praescitus

ὑπὸ δὲ οἴστρου ἀεὶ ἑλκομένη ψυχή → a soul always dragged along by the fury of passion

Latin > English (Lewis & Short)

praescītus: ūs, m. id.,
I a foreknowing, prescience (post-class.): quae sint fortassis regi praescitui, Val. Rer. Gest. Alex. M. 1, 49.

(1) præscītus, a, um, part. p. de præscio.
(2) præscītŭs, ūs, m., connaissance déjà acquise : J. Val. 1, 41.

praescītus, ūs, m. (praescio), das Vorherwissen, praescitui esse alci, Iul. Val. 1, 41 (39).