confugio

Latin > English

confugio confugere, confugi, confugitus V INTRANS :: flee (for refuge/safety/protection); take refuge; have recourse/appeal to

Latin > English (Lewis & Short)

con-fŭgĭo: fūgi, 3,
I v. n., to flee to for refuge or succor, take refuge in or with (class. in prose and poetry).
I Prop.: ad me nocte primā domum, Ter. Hec. 5, 3, 25; cf.: ad aliquem, Cic. Off. 2, 12, 41; id. Tusc. 5, 2, 5; Verg. A. 1, 666; Nep. Them. 8, 3; id. Iphicr. 3, 2: huc, Ter. Hec. 3, 3, 24: in naves, Caes. B. C. 3, 9: in arcem, Curt. 3, 1, 6; 9, 8, 12: in aram, Cic. Tusc. 1, 35, 85; cf.: ad aram, Ov. Tr. 5, 2, 44: Peliae ad limina supplex, id. M. 7, 299: ad ipsos deos, id. ib. 8, 688: ad fana deorum, Gai Inst. 1, 53; Dig. 1, 6, 2: ad vestras manus. ad vestra arma, Curt. 6, 9, 24: Phylen, Nep. Thras. 2, 1: Perusiam, Suet. Aug. 14.—
II Trop., to take refuge in, have recourse to (esp. freq. in Cic.): ad opem judicum, Cic. Font. 11, 23; cf.: ad florentes Etruscorum opes, Liv. 1, 2, 3: ad meam fidem, Cic. Div. in Caecil. 4, 11: ad clementiam tuam, id. Lig. 10, 30: ad preces, Quint. 6, 1, 4; 11, 3, 63; Plin. Ep. 8, 19, 1: ad artes patrias, Ov. F. 1, 572 al.: cujus (philosophiae) in sinum, Cic. Tusc. 5, 2, 5: in tuam fidem, veritatem, misericordiam, id. Quint. 2, 10: quasi ad aram in exsilium, id. Caecin. 34, 100: neque tu scilicet Eo nunc confugies: Quid mea, etc.? to take refuge, i. e. excuse yourself with, Ter. Heaut. 4, 5, 45; cf.: an illuc confugies, Cic. Verr. 2, 3, 83, § 191: Epicurus confugit illuc, ut neget, etc., id. Fin. 2, 9, 28: habebam quo confugerem, ubi conquiescerem, id. Fam. 4, 6, 2: confugiet ad imprudentiam, stultitiam, adulescentiam, Auct. Her. 2, 3, 5.—Impers.: confugitur aliquo, Lact. Inst. Div. 1, 2, 9; id. Mort. Persec. 33, 5.

Latin > French (Gaffiot 2016)

cōnfŭgĭō,⁹ fūgī, fŭgĕre, intr., se réfugier : in naves Cæs. C. 3, 9, 7, se réfugier sur des vaisseaux ; ad aliquem Cic. Off. 2, 41, chercher un refuge auprès de qqn || [fig.] avoir recours : confugere ad clementiam alicujus Cic. Lig. 30, recourir à la clémence de qqn || illuc confugere avec prop. inf. Cic. Verr. 2, 3, 191, ou avec ut subj. Cic. Fin. 2, 28, avoir recours à cette défense, savoir que... ; confugiet ad imprudentiam Her. 2, 6, il invoquera comme défense l’irréflexion. pf vulg. confugivi Vict. Vit. Vand. 3, 29 ; confugiturus Pomer. Vita cont. 3, 12, 1.

Latin > German (Georges)

cōn-fugio, fūgī, ere, hinzufliehen, d.i. irgendwohin seine Zuflucht nehmen, sich flüchten, I) eig.: Alexandria, quo Antonius cum Cleopatra confugerat, Suet.: c. ad alqm, Cic.: ad alqm domum, Ter.: ad od. in aram, Cic.: ad statuam Augusti, ad simulacrum D. Iulii, Suet.: in templum, Curt.: in aedem Minervae, Nep.: in castellum, Nep.: in naves, Caes.: in montes, Caes.: in urbem, Curt.: Phylen, Nep.: Athenas, Val. Max. – II) übtr.: a) übh.: haberem quo confugerem, Cic.: c. ad rem publicam, ad philosophiam vitae ducem, Cic.: ad alcis misericordiam, Cic.: ad od. in fidem alcis, Cic. u. Quint.: ad unum doloris levamentum studia, Plin. ep.: ad florentes Etruscorum opes, Liv.: ad opem iudicum, Cic.: ad medicam opem (von Kranken), Ov. – b) insbes., zu etw. als Mittel seine Zuflucht nehmen, zu etw. greifen, nunc huc confugit, te atque alios partum ut celaret suum, Ter.: c. patrias ad artes, Ov.: ad vota, Plin. ep.: vom Arzte od. v. Kranken, huc (ad cucurbitulas) potius confugiendum est, Cels.: ut sit quo confugiat (aeger), Cels.: c. ad cucurbitulas, ad vinum, Cels.: ad ea, quae astringunt, Cels. – v. Redner, zu etw. als Verteidigungsmittel, Ausflucht, Entschuldigung usw., neque tu scilicet eo nunc confugies ›Quid mea?‹ Ter.: deinde ubi erubuit, confugit illuc, ut neget, accedere quicquam posse ad voluptatem nihil dolentis, Cic.: is eo confugit, ut diceret etc., Ascon.: c. ad imprudentiam, stultitiam, adulescentiam, Cornif. rhet. – / vulg. Perf. confugivit, Vict. Vit. 3, 29.

Latin > Chinese

confugio, is, ugi, ugitum, ugere. 3. :: 逃。避難。— ad fidem ejus 投奔其門。