3,274,399
edits
ὅσιος: Difference between revisions
From LSJ
m
Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1"
m (Text replacement - ".[[" to ". [[") |
m (Text replacement - "(?s)({{ls\n\|lstext.*}}\n)({{bailly.*}}\n)" to "$2$1") |
||
| Line 12: | Line 12: | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0394.png Seite 394]] (wird von den Alten auf [[Ζεύς]], [[Διός]], dor. Σιός, zurückgeführt, schwerlich richtig), durch göttliches Gesetz bestimmt, erlaubt, dem Naturgesetz entsprechend; bes. [[ὁσία]], ion. ὁσίη, substantivisch, wobei man [[βουλή]], [[δίκη]] zu ergänzen pflegt, das göttliche, natürliche Recht, οὐχ ὁσίη κακὰ ῥάπτειν ἀλλήλοισιν, es ist nicht nach göttlichem Recht erlaubt, nefas, Od. 16, 423, vgl. 22, 402; [[ὁσία]] προσενεγκεῖν, Pind. P. 9, 37; Her. 2, 45; [[ὁσία]] ἐστίν, es ist nach göttlichem oder natürlichem Rechte erlaubt, 3, 171; ἐκ πάσης ὁσίης, nach vollem Rechte, H. h. Merc. 470; πολλὴν ὁσίαν τοῦ πράγματος νομίσαι, d. i. eine Sache für ganz recht halten, Ar. Plut. 682; vgl. Dem. τὸ τῆς ὁσίας, ὅτι δήποτ' ἐστί, τὸ σεμνὸν καὶ τὸ [[δαιμόνιον]] συνηδίκηται, 21, 126. – So verbindet Soph. auch οὐ γάρ σοι [[θέμις]], οὐδ' ὅσιον ἐχθρᾶς ἀπ ὸ γυναικὸς ἱστάναι [[κτερίσματα]], El. 425, vgl. Phil. 658; [[οὔτε]] Θήβαις ἐνοικεῖν ὅσιον, Eur. Herc. Fur. 1282. – Bes. was sich auf die Götter bezieht, im Gegensatz des Menschlichen, von Allem, was der Mensch den Göttern zu erzeigen schuldig ist, Gottesdienst; [[ὁσία]] κρεάων, der Brauch des Fleischkostens beim Opfern, H. h. Merc. 130; ὁσίης ἐπιβῆναι, einen heiligen Dienst, Brauch begehen, h. Cer. 211 Merc. 173; ὁσίη γένετο, der heilige Brauch ging vor sich, h. Apoll. 237; θεοὺς ὁσίαις θοίναις ποτινισσομένα, Aesch. Prom. 527; κἀγὼ νο μίσας πολλὴν ὁσίαν τοῦ πράγματος, Ar. Plut. 682, d. h. ich glaubte, fromm und recht zu thun; κτήνεα θύειν οὐκ ἔστι ὁσίη, Her. 2, 45; von dem, was man den Todten schuldig ist, wie λουτρὰ ὅσια, die heiligen Waschungen, Soph. Ai. 1384, vgl. ὅσια πανουργήσασα. Ant. 74, Antigone will den Todten ihr Recht widerfahren lassen und dadurch das Gesetz des Kreon übertreten; so auch Plat. ἀπὸ τῶν ὁσίων τε καὶ νομίμων, auf die Gebräuche bei Bestattung der Todten gehend, Phaed. 108 a; [[heilig]], [[ehrwürdig]], ἱερῶν πατρῴων δ' [[ὅσιος]] ὤν, d. i. die heiligen Gebräuche der Väter in Ehren haltend, μομφῆς [[ἄτερ]] τέθνηκεν, Aesch. Spt. 1001, vgl. Ag. 754; [[rein]], τῶν δὲ κρατούντων χέρες οὐχ ὅσιαι στυγερῶν τούτων, Eum. 372; δι' ὁσίων χειρῶν θιγών, Soph. O. C. 471, mit reinen Händen, dic man vor dem Opfer waschen mußte; [[ὅσιος]] ἀπ' εὐνᾶς ὤν verbindet Eur. Ion. 150, der es auch dem [[ἄδικος]] entgegensetzt, Herc. Fur. 773; Ar. Thesm. 674 läßt auf σεβίζειν δαίμονας folgen δικαίως τ' ἐφέποντας ὅσια καὶ νόμιμα μηδομένους ποιεῖν ὅ, τι [[καλῶς]] ἔχει; u. so in Prosa : ὅσια μὲν ποιέειν, ὅσια δὲ καὶ λέγειν, Her. 9, 79; οὐκ ὅσιον ποιεῦμαι, ich halte es für gottlos, 2, 170; εἰ τούτοις τοῖς ἀνθρώποις μὴ ὅσιόν ἐστιν αὐτοὺς ἑαυτοὺς εὖ ποιεῖν, Plat. Phaed. 62 a; Euthyphr. 6 e (in welchem Dialog dieser Begriff ausführlich behandelt wird) heißt es ἔστι τὸ μὲν τοῖς θεοῖς προσφιλὲς ὅσιον, τὸ δὲ μὴ προσφιλὲς ἀνόσιον; oft mit [[δίκαιος]] vrbdn, ζῆν τὸν ὅσιον καὶ δίκαιον βίον, Legg. II, 663 b, wie τὰ δίκαια καὶ ὅσια διανέμειν όρθῶς πᾶσι, Polit. 301 b; Sp., wie Pol. τὰ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους δίκαια καὶ τὰ πρὸς τοὺς θεοὺς ὅσια, 23, 10, 8; selten von Menschen, welche die durch das göttliche Gesetz vorgeschriebenen Pflichten gegen Andere erfüllen, δίκαιοι καὶ ὅσιοι, Plat. Rep. X, 615 b; [[ὅπως]] ὅτι δικαιότατος ὢν καὶ ὁσιώτατος ἔζη, Legg. XII, 959 b; ὅσιοι καὶ ἀλήθειαν ἀσκοῦντες, im Ggstz von ἐπίορκοι καὶ ἄδικοι, Xen. An. 2, 6, 25, vgl. Mem. 1, 1, 11; Thuc. 5, 104; ἑστίας [[οὔτε]] ὁσιώτερον [[χωρίον]] ἐν ἀνθρώποις, Xen. Cyr. 7, 5, 56. – Aber auch im Gegensatze von [[ἱερός]] bezeichnet es eigentlich das nicht von Menschen den Göttern Geweihte, sondern durch das göttliche Gesetz oder allgemeine Übereinkunft Geheiligte, erlaubte Dinge, sowohl von Staats-, als von Privatsachen, nach den alten Erklärern τὸ ἰδιωτικόν, ἱερὰ καὶ ὅσια of tneben einander, Plat. Legg. IX, 857 f; oft bei Rednern, wie schon Harpocr. bemerkte, Is. 6, 47; τὴν πόλιν κοσμεῖν καὶ τοῖς ἱεροῖς καὶ τοῖς ὁσίοις, Isocr. 7, 66, wobei man an Tempel und an Staatsgebäude und andere Einrichtungen denken kann; ἐς ὀλιγωρίαν ἐτράποντο καὶ ἱερῶν καὶ ὁσίων ὁμοίως, Thuc. 2, 52; ἱερῶν θεούς, ὁσίων τὴν πόλιν ἀποστερεῖν, Dem. 24, 9; daher [[χωρίον]] ὅσιον, ein Ort, der nicht den Göttern geweiht ist, von Menschen betreten werden darf, wie [[βέβηλος]], Ar. Lys. 743 u. Sp. – Der Ausdruck ὁσίας [[ἕνεκα]] ποιεῖσθαί τι, z. B. Ephipp. bei Ath. VIII, 359 b, bezieht sich auf die erste Bedeutung, Etwas nur deshalb thun, weil es ein alter heiliger Brauch ist, nur so der Gewohnheit wegen, ohne sich weiter Etwas dabei zu denken, also nur obenhin und des äußern Scheins wegen thun, um sich damit einer Pflicht entledigt zu haben, ohne daß es vom Herzen kommr, Harpocr. v. [[ἀφοσιόω]]; vgl. Seidler zu Eur. I. T. 1428 u. Ruhnk. ad H. h. Cer. 211; öfter bei D. Hal. u. a. Sp. – Spätere wie Iambl. brauchen [[ὁσία]], ἡ, = [[ὁσιότης]]. – Adv., ὁσίως ἐξείργειν καὶ κατὰ νόμον, Plat. Legg. VII, 749 b, u. oft mit δικαίως verbunden; ὁσίως ἂν ὑμῖν ἔχοι, τοῦτον θύειν τὰ ἱερὰ ὑπὲρ ὑμῶν, Xen. Cyr. 8, 5, 26; Folgde. | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0394.png Seite 394]] (wird von den Alten auf [[Ζεύς]], [[Διός]], dor. Σιός, zurückgeführt, schwerlich richtig), durch göttliches Gesetz bestimmt, erlaubt, dem Naturgesetz entsprechend; bes. [[ὁσία]], ion. ὁσίη, substantivisch, wobei man [[βουλή]], [[δίκη]] zu ergänzen pflegt, das göttliche, natürliche Recht, οὐχ ὁσίη κακὰ ῥάπτειν ἀλλήλοισιν, es ist nicht nach göttlichem Recht erlaubt, nefas, Od. 16, 423, vgl. 22, 402; [[ὁσία]] προσενεγκεῖν, Pind. P. 9, 37; Her. 2, 45; [[ὁσία]] ἐστίν, es ist nach göttlichem oder natürlichem Rechte erlaubt, 3, 171; ἐκ πάσης ὁσίης, nach vollem Rechte, H. h. Merc. 470; πολλὴν ὁσίαν τοῦ πράγματος νομίσαι, d. i. eine Sache für ganz recht halten, Ar. Plut. 682; vgl. Dem. τὸ τῆς ὁσίας, ὅτι δήποτ' ἐστί, τὸ σεμνὸν καὶ τὸ [[δαιμόνιον]] συνηδίκηται, 21, 126. – So verbindet Soph. auch οὐ γάρ σοι [[θέμις]], οὐδ' ὅσιον ἐχθρᾶς ἀπ ὸ γυναικὸς ἱστάναι [[κτερίσματα]], El. 425, vgl. Phil. 658; [[οὔτε]] Θήβαις ἐνοικεῖν ὅσιον, Eur. Herc. Fur. 1282. – Bes. was sich auf die Götter bezieht, im Gegensatz des Menschlichen, von Allem, was der Mensch den Göttern zu erzeigen schuldig ist, Gottesdienst; [[ὁσία]] κρεάων, der Brauch des Fleischkostens beim Opfern, H. h. Merc. 130; ὁσίης ἐπιβῆναι, einen heiligen Dienst, Brauch begehen, h. Cer. 211 Merc. 173; ὁσίη γένετο, der heilige Brauch ging vor sich, h. Apoll. 237; θεοὺς ὁσίαις θοίναις ποτινισσομένα, Aesch. Prom. 527; κἀγὼ νο μίσας πολλὴν ὁσίαν τοῦ πράγματος, Ar. Plut. 682, d. h. ich glaubte, fromm und recht zu thun; κτήνεα θύειν οὐκ ἔστι ὁσίη, Her. 2, 45; von dem, was man den Todten schuldig ist, wie λουτρὰ ὅσια, die heiligen Waschungen, Soph. Ai. 1384, vgl. ὅσια πανουργήσασα. Ant. 74, Antigone will den Todten ihr Recht widerfahren lassen und dadurch das Gesetz des Kreon übertreten; so auch Plat. ἀπὸ τῶν ὁσίων τε καὶ νομίμων, auf die Gebräuche bei Bestattung der Todten gehend, Phaed. 108 a; [[heilig]], [[ehrwürdig]], ἱερῶν πατρῴων δ' [[ὅσιος]] ὤν, d. i. die heiligen Gebräuche der Väter in Ehren haltend, μομφῆς [[ἄτερ]] τέθνηκεν, Aesch. Spt. 1001, vgl. Ag. 754; [[rein]], τῶν δὲ κρατούντων χέρες οὐχ ὅσιαι στυγερῶν τούτων, Eum. 372; δι' ὁσίων χειρῶν θιγών, Soph. O. C. 471, mit reinen Händen, dic man vor dem Opfer waschen mußte; [[ὅσιος]] ἀπ' εὐνᾶς ὤν verbindet Eur. Ion. 150, der es auch dem [[ἄδικος]] entgegensetzt, Herc. Fur. 773; Ar. Thesm. 674 läßt auf σεβίζειν δαίμονας folgen δικαίως τ' ἐφέποντας ὅσια καὶ νόμιμα μηδομένους ποιεῖν ὅ, τι [[καλῶς]] ἔχει; u. so in Prosa : ὅσια μὲν ποιέειν, ὅσια δὲ καὶ λέγειν, Her. 9, 79; οὐκ ὅσιον ποιεῦμαι, ich halte es für gottlos, 2, 170; εἰ τούτοις τοῖς ἀνθρώποις μὴ ὅσιόν ἐστιν αὐτοὺς ἑαυτοὺς εὖ ποιεῖν, Plat. Phaed. 62 a; Euthyphr. 6 e (in welchem Dialog dieser Begriff ausführlich behandelt wird) heißt es ἔστι τὸ μὲν τοῖς θεοῖς προσφιλὲς ὅσιον, τὸ δὲ μὴ προσφιλὲς ἀνόσιον; oft mit [[δίκαιος]] vrbdn, ζῆν τὸν ὅσιον καὶ δίκαιον βίον, Legg. II, 663 b, wie τὰ δίκαια καὶ ὅσια διανέμειν όρθῶς πᾶσι, Polit. 301 b; Sp., wie Pol. τὰ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους δίκαια καὶ τὰ πρὸς τοὺς θεοὺς ὅσια, 23, 10, 8; selten von Menschen, welche die durch das göttliche Gesetz vorgeschriebenen Pflichten gegen Andere erfüllen, δίκαιοι καὶ ὅσιοι, Plat. Rep. X, 615 b; [[ὅπως]] ὅτι δικαιότατος ὢν καὶ ὁσιώτατος ἔζη, Legg. XII, 959 b; ὅσιοι καὶ ἀλήθειαν ἀσκοῦντες, im Ggstz von ἐπίορκοι καὶ ἄδικοι, Xen. An. 2, 6, 25, vgl. Mem. 1, 1, 11; Thuc. 5, 104; ἑστίας [[οὔτε]] ὁσιώτερον [[χωρίον]] ἐν ἀνθρώποις, Xen. Cyr. 7, 5, 56. – Aber auch im Gegensatze von [[ἱερός]] bezeichnet es eigentlich das nicht von Menschen den Göttern Geweihte, sondern durch das göttliche Gesetz oder allgemeine Übereinkunft Geheiligte, erlaubte Dinge, sowohl von Staats-, als von Privatsachen, nach den alten Erklärern τὸ ἰδιωτικόν, ἱερὰ καὶ ὅσια of tneben einander, Plat. Legg. IX, 857 f; oft bei Rednern, wie schon Harpocr. bemerkte, Is. 6, 47; τὴν πόλιν κοσμεῖν καὶ τοῖς ἱεροῖς καὶ τοῖς ὁσίοις, Isocr. 7, 66, wobei man an Tempel und an Staatsgebäude und andere Einrichtungen denken kann; ἐς ὀλιγωρίαν ἐτράποντο καὶ ἱερῶν καὶ ὁσίων ὁμοίως, Thuc. 2, 52; ἱερῶν θεούς, ὁσίων τὴν πόλιν ἀποστερεῖν, Dem. 24, 9; daher [[χωρίον]] ὅσιον, ein Ort, der nicht den Göttern geweiht ist, von Menschen betreten werden darf, wie [[βέβηλος]], Ar. Lys. 743 u. Sp. – Der Ausdruck ὁσίας [[ἕνεκα]] ποιεῖσθαί τι, z. B. Ephipp. bei Ath. VIII, 359 b, bezieht sich auf die erste Bedeutung, Etwas nur deshalb thun, weil es ein alter heiliger Brauch ist, nur so der Gewohnheit wegen, ohne sich weiter Etwas dabei zu denken, also nur obenhin und des äußern Scheins wegen thun, um sich damit einer Pflicht entledigt zu haben, ohne daß es vom Herzen kommr, Harpocr. v. [[ἀφοσιόω]]; vgl. Seidler zu Eur. I. T. 1428 u. Ruhnk. ad H. h. Cer. 211; öfter bei D. Hal. u. a. Sp. – Spätere wie Iambl. brauchen [[ὁσία]], ἡ, = [[ὁσιότης]]. – Adv., ὁσίως ἐξείργειν καὶ κατὰ νόμον, Plat. Legg. VII, 749 b, u. oft mit δικαίως verbunden; ὁσίως ἂν ὑμῖν ἔχοι, τοῦτον θύειν τὰ ἱερὰ ὑπὲρ ὑμῶν, Xen. Cyr. 8, 5, 26; Folgde. | ||
}} | |||
{{bailly | |||
|btext=α <i>ou</i> ος, ον :<br /><b>I.</b> <i>en parl. de choses</i>;<br /><b>1</b> établi, ordonné <i>ou</i> permis par la loi divine, sacré, saint : ὅσια μὲν ποιέειν, ὅσία δὲ καὶ λέγειν HDT accomplir les devoirs religieux et prononcer les paroles saintes ; ὅσιόν ἐστιν <i>ou simpl.</i> ὅσιον cela est juste <i>ou</i> permis, il n’y a point de loi divine qui s'y oppose : [[οὐχ]] ὅσιον ποιοῦμαι <i>ou</i> ἡγοῦμαι, suivi de l'inf. HDT je tiens pour impie de ; <i>de même</i> [[οὐ]] [[θέμις]] οὐδ’ ὅσιον SOPH cela n’est permis par aucune loi divine ; ὅσιά [[τε]] καὶ νόμιμα, usages conformes au droit divin et humain ; τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια THC les lois divines et humaines;<br /><b>2</b> consacré : [[χωρίον]] ὅσιον XÉN territoire consacré;<br /><b>II.</b> <i>en parl. de pers.</i><br /><b>1</b> pieux, religieux;<br /><b>2</b> juste, honnête ; avec le gén. : ἱερῶν πατρῴων [[ὅσιος]] ESCHL qui tient en honneur les saintes coutumes de ses pères;<br /><b>3</b> pur : [[οἱ]] ὅσιοι, les purs, <i>n. de prêtres à Delphes</i>;<br /><i>Cp.</i> ὁσιώτερος.<br />'''Étymologie:''' DELG pas d’étym. | |||
}} | }} | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''ὅσῐος''': -α, -ον, [[ὡσαύτως]] ος, ον, Πλάτ. Νόμ. 831D, Διον. Ἁλ. 5. 71· π. Συγκρ., ὁσιαίτερος διάφ. γραφ., Εὐρ. Ἀποσπ. 457· ― ἡγιασμένος. ὁ ὑπὸ τοῦ θείου ἢ τοῦ κατὰ φύσιν νόμου συγκεχωρημένος ἢ ὡρισμένος, τεθειμένος, καθωρισμένος, [[δίκη]] Θέογν. 132· θοῖναι Αἰσχύλ. Προμ. 530· λουτρὰ Σοφοκλ. Αἴ. 1405· καθαρμ. Εὐρ. Βάκχ. 77· [[μέλος]] Ἀριστοφ. Ὄρν. 898· ― οὐχ [[ὅσιος]], [[ἀνόσιος]], [[ἄναγνος]], [[ὕβρις]], [[ἔρως]] θυσίαν Εὐρ., κλ. ― Ἡ [[ἔννοια]] τοῦ [[ὅσιος]] [[συχνάκις]] ἐξαρτᾶται ἐκ τῆς σχέσεως [[αὐτοῦ]] [[ἔνθεν]] μὲν πρὸς τὸ [[δίκαιος]] (ὁ καθωρισμένος ὑπὸ τοῦ ἀνθρωπίνου νόμου), [[ἑτέρωθεν]] δὲ πρὸς τὸ ἱερὸς (καθιερωμένος τοῖς θεοῖς): 1) ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ [[δίκαιος]], καθωρισμένος ὑπὸ τοῦ θείου νόμου, ἡγιασμένος, [[ἅγιος]]. ([[μόριον]] τοῦ δικαίου τὸ ὅσιον Πλάτ. Εὐθύφρων 12D) πρὸς θεῶν ὅσιον καὶ πρὸς ἀνθρώπων δίκαιον Ἀντιφῶν 114. 9· τὰ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους δίκαια καὶ τὰ πρὸς τοὺς θεοὺς ὅσια Πολύβ. 23. 10, 8· [[ἐντεῦθεν]] ἐν [[κοινῇ]] καὶ συνήθει ἀντιθέσει, τὰ ὅσια καὶ δίκαια, τὰ κατὰ θείαν καὶ ἀνθρωπίνην διέταξιν, Πλάτ. Πολιτ. 301D, κτλ.· πρβλ. ἐπὶ πᾶσιν Εὐθύφρονα 6Ε· ― [[ὡσαύτως]], ὅσια καὶ [[νόμιμα]] Ἀριστοφ. Θεσμ. 676, πρβλ. 684· τὰ ὅσιά τε καὶ [[νόμιμα]], ἐπὶ προσφορᾶς εἰς τοὺς νεκρούς, Λατ. justa, Πλάτ. Φαίδων 108Α, πρβλ. Νόμ. 861 ― θεοὺς ὅσιόν τι δρῶ, ἐκπληρῶ καθῆκον ἐκ τῶν ὀφειλομένων παρὰ τῶν ἀνθρώπων εἰς τοὺς θεούς, Εὐρ. Ἱκέτ. 40, πρβλ. Ἱππ. 1081· ― τὸ ὅσιον = [[εὐσέβεια]], Πλάτ. Εὐθύφρων 5 C καὶ D. 2) κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸ [[ἱερός]], ὁ συγχωρούμενος ἢ μὴ ἀπαγορευόμενος ὑπὸ τοῦ θείου νόμου, [[κοσμικός]], ἱερὰ καὶ ὅσια, πράγματα ἱερὰ καὶ ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ κύκλου, ἐς ὀλιγωρίαν ἐτράποντο καὶ ἱερῶν καὶ ὁσίων ὁμοίως Θουκ,. 2. 52, πρβλ. Πλάτ. Νόμ. 857Β, κτλ.· κοσμεῖν τὴν πόλιν καὶ τοῖς ἱεροῖς καὶ τοῖς ὁσίοις, κοσμεῖν τὴν πόλιν δι’ ἱερῶν οἰκοδομημάτων καὶ κοσμικῶν, Ἰσοκρ. 153Β· τῶν ἱερῶν μὲν χρημάτων τοὺς θεούς, τῶν ὁσίων δὲ τὴν πόλιν ἀποστερεῖ Δημ. 703. 1· ― ὅσιόν ἢ ὅσιά [ἐστι], ἑπομένου ἀπαρεμφάτου, [[εἶναι]] νόμιμον, ὑπ’ οὐδενὸς νόμου ἀπαγορεύεται, ἐμποδίζεται, Ἡρόδ. 9. 79, Πινδ. Π. 9. 62, Εὐρ., κλ.· [[οὐκ ὅσιόν ἐστι]], nefas est, Ἡρόδ. 6. 81· οὐκ ὅσιον ποιεῦμαι, θεωρῶ ἄνομον, ἀσεβές, ὁ αὐτ. 2. 170, Δημ. 1490. 17· σοὶ γὰρ οὐ [[θέμις]] οὐδ’ ὅσιον... ἱστάναι Σοφ. Ἠλ. 432. ― [[ἐντεῦθεν]], ὅσιον [[χωρίον]], [[τόπος]] ὃν δύναταί τις νὰ πατήσῃ χωρὶς νὰ ἁμάρτῃ, [[ἑπομένως]] οὐχὶ [[ἱερός]], = [[βέβηλος]], Λατιν. profanus, Ἀριστοφ. Λυσ. 743, πρβλ. Σοφ. Ο. Κ. 167· [[οὕτως]] ὅσια ποιέειν Ἡρόδ. 6. 86, 1· λέγειν 9. 79· φωνεῖν Σοφ. Φιλ. 662· φρονεῖν Εὐρ. Ἠλ. 1203· ἐφέπειν Ἀριστοφ. Θεσμ. 676. ― Περὶ τῆς διττῆς ταύτης σχέσεως τοῦ [[ὅσιος]], ἴδε Ruhnk. εἰς Τίμ., Stallb. εἰς Πλάτ. Πολ. 344Α. ΙΙ. ἐπὶ προσώπων, [[εὐσεβής]], ἀφωσιωμένος εἰς τὸ [[θεῖον]], [[θρῆσκος]], ἄνδρες Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 27, πρβλ. Εὐρ. Μήδ. 850, κλ.· Παλλάδος [[ὁσία]] [[πόλις]] ὁ αὐτ. ἐν Ἠλ. 1319· ὅσιοι μύσται, θιασῶται Ἀριστοφ. Βάτρ. 336, κλ.· ὅσιον παρέχειν ἑαυτὸν Ἀντιφ. 116. 30· ὅσιοι πρὸς οὐ δικαίους ἱστάμεθα Θουκ. 5. 104· ἀντίθ. τῷ [[ἀνόσιος]], Εὐρ. Ὀρ. 547· τῷ [[ἐπίορκος]], Ξεν. Ἀν. 2. 6, 25· [[ὅσιος]] εἲς τινα, [[περί]] τινα Εὐρ. Ἡρακλ. 719, Κύκλ. 125. 2) [[ἀναμάρτητος]], [[καθαρός]], ἄγιος, [[ἁγνός]], ἐξ ὁσίων στομάτων Ἐμπεδ. 46· ὅσ. ἔστω καὶ [[εὐαγὴς]] Νόμ. Σόλωνος παρὰ Ἀνδοκ. 13. 8· οὕτω μετὰ γεν., ἱερῶν πατρῴων [[ὅσιος]], σεβόμενος τὰς ἱερὰς τελετὰς τῶν προγόνων του, Αἰσχύλ. Θήβ. 1010· [[ὅσιος]] ἀπ’ εὐνᾶς Εὐρ. Ἴων 150· [[ὡσαύτως]], ὅσιαι χεῖρες, καθαραί, ἁγναί, Αἰσχύλ. Χο. 378, Σοφ. Ο. Κ. 470. 3) σπανίως ἐπὶ τῶν θεῶν, [[ἅγιος]], Ὀρφ. Ἀργ. 27, Ὕμν. 77. 2· θεοῖς ὁσίοις καὶ δικαίοις Συλλ. Ἐπιγρ. 3830, πρβλ. 3594. 4) [[πέντε]] ἱερεῖς ἐν Δελφοῖς ἐκαλοῦντο ἰδίως ὅσιοι, Πλούτ. 2. 292D, 365Α. ΙΙΙ. Ἐπίρ., ὁσίως, Εὐρ. Ἱππ. 1287, Ἀντιφῶν 120. 28, κτλ.· ὁσίως οὔχ, ὑπ’ ἀνάγκας δὲ Εὐρ. Ἱκέτ. 63· οὐχ ὁσίως Θουκ. 2. 5· [[καλῶς]] καὶ ὁσ. Πλάτ. Φαίδων 113D· δικαίως καὶ ὁσ. ὁ αὐτ. ἐν Πολ. 331Α· ὁσ. καὶ κατὰ νόμον ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 799Β· ― ὁσίως ἔχει τινί, μετ’ ἀπαρ., ἐπιτρέπεται, συγχωρεῖται εἴς τινα νὰ πράξη, Ξεν. Κύρ. 8. 5, 26· οὕτω μετὰ μετοχ., ὁσίως ἂν ἔχοι αὐτῷ μὴ δεχομένῳ ..., ὁ αὐτ. ἐν Ἑλλ. 4. 7, 2· ― [[ὡσαύτως]] ὅσια ὡς ἐπίρρ., ἐξ ἐμοῦ ... οὐχ ὅσι’ ἔθνησκες Εὐρ. Ἴων 1501· ― συγκρ. ὁσιώτερον, ὁ αὐτ. ἐν Ι. Τ. 1194, κτλ.· ὑπερθ., ὡς ὁσιώτατα διαβιῶναι τὸν βίον Πλάτ. Μένων 81Β, κτλ. IV. ὁ Ὅμ. μεταχειρίζεται τὸ οὐσιαστικὸ ὁσίη, ἴδε ἐν λ. [[ὁσία]]. | |lstext='''ὅσῐος''': -α, -ον, [[ὡσαύτως]] ος, ον, Πλάτ. Νόμ. 831D, Διον. Ἁλ. 5. 71· π. Συγκρ., ὁσιαίτερος διάφ. γραφ., Εὐρ. Ἀποσπ. 457· ― ἡγιασμένος. ὁ ὑπὸ τοῦ θείου ἢ τοῦ κατὰ φύσιν νόμου συγκεχωρημένος ἢ ὡρισμένος, τεθειμένος, καθωρισμένος, [[δίκη]] Θέογν. 132· θοῖναι Αἰσχύλ. Προμ. 530· λουτρὰ Σοφοκλ. Αἴ. 1405· καθαρμ. Εὐρ. Βάκχ. 77· [[μέλος]] Ἀριστοφ. Ὄρν. 898· ― οὐχ [[ὅσιος]], [[ἀνόσιος]], [[ἄναγνος]], [[ὕβρις]], [[ἔρως]] θυσίαν Εὐρ., κλ. ― Ἡ [[ἔννοια]] τοῦ [[ὅσιος]] [[συχνάκις]] ἐξαρτᾶται ἐκ τῆς σχέσεως [[αὐτοῦ]] [[ἔνθεν]] μὲν πρὸς τὸ [[δίκαιος]] (ὁ καθωρισμένος ὑπὸ τοῦ ἀνθρωπίνου νόμου), [[ἑτέρωθεν]] δὲ πρὸς τὸ ἱερὸς (καθιερωμένος τοῖς θεοῖς): 1) ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ [[δίκαιος]], καθωρισμένος ὑπὸ τοῦ θείου νόμου, ἡγιασμένος, [[ἅγιος]]. ([[μόριον]] τοῦ δικαίου τὸ ὅσιον Πλάτ. Εὐθύφρων 12D) πρὸς θεῶν ὅσιον καὶ πρὸς ἀνθρώπων δίκαιον Ἀντιφῶν 114. 9· τὰ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους δίκαια καὶ τὰ πρὸς τοὺς θεοὺς ὅσια Πολύβ. 23. 10, 8· [[ἐντεῦθεν]] ἐν [[κοινῇ]] καὶ συνήθει ἀντιθέσει, τὰ ὅσια καὶ δίκαια, τὰ κατὰ θείαν καὶ ἀνθρωπίνην διέταξιν, Πλάτ. Πολιτ. 301D, κτλ.· πρβλ. ἐπὶ πᾶσιν Εὐθύφρονα 6Ε· ― [[ὡσαύτως]], ὅσια καὶ [[νόμιμα]] Ἀριστοφ. Θεσμ. 676, πρβλ. 684· τὰ ὅσιά τε καὶ [[νόμιμα]], ἐπὶ προσφορᾶς εἰς τοὺς νεκρούς, Λατ. justa, Πλάτ. Φαίδων 108Α, πρβλ. Νόμ. 861 ― θεοὺς ὅσιόν τι δρῶ, ἐκπληρῶ καθῆκον ἐκ τῶν ὀφειλομένων παρὰ τῶν ἀνθρώπων εἰς τοὺς θεούς, Εὐρ. Ἱκέτ. 40, πρβλ. Ἱππ. 1081· ― τὸ ὅσιον = [[εὐσέβεια]], Πλάτ. Εὐθύφρων 5 C καὶ D. 2) κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸ [[ἱερός]], ὁ συγχωρούμενος ἢ μὴ ἀπαγορευόμενος ὑπὸ τοῦ θείου νόμου, [[κοσμικός]], ἱερὰ καὶ ὅσια, πράγματα ἱερὰ καὶ ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ κύκλου, ἐς ὀλιγωρίαν ἐτράποντο καὶ ἱερῶν καὶ ὁσίων ὁμοίως Θουκ,. 2. 52, πρβλ. Πλάτ. Νόμ. 857Β, κτλ.· κοσμεῖν τὴν πόλιν καὶ τοῖς ἱεροῖς καὶ τοῖς ὁσίοις, κοσμεῖν τὴν πόλιν δι’ ἱερῶν οἰκοδομημάτων καὶ κοσμικῶν, Ἰσοκρ. 153Β· τῶν ἱερῶν μὲν χρημάτων τοὺς θεούς, τῶν ὁσίων δὲ τὴν πόλιν ἀποστερεῖ Δημ. 703. 1· ― ὅσιόν ἢ ὅσιά [ἐστι], ἑπομένου ἀπαρεμφάτου, [[εἶναι]] νόμιμον, ὑπ’ οὐδενὸς νόμου ἀπαγορεύεται, ἐμποδίζεται, Ἡρόδ. 9. 79, Πινδ. Π. 9. 62, Εὐρ., κλ.· [[οὐκ ὅσιόν ἐστι]], nefas est, Ἡρόδ. 6. 81· οὐκ ὅσιον ποιεῦμαι, θεωρῶ ἄνομον, ἀσεβές, ὁ αὐτ. 2. 170, Δημ. 1490. 17· σοὶ γὰρ οὐ [[θέμις]] οὐδ’ ὅσιον... ἱστάναι Σοφ. Ἠλ. 432. ― [[ἐντεῦθεν]], ὅσιον [[χωρίον]], [[τόπος]] ὃν δύναταί τις νὰ πατήσῃ χωρὶς νὰ ἁμάρτῃ, [[ἑπομένως]] οὐχὶ [[ἱερός]], = [[βέβηλος]], Λατιν. profanus, Ἀριστοφ. Λυσ. 743, πρβλ. Σοφ. Ο. Κ. 167· [[οὕτως]] ὅσια ποιέειν Ἡρόδ. 6. 86, 1· λέγειν 9. 79· φωνεῖν Σοφ. Φιλ. 662· φρονεῖν Εὐρ. Ἠλ. 1203· ἐφέπειν Ἀριστοφ. Θεσμ. 676. ― Περὶ τῆς διττῆς ταύτης σχέσεως τοῦ [[ὅσιος]], ἴδε Ruhnk. εἰς Τίμ., Stallb. εἰς Πλάτ. Πολ. 344Α. ΙΙ. ἐπὶ προσώπων, [[εὐσεβής]], ἀφωσιωμένος εἰς τὸ [[θεῖον]], [[θρῆσκος]], ἄνδρες Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 27, πρβλ. Εὐρ. Μήδ. 850, κλ.· Παλλάδος [[ὁσία]] [[πόλις]] ὁ αὐτ. ἐν Ἠλ. 1319· ὅσιοι μύσται, θιασῶται Ἀριστοφ. Βάτρ. 336, κλ.· ὅσιον παρέχειν ἑαυτὸν Ἀντιφ. 116. 30· ὅσιοι πρὸς οὐ δικαίους ἱστάμεθα Θουκ. 5. 104· ἀντίθ. τῷ [[ἀνόσιος]], Εὐρ. Ὀρ. 547· τῷ [[ἐπίορκος]], Ξεν. Ἀν. 2. 6, 25· [[ὅσιος]] εἲς τινα, [[περί]] τινα Εὐρ. Ἡρακλ. 719, Κύκλ. 125. 2) [[ἀναμάρτητος]], [[καθαρός]], ἄγιος, [[ἁγνός]], ἐξ ὁσίων στομάτων Ἐμπεδ. 46· ὅσ. ἔστω καὶ [[εὐαγὴς]] Νόμ. Σόλωνος παρὰ Ἀνδοκ. 13. 8· οὕτω μετὰ γεν., ἱερῶν πατρῴων [[ὅσιος]], σεβόμενος τὰς ἱερὰς τελετὰς τῶν προγόνων του, Αἰσχύλ. Θήβ. 1010· [[ὅσιος]] ἀπ’ εὐνᾶς Εὐρ. Ἴων 150· [[ὡσαύτως]], ὅσιαι χεῖρες, καθαραί, ἁγναί, Αἰσχύλ. Χο. 378, Σοφ. Ο. Κ. 470. 3) σπανίως ἐπὶ τῶν θεῶν, [[ἅγιος]], Ὀρφ. Ἀργ. 27, Ὕμν. 77. 2· θεοῖς ὁσίοις καὶ δικαίοις Συλλ. Ἐπιγρ. 3830, πρβλ. 3594. 4) [[πέντε]] ἱερεῖς ἐν Δελφοῖς ἐκαλοῦντο ἰδίως ὅσιοι, Πλούτ. 2. 292D, 365Α. ΙΙΙ. Ἐπίρ., ὁσίως, Εὐρ. Ἱππ. 1287, Ἀντιφῶν 120. 28, κτλ.· ὁσίως οὔχ, ὑπ’ ἀνάγκας δὲ Εὐρ. Ἱκέτ. 63· οὐχ ὁσίως Θουκ. 2. 5· [[καλῶς]] καὶ ὁσ. Πλάτ. Φαίδων 113D· δικαίως καὶ ὁσ. ὁ αὐτ. ἐν Πολ. 331Α· ὁσ. καὶ κατὰ νόμον ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 799Β· ― ὁσίως ἔχει τινί, μετ’ ἀπαρ., ἐπιτρέπεται, συγχωρεῖται εἴς τινα νὰ πράξη, Ξεν. Κύρ. 8. 5, 26· οὕτω μετὰ μετοχ., ὁσίως ἂν ἔχοι αὐτῷ μὴ δεχομένῳ ..., ὁ αὐτ. ἐν Ἑλλ. 4. 7, 2· ― [[ὡσαύτως]] ὅσια ὡς ἐπίρρ., ἐξ ἐμοῦ ... οὐχ ὅσι’ ἔθνησκες Εὐρ. Ἴων 1501· ― συγκρ. ὁσιώτερον, ὁ αὐτ. ἐν Ι. Τ. 1194, κτλ.· ὑπερθ., ὡς ὁσιώτατα διαβιῶναι τὸν βίον Πλάτ. Μένων 81Β, κτλ. IV. ὁ Ὅμ. μεταχειρίζεται τὸ οὐσιαστικὸ ὁσίη, ἴδε ἐν λ. [[ὁσία]]. | ||
}} | }} | ||
{{eles | {{eles | ||
