κωφός: Difference between revisions

|lstext='''κωφός''': -ή, -όν, ([[κόπτω]]) πρβλ. τὸ Λατ. tusus, ῥιζικὴ [[σημασία]], [[ἀμβλύς]], ἐξησθενωμένος, [[ἀνίσχυρος]], κωφὸν [[βέλος]], τὸ ἀμβλύ, ἀδύνατον, κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸ ὀξύ, Ἰλ. Λ. 390· κ. καλάμη Ἀνθ. Π. 12. 25. ΙΙ. μεταφ.· 1) ἐπὶ τῆς γλώσσης καὶ τῶν φωνητικῶν ὀργάνων, βωβός, [[ἄλαλος]], κύματι κωφῷ, μὲ [[κῦμα]] βωβόν, ἀθόρυβον, δηλ. πρὶν ἢ θραυσθῇ, Ἰλ. Ξ. 11· κωφὴν γὰρ δὴ γαῖαν ἀεικίζει, ἀτιμάζει καὶ αὐτὴν τὴν ἄλαλον, δηλ. ἀναίσθητον γῆν (πρβλ. bruta tellus), Ω. 54· τὰ μὲν ἄλλα [[ἔσκε]] κωφά, τὰ ἄλλα μέρη τοῦ ἐδάφους παρῆγον ἦχον ἀμβλύν, κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸν ζωηρὸν ἦχον τῶν κοίλων μερῶν κρουομένων, Ἡρόδ. 4. 200· ὁ κ. [[λιμήν]], [[ἴσως]] ὁ λιμὴν τῆς Μουνιχίας κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸν θορυβώδη τοῦ Πειραιῶς, Ξεν. Ἑλλ. 2. 4, 31· τῶν μεταλλικῶν κωφότατος (ὁ [[σίδηρος]]), ἠχεῖ ἐλάχιστον, Πλούτ. 2. 721Ε. 2) μεθ’ Ὁμ., ἐπὶ ἀνθρώπων, βωβός, [[ἄλαλος]], καὶ κωφοῦ [[συνίημι]] καὶ οὐ φωνεῦντος [[ἀκούω]] Χρησμ. παρ’ Ἡροδ. 1. 47· τὸ αὐτὸ [[πρόσωπον]] καλεῖται κωφὸς ἐν 1. 34, [[ἄφωνος]] ἐν 85, καὶ διεφθαρμένος τὴν ἀκοὴν ἐν 1. 38, [[ὥστε]] (ἂν μὴ αἱ μνημονευθεῖσαι τελευταῖαι λέξεις [[εἶναι]] [[γλώσσημα]]) ὁ Ἡρόδ. ἐξελάμβανε τὴν λέξιν ὡς σημαίνουσαν τὸν κωφόν τε καὶ βωβόν, ἴδε κατωτ. β, καὶ πρβλ. Ἡσύχ.· οὐ μέν τοι παρὰ κωφὸν ὁ τυφλὸς ἔοικε λαλῆσαι Κρατῖν. ἐν «Ἀρχιλόχοις» 3· κωφὴ [[χάρις]], ἄλαλον [[δῶρον]], δηλ. [[ἐπιτάφιος]], Ἐπιγρ. Ἑλλ. 298· οὕτω, κωφοῖς δάκρυσι [[αὐτόθι]] 268. 26., 252. 6· κ. [[πρόσωπον]] βωβὸν [[πρόσωπον]] ἐπὶ τῆς σκηνῆς, Wytt. εἰς Πλούτ. 2. 337Ε· ― μεταφ., κωφὰ ἔπη, βωβά, λησμονημένα, Σοφ. Ο. Τ. 290 (ἐκτὸς ἂν ἑρμηνεύσωμεν: [[ἄνευ]] σημασίας, ἀνόητα, ἴδε κατωτ. 5). β. [[κωφός]], βεβλαμμένος τὴν ἀκοήν, Λατ. surdus, Ὕμ. Ὁμ. εἰς Ἑρμ. 92, Αἰσχύλ. Θήβ. 202, Χο. 881· λήθην κωφήν, ἄναυδον Σοφ. Ἀποσπ. 505· ὅσοι κ. ἐκ γενετῆς, πάντες καὶ ἐνεοὶ γίνονται Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 4. 9, 16· ― μετὰ γεν., κωφὴν δ’ ἀκοῆς αἴσθησιν ἔχουσιν Ἀντιφ. ἐν «Σαπφοῖ» 1. 5, πρβλ. Πλάτ. Νόμ. 932Α· Ἑλλάδος φωνᾶς [[κωφός]], κωφὸς ὡς πρὸς τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, δηλ. ἀγνοῶν τὴν Ἑλληνικήν, Ἀποσπ. Πυθαγ., πρβλ. Πλούτ. 2. 1108D. γ. μεταφ., κ. [[πέτρος]] Μοσχίων παρὰ Στοβ. 1. 125, 14· [[μαψαῦραι]] Καλλ. Ἀποσπ. 67· [[ἐρημία]] Διόδ. 3. 40· ― οὐδ. πληθ. ὡς ἐπίρρ., κωφὰ χλιαίνεσθαι, ἀσθενῶς, Ἀνθ. Π. 12. 125. 3) ἀσθενὴς τὴν ὅρασιν, ἀμβλεῖαν ἔχων ὅρασιν, Ἀριστ. Φυσιογν. 3. 4. 4) ἐπὶ τῶν αἰσθητηρίων, [[ἀμβλύς]], [[ἀσθενής]], [[ἀδύνατος]], Θεοφρ. Σημ. 19. 5) ἐπὶ τῆς διανοίας, ἀμβλύνους, [[βλάξ]], [[ἠλίθιος]], Λατ. fatuus, ἐγὼ ὁ πάντα κ. Σοφ. Αἴ. 911, πρβλ. Πινδ. Π. 9. 151, Πλάτ. Τίμ. 88Β· ― καὶ [[ὅπως]] ἐπὶ πραγμάτων, [[ἀνόητος]], μηδεμίαν ἔχων σημασίαν (ἀνωτ. Ι), κ. καὶ παλαί’ ἔπη Σοφ. Ο. Τ. 290· κ. [[διήγησις]] Πολύβ. 3. 36, 4, πρβλ. 5. 21, 4· [[σκῶμμα]] Πλούτ. 2. 712Α· εὐπραγίαι Δίων Κ. 38. Ἴδε ἐν λέξ. [[τυφλός]].