ἀνίκητος

English (LSJ)

[ῑ], Dor. ανίκατος, ον,
A unconquered, unconquerable, invincible Hes. Th.489, Tyrt.11.1, Thgn.491, Pi.P.4.91, S.Ant.781, Ph.78, E.Andr. 997, etc. Adv. ἀνικήτως = invincibly, unconquerably, unbeatably Phld.Ir.p.67 W., Hsch. s.v. ἀτρώτως.—Poet., but used by Gorg.Fr.11, Pl.R.375b, X.Cyn.1.17, and in later Prose, LXX 2 Ma.11.13, Plu.Alex.14, etc.; λεύκη ἀνίκητος, name of a plaster, Crito ap.Gal.12.487.
II ἀνίκητον, τό, = ἄνηθον, dill, Anethum graveolens, anethum Plin.HN20.186, Ps.-Dsc.3.58.2. = σμῖλαξ τραχεῖα, Id.4.142.

German (Pape)

[Seite 237] unbesiegt, unbesiegbar, Hes. Th. 489; φαρέτρα Pind. P. 4, 91; öfter Tragg. u. in Prosa.

Greek (Liddell-Scott)

ἀνίκητος: [ῑ], Δωρ. -ᾶτος, -ον, ὁ μὴ νικηθεὶς ἢ ὁ μὴ νικώμενος, ἀήττητος, Ἡσ. Θ. 489, Τυρτ. 7. 1, Θέογν. 491, Πινδ. Π. 4. 161, Σοφ. Ἀντ. 781, Φ. 78, Εὐρ., κτλ. ― Ἐπίρρ. -τως, Ἡσύχ. ἐν λέξει ἀτρώτως.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
invincible.
Étymologie: ἀ, νικάω.

Spanish (DGE)

-ον
• Alolema(s): dór. -ᾱτος Stesich.166.14S., S.Ant.781
• Prosodia: [-ῑ-]
I invencible de pers., usado como apelativo de dioses y héroes: de Zeus, Hes.Th.489, de Heracles, Tyrt.7.1, de Atalanta, Stesich.l.c., de Eros, S.l.c., de Dioniso, E.Ba.1001, de Polideuces, Theoc.22.111, ἀνήρ B.5.57, tb. de emperadores romanos: de Constantino SEG 26.1365.2.15, PCair.Isidor.13.8 (IV d.C.)
•en gener. ἀνίκητος δέ τοι οὗτος ὃς πολλὰς πίνων μή τι μάταιον ἐρεῖ el invencible es el que después de beber muchas (copas) no dice ningún disparate Thgn.491, cf. Amyntas 5299, X.Cyn.1.17, Plu.Alex.14, LXX 2Ma.11.13, 4Ma.9.18, Gerasa 141
•de cosas y abstr. φαρέτρα Pi.P.4.91, ὅπλα S.Ph.78, φιλοτιμία Gorg.B 11.4, τὸ κακόν Hdt.3.52, δύναμις LXX 3Ma.6.13, σίδηρος Nonn.D.36.466.
II subst.
1 n. de un emplasto = λεύκη ἀνίκητος Crito en Gal.12.487.
2 bot. ἀνίκητον, τό
a) aneto, eneldo, Anethum graveolens L., Ps.Dsc.3.58, Plin.HN 20.186;
b) zarzaparrilla, Smilax aspera L., Ps.Dsc.4.142.
III adv. ἀνικήτως = de forma invencible Phld.Ir.p.67, Hsch.s.u. ἀτρώτως.

Greek Monolingual

-η, -ο (AM ἀνίκητος και αρχ. δωρ. τ. ἀνίκατος, -ον)
αήττητος, ακατάβλητος, αυτός που δεν νικήθηκε ή δεν μπορεί να νικηθεί
μσν.
το ουδ. ως ουσ. τὸ ἀνίκητον
το άνηθο.

Greek Monotonic

ἀνίκητος: [ῑ], Δωρ. -ᾶτος, -ον (νικάω), ανίκητος, ακαταμάχητος, αήττητος, σε Ησίοδ. κ.λπ.

Russian (Dvoretsky)

ἀνίκητος: дор. ἀνίκᾱτος 2 (ῑ) непобежденный, непобедимый, неодолимый Hes., Pind., Soph., Eur., Plut.

Middle Liddell

νικάω
unconquered, unconquerable, Hes., etc.

English (Woodhouse)

ἀνίκητος = invincible, unconquerable