καλλύνω

English (LSJ)

(καλός)

   A beautify, νέα πρόσωπα S.Fr.871.6:—Pass., Plot.6.1.20; λίθῳ Λακαίνῃ Them.Or.18.223a.    2 metaph., gloss over, ὅταν ἐν κακοῖσί τις ἁλοὺς ἔπειτα τοῦτο καλλύνειν θέλῃ S.Ant.496; εὐδιάβολον κακὸν κ. Pl. Lg.944b.    3 Med., pride oneself in a thing, Id.Ap.20c; ἐπί τινι Ael.VH3.19.    II sweep clean, Arist.Pr.936b27, UPZ79.17 (ii B.C.); ὡς ῥαίνηται καὶ καλλύνηται [ἡ πλατεῖα] Plb.6.33.4.

German (Pape)

[Seite 1312] schön machen, schmücken; vom Monde Soph. frg. 713 πρόσωπα καλλύνουσα καὶ πληρουμένη; reinigen, ausfegen, Poll. 6, 94; Arist. probl. 24, 8, wie pass., Pol. 6, 33, 4. – Uebertr., beschönigen, ὅταν ἐν κακοῖσί τις ὰλοὺς ἔπειτα τοῦτο καλλύνειν θέλῃ Soph. Ant. 492; εὐδιάβολον κακόν Plat. Legg. XII, 944 b. – Med. schön thun, sich zieren, prunken, neben ἁβρύνομαι Plat. Apol. 20 c; ἐπί τινι Ael. V. H. 3, 1.

Greek (Liddell-Scott)

καλλύνω: ῡ, (καλὸς) ἐξωραΐζω, Σοφ. Ἀποσπ. 713. 6, κτλ.: - καθαρίζω καλῶς, σαρώνω, Ἀριστ. Προβλ. 24. 9, 1· ὡς ῥαίνηται καὶ καλλύνηται ἡ πλατεῖα Πολύβ. 6. 33, 4· μεταφ., νέων ψυχὰς καλλύνειν (κακκονεῖν ἔκδ. Δινδορφ.) Λεωνίδας παρὰ Πλουτ. 2. 959Β· ἀλλ’ ἐν βίῳ Κλεομ. 2, ὑπάρχει τὸ αἰκάλλειν καὶ ἐν 2. 235F κακανεῖν, «ὅ τις παρῄνει τρέπειν εἰς τὸ κακκονεῖν (τουτέστι κατακονεῖν ἢ κατακονᾶν)» Κοραῆς εἰς Πλουτ. Κλεομ. ἔνθ’ ἀνωτ. (τ. 5. σ. 356). 2) μεταφ. ὡσαύτως, προσπαθῶ νὰ δώσω καλὴν ὄψιν εἰς κακὸν πρᾶγμα, ὅταν ἐν κακοῖσί τις ἁλοὺς ἔπειτα τοῦτο καλλύνειν θέλῃ Σοφ. Ἀντ. 496, πρβλ. Πλάτ. Νόμ. 944Β. 3) Μέσ., καυχῶμαι, ὑπερηφανεύομαι ἔν τινι, ἑπομένου εἰ.., ὁ αὐτ. ἐν Ἀπολ. 20C· ἐπί τινι Αἰλ. Ποικ. Ἱστ. 3. 39· πρβλ. καλλωπίζω ΙΙ. 2.

French (Bailly abrégé)

1 parer d’un beau prétexte ou d’un beau nom;
2 orner, parer, embellir;
Moy. καλλύνομαι se glorifier : ἐπί τινι, de qch.
Étymologie: κάλλος.

Greek Monolingual

(AM καλλύνω)
καθιστώ ωραίο κάτι, καλλωπίζω, εξωραΐζω, ομορφαίνω («πρόσωπα καλλύνουσα καὶ πληρουμένη», Σοφ.)
αρχ.
1. ευπρεπίζω, καθαρίζω, σαρώνω («ὡς ῥαίνηται καὶ καλλύνηται σφίσιν ἐπιμελῶς», Πολ.)
2. παρουσιάζω κάτι ως καλό («εὐδιάβολον κακὸν καλλύνων», Πλάτ.)
3. μέσ. καλλύνομαι
υπερηφανεύομαι, καμαρώνω για κάτι.
[ΕΤΥΜΟΛ. < κάλλος.
ΠΑΡ. καλλυντήριος, καλλυντής
αρχ.
κάλλυνθρον, κάλλυντρον, κάλλυσμα.
ΣΥΝΘ. αρχ. ανακαλλύνω, εκκαλύνω, επικαλλύνω, κατακαλλύνω, παρακαλλύνω, συγκαλλύνω.