ἀλλά: Difference between revisions

|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-0100.png Seite 100]] Conjunction, eine Verschiedenheit ausdrückend; eigentl. accus. neutr. plur. von [[ἄλλος]], der Accent geändert, um die Aenderung der Bed. anzuzeigen; [[ἀλλά]] drückt aus 1) das Gegentheil, so daß das Vorhergehende ganz aufgehoben wird, also: – a) wenn ein negativer Satz vorangeht, so ndern; Hom. Od. 8, 197 ἐπεὶ οὔ τι μεμιγμένον ἐστὶν ὁμίλῳ, ἀλλὰ πολὺ πρῶτον, 17, 416 οὐ μέν μοι δοκέεις ὁ [[κάκιστος]] Ἀχαιῶν ἔμμεναι, ἀλλ' [[ὤριστος]], ἐπεὶ βασιλῆι ἔοικας. Homer liebt es in diesem Falle den Satz mit [[ἀλλά]] ganz wegzulassen, z. B. Iliad. 15, 11 ὁ δ' ἀργαλέῳ ἔχετ' ἄσθματι κῆρ ἀπινύσσων, αἷμ' ἐμέων, ἐπεὶ οὔ μιν ἀφαυρότατος βάλ' Ἀχαιῶν, Scholl. Ariston. <b class="b2">οὔ μιν ἀφαυρότατος:</b> ὅτι τὸ [[ἐναντίον]] [[ὑπακουστέον]], ἀλλ' ἰσχυρότατος· οὐ γὰρ ἐκ πλήρους ἀποδέδωκεν, ὡς ἐπὶ τοῦ »δός, [[φίλος]] οὐ γάρ μοι δοκέεις ὁ [[κάκιστος]] Ἀχαιῶν ἔμμεναι, ἀλλ' [[ὤριστος]] (Od. 17, 416)«; s. Lehrs Aristarch. p. 14: – οὐκ ἀνθρώπινον – ἀλλὰ θεῶν Xen. Oec. 21, 12; οὐχ [[ἅπαξ]], ἀλλὰ [[πολλάκις]] Plat. Phaedr. 228 a; – nach μὴ ὅτι, [[sondern vielmehr]], μὴ ὅτι ἰδιώτην τινὰ ἀλλὰ τὸν μέγαν [[βασιλέα]] Apol. 40 d. – b) wenn ein affirmativer Satz vorhergeht, wo das Gegentheil negirt wird, und im Deutschen [[ἀλλά]] gewöhnlich unübersetzt bleibt, [[ἐκεῖθεν]] ἀλλ' οὐκ [[ἐνθένδε]] ἡρπάσθη (u.) nicht von hier, Plat. Phaedr. 229 d; φιλοσόφους ἀλλ' οὐ φιλοδόξους κλητέον Rep. V, 480 e. – 2) nur Verschiedenes, so daß das Vorhergehende nur zum Teil aufgehoben und beschränkt wird: – a) nach Concessivsätzen: [[allein]], [[jedoch]]; im ersten Satzgliede stehen μέν, γέ u. ä., αὐτὸς μὲν γὰρ ἐγὼ μενέω [[νηῶν]] ἐν ἀγῶνι, ἀλλ' ἕταρον [[πέμπω]] Il. 16, 240; τὰ μὲν καθ' ἡμᾶς ἔμοιγε δοκεῖ [[καλῶς]] ἔχειν ἀλλὰ τὰ πλάγια λυπεῖ με Xen. Cyr. 7, 1, 16. – b) wenn ein vorhergehender Negativsatz durch eine Ausnahme beschränkt wird, so viel als [[πλήν]], εἰ μή, son [[dern]], als, [[ἄλλος]] δ' οὔ [[τίς]] μοι τόσον [[αἴτιος]] Οὐρανιώνων, ἀλλὰ [[φίλη]] μήτ ηρ Il. 21, 276; vgl. Od. 8, 312; ἔπαισε δ' [[αὐτόχειρ]] νιν [[οὔτις]] ἀλλ' ἐγὼ [[τλάμων]] Soph. O. R. 1331; ἐν τῷ μέσῳ ἄλλη μὲν [[πόλις]] [[οὐδεμία]] [[οὔτε]] [[φιλία]] [[οὔτε]] [[Ἑλληνίς]], ἀλλὰ Θρᾷκες Xen. An. 6, 4, 2; vgl. Plat. Symp. p. 181 d; οὐδὲν ὄντας ἀλλὰ κωφούς Ar. Ach. 651. Häufiger steht in solchen Sätzen ἀλλ' ἤ, [[sondern nur]], μὴ χρῆσθαι ἐλαίῳ, ἀλλ' ἢ ὅτι σμικροτάτῳ Plat. Prot. 334 c; οὐδὲν ἄλλο σκοπεῖν ἀλλ' ἢ τὸ [[ἄριστον]] Phaed. 97 d; auch nach vorangegangener Frage, die einen negativen Sinn hat, τίνος [[ἕνεκα]] κἄν τις ζώῃ, ἀλλ' ἢ τῶν τοιούτων ἡδονῶν [[ἕνεκα]] Phaedr. 258 e; [[ἀργύριον]] μὲν οὐκ ἔχω, ἀλλ' ἢ μικρόν τι Xen. An. 7, 7, 53, Geld hab' ich nur wenig; vgl. Heindorf zu Plat. Prot. 374 b; Bergler zu Ar. Equ. 790 u. <b class="b2">bes.</b> G. T. A. Krüger de formula ἀλλ' ἤ. Ebenso τουτὶ τί ἶν τὸ [[πρᾶγμα]] ἀλλ' ἤ, was war das anders als, für: es war nichts, sondern nur, Ar. Ran. 440, gleichsam für τί ἄλλο ἦν ἤ. In vielen Stellen kann es sogar zweifelhaft sein, ob ἄλλ' ἤ oder ἀλλ' ἤ zu schreiben; so hat Bekker Ar. Ran. 227 οὐδὲν γάρ ἐστ' ἀλλ' ἢ κόαξ, wo frühere Herausgeber ἄλλ' hatten; Kühner entscheidet sich für οὐδὲν ἄλλ' u. τί ἄλλ', in den Vrbdgn, wo ποιῶ zu ergänzen ist. – c) nach Comparativen mit einer Negation, um den <span class="ggns">Gegensatz</span> stärker, als durch das gleichstellende ἤ hervorzuheben, z. B. οὐ τὸ κερδαίνειν [[μᾶλλον]] τέρπει ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι, nicht Gewinn, sondern victmehr Ehre erfreut, Thuc. 2, 44 u. öfter. – d) nach einem hypothetischen Vordersatze, [[so]], [[alsdann]], εἴ περ γάρ τε χόλον γε καὶ [[αὐτῆμαρ]] καταπέψῃ, [[ἀλλά]] τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον, so zürnt er doch später, Il. 1, 82 vgl. 21, 577. 22, 192. Ebenso nach [[ἐπεί]], Her. 9, 41 ἐπεὶ [[ὑμεῖς]] οὐκ ἴστε – ἀλλ' ἐγὼ [[ἐρέω]], vgl. Soph. O. C. 241; nach ἐπεὶ δή Od. 14, 151. Bei Plat. mit οὖν u. γε, εἰ μὴ πάσῃ σαφηνείᾳ δυνάμεθα [[λαβεῖν]], ἀλλ' οὖν λόγου γε ἐνδεεῖς μηδὲν γιγνώμεθα, so wollen wir wenigstens nicht ... Soph. 254 c. Mit Weglassung des Vordersatzes bildet sich der elliptische Gebrauch des [[ἀλλά]] in der Mitte des Satzes, πειράσατ' ἀλλ' [[ὑμεῖς]] γε κινῆσαι [[στόμα]], versucht ihr doch wenigstens (wenn kein Anderer es kann), Soph. O. C. 1276; ἀνοιγέτω τις [[δῶμα]] – ὡς ἂν ἀλλὰ παῖδ' ἐμὴν ῥυσώμεθα, damit wir wenigstens meinen Sohn retten, Eur. Or. 1561. Es hebt in diesem Falle nur das Wort, vor dem es steht, hervor; vgl. Soph. Ant. 552; sogar σὺ δ' ὰλλά Ar. Ach. 997. – e) als elliptische Ausdrücke schließen sich hieran: οὐ μὴν [[ἀλλά]] u. οὐ [[μέντοι]] [[ἀλλά]], <b class="b2">doch nein! sondern, jedoch</b>; οὐ γὰρ [[ἀλλά]], [[freilich]], φέρε δὴ [[ταχέως]] αὔτ', οὐ γὰρ ἀλλὰ [[πειστέον]] (denn ich darf mich nicht weigern), ich muß ja doch gehorchen, Ar. Ran. 499. – 3) In Antworten tritt der Gegensatz nicht immer so deutlich hervor, ist aber vorhanden, häufig in den Diverbien der Tragg. und den Dialogen des Plato, [[wohl]], [[allerdings]], ἀλλ' [[ἀνάγκη]], ich muß ja wohl, Plat. Prot. 357 b; ἀλλ' ὁμολογῶ Gorg. 476 d; dazu treten noch Betheuerungen: μὰ τὸν Δία, ἀλλ' ἐγὼ οὐδὲ αὐτὸς [[συνίημι]] 463 d; νὴ τοὺς θεοὺς ἀλλ' ἐπιθυμῶ 481 c; u. so ein doppeltes [[ἀλλά]]; μὰ Δί' ἀλλ' οὐκ ήγνόουν ἔγωγε, ἀλλὰ σαφῶς ἐγίγνωσκον Alc. I, 110 c. Der Gegensatz ist leicht hinzuzudenken. Ein doppeltes [[ἀλλά]] s. auch Il. 2, 241. 859 Od. 14, 151. – 4) Noch mehr tritt der Gegensatz zurück, wenn es nur den Übergang zu etwas Neuem bezeichnet oder kurz die Rede abbricht, ἀλλὰ ταῦτα μὲν τί δεῖ λέγειν, [[doch]], Soph. Phil. 11 u. sonst; oder nach längerer Unterbrechung wieder auf das Frühere zurückweis't. Beispiele überall. Sogar ganz im Anfange der Rede steht es so, zuweilen nachdrücklich, als Mißbilligung des Vorigen, Od. 4, 472, oder gegen eine herrschende Vorstellung gerichtet, wie Xen. sein Sympos. anfängt: ἀλλ' ἐμοὶ δοκεῖ. Es entwickeln sich hieraus folg. besondere Fälle: – a) es tritt zu lebhaften Aufforderungen u. Ermahnungen im imperat. u. conj., ἀλλὰ μάχεσθε, ἀλλ' ἄγε Hom. Iliad. 1, 62, ἀλλ' [[ἄγετε]] 2, 72, ἀλλ' ἴθι 14, 267, ἀλλ' ἴθι νῦν 2, 163, ἀλλὰ σύ γ' ὄρνυθι τοῦτον 6, 363; in Prosa, ἀλλ' οὖν ἀκούετε, so höret doch, Plat. Prot. 310 a; ἀλλ' ἴωμεν 311 a. Aehnl. beim vocat., dem es nachsteht, ὦ Φίντις, ἀλλὰ ζεῦξον Pind. Ol. 6, 22; Soph. O. R. 1503; nach Gregor. Cor. 88 ist dies besonders attische Eigenthümlichkeit. – b) in Fragen; Fälle, wie εἰ μή ἐστι τοῦτο τὸ [[πάθημα]] – ἀλλὰ τί ποτ' ἔστι, εἴπατον ἡμῖν Plat. Prot. 353 a, erinnern an 2 d und lassen auch die anderen Fälle elliptisch betrachten, wenn sie nicht einen Einwand ausdrücken; ἀλλὰ τί οὐ βαδίζομεν ib. 311 a. So ἀλλ' ἆρα, num, z. B. Euth. 9 d; – anders ἀλλ' ἄρα – μὴ ὁ Κτήσιππος ἶν ὁ ταῦτ' εἰπών, aber vielleicht war es nicht Ktesippus, Euthyd. 290 e; ἀλλ' ἦ, eine leidenschaftliche Frage, auf die eine verneinende Antwort erwartet wird, ἀλλ' ἦ μέμηνας Soph. El. 879, bist du denn rasend? an eine andere Frage anknüpfend, an?, vgl. Plat. Prot. 309 c, auch wenn diese nicht bestimmt ausgedrückt ist, Phaedr. 261 b. Häufig steht es mehrere Male hinter einander in lebhaften, durch Fragen dargestellten Folgerungen und Beweisen, ἀλλὰ χρημάτων –; ἀλλὰ ταὐτόν μοί ἐστιν– ἀλλὰ δὴ φυγῆς τιμήσομαι Plat. Apol. 37 c Rep. II, 382 a; so auch außer der Frage, Prot. 341 d u. sonst. – 5) οὐ μόνον – ἀλλὰ [[καί]], wo auch, und oft nachdrücklicher, [[καί]] fehlt, schließt sich an 1) an u. stellt die beiden Satzglieder gleich. – Verbindungen von [[ἀλλά]] mit anderen Partikeln: ἀλλὰ καὶ ὧς Hom. Iliad. 1, 116, ἀλλ' οὐδ' ὧς Od. 1. 6; – ἀλλ' ἄρα, [[sondern vielmehr]], nach einer Verneinung, Il. 6, 418. 12, 320; Soph. [[aber nun]], Trach. 502; – ἀλλὰ – γάρ, <b class="b2">aber freilich,</b> ἀλλ' οὐ γάρ πως ἔστιν. aber es ist ja unmöglich, Od. 19, 591; Her. 1, 14. 9, 27, u. sonst; γάρ behält seine Bedeutung, daß es den Grund des Gegensatzes angiebt, wenn derselbe auch nur aus dem Zusammenhange ergänzt werden muß, ἀλλὰ ζητῶ γάρ Plat. Charm. 165 b; – ἀλλὰ γὰρ δή Hipp. mai. 301 b; – über οὐ γὰρ – [[ἀλλά]] s. 2 e; – ἀλλὰ – γε, [[doch wenigstens]], ἀλλὰ πειράσομαί γε, aber versuchen will ich's doch, Phaed. 63 d; die Stellen, wo [[ἀλλά]] γε neben einander stehen, sind unsicher; – ἀλλὰ δή, bes. den Einwand eines Andern vorwegzunehmen, [[aber wirst du sagen]], ἀλλὰ δὴ βελτίονα ὴμῶν αἱρήσεσθε Prot. 338 c; vgl. Stallb. zu Crit. p. 54; – [[ἀλλά]] που Hom. Iliad. 13, 225; – ἀλλ' ἤ, außer der Frage, [[wahrlich]], s. oben; – ἀλλ' [[ἤτοι]], [[aber freilich]], indessen, theilweis einräumend. [[μέντοι]] γε, Plato, [[aber jedoch]]; – ἀλλὰ μήν, [[aber doch]], atqui; – οὐ μὴν ἀλλὰ [[καί]], verumtamen; – [[ἀλλά]] περ, im Nachsatze nach εἰ, Il. 12, 349. 362, wie auch [[ἀλλά]] τε den Nachsatz nach εἴ πέρ τε, εἴ περ γάρ einleitet, Il. 1, 82. 10, 226. 21, 577. 22, 192; – ἀλλ' οὖν, aber doch; – ἀλλ' οὖν γε, [[aber doch wenigstens]]; – [[ἀλλά]] – τοι, [[jedoch]]. – Im Nachsatze [[ἀλλά]] auf homerische Art περιττῶς Iliad. 24, 771 ἀλλ' εἴ [[τίς]] με καὶ [[ἄλλος]] ἐνὶ μεγάροισιν ἐνίπτοι –, –, ἀλλὰ σὺ τόν γ' ἐπέεσσι [[παραιφάμενος]] κατέρυκες.

|sltr=[[ἀλλά]] A [[not]] combined [[with]] [[another]] [[particle]]. <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>1</b> [[following]] a neg. [[sentence]], [[clause]]; clarifying a [[previous]] [[denial]] οὐ χθόνα ταράσσοντες οὐδὲ πόντιον [[ὕδωρ]] ἀλλὰ ἄδακρυν νέμονται βίοτον (O. 2.65) [[κόρος]], οὐ δίκᾳ συναντόμενος, ἀλλὰ (O. 2.96) οὐδἔλαθ' Αἴπυτον . ἀλλ ὁ μὲν Πυθῶνάδ ᾤχετ ἰὼν (O. 6.37) ἐκέλευσεν μὴ παρφάμεν, ἀλλὰ Κρόνου σὺν παιδὶ νεῦσαι (O. 7.67) [[οὐκ]] [[ἄτερ]] παίδων [[σέθεν]], ἀλλἅμα (O. 8.45) [[εὔχομαι]] μὴ [[θέμεν]], ἀλλ (O. 8.87) οὐδὲ γὰρ θεοὶ σεμνᾶν Χαρίτων [[ἄτερ]] κοιρανέοντι χοροὺς [[οὔτε]] δαῖτας· ἀλλὰ πάντων ταμίαι ἔργων ἐν οὐρανῷ (O. 14.9) σὐ δύναται νήπιοι κόσμῳ φέρειν ἀλλ' ἀγαθοί (P. 3.83) μή τινα λειμόμενονμένεινἀλλ (P. 4.186) ὃς οὐ ἀφίκετοἀλλ (P. 5.30) κατέκλασε γὰρ ἐντέων [[σθένος]] [[οὐδέν]]· ἀλλὰ κρέμαται (P. 5.34) οὐ [[θεῶν]] [[ἄτερ]], ἀλλὰ Μοῖρά [[τις]] [[ἄγεν]] (P. 5.76) οὔθἐφίλησεν ὁδοὺς [[οὔτε]] δείπνων τέρψιας ἀλλ (P. 9.20) τὸ δὲ μόρσιμον οὐ παρφυκτόν ἀλλ' [[ἔσται]] [[χρόνος]] [[οὗτος]] (P. 12.30) [[οὐκ]] [[ἔραμαι]] πολὺν ἐν μεγάρῳ πλοῦτον κατακρύψαις ἔχειν, ἀλλ' ἐόντων εὖ τε [[παθεῖν]] (N. 1.32) οὐ λαθὼνἭραν ἐγκατέβα, ἀλλὰ [[θεῶν]] βασίλεα (N. 1.39) [[οὐκ]] [[ἀνδριαντοποιός]] εἰμ·ἀλλ' ἐπὶ πάσας ὁλκάδος, γλυκεἶ ἀοιδά, στεῖχ (N. 5.2) εἴη μή [[ποτέ]] μοι τοιοῦτον [[ἦθος]], Ζεῦ πάτερ, ἀλλὰ κελεύθοις ἁπλόαις ζοᾶς ἐφαπτοίμαν (N. 8.35) οὐδὲ [[Κρονίων]] στείχειν ἐπώτρυν, ἀλλὰ φείσασθαι κελεύθου (N. 9.) 20. δένδρεά [[τοὐκ]] ἐθέλει πάσαις ἐτέων περόδοις [[ἄνθος]] εὐῶδες φέρειν πλούτῳ [[ἴσον]], ἀλλ' ἐναμείβοντι (N. 11.42) σαφὲς [[οὐχ]] ἕπεται [[τέκμαρ]]· ἀλλ' ἔμπαν μεγαλανορίαις ἐμβαίνομεν (N. 11.44) οὐ γὰρ ἦν [[πενταέθλιον]], ἀλλἐφἑκάστῳ ἔργματι κεῖτο [[τέλος]] (I. 1.26) [[οὐδέ]] ποτε ὑπέστειλἱστίον . ἀλλἐπέρα (I. 2.41) οὐ γὰρ φύσιν ὠαριωνείαν ἔλαχεν· ἀλλ' ὀνοτὸς μὲν ἰδέσθαι (I. 4.50) σφετέρας δ' οὐ φείσατο χέρσιν βαρυφθόγγοιο νευρᾶς [[Ἡρακλέης]]· ἀλλ Αἰακίδαν καλέων ἐς πλόον ([[νῦν]] ἄρχεται τῶν ἐπὶ μέρους, [[ἀκριβῶς]] τὸ ὅλον προεκθείς. Σ.) (I. 6.35) τὸν μὲν οὐδὲ θανόντ' ἀοιδαὶ [[ἔλιπον]], [[ἀλλά]] οἱ (I. 8.57) οὕνεκεν οὔ σε παιηόνων ἄδορπον εὐνάξομεν ἀλλ' ἀοιδᾶν ῥόθια δεκομένα κατερεῖς (Pae. 6.128) ἔριν οὐ παλίγλωσσον ἀλλὰ δίκας ὁδοὺς π[ις]τὰς ἐφίλη[ς.]ν Παρθ. 2. . οὐ κό]ρῳ ἀλλ ἀρετᾷ (e Σ supp. Lobel.) fr. 169. 15.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>2</b> [[without]] [[preceding]] [[negative]]; modifying a [[previous]] [[statement]]<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> ἀλλ' αἶνον ἐπέβα [[κόρος]] (O. 2.95) ἀλλ' οὐ καλὰ δένδρἐ ἔθαλλεν [[χῶρος]] (O. 3.23) [[ἀλλά]] μιν [[οὐκ]] εἴασεν (O. 7.61) [[οὐχ]] ὑπέμεινεν ὄλβον [[ἀλλά]] νιν [[ὕβρις]] εἰς ἀυᾴταν ὑπερᾴφανον ὦρσεν (P. 2.28) ἀλλ' οὐδὲ [[ταῦτα]] νόον ἰαίνει φθονερῶν (P. 2.89) ἀλλ' [[ἐπεὶ]] (P. 3.38) ἀλλὰ κέρδει καὶ σοφίᾳ δέδεται (P. 3.54) “οὐδ' ἀπιθησέ νιν, ἀλλ” (P. 4.36) οὐδὲ κομᾶν πλόκαμοι κερθέντες ᾤχοντ' ἀγλαοί ἀλλ [[ἅπαν]] [[νῶτον]] καταίθυσσον (P. 8.83) ἀθρόαις [[πέντε]] δραπὼν νύκτεσσιν ἔν θ' ἁμέραις ἱερὸν εὐζοίας [[ἄωτον]]. ἀλλἐν ἕκτᾳ (P. 4.132) “[[ἔσομαι]] [[τοῖος]]· ἀλλ' [[ἤδη]] (P. 4.157) ἀλλἤδη τελευτὰν [[κεῖνος]] αὐταῖς ἡμιθέων [[πλόος]] ἄγαγεν (P. 4.210) σκιᾶς [[ὄναρ]] [[ἄνθρωπος]]. ἀλλ' [[ὅταν]] αἴγλα [[διόσδοτος]] ἔλθῃ (P. 8.96) ἀλλὰ χρονίῳ σὺν Ἄρει πέφνεν τε ματέρα (P. 11.36) [ἄτᾳ codd.: ἀλλ coni. Boeckh. (P. 11.55) ] ἀλλἐπεὶ ἐκ τούτων φίλον ἄνδρα πόνων ἐρρύσατο (P. 12.18) εὗρεν [[θεός]]· [[ἀλλά]] νιν εὑροῖσ' [[ἀνδράσι]] θνατοῖς ἔχειν, ὀνύμασεν κεφαλᾶν πολλᾶν νόμον (P. 12.22) [[ἀλλά]] τι προσφέρομεν ἔμπαν ἢ μέγαν νόον [[ἤτοι]] φύσιν ἀθανάτοις (N. 6.4) ἀλλὰ τὸ μόρσιμον ἀπέδωκεν (N. 7.44) ἀλλὰ χαλκὸν μυρίον οὐ δυνατὸν ἐξελέγχειν (N. 10.45) ἀλλ' οὔ νιν φλάσαν (N. 10.68) ἀλλὰ βροτῶν τὸν μὲν κενεόφρονες αὖχαι ἐξ ἀγαθῶν [[ἔβαλον]] (N. 11.29) ἀλλ' ἐγὼ Ἡροδότῳ τεύχων τὸ μὲν ἅρματι τεθρίππῳ [[γέρας]] (I. 1.14) ἐν ὕπνῳ γὰρ πέσεν·ἀλλ' ἀνεγειρομένα χρῶτα λάμπει (I. 4.23) [[ἔτλαν]] δὲ [[πένθος]] οὐ φατόν· ἀλλὰ [[νῦν]] μοι Γαιάοχος εὐδίαν ὄπασσεν ἐκ χειμῶνος (I. 7.37) ἀλλ' ἐμοὶ [[δεῖμα]] μὲν παροιχόμενον καρτερὰν ἔπαυσε μέριμναν (I. 8.11) ἀλλ' οὔ [[σφιν]] ἄμβροτοι τέλεσαν εὐνὰν [[θεῶν]] [[πραπίδες]] (I. 8.30) ([[Delos]] floated on the waves,) ἀλλἁ Κοιογένης ὁπότ' ἐπέβα νιν, δὴ [[τότε]] [[τέσσαρες]] ἀπώρουσαν κίονες fr. 33d. 3. ὄλβον ἐγκατέθηκαν . ἀλλὰ[ ]ἐπέπεσε [[μοῖρα]] (Pae. 2.63) ἀλλ' [[οὔτε]] ματέῤ [[ἔπειτα]] κεδνὰν ἔιδεν [[οὔτε]] (Pae. 6.105) [[ἀλλά]] μιν Κρόνου παῖδες ἔκρυψαν (Pae. 8.72) [[σῶμα]] δ ἐστὶ θνατόν. ἀλλ [[ᾧτινι]] μὴ [[λιπότεκνος]] σφαλῇ [[πάμπαν]] [[οἶκος]], ζώει Παρθ. 1. 16. (a [[description]] of those [[that]] do [[not]] [[love]] Theoxenos,) ἀλλἐγὼ τάκομαι fr. 123. 10.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> [[where]] the [[qualification]] provides a [[climax]], cf. 3. b. infra. ἐν μὲν Αἰτωλῶν θυσίαισι φαενναῖς Οἰνείδαι κρατεροί, ἐν δὲ Θήβαις, Περσεὺς δ' ἐν Ἄργει, Κάστορος δ αἰχμὰ Πολυδεύκεός τ ἐπ Εὐρώτα ῥεέθροις. ἀλλ ἐν Οἰνώνᾳ (I. 5.34) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> [[simply]] introducing a [[new]] [[attitude]] ἀλλ' ὥτε [[παῖς]] ἐξ ἀλόχου πατρὶ ποθεινὸς (O. 10.86) ἀλλ' ὅτ [[Αἰήτας]] [[ἄροτρον]] σκίμψατο (P. 4.224) ἀλλεὔχεται (P. 4.293) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>3</b> introducing [[imperative]], simm.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> [[imperative]] [[proper]]. ἀλλὰ Δωρίαν ἀπὸ φόρμιγγα πασσάλου λάμβαν (O. 1.17) ἀλλὦ Κρόνιε παῖ Ῥέας, [[εὔφρων]] ἄρουραν [[ἔτι]] πατρίαν [[σφίσιν]] κόμισον λοιπῷ γένει (O. 2.12) ἀλλὰ Κρόνου παῖ, Οὐλυμπιονίκαν [[δέξαι]] Χαρίτων θ' [[ἕκατι]] τόνδε κῶμον ([[varia lectio|v.l.]] ἀλλὦ.) (O. 4.6) ὦ [[Φίντις]], ἀλλὰ ζεῦξον [[ἤδη]] μοι [[σθένος]] ἡμιόνων (O. 6.22) ἀλλ' ὦ Ζεῦ πάτερ, νώτοισιν Ἀταβυρίου [[μεδέων]], τίμα μὲν ὕμνου τε- θμὸν (O. 7.87) ἀλλ' ὦ Πίσας εὔδενδρον ἐπ Ἀλφεῷ [[ἄλσος]], τόνδε κῶμον καὶ στεφαναφορίαν [[δέξαι]] (O. 8.9) ἀλλὰ [[νῦν]] ἑκαταβόλων Μοισᾶν ἀπὸ τόξων [[Δία]] τε φοινικοστερόπαν [[σεμνόν]] τ' ἐπίνειμαι [[ἀκρωτήριον]] Ἄλιδος (O. 9.5) ὦ Μοῖσ, ἀλλὰ σὺ καὶ [[θυγάτηρ]] Ἀλάθεια [[Διός]], ὀρθᾷ χερὶ ἐρύκετον ψευδέων ἐνιπὰν (O. 10.3) ἀλλ' [[ὅμως]], [[κρέσσων]] γὰρ οἰκτιρμοῦ [[φθόνος]], μὴ παρίει [[καλά]] (P. 1.85) “ἀλλὰ καὶ [[σκᾶπτον]] μόναρχον καὶ [[θρόνος]], τὰ μὲν [[ἄνευ]] ξυνᾶς ἀνίας λῦσον” (P. 4.152) ἀλλ' ἐπέων γλυκὺν ὕμνον πράσσετε (N. 9.3) ἀλλ' ἀνὰ μὲν βρομίαν φόρμιγγ, ἀνὰ δ αὐλὸν ἐπ αὐτὰν [[ὄρσομεν]] ἱππίων ἀέθλων κορυφάν (N. 9.8) ἀλλ' [[ὅμως]] εὔχορδον ἔγειρε λύραν (N. 10.21) “ἀλλὰ τὰ μὲν παύσατε· βροτέων δὲ λεχέων τυχοῖσα υἱὸν εἰσιδέτω θανόντ” (I. 8.35) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> [[where]] the [[imperative]] denotes a [[climax]]. cf. 2b supra ἀπὸ Ταυγέτοιο μὲν Σκυρίαι δὲ . ὅπλα δ' ἀπ Ἄργεος, [[ἅρμα]] Θηβαῖον, ἀλλ ἀπὸ [[τᾶς]] ἀγλαοκάρπου Σικελίας ματεύειν ([[ἀλλά]] om. codd. Athenaei.) fr. 106. 6.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> [[where]] the [[following]] [[sentence]] has [[imperative]] [[force]] “ἀλλὰ τούτων μὲν κεφάλαια λόγων [[ἴστε]]. λευκίππων δὲ δόμους πατέρων φράσσατέ μοι [[σαφέως]].” (P. 4.116) cf. (I. 8.35) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>d</b> introducing a [[wish]], [[prayer]] ἀλλὰ σὺν δόξᾳ [[τέλος]] δωδεκάμηνον περᾶσαί νιν ἀτρώτῳ κραδίᾳ (Dissen: περάσαι σὺν codd.) (N. 11.9) ἐλαύνεις τι νεώτερον ἢ [[πάρος]]; [[ἀλλά]] σε πρὸς [[Διός]], ἱπποσόα [[θοάς]], [[ἱκετεύω]], ἀπήμονα εἰς ὄλβον τινὰ τράποιο (Pae. 9.7) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>4</b> in [[various]] [[minor]] uses.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> introducing [[statement]] of [[intent]] by [[poet]] ἀλλἐμὲ χρὴ μναμοσύναν ἀνεγείροντα φράσαι (O. 8.74), cf. (P. 4.141) ἀλλὰ πάνδοξον Αἰολάδα σταθυὸν υἱοῦ τε Παγώνδα ὑμνήσω Παρθ. 2. 6.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> introducing [[oracular]] [[utterance]] “ἀλλὰ μιν ποταμῷ σχεδὸν μολόντα φύρσει” (elocutionem oraculi propriam agnovit Blass.) (Pae. 2.73) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> [[following]] a [[rhetorical]] [[question]] “τά κέ [[τις]] ἀνώνυμον [[γῆρας]] ἐν σκότῳ καθήμενος ἕψοι [[μάταν]] —; ἀλλ' ἐμοὶ μὲν [[οὗτος]] [[ἄεθλος]] ὑποκείσεται” (O. 1.84) τί [[κομπέω]] παρὰ καιρόν; [[ἀλλά]] με [[Πυθώ]] τε καὶ τὸ Πελινναῖον ἀπύει (P. 10.4) B compounded [[with]] [[other]] particles.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>1</b> ἀλλὰ [[γάρ]], ἀλλὰ [[γάρ]].<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> [[where]] [[both]] particles [[preserve]] [[their]] [[original]] [[force]]: [[yet]] [[since]] ἀλλὰ παρθένοι γὰρ τοῦτον ἔσχετε τεθμόν, [[κλῦτε]] [[νῦν]] Πα. 6. 53, cf. (O. 4.1) ff., Wil. on Eur., Her. 138.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> emphasising a [[main]] [[point]] in [[contrast]] to [[preceding]]: [[yet]] εἰ δὲ δή τινἄνδρα θνατὸν Ὀλύμπου σκοποὶ ἐτίμασαν, ἦν [[Τάνταλος]] [[οὗτος]]· ἀλλὰ γὰρ καταπέψαι μέγαν ὄλβον [[οὐκ]] ἐδυνάσθη (O. 1.55) οὔτ' [[ἰδεῖν]] εὔχοντο πεμπταῖον γεγενημένον. ἀλλ ἐν κέκρυπτο γὰρ σχοίνῳ (O. 6.53) “ἀλλὰ γὰρ νόστου [[πρόφασις]] γλυκεροῦ κώλυεν [[μεῖναι]]” (P. 4.32) χαλκέῳ τ' Ἄρει [[ἅδον]]. ἀλλἁμέρᾳ γὰρ ἐν μιᾷ τραχεῖα νιφὰς πολέμοιο τεσσάρων [[ἀνδρῶν]] ἐρήμωσεν μάκαιραν ἑστίαν (I. 4.16) (an [[enumeration]] of the glories of [[Thebes]],) ἀλλὰ παλαιὰ γὰρ εὕδει [[χάρις]] (v. Schadew. 268&#774;{5}) (I. 7.16) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> emphasising a [[maxim]], breaking [[off]] [[narrative]]. ἀλλὰ κοινὸν γὰρ ἔρχεται κῦμ' Ἀίδα (N. 7.30) ἀλλὰ γὰρ [[ἀνάπαυσις]] ἐν παντὶ [[γλυκεῖα]] ἔργῳ (N. 7.52) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>d</b> frag. ἀ]λλὰ γὰρ τ[ fr. 60a. 11.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>2</b> [[ἀλλά]] [[τοι]], ἀλλὰ [[τοι]]: [[emphatic]], [[yet]] [[ἀλλά]] [[τοι]] [[ἤρατο]] τῶν ἀπεόντων (P. 3.19) “ἀλλ' [[ἄγε]] τῶνδέ [[τοι]] ἔμπαν αἵρεσιν παρδίδωμ” (N. 10.82) ἀλλ' Ὅμηρός [[τοι]] τετίμακεν δἰἀνθρώπων (I. 4.37) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>3</b> ἀλλὰ [[μέν]]: opposing [[what]] precedes. ἀλλ' ἐπεύξασθαι μὲν ἐγὼν [[ἐθέλω]] Ματρὶ (P. 3.77) <br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>4</b> ἀλλ' ἦ. ἀλλ ἦ μακ[ρ]ότερον fr. 6a. e.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>5</b> ἀλλὰ γε. ἀλλ' ὅ γε Μέλαμπος [[οὐκ]] ἤθελεν (Pae. 4.28) C<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>a</b> frag. ἀλλ' [[οἶος]] ἄπλατον κεράιζε fr. 93 ἀλλὰ [[θαυμάζω]] fr. 122. 13.<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>b</b> dub. [ἀλλὰ καὶ (coni. Hermann: [[ἅμα]] codd. contra metr.) (O. 1.104) ] [ἀλλὰ (codd. contra met.: [[ἄνα]] Kayser: [[ἄγε]] Maas.) (O. 13.114) ] [ἢ πόντου κενέωσιν ἀλλὰ [[πέδον]] (codd. Dion. Hal. contra metr.: &lt;˘&gt; ἂμ Hermann.) (Pae. 9.16) ]<br />&nbsp;&nbsp;&nbsp;<b>c</b> μὲν [[ἀλλά]] v. [[μέν]].

|astxt=[[ἀλλά]] ([[ἀλλ’]] [[usually]] bef. α and υ, [[often]] bef. ε and η, [[rarely]] bef. ο and ω, [[never]] bef. ι; Tdf., Pr., 93 f.; WH, App., 146), adversative [[particle]], <br />stronger [[than]] δέ; [[prop]]. neuter pl. of [[ἄλλος]], used adverbially, [[with]] changed [[accent]]; [[hence]] [[prop]]. [[otherwise]], on the [[other]] [[hand]] (cf. Ro 3:31);<br /><b class="num">1.</b>opposing a [[previous]] [[negation]], [[but]]: οὐ (μὴ)… ἀ., Mt 5:15, 17 Mk 5:39, Jo 7:16, al.; [[rhetorically]] subordinating [[but]] [[not]] [[entirely]] negativing [[what]] precedes, οὐ… ἀ., [[not]] so [[much]]… as, Mk 9:37, Mt 10:20, Jo 12:44, al.; [[with]] ellipse of the [[negation]], Mt 11:7-9, Ac 19:2, I Co 3:6 6:11 7:7, II Co 7:1, Ga 2:3, al.; in [[opposition]] to a foregoing pos. [[sentence]], ἀ. οὐ, Mt 24:6, I Co 10:23; οὐ [[μόνον]]… ἀ. [[καί]], Jo 5:18, Ro 1:32, al.; elliptically, [[after]] a [[negation]], ἀ. [[ἵνα]], Mk 14:49, Jo 1:8 9:3, al.; = [[εἰ μή]] (Bl., §77, 13; M, Pr., 241; [[but]] cf. WM, §iii, 10), Mt 20:23, Mk 4:22. <br /><b class="num">2.</b>Without [[previous]] [[negation]], to [[express]] [[opposition]], [[interruption]], [[transition]], etc., [[but]]: Jo 16:20 12:27, Ga 2:14; [[before]] commands or requests, Ac 10:20 26:16, Mt 9:18, Mk 9:22, al.; to [[introduce]] an [[accessory]] [[idea]], II Co 7:11; in the apodosis [[after]] a [[condition]] or [[concession]] [[with]] εἰ, [[ἐάν]], [[εἴπερ]], [[yet]], [[still]], at [[least]], Mk 14:29, I Co 9:2, II Co 4:16, Col 2:5, al.; [[after]] [[μέν]], Ac 4:17, Ro 14:20, I Co 14:17; giving [[emphasis]] to the [[following]] [[clause]], [[ἀλλ’]] ἔρχεται [[ὥρα]], [[yea]], etc., Jo 16:2; so [[with]] neg., [[ἀλλ’]] [[οὐδέ]], [[nay]], [[nor]] [[yet]], Lk 23:15. <br /><b class="num">3.</b>Joined [[with]] [[other]] particles (a [[practice]] [[which]] increases in [[late]] writers; Simcox, LNT, 166), ἀ. γε, [[yet]] at [[least]], Lk 24:21, I Co 9:2; ἄ ἤ., [[save]] [[only]], [[except]], Lk 12:51, II Co 1:13; ἀ. μὲν [[οὖν]], Phl 3:8 (on [[this]] [[usage]], v. MM, VGT, s.v.).

|txtha=an adversative [[particle]], [[derived]] from [[ἀλλά]], neuter of the adjective [[ἄλλος]], [[which]] [[was]] [[originally]] [[pronounced]] [[ἄλλος]] (cf. Klotz ad Devar. ii., p. 1 f), [[hence]] [[properly]], [[other]] things [[namely]], [[than]] those [[just]] mentioned. It differs from δέ, as the Latin at and sed from autem, (cf. Winer's Grammar, 441 f (411)). I. But. So [[related]] to the [[preceding]] words [[that]] it serves to [[introduce]]<br /><b class="num">1.</b> an [[opposition]] to concessions; [[nevertheless]], [[notwithstanding]]: ἀλλ' ὁ Θεός etc.), etc.<br /><b class="num">2.</b> an [[objection]]: [[nay]] [[rather]], [[yea]] [[moreover]]: [[καί]] added, ἀλλ' [[οὐδέ]], [[but]] ... [[not]] [[even]] (German ja nicht einmal): Rec. [[οὔτε]]); cf. Fritzsche on Mark, p. 157.<br /><b class="num">6.</b> or forms a [[transition]] to the [[cardinal]] [[matter]], [[especially]] [[before]] imperatives: Rec.); ἀλλ' [[ἵνα]], i. e. [[ἀλλά]] [[τοῦτο]] γέγονεν, [[yet]] (cf. Winer's Grammar, 442 (411)): [[after]] [[καί]] εἰ, R G); R G L ([[εἰ καί]], T Tr WH); εἰ, [[ἐάν]], [[εἴπερ]], L Tr marginal [[reading]] WH brackets ἀλλ'; cf. Klotz ad Devar. ii., p. 93 f; Kühner, ii., p. 827, § 535 Anm. 6.<br /><b class="num">9.</b> [[after]] a [[preceding]] [[μέν]]: T omits; Tr brackets [[μέν]]; [[ἀλλά]] γέ (Griesbach ἀλλάγε) ([[twice]] in the [[NT|N.T.]]): [[yet]] at [[least]], [[yet]] [[surely]] (aber freilich), L T Tr WH [[add]] [[καί]] [[yea]] and etc.), cf. Bornemann at the [[passage]]. In the [[more]] [[elegant]] Greek writers these particles are [[not]] combined [[without]] the [[interposition]] of the [[most]] [[emphatic]] [[word]] [[between]] [[them]]; cf. Bornemann, the [[passage]] cited; Klotz ad Devar. ii., pp. 15f, 24 f; Ast, Lex. [[Plato]], i., p. 101; (Winer's Grammar, 444 (413)). ἀλλ' ἤ (arising from the blending of the [[two]] statements [[οὐδέν]] [[ἄλλο]] ἤ and [[οὐδέν]] [[ἄλλο]], [[ἀλλά]]) [[save]] [[only]], [[except]]: ἀλλ' ἤ omitted by G L T Tr WH is [[spurious]]); [[ἀλλά]] itself, ἀλλ' [[before]] ἤ); cf. Klotz as [[above]] ii., 31ff; Kühner, ii., p. 824 f § 535,6; Winer's Grammar, 442 (412); (Buttmann, 374 (320)). ἀλλ' οὐ [[but]] [[not]], [[yet]] [[not]]: παρεπίκραναν; ἀλλ' οὐ) for 'But [[why]] do I [[ask]]? Did [[not]] [[all]],' etc.; cf. Bleek at the [[passage]] (Winer's Grammar, 442 (411)). ἀλλ' [[οὐχί]] [[will]] he [[not]] [[rather]]? II. preceded by a [[negation]]: [[but]] (Latin sed, German sondern);<br /><b class="num">1.</b> [[οὐκ]] (μή) ... [[ἀλλά]]: [[οὐδέν]]); [[μηκέτι]]), etc. By a [[rhetorical]] [[construction]] [[οὐκ]] ... [[ἀλλά]] [[sometimes]] is [[logically]] equivalent to [[not]] so [[much]] ... as: [[οὐκ]] [[ἐμέ]] δέχεται, [[ἀλλά]] [[τόν]] ἀποστείλαντά με); Mark, p. 773ff; Winer's Grammar, § 55,8b.; (Buttmann, 356 (306)). οὐ [[μόνος]] ... [[ἀλλά]] [[καί]] [[not]] [[only]] ... [[but]] [[also]]: ἀλλ' [[ἵνα]] [[καί]], [[καί]] is omitted (as in the Latin non solum ... sed), the [[gradation]] is strengthened: [[καί]]); [[ἀλλά]] πολλῷ [[μᾶλλον]], Winer's Grammar, 498 (464); (Buttmann, 369f (317)).<br /><b class="num">2.</b> The [[negation]] to [[which]] [[ἀλλά]] pertains is suppressed, [[but]] [[can]] [[easily]] be supplied [[upon]] [[reflection]] (Winer's Grammar, 442 (412)): [[ἀλλά]] [[supply]] '[[you]] [[will]] [[say]] [[you]] did [[not]] go [[out]] [[into]] the [[wilderness]] for [[this]] [[purpose]]'); [[ἀλλά]], [[repeated]] [[six]] times by anaphora, [[supply]] οὐ [[μόνον]] [[with]] the accusative of the [[preceding]] [[word]]). It is used in answers to questions having the [[force]] of a [[negation]] (Winer's Grammar, 442 (412)): [[ἀλλά]] [[ἵνα]] (or ἀλλ' [[ἵνα]], cf. Winer's Grammar, 40; Buttmann, 10) elliptical [[after]] a [[negation]] (Winer's Grammar, 316f (297); 620 (576); Fritzsche on Matthew, p. 840f): [[ἀλλά]] ἦλθεν, [[ἵνα]]); [[ἀλλά]] [[τυφλός]] ἐγένετο (or ἐγεννήθη), [[ἵνα]]); [[ἀλλά]] [[τοιοῦτο]] ἐγένετο, [[ἵνα]]). (The [[best]] manuscripts [[seem]] to elide the [[final]] a [[before]] nouns, [[but]] [[not]] [[before]] verbs Scrivener, Plain Introduction, etc., p. 14; [[but]] [[see]] Dr. Gregory's [[full]] [[exhibition]] of the facts in Tdf Proleg., p. 93f, from [[which]] it appears [[that]] "elision is [[commonly]] or [[almost]] [[always]] omitted [[before]] (alpha) ἆ, [[almost]] [[always]] [[before]] (upsilon) u, [[often]] [[before]] (epsilon) e and (eta) ee, [[rarely]] [[before]] (omikron) o and (omega) oo, [[never]] [[before]] (iota) i; and it should be noticed [[that]] [[this]] coincides [[with]] the [[fact]] [[that]] the [[familiar]] words ἐν, [[ἵνα]], [[ὅτι]], οὐ, ὡς, [[prefer]] the [[form]] ἀλλ'; [[see]] [[also]] WH s Appendix, p. 146. Cf. Winer's Grammar, § 5,1a.; Buttmann, p. 10.)

|mltxt=<b>(I)</b><br />(Α [[ἀλλά]])<br />[[αντιθετικός]] [[σύνδεσμος]] με τον οποίο εισάγεται [[λέξη]], [[φράση]] ή [[πρόταση]] που εκφράζει [[αντίθεση]], περιορισμό ή [[διαφορά]] [[προς]] προηγούμενα μέρη του λόγου<br />ισοδυναμεί με το «μα», «όμως», «[[μολαταύτα]]», «[[παρά]]», «[[πάντως]]», «[[ωστόσο]]», «μόνον». Α. Η [[αντίθεση]] αναφέρεται σε [[τμήμα]] ή [[λέξη]] της προηγούμενης πρότασης:. ύστερα από [[άρνηση]] ή απλό αρνητικό [[μόριο]]<br />«όχι υποσχέσεις, [[αλλά]] έργα»<br />«ἦ παραφρονεῖς; οὔκ, ἀλλ' [[ὕπνος]] μ’ἔχει» (<b>Αριστοφ.</b> <i>Σφήκες</i> 9)<br /><b>2.</b> ύστερα από τις περιφράσεις «ὄχι μόνο, οὐ μόνον, μὴ μόνον», ο [[σύνδεσμος]] [[αλλά]] χρησιμοποιείται με τον σύνδεσμο και ή [[χωρίς]] αυτόν, για να επιτείνει την [[αντίθεση]]<br />«όχι μόνο του μίλησα, [[αλλά]] και τον παρακάλεσα»<br />«οὐ μόνον [[ἅπαξ]], [[ἀλλά]] [[πολλάκις]]» (<b>Πλάτ.</b> [[Φαίδρος]] 228a)<br />[και [[κατά]] [[παράλειψη]] του <i>μόνο</i>(<i>ν</i>)]<br /><b>3.</b> ύστερα από [[λέξη]] ή [[φράση]] καταφατικής σημασίας ο [[αλλά]] με [[άρνηση]] εισάγει [[έννοια]] αντίθετη [[προς]] την προηγούμενη και ισοδυναμεί με το «όχι»<br />«η [[πράξη]] αυτή χαρακτηρίζει τους γενναίους, [[αλλά]] όχι τους δειλούς»<br />«ἀγαθῶν, ἀλλ' ούχί κακῶν αἴτιον» (Λυσ. 4, 6)<br />και [[χωρίς]] [[άρνηση]] για να τονίσει τη [[διαφορά]]<br />«το [[φαγητό]] ήταν λίγο, [[αλλά]] καλό»<br />«μικρὸς μὲν ἔην [[δέμας]], [[ἀλλά]] [[μαχητής]]» (Ε, 801)<br /><b>4.</b> σπάνια ύστερα από αρνητική [[πρόταση]] με τη [[σημασία]] του «[[εκτός]]», «[[παρά]]», «[[παρά]] μόνο»<br />«δεν φταίει [[κανείς]], [[αλλά]] εγώ»<br />«ἔπαισεν [[οὔτις]] ἀλλὰ ἐγὼ» (<b>Σοφ.</b> Οιδίπ. Τ. 1331)<br /><b>νεοελλ.</b><br /><b>1.</b> σε [[σειρά]] ομοειδών εννοιών η τελευταία εισάγεται με τον [[αλλά]] για να δηλώσει [[σπουδαιότητα]]<br />«ωραία η εμφάνισή του, ωραία η [[ομιλία]] του, [[αλλά]] το κυριότερο ο [[χαρακτήρας]] του»<br /><b>2.</b> εκφέρεται [[μόνος]] του με επιρρηματική [[σημασία]] [[συνήθως]] ως [[απάντηση]] σε [[ερώτηση]] και σημαίνει «βέβαια», «αναμφισβήτητα», «αναντίρρητα»<br />«αποφάσισες να παντρευτείς; [[αλλά]];!»<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> ύστερα από αρνητικές προτάσεις που εισάγονται με τα <i>οὐχ</i> (<i>μὴ</i>) <i>ὅτι</i>, <i>οὐχ</i> (<i>μὴ</i>) [[ὅπως]], τα οποία ισοδυναμούν με το «<i>οὐ μόνον</i>... [[ἀλλά]] (<i>καὶ</i>)» ή με το «οὐ μόνον ού... ἀλλὰ (καὶ)» — στην τελευταία [[περίπτωση]] η αρνητική [[μορφή]] της πρότασης που εισάγεται με τον [[αλλά]] [[είναι]] <i>ἀλλ</i>' [[οὐδέ]]<br />«μὴ ὅτι ἰδιώτην τινά, [[ἀλλά]] τὸν Μέγαν Βασιλέα» (<b>Πλάτ.</b> Απ. 40d)<br /><b>2.</b> στην [[απόδοση]] υποθετικών λόγων σημαίνει «όμως», «[[τουλάχιστον]]», «[[ακόμη]]»<br /><i>εἰ μὴ</i> (<i>ὁρῶ</i>), <i>ἀλλ</i>' [[ἀκούω]] γε</i> (<b>Πλάτ.</b> Γοργ. 470d)<br />ο [[αλλά]] χρησιμοποιείται ελλειπτικά, [[κυρίως]] ύστερα από χρονικά επιρρήματα, όταν λείπει η [[υπόθεση]]<br />«ὦ θεοὶ πατρῶοι, συγγένεσθέ γ' [[ἀλλά]] νῦν» (εἰ μὴ πρότερον, [[ἀλλά]] νῦν γε) (<b>Σοφ.</b> Ηλ. 411)<br /><b>3.</b> ύστερα από αρνητικές προτάσεις που περιέχουν συγκριτικό, ο [[αλλά]] ισοδυναμεί με τον «<i>ἤ</i> (= [[παρά]])·» «τάφον, οὐκ εν ᾧ κεῖνται [[μᾶλλον]], ἀλλ' ἐν ᾧ ἡ [[δόξα]]» (<b>Θουκ.</b> 2, 43). Β. Η [[αντίθεση]] αναφέρεται σε ολόκληρη [[πρόταση]], κώλο ή περίοδο που προηγείται<br />η [[σημασία]] [[είναι]] «[[ωστόσο]]», «[[πάντως]]»<br /><b>1.</b> ο [[αλλά]] δηλώνει [[μετάβαση]] του λόγου από μία [[έννοια]] σε [[άλλη]], εκφράζοντας [[συνήθως]] [[αντίρρηση]], [[αντιλογία]], [[έκπληξη]], και [[συχνά]] συνοδεύεται από αρνητικά μόρια<br />«αυτά που είπες [[είναι]] καλά, [[αλλά]] δύσκολα να πραγματοποιηθούν»<br />«ἐκκάλεσον αὐτόν, ἀλλ' ἀδύνατον» (<b>Αριστοφ.</b> Αχ. 402)<br /><b>2.</b> ειδικότερα, όταν βρίσκεται στην [[αρχή]] του λόγου εκφράζει καθολική [[αντίρρηση]] και σημαίνει «[[πάντως]]», «όμως» - «[[αλλά]] είσαι όμως... !»<br />«ἀλλ' ἐμοὶ δοκεῖ» (Ξενοφ. Συμπ. Ι, 1)<br /><b>3.</b> [[κυρίως]] με προστακτική ή προτρεπτική [[υποτακτική]] για να εκφράσει [[προτροπή]], [[παρόρμηση]], [[παραίνεση]] κ.λπ.<br />«[[αλλά]] [[εμπρός]], ντύσου!» «ἀλλ' ἄγε, ἴθι» (Α 210)<br />(στα νεοελλ. συνήθ. [[μπροστά]] από τα προτρεπτικά, [[εμπρός]], [[άντε]])<br /><b>4.</b> ο [[αλλά]] χρησιμοποιείται στην [[αρχή]] του λόγου για να διακόψει απότομα μία [[συζήτηση]]<br />«[[αλλά]] [[γιατί]] να τά συζητούμε [[τώρα]] αυτά;»<br />«ἀλλὰ [[ταῦτα]] μὲν τί δεῖ λέγειν;» (<b>Σοφ.</b> Φιλοκτ. 11)<br /><b>νεοελλ.</b><br /><b>φρ.</b> «δεν έχει [[αλλά]]!» δεν επιτρέπεται, δεν χωρά [[αντίρρηση]]<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> σε μια [[σειρά]] αλληλοδιαδόχων ερωτήσεων ή αντιρρήσεων η [[κάθε]] μία από αυτές εισάγεται με τον [[αλλά]] που σημαίνει «[[μήπως]]», «[[πλήν]]», «πότερον ᾔτουν σέ τι...; ἀλλ' ἀπῄτουν; [[ἀλλά]] [[περί]] παιδικῶν μαχόμενος; [[ἀλλά]] μεθύων ἐπαρῴνησα;» (Ξενοφ. Ανάβ. 5, 8, 4)<br /><b>2.</b> σε ελλειπτικές περιφράσεις όπως <i>οὐ μὴν [[ἀλλά]], <i>οὐ [[μέντοι]] [[ἀλλά]], <i>οὐ γὰρ ἀλλὰ</i> σημαίνει «[[αλλά]] όμως»<br />«ὁ [[ἵππος]] πίπτει καὶ μικροῦ αὐτὸν ἐξετραχήλισεν οὐ μὴν ἀλλ' ἐπέμεινεν ὁ [[Κῦρος]]» (Ξενοφ. Κύρ. Παιδ. 1.4, 8). Γ. <b>αρχ.</b> με διάφορα μόρια από τα οποία το καθένα διατηρεί τη [[σημασία]] του<br /><b>1.</b> για γρήγορη [[μετάβαση]] <i>ἀλλ</i>' <i>ἄρα</i>.<br />«ἀλλ' ἄρα μιν κατέκηε» (Ζ 418)<br />και για [[ερώτηση]] «ἀλλ' ἄρα...;» (<b>Πλάτ.</b> Πολιτ. 381b)<br /><b>2.</b> για [[συγκατάβαση]] <i>ἀλλ</i>' <i>οὖν</i> (=αλλ’ όμως, [[οπωσδήποτε]], [[τότε]] [[λοιπόν]]): «τοὺς πρώτους χρόνους, ἀλλ' οὖν προσεποιοῦνθ' ὑμῖν [[εἶναι]] φίλοι» (Αισχίν. 3, 86)<br /><b>3.</b> ([[συχνά]] με άλλες λέξεις που παρεμβάλλονται) [[ἀλλά]] γὰρ</i> (στ’ [[αλήθεια]], [[πράγματι]])<br />«Ἀλλὰ γὰρ Κρέοντα [[λεύσσω]]..., παύσω γόους» (<b>Ευρ.</b> Φοίνισ. 308)<br /><b>4.</b> <i>ἀλλ</i>' <i>εἰ</i> (= τί θα γίνει όμως, εάν...;)<br /><b>5.</b> (σε ερωτήσεις που εκφράζουν [[έκπληξη]] ή [[αντίρρηση]]) ἀλλ' <i>ἦ</i><br />«ἀλλ' ἦ, τὸ λεγόμενον, [[κατόπιν]] <i>ἑορτῆς ἥκομεν</i>;» (<b>Πλάτ.</b> Γοργ. 447a)<br /><b>6.</b> γενικά, ο [[ἀλλά]] ακολουθείται από διάφορα μόρια που ενισχύουν τη [[σημασία]] που αποκτά σε [[κάθε]] [[φράση]] ή [[χρήση]] [[μέσα]] στον λόγο, π. χ. <i>ἀλλ</i>' [[ἤτοι]], [[ἀλλά]] τοι</i>, [[ἀλλά]] [[μέντοι]], [[ἀλλά]] μήν</i>, [[ἀλλά]] γε</i>, [[αλλά]] δή</i><br />«ἀλλ' [[ἤτοι]] μέν [[ταῦτα]] θεῶν ἐν γούνασι κεῖται» (ρ 514).<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> Σύνδεσμος με [[σημασία]] αντιθετική, επιτατική ή περιοριστική, που συνδέεται ετυμολογικά με τη λ. [[ἄλλος]]. Ειδικότερα ο συνδ. [[ἀλλά]] προήλθε από τον πληθ. του ουδετέρου <i>ἄλλα</i> (αρχική [[σημασία]]: «[[κατά]] τα λοιπά, [[κατά]] τ' άλλα»). Για τη σημασιολογική [[επέκταση]] [[πρβλ]]. και αγγλ. <i>however</i>, λατ. <i>c</i><i>ē</i><i>terum</i> «[[κατά]] τ' άλλα, [[πάντως]], [[ειδεμή]], [[εκτός]] τούτου, [[αλλά]]». Ο [[σύνδεσμος]] [[ἀλλά]] αντικατέστησε [[νωρίς]] τους αρχαιότερους αντιθετικούς συνδέσμους [[αὐτάρ]], [[ἀτάρ]] στην [[αρχή]] της προτάσεως. Σημασιολογικά δηλώνεται εντονότερη [[αντίθεση]] με το [[ἀλλά]] από ό,τι με το <i>δέ</i>].<br /><b>(II)</b><br /><b>επίρρ.</b><br /><b>βλ.</b> <i>αλά</i>.

|etymtx=Grammatical information: adv.<br />Meaning: [[but]], [[however]] (Il.).<br />Dialectal forms: Cypr. [[αἶλα]].<br />Origin: IE [Indo-European] [25] <b class="b2">*h₂elio-</b> [[other]]<br />Etymology: Acc. pl. of [[ἄλλος]], used as adv. Cf. Germ. [[übrigens]], Lat. [[ceterum]]. Schwyzer, 2, 578.

|mdlsjtxt=[Conjunct., [[properly]] neut. pl. of [[ἄλλος]] (with changed [[accent]])]<br />[[otherwise]], but, stronger [[than]] δέ:<br /><b class="num">I.</b> to [[oppose]] [[single]] clauses, but, Lat. [[autem]], the [[preceding]] [[clause]] [[being]] negat., οὐ μόνον [[ἅπαξ]], ἀλλὰ [[πολλάκις]] Plat.; so, οὐχ (or μὴ) ὅτι, οὐχ (or μὴ) [[ὅπως]], are followed by [[ἀλλά]] or [[ἀλλά]] καὶ…, not only…, but…<br /><b class="num">2.</b> [[after]] a [[negative]] [[ἀλλά]] [[sometimes]] = ἀλλ' ἤ, [[except]], but, ἔπαισεν [[οὔτις]] ἀλλ' ἐγώ Soph.<br /><b class="num">II.</b> to [[oppose]] [[whole]] sentences, but, yet, Lat. at:— used by Hom., with imperat. or subj., to [[remonstrate]], [[encourage]], [[persuade]], like Lat. [[tandem]], ἀλλ' ἴθι, ἀλλ' ἄγε, ἀλλὰ [[ἴωμεν]], Hom.<br /><b class="num">III.</b> joined with [[other]] Particles, ἀλλ' ἄρα, or, ἀλλ' οὖν, but then, [[however]], Hdt., etc.<br /><b class="num">2.</b> ἀλλὰ γάρ, Lat. [[enimvero]], but [[really]], [[certainly]], [[Attic]]<br /><b class="num">3.</b> ἀλλ' ἦ in questions, Lat. an [[vero]]? [[ergo]]? Plat.: cf. ἀλλ' ἤ (suo [[loco]]).