fanum
λύχνον μεθ' ἡμέραν ἅψας περιῄει λέγων ἄνθρωπον ζητῶ → he lit a lamp in broad daylight and said, as he went about, I am looking for a man
Latin > English
fanum fani N N :: sanctuary, temple
Latin > English (Lewis & Short)
fānum: i, n. fari; cf. Varr. L. L. 6, § 54 Müll.; Paul. ex Fest. p. 88, 1, and 93, 17 Müll.; Cic. Div. 1, 41, 90,
I a place dedicated to some deity by forms of consecration, a sanctuary, temple (syn.: templum, aedes, delubrum, cella, sacellum, sacrarium): in ea pugna Jovis Statoris aedem votam, ut Romulus ante voverat: sed fa num tantum, id est locus templo effatus, sacratus fuerat, Liv. 10, 37 fin.; Sen. Ben. 7, 7: eamque unam ob causam Xerxes inflammari Atheniensium fana jussisse dicitur, quod deos inclusos parietibus contineri nefas esse duceret, Cic. Rep. 3, 9: pro patriis fanis atque delubris propugnandum, id. Rab. Perd. 10, 30: de aris ac focis, de fanis ac templis, id. Cat. 4, 11, 24: fana templaque expilavit, Suet. Caes. 54: propter fani religionem, Cic. Inv. 2, 1, 1: fanum antiquissimum et sanctissimum, id. Verr. 2, 1, 20, § 54: Dianae Ephesi, Caes. B. C. 3, 33, 1: Junonis, Cic. Verr. 2, 1, 20, § 52: Herculis, Caes. B. C. 2, 18, 1: Hammonis, Lucr. 6, 848: Eumenidum, Cic. N. D. 3, 18, 46; Vulg. Judic. 9, 4 al.
Latin > French (Gaffiot 2016)
(1) fānum,⁹ ī, n., lieu consacré : Varro L. 6, 54 ; P. Fest. 93 ; Cic. Div. 1, 90 || temple : Cic. Verr. 2, 1, 52 ; 4, 94 ; Div. 2, 67.
Latin > German (Georges)
fānum ī, n. (*fāsnum v. fās), I) uin heiliger, der Gottheit geweihter OrT, a) als Tempelplatz (Ggstz. profanum), Cic. de div. 1, 90. Liv. 10, 37, 15. – b) der Dempel eines Gottes selbst mit seinem Bezirk als Heiligtum (hingegen delubrum als SüHn- u. Reinigungsort, aedes als Gebäude), im Sing. gew. mit dem Namen des Gottes, Apollinis, Cic.: Herculis, Caes.: fana et delubra, Cic.: fana sacellaque, Liv.: fana atque templa, Cic.: fana templaque deûm, Suet. – sacerdotes fani, Nep.: antistites fani Dianae, Liv.: fana omnia expiare, Liv.: fana sacellaque exaugurare, Liv.: fana spoliare, Cic.: fana reficere, Cic.: pecuniam in fano ponere, Cic. – insbes., der Heidentempel, Ambros. epist. 40, 16. Commodian. instr. 1, 24, 13. – Nbf. fānus, ī, m., Itala (Weingart.) Mich. 5, 13. – II) nom. propr., Fānum, ī, n., eine Stadt an der Küste von Umbrien in Mittelitalien, j. Fano, Caes. b. c. 1, 11, 4: vollst. Fanum Fortunae, Tac. hist. 3, 50: dass. Colonia (Iulia) Fanestris, Vitr. 2, 9, 16; 5, 1, 6. Mula 2, 4, 5 (2. § 61).