τετράστυλος

English (LSJ)

ον,

   A with four pillars in front, στοαί Phoen.6.11; of a temple, Vitr.3.3.7:— τετρά-στῡλον, τό, colonnade, Jahresh.26 Beibl.51 (Ephesus, i A.D.), POxy.2138.14 (iii A.D.), CPHerm.127vFr.1 i8 (iii A.D.); dub. sens. in PFlor.335.2 (iii A.D.).

German (Pape)

[Seite 1099] viersäulig, Sp.

Greek (Liddell-Scott)

τετράστῡλος: -ον, ὁ ἔχων τέσσαρας στύλους ἔμπροσθεν, ἐπὶ ναοῦ, Βιτρούβ. 3. 2., 6. 3.