[Xenophon]], an. 5,6, 12; [[Dionysius]] [[Halicarnassus]], [[verb]]. comp. 18, etc.), cf. Winer's Grammar, 172 (163); (Buttmann, 121 (106)).<br /><b class="num">2.</b> [[emphatically]], so [[that]] others are excluded, and εἰς is the [[same]] as 2. a [[single]] (Latin unus equivalent to unicus); joined to nouns: [[οὐκ]] ... [[εἰ μή]] ἕνα ἄρτον); [[οὐδέ]] εἰς, [[not]] [[even]] [[one]]: R G); [[οὐκ]] ἐστιν [[ἕως]] [[ἑνός]] ([[there]] is [[not]] so [[much]] as [[one]]), omnes ad unum, [[all]] to a [[man]]. Neuter, ἐν, [[one]] [[thing]], [[exclusive]] of the [[rest]]; [[one]] [[thing]] [[before]] [[all]] others: WH [[only]] [[text]]); [[alone]]: [[οὐδείς]] ... [[εἰ μή]] εἰς ὁ Θεός, [[μόνος]] ὁ Θεός); [[one]] and the [[same]] ([[not]] at [[variance]] [[with]], in [[accord]] [[with]] [[oneself]]): L omits); τό ἐν φρονεῖν, WH marginal [[reading]] [[αὐτό]]); ἕν [[εἶναι]] are [[one]], i. e. are of the [[same]] [[importance]] and [[esteem]], εἰς τό ἐν [[εἶναι]] ([[see]] [[εἰμί]], V:2d.), τό ἐν [[καί]] τό [[αὐτό]]. ἐν [[καί]] τό [[αὐτό]] τίνι, εἰς is [[often]] so weakened [[that]] it [[hardly]] differs from the [[indefinite]] pronoun [[τίς]], or from [[our]] [[indefinite]] [[article]] (Winer's Grammar, 117 (111) (cf. 29 [[note]] 2; Buttmann, 85 (74))): εἰς [[γραμματεύς]]); [[παιδάριον]] ἐν, [[where]] T Tr WH [[omit]] and L brackets ἐν); [[Aristophanes]] av. 1292; [[Xenophon]], mem. 3,3, 12; [[Plato]], de rep. 6, p. 494d.; legg. 9, p. 855d., etc.; [[especially]] [[later]] writings; (אֶחָד, εἰς [[τίς]] (Latin unus aliquis), a [[certain]] [[one]]; [[one]], I [[know]] [[not]] [[who]]; [[one]] [[who]] [[need]] [[not]] be named: [[with]] a [[substantive]], L Tr WH [[omit]] εἰς); or followed by a genitive L Tr [[omit]]; WH brackets [[τίς]]; followed by ἐκ, ἐξ, [[with]] the genitive: ἕν τί τῶν ῤημάτων, Wetstein on Matthiae, § 487).<br /><b class="num">4.</b> it is used distributively (Winer's Grammar, § 26,2; [[especially]] Buttmann, 102 (90));<br /><b class="num">a.</b> εἰς ... [[καί]] εἰς, [[one]] ... and [[one]]: L T Tr WH, R G L WH marginal [[reading]]); R G L Tr marginal [[reading]] WH marginal [[reading]] in brackets); εἰς [[μέν]] ... εἰς δέ, as [[Aristotle]], eth. 6,1, 5; Xcn. Cyril 1,2, 4); [[with]] the [[article]] prefixed, ὁ εἰς the [[one]], R G; followed by ὁ εἰς, the [[one]] ... the [[other]], R G; followed by ὁ [[ἕτερος]], R WH; R G T WH marginal [[reading]]; εἰς ([[without]] the [[article]] ... ὁ [[ἕτερος]]: G L T Tr; L Tr WH [[text]]; [[πέντε]] ... ὁ εἰς ... ὁ [[ἄλλος]], εἰς [[ἕκαστος]], everyone: Buttmann, 102 f (89f); [[ἀνά]] εἰς [[ἕκαστος]] ([[see]] [[ἀνά]], 2), Lucian, [[solace]]. (Pseudosoph.) § 9; Winer's Grammar, § 37,3; Buttmann, 30f (26f); Fritzsche on Mark, p. 613 f; ([[Sophocles]]' Lexicon, [[under]] the [[word]] [[καθεῖς]])), is καθ' εἰς, and in [[combination]] [[καθεῖς]] (so [[that]] [[either]] [[κατά]] is used adverbially, or εἰς as indeclinablc): ὁ καθ' εἰς, equivalent to εἰς [[ἕκαστος]], L T Tr WH τό καθ', as respects [[each]] [[one]], [[severally]]; cf. [[what]] is said [[against]] [[this]] [[reading]] by Fritzsche, [[commentary]], iii., p. 44f, and in its favor by Meyer); [[with]] a partitive genitive εἰς καθ' (T WH Tr marginal [[reading]] [[κατά]]) εἰς, everyone, [[one]] by [[one]], καθ' ἕνα, καθ' ἕν (as in Greek writings), of a [[series]], [[one]] by [[one]], [[successively]]: καθ' ἐν, [[all]] in [[succession]], Tdf.); καθ' ἕνα πάντες, [[Xenophon]], venat. 6,14); καθ' ἕν ἕκαστον, [[Xenophon]], Cyril 1,6, 22 (27); Ages. 7,1); [[ὑμεῖς]] οἱ καθ' ἕνα [[ἕκαστος]], ye [[severally]], [[every]] [[one]], אֶחָד, εἰς is [[put]] for the ordinal [[πρῶτος]], [[first]] (Winer's Grammar, § 37,1; Buttmann, 29 (26)): [[μία]] σαββάτων the [[first]] [[day]] of the week, L T Tr WH [[μία]] σαββάτου); (in Greek writings so used [[only]] [[when]] joined [[with]] [[other]] ordinal Numbers, as [[εἷς]] [[καί]] τριηκοστος, [[Herodotus]] 5,89: Diodorus 16. 71. [[Cicero]], de senect. 5 uno et octogesimo anna. (Cf. [[Sophocles]] Lexicon, [[under]] the [[word]])).

|etymtx=Grammatical information: num.<br />Meaning: [[one]]<br />Other forms: Dor. [[ἧς]]; f. [[μία]], n. [[ἕν]], gen. [[ἑνός]], [[μιᾶς]] etc.<br />Dialectal forms: Myc. [[eme]] dat. /[[hemei]]/<br />Origin: IE [Indo-European] [902] <b class="b2">*sem-</b> [[one]]<br />Etymology: PGr. <b class="b3">*ἕνς</b> (Gort. <b class="b3">εν[δ</b>] <b class="b3">δ-</b> < <b class="b3">ἕνς δ-</b>) from <b class="b3">*ἕμ-ς</b>, IE <b class="b2">*sem-s</b> with zero grade fem. [[μία]] < <b class="b2">*sm-ih₂</b>, <b class="b3">ἑν-ός</b> for <b class="b3">*ἑμ-ός</b> after <b class="b3">*ἕνς</b>, [[ἕν]]. - Old numeral, a. o. in Lat. [[sem-per]] [[in one stroke]], [[ever]], Toch. B <b class="b2">ṣe(me</b>), A [[sas]] m. etc. (details in Pedersen Tocharisch 129f., v. Windekens Lex. étym. s. v.), Germ. prob. in Goth. [[sin-teins]] [[dayly]] etc., Arm. [[mi]] [[unus]], [[-a]], [[-um]] (generalised from fem.). - Ablauting [[ὁμός]], <b class="b3">ἁ-</b>, [[ἅμα]] (s. vv.) with deriv.; note further <b class="b3">ἴγγια εἷς</b>. [[Πάφιοι]] H. with velar suffix as in Lat. [[singulī]]. - Further see Schwyzer 588, W.- Hofmann s. [[semel]] and [[similis]] (also [[singulus]]); s. Hahn Lang. 18, 83ff.

|ftr='''εἷς''': dor. ἧς<br />{heĩs}<br />'''Forms''': f. [[μία]], n. ἕν, Gen. [[ἑνός]], μιᾶς usw.<br />'''Meaning''': [[einer]],<br />'''Etymology''': Urgr. *ἕνς (gort. εν[δ] δ- aus ἕνς δ-) aus *ἕμς, idg. *''sem''-''s'' mit dem schwundstufigen Fem. [[μία]] aus *''sm''-''ii̯ə'', [[ἑνός]] für *ἑμός nach *ἕνς, ἕν. — Altes Zahlwort, u. a. in lat. ''sem''-''per'' [[in einem fort]], [[immer]], toch. B ''ṣe''(''me''), A ''sas'' m. usw. (Einzelheiten bei Pedersen Tocharisch 129f., v. Windekens Lex. étym. s. v.), germ. wahrscheinlich in got. ''sin''-''teins'' [[täglich]] usw., arm. ''mi'' ‘unus, -a, -um' (aus dem Fem. verallgemeinert). — Damit ablautend [[ὁμός]], ἁ-, [[ἅμα]] (s. dd.) mit weiteren Ableitungen; zu bemerken noch ἴγγια· [[εἷς]]. Πάφιοι H. mit Gutturalsuffix wie in lat. ''singulī''. — Weiteres mit Lit. bei Schwyzer 588, W.- Hofmann s. ''semel'' und ''similis'' (auch ''singulus''), Pok. 902ff.; außerdem noch Hahn Lang. 18, 83ff. — Idg. *''sem''-''s'' nicht mit Specht Ursprung 330 aus *''se''-''mn''-''s''.<br />'''Page''' 1,471-472