excusatio
Πολλοῖς ὁ Δαίμων, οὐ κατ' εὔνοιαν φέρων, / Μεγάλα δίδωσιν εὐτυχήματ' ... (Euripides) → God brings great good fortune to many, not out of good will,...
Latin > English
excusatio excusationis N F :: excuse
Latin > English (Lewis & Short)
excūsātĭo: (excuss-), ōnis, f. excuso,
I an excusing, excuse (freq. and class.); constr. with obj. or subj. gen., absol., with cur, quominus, etc.
(a) With gen. obj.: peccati, Cic. Lael. 11, 37: intermissionis litterarum, id. Fam. 16, 25: valent apud me excusationes injuriae tuae, id. Sull. 16, 47.—
(b) With gen. subj.: pauci ejusdem generis addit cum excusatione Pompeii conjuncta (shortly before: velle Pompeium se Caesari purgatum), Caes. B. C. 1, 8, 4.—With both constructions: excusatio Ser. Sulpicii legationis obeundae, Cic. Phil. 9, 4, 8.—
(g) With a causal gen. (freq.): hic dies summa'st apud me inopiae excusatio, Plaut. As. 3, 1, 31: excusatio vel pietatis, vel necessitatis, vel aetatis, Cic. Cael. 1, 2; cf. adolescentiae, id. ib. 18, 43: me neque honoris neque aetatis excusatio vindicat a labore, id. Sull. 9, 26: aetatis, Caes. B. C. 1, 85, 9: valetudinis, Cic. Pis. 6, 13: oculorum, id. de Or. 2, 68, 275: familiaris funeris, id. Rab. Perd. 3, 8: amicitiae, id. Lael. 12, 43: necessitatis, id. Rab. Post. 10, 27: summae stultitiae, id. Caecin. 11, 30 et saep.—
(d) Absol.: turpis enim excusatio est si quis contra rem publicam se amici causa fecisse fateatur, Cic. Lael. 12, 40: illa perfugia, quae sumunt sibi ad excusationem, id. Rep. 1, 5: (Sappho) dat tibi justam excusationem, id. Verr. 2, 4, 57, § 126: libenter Caesar petentibus Aeduis dat veniam excusationemque accipit, Caes. B. G. 6, 4, 3: triduum disputationibus excusationibusque extrahitur, id. B. C. 1, 33, 3 et saep.—(ε) With cur and quominus: accipio excusationem tuam, qua usus es, cur, etc., Cic. Fam. 4, 4, 1: nemini civi ullam, quominus adesset, satis justam excusationem esse visam, id. Pis. 15, 36.—(ζ) With acc. and inf.: habent excusationem legitimam, exsilii causa solum vertisse nec esse postea restitutos, id. Phil. 5, 5, 14.—(η) With kindr. accus.: ad excusandas excusationes in peccatis, Vulg. Psa. 140, 4.—
II Transf., a being excused, a release, discharge from any thing (post-class.): tria onera tutelarum dant excusationem, Dig. 27, 1 (De excusationibus), 3; cf.: omnibus excusatio a tutela competit, ib. 5 et saep. (vid. the whole title).
Latin > French (Gaffiot 2016)
excūsātĭō,¹⁰ ōnis, f. (excuso),
1 peccati Cic. Læl. 37, justification d’une faute, cf. Sulla 47 ; Fam. 16, 25 ; Pompei Cæs. C. 1, 8, 4, excuse présentée par Pompée || excusationem dare alicui Cic. Verr. 2, 4, 125, fournir une excuse à qqn ; stultitia excusationem non habet Cic. de Or. 1, 125, la sottise n’est pas excusable || accipio excusationem tuam, qua usus es, cur... dedisses Cic. Fam. 4, 4, 1, j’accepte ton excuse, qui te sert à expliquer pourquoi tu as remis...; nulla quominus..., justa excusatio Cic. Pis. 36, pas d’excuse légitime de ne pas...
2 excuse, motif d’excuse, prétexte : excusatio adolescentiæ Cic. Cæl. 43, l’excuse de la jeunesse, cf. Sulla 26 ; Pis. 13
3 défaite, échappatoire : excusatio Ser. Sulpici legationis obeundæ Cic. Phil. 9, 8, les excuses de Ser. Sulpicius pour se dérober à la mission d’ambassadeur
4 exemption, dispense : Ulp. Dig. 27, 1.
Latin > German (Georges)
excūsātio, ōnis, f. (excuso), I) die Entschuldigung, Rechtfertigung, 1) im allg.: exc. iusta, Cic. u. Sen.: honestior, Cic.: probabilis, Cic.: m. subj. Genet., Pompei, Cic.: m. obj. Genet., peccati, Cic.: criminis, Quint. – excusationem accipere (gelten lassen), Cic.: Sappho, quae sublata de prytanio est, dat tibi iustam excusationem, für den Raub der S. aus dem Pr. hast du eine begründete E., Cic.: si haec eadem in excusationem meam dixero, Plin. ep.: iusta esset excusatio, Cic.: ex vobis audio nemini civi ullam quo minus adesset satis iustam excusationem esse visam, Cic. Pis. 36: stultitia excusationem non habet, findet keine E., Cic.: excusationem aliquam idoneam praeparavisse (in Bereitschaft haben), Petron.: excusationem probare, Cic.: nullam excusationem recipere (gelten lassen), Sen.: excusationem temptare (versuchen), Sen.: tollere quietis et securitatis excusationem, Tac. dial.: iustā et idoneā uti excusatione intermissionis litterarum, Cic. – Plur., Entschuldigungen, Entschuldigungsgründe, nullae istae excusationes sunt, Cic.: excusationes allegare, Ulp. dig.: tolle igitur istas excusationes, Sen. – 2) insbes.: a) aktiv, die Ablehnung, exc. Ser. Sulpici legationis obeundae, Cic. Phil. 9, 8: inertia est laboris exc., P. Syr. sent. 279 R.2 – b) passiv, das Entschuldigtsein = Befreitsein von etw., tutelarum exc. u. a tutela exc., Ulp. dig. 27, 1, 3 u. 5. – II) prägn., die Anführung einer Sache als Entschuldigung, die Entschuldigung od. Ausrede mit etw., das Vorschützen einer Sache, adulescentiae, aetatis, Cic.: hiemis, Auct. b. Afr.: excusationem oculorum accipere (gelten lassen), Cic.: habere excusationem pietatis vel necessitatis vel aetatis, Cic.: nullam excusationem imprudentiae recipere (gelten lassen), Auct. b. Alex.: excusatione amicitiae alqd tegere, Cic.: excusatione uti temporis od. valetudinis, schlechte Zeiten od. Unwohlsein vorschützen, Cic.