admiror
Latin > English
admiror admirari, admiratus sum V DEP :: admire, respect; regard with wonder, wonder at; be surprised at, be astonished
Latin > English (Lewis & Short)
ad-mīror: ātus, 1, v. dep.,
I to wonder at, to be astonished at, to regard with admiration, to admire, to be in a state of mind in which something pleases us by its extraordinary greatness, its sublimity, or perfection; while mirari signifies to be surprised at, to have the feeling of the new, singular, unusual.
I In gen.: quorum ego copiam non modo non contemno, sed etiam vehementer admiror, Cic. de Or. 1, 51: ingenium tuum, Crasse, vehementer admirans, id. ib. 1, 20 fin.: res gestas, id. Brut. 94, 323: quem et admiror et diligo, id. Ac. 2, 36; so id. Scaur. 1, 4: magnitudinem animi, id. Fam. 1, 7; Nep. Dion. 2; id. Alcib. 11: illum, Verg. G. 4, 215 (cf. mirari in Hor. C. 4, 14, 43, and the Gr. θαυμάζειν, Eurip. Med. 1144).—
II Esp.
A To gaze at passionately, to strive after a thing from admiration of it, to desire to obtain it: nihil hominem nisi quod honestum decorumque sit, aut admirari aut optare aut expetere oportere, Cic. Off. 1, 20: nil admirari prope res est una, Numici, Solaque quae possit facere et servare beatum, not to be brought by any thing into an impassioned state of mind, or into a state of desire or longing (as in the Gr. μὴ θαυμάζειν; acc. to Pythagoras the limit of all philos. effort), Hor. Ep. 1, 6, 1.—
B More freq., to fall into a state of wonder or astonishment at a thing, to wonder at, be astonished at.—Constr. with acc., acc. with inf., de, super aliquam rem, with a relat. clause, quod, cur, etc.: quid admirati estis? why are you so surprised? Plaut. Am. prol. 99: admiratus sum brevitatem epistulae, Cic. Att. 6, 9: hoc maxime admiratus sum, mentionem te hereditatum ausum esse facere, id. Phil. 2, 16 fin.; so Nep. Alcib. 1; id. Epam. 6, 3: de diplomate admiraris, quasi, etc., Cic. Att. 10, 17: de Dionysio sum admiratus, qui, etc., id. ib. 9, 12; so id. Mur. 19: super quae admiratus pater, Vulg. Tob. 5, 10; ib. Act. 13, 12: cave quidquam admiratus sis, quā causā id fiat, Ter. Heaut. 4, 6, 22: admirantium, unde hoc studium exstitisset, Cic. N. D. 1, 3: admiratur quidnam Vettius dicturus sit, id. Verr. 3, 167: admiror, quo pacto, etc., Hor. S. 1, 4, 99: admiratus sum, quod, etc., Cic. Att. 6, 9: ne quis sit admiratus, cur, etc., id. Off. 2, 10, 35.!*? Pass.: Propter venustatem vestimentorum admirari, to be admired, Canutius ap. Prisc. 792 P.—Part. fut. pass.: admīrandus, a, um, to be admired; admirable, wonderful: suspicienda et admiranda, Cic. Div. 2, 72, 148: quo magis pravitas eorum admiranda est, Sall. J. 2, 4. —Hence also adj., = admirabilis: patiens admirandum in modum, Nep. Ep. 3: exposuit quae in Italia viderentur admiranda, id. Cat. fin.: admiranda spectacula, Verg. G. 4, 3: vir subtilis et in plurimis admirandus, Quint. 3, 11, 22.—Comp. and adv. not used.—Sup. is found in Salv. Ep. 8: admirandissimi juvenes; cf. Barth, Adv. 35, 9.
Latin > French (Gaffiot 2016)
admīror,⁹ ātus sum, ārī, tr., admirer, s’étonner
1 abst] être dans l’admiration : admirantibus omnibus Cic. de Or. 3, 213, tous étant dans l’admiration || être dans l’étonnement : admiratus quærit Cæs. G. 7, 44, 2, dans l’étonnement, il s’informe
2 admirer qqn, qqch. : hunc ego non admirer ? Cic. Arch. 18, cet homme, moi, je ne l’admirerais pas ? in hoc eum admirabar quod Cic. de Or. 1, 47, je l’admirais en ce que ; alicujus ingenium vehementer Cic. de Or. 1, 93, admirer vivement le talent de qqn || s’étonner de : impudentiam alicujus Cic. de Or. 1, 237, s’étonner de l’impudence de qqn ; nil Hor. Ep. 1, 6, 1 ; nihil Cic. Tusc. 5, 81, ne s’étonner de rien [ne se laisser déconcerter par rien
3 abst, avec de ] : quid tu admirere de multitudine indocta Cic. Mur. 39, pourquoi, de ton côté, aurais-tu de l’étonnement au sujet d’une multitude ignorante ? de diplomate admiraris Cic. Att. 10, 17, 4, tu marques de l’étonnement au sujet du passeport || [avec quod ] s’étonner de ce que : Cic. CM 3 ; Dej. 28 ; Att. 6, 9, 1, etc. ; Sen. Ep. 81, 12 || [avec la prop. inf.] : illud admiror te nobis... tribuisse Cic. de Or. 2, 227, ce qui m’étonne, c’est que tu nous aies accordé... || [avec une interr. indir.] se demander avec étonnement pourquoi, comment, etc.: Cic. Fin. 4, 61 ; de Or. 3, 195 ; admirantes, unde hoc philosophandi nobis studium extitisset Cic. Nat. 1, 6, se demandant avec surprise d’où m’était venu ce goût pour la philosophie || [avec si ] s’étonner, si : Cic. Off. 2, 36 ; Fam. 7, 18, 3 ; Sen. Ep. 60, 1 ; 122, 17.
Latin > German (Georges)
ad-mīror, ātus sum, ārī, gleichs. anwundern, a) = etwas (als herrlich, groß in seiner Art) mit Bewunderung betrachten, bewundern, anstaunen, res gestas alcis, Cic.: ingenium, magnitudinem animi alcis, Cic.: alqm, Cic.: alqm in alqa re, Cic.: alqm sic, ut etc., Eutr.: vehementer admirans, noch voll von Bewunderung, Cic.: admiror, stupeo; nihil est perfectius illis (libellis), Mart. – b) = sich über etw. verwundern, über etw. staunen, es auffallend finden, mit Befremden wahrnehmen, mit Verwunderung fragen (s. Wopkens Lectt. Tull. 2, 1 in. Burmann Phaedr. 1, 12, 5. Garatoni u. Halm Cic. Sull. 9 ed. mai.), auch m. Advv., wie leviter, vehementer (vehementissime), magnopere u. dgl., alqd, Cic.: nihil od. nil, sich durch nichts aus der Fassung bringen lassen, Cic. u. Hor.: in alqa re, Cic.: bl. de alqa re, de alqo, Cic.: m. folg. Acc. u. Infinit., Cic. u.a.: m. folg. quod, cur, quo pacto, unde u. dgl., Cic. u.a.: in quo (wobei) admiror, cur etc., Cic.: in quo (hierbei) admirandum est, ne (enklit.)... an etc., Cic. – / Akt. Nbf. admirabant, Itala (Rehd.) Marc. 7, 37. – Prisc. 8, 16 wird admirari irrtümlich für Infin. Pass. genommen. – admirandissimus, Salvian. ep. 8, 2.
Latin > Chinese
admiror, aris, atus sum, ari. d. :: 驚訝。謹望。— virum hunc 我訝此人。Admiror brevitatem epistolae tuae 我驚爾札之短。