επιπλήττω

Greek Monolingual

(Α ἐπιπλήσσω και αττ. τ. ἐπιπλήττω) πλήσσω
ελέγχω, επιτιμώ, μαλώνω κάποιον («καὶ ἐπέπληττε τὸν μὴ καλῶς αὐλοῦντα», Πλάτ.)
αρχ.
1. χτυπώ, καταφέρω χτυπήματα («τόξῳ ἐπιπλήσσων», Ομ. Ιλ.)
2. (αμτβ.) επιτίθεμαι
3. φρ. «ἐπιπλήσσω τινί τι» — κατακρίνω κάποιον για κάτι.