3,272,952
edits
στόμα: Difference between revisions
6_21
(13_7_3b) |
(6_21) |
||
| Line 12: | Line 12: | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0947.png Seite 947]] ατος, τό, 1) der <b class="b2">Mund</b>, von Thieren das Maul; Hom. u. Hes. oft; περιδρύφθη [[στόμα]] τε ῥῖνάς τε, Il. 23, 395, u. öfter in dieser Vbdg; [[ἄραβος]] δὲ διὰ [[στόμα]] γίγνετ' ὀδόντων, Il. 10, 373; ἡμέων ἀπὸ στομάτων ὄπ' ἀκοῦσαι, sagen die Sirenen, 12, 187; auch das ganze Gesicht, wie man erklärt πρηνὴς ἐπὶ [[στόμα]], Il. 6, 43, u. κὰδ δ' ἄρ' ἐπὶ στόμ' ἔωσε, 16, 410, eigtl. er stieß ihn nieder, daß er auf den Mund fiel; übertr. πτολέμοιο μέγα [[στόμα]], 10, 8. 19, 313, u. [[στόμα]] ὑσμίνης, 20, 359, der Rachen od. Schlund des Krieges, der Schlacht, die als gierige Ungeheuer zu denken sind; ἀπό μοι λόγον τοῦτον, [[στόμα]], ῥῖψον, Pind. Ol. 9, 35, d. i. sprich nicht dies Wort; κωφὸς [[ἀνήρ]] τις, ὃς Ἡρακλεῖ [[στόμα]] μὴ παραβάλλει, P. 9, 87, d. i. der ihn nicht lobt; [[σιγᾷ]] οἱ [[στόμα]], N. 10, 29, u. sonst; Tragg.: ψευδηγορεῖν γὰρ οὐκ ἐπίσταται [[στόμα]] [[Διός]], Aesch. Prom. 1034; εὔφημον κοίμησον [[στόμα]], schweige, Ag. 1920, u. öfter; εὐφημεῖν [[στόμα]], Eur. Hec. 337; οὐκ ἐφέξετε [[στόμα]], 1283; κλῄσας [[στόμα]], Phoen. 872; [[σῖγα]] ἕξομεν [[στόμα]], Hipp. 660; [[στόμα]] [[συγκλείω]], Thesm. 40; u. in Prosa überall, οὐδὲ τὸ [[στόμα]] πρὸς τὸ [[στόμα]] προσθήσεις, vom Kusse, Xen. Mem. 2, 6, 39, vgl. 3, 14, 5; ἴσχε δακὼν [[στόμα]] σόν, Soph. Trach. 973; νῦν καλὸν ἀντίφονον κορέσαι [[στόμα]] πρὸς [[χάριν]] ἐμᾶς σαρκὸς αἰόλας, Phil. 1156; τὸ [[θεῖον]] αὐτοὺς ἐξαναγκάζει [[στόμα]], O. C. 609, der Mund des Gottes, der weissagt; [[στόμα]] Πινδάρου, Pindar's Dichtermund, d. i. der Dichter Pindar, Jac. Anth. 2, 1 p. 303; sprichwörtlich ἀπὸ στόματος εἰπ εῖν, frei vom Munde weg, auswendig hersagen, Plat. Theaet. 142 d; Xen. Mem. 3, 6, 9 Conv. 3, 5; vgl. Philem. bei B. A. 436; ähnlich ἐν στόματι λέγειν, Ar. Ach. 198; διὰ στόματος u. ἀνὰ [[στόμα]] ἔχειν, stets im Munde führen, καὶ διὰ γλώσσης ἔχειν, Eur. Andr. 95, vgl. El. 80; Xen. Cyr. 1, 4, 25 Hier. 7, 9; πᾶσιν διὰ στόματος, Theocr. 12, 21; seltener διὰ [[στόμα]], Aesch. Spt. 51. 579, [[οἶκτος]] ἦν διὰ [[στόμα]], λέγει δὲ τοῦτ' [[ἔπος]] διὰ [[στόμα]]; ἀναβοᾷ διὰ [[στόμα]], Eur Or. 103; Ar. Lys. 855; auch ἐν στόμασιν ἔχειν τινά, vom Lobe u. Tadel, Her. 3, 157. 6, 136; ἐξ ἑνὸς στόματος ἅπαντες ἀνέκραγον, Alle aus einem Munde, Ar. Equ. 670; Plat. Rep. II, 364 a; ὅ τι ἦλθ' ἐπὶ [[στόμα]], was Einem in den Mund kommt, das Erste, das Beste, VIII, 563 c; s. Schaef. zu Dion. Hal. de C. V. 13; vgl. Aesch. frg. 337. – Auch die Rede, τὸ γὰρ σὸν [[ἐποικτείρω]] [[στόμα]] ἐλεινόν, Soph. O. R. 671, vgl. O. C. 985, u. öfter bei den Tragg. vom Inhalte der Rede. – 2) übh. <b class="b2">Mündung</b>, Oeffnung; ποταμῶν, Il. 12, 24, vgl. Od. 5, 441; Νείλου, Aesch. Prom. 849; auch πόντιον, der Meeresschlund, Eur. Rhes. 438; τοῦ κόλπου, Thuc. 4, 49; Πόντου, 73; ποταμοῦ, 102; λιμένος, 7, 56, wie Xen. An. 5. 10, 1 u. öfter; ἠϊόνος [[στόμα]] μακρόν, die geräumige Mündung det Bucht, Il. 14, 36, vgl. Od. 10, 90; Her. 2, 17. 4, 85; auch ein Erd- oder Felsenspalt, aus dem ein Eingang, ἀργαλέον [[στόμα]] λαύρης, der enge Ausgang des Gäßchens, Od. 22, 137; τὸ ἄνω [[στόμα]] τοῦ ὀρύγματος, Her. 8, 23; ἐπ' 'Αξείνου [[στόμα]], Pind. P. 4, 203; χθόνιον Ἅιδα [[στόμα]], ib. 44; ἑπτάπυλον [[στόμα]], Soph. Ant. 119, Theben's sieben Thore; Zugang, Xen. Cyr. 2, 4, 4; zum Hause, An. 4, 5, 25; τὰ τῶν διεξόδων στόματα, Plat. Phaedr. 251 d. – 3) der vordere Theil, bes. von Waffen, die <b class="b2">Spitze</b>, ξυστὰ κατὰ [[στόμα]] εἱμένα χαλκῷ, Il. 15, 589; die Scharfe, die Schneide des Schwertes, Soph. Ai. 651 u. dgl.; – die vordere Seite, Fronte des Heeres, κατὰ [[στόμα]], Stirn gegen Stirn, gerade gegenüber, Her. 8, 11; vgl. Eur. Rhes. 408; nach Suid. τὸ [[ἔμπροσθεν]] [[μέρος]] τοῦ στρατοῦ; Xen. An. 3, 4, 42 κελεύει δέ οἱ συμπέμψαι ἀπὸ τοῦ στόματος ἄνδρας, wo [[οὐρά]] der Ggstz ist, vgl. 5, 4, 22 Hell. 3, 1, 23; so auch Plat. κατὰ τὸ [[στόμα]] τοῦ διώκοντός τε καὶ φεύγοντος ὁ δικαστὴς ἱζέσθω, ihnen gegenüber, vor Augen, Legg. IX, 855 d; aber bei Pol. ὄντες οἱονεὶ [[στόμα]] τοῦ κατὰ τὴν πόλιν πλήθο υς ist = der Kern, 10, 12, 7. | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0947.png Seite 947]] ατος, τό, 1) der <b class="b2">Mund</b>, von Thieren das Maul; Hom. u. Hes. oft; περιδρύφθη [[στόμα]] τε ῥῖνάς τε, Il. 23, 395, u. öfter in dieser Vbdg; [[ἄραβος]] δὲ διὰ [[στόμα]] γίγνετ' ὀδόντων, Il. 10, 373; ἡμέων ἀπὸ στομάτων ὄπ' ἀκοῦσαι, sagen die Sirenen, 12, 187; auch das ganze Gesicht, wie man erklärt πρηνὴς ἐπὶ [[στόμα]], Il. 6, 43, u. κὰδ δ' ἄρ' ἐπὶ στόμ' ἔωσε, 16, 410, eigtl. er stieß ihn nieder, daß er auf den Mund fiel; übertr. πτολέμοιο μέγα [[στόμα]], 10, 8. 19, 313, u. [[στόμα]] ὑσμίνης, 20, 359, der Rachen od. Schlund des Krieges, der Schlacht, die als gierige Ungeheuer zu denken sind; ἀπό μοι λόγον τοῦτον, [[στόμα]], ῥῖψον, Pind. Ol. 9, 35, d. i. sprich nicht dies Wort; κωφὸς [[ἀνήρ]] τις, ὃς Ἡρακλεῖ [[στόμα]] μὴ παραβάλλει, P. 9, 87, d. i. der ihn nicht lobt; [[σιγᾷ]] οἱ [[στόμα]], N. 10, 29, u. sonst; Tragg.: ψευδηγορεῖν γὰρ οὐκ ἐπίσταται [[στόμα]] [[Διός]], Aesch. Prom. 1034; εὔφημον κοίμησον [[στόμα]], schweige, Ag. 1920, u. öfter; εὐφημεῖν [[στόμα]], Eur. Hec. 337; οὐκ ἐφέξετε [[στόμα]], 1283; κλῄσας [[στόμα]], Phoen. 872; [[σῖγα]] ἕξομεν [[στόμα]], Hipp. 660; [[στόμα]] [[συγκλείω]], Thesm. 40; u. in Prosa überall, οὐδὲ τὸ [[στόμα]] πρὸς τὸ [[στόμα]] προσθήσεις, vom Kusse, Xen. Mem. 2, 6, 39, vgl. 3, 14, 5; ἴσχε δακὼν [[στόμα]] σόν, Soph. Trach. 973; νῦν καλὸν ἀντίφονον κορέσαι [[στόμα]] πρὸς [[χάριν]] ἐμᾶς σαρκὸς αἰόλας, Phil. 1156; τὸ [[θεῖον]] αὐτοὺς ἐξαναγκάζει [[στόμα]], O. C. 609, der Mund des Gottes, der weissagt; [[στόμα]] Πινδάρου, Pindar's Dichtermund, d. i. der Dichter Pindar, Jac. Anth. 2, 1 p. 303; sprichwörtlich ἀπὸ στόματος εἰπ εῖν, frei vom Munde weg, auswendig hersagen, Plat. Theaet. 142 d; Xen. Mem. 3, 6, 9 Conv. 3, 5; vgl. Philem. bei B. A. 436; ähnlich ἐν στόματι λέγειν, Ar. Ach. 198; διὰ στόματος u. ἀνὰ [[στόμα]] ἔχειν, stets im Munde führen, καὶ διὰ γλώσσης ἔχειν, Eur. Andr. 95, vgl. El. 80; Xen. Cyr. 1, 4, 25 Hier. 7, 9; πᾶσιν διὰ στόματος, Theocr. 12, 21; seltener διὰ [[στόμα]], Aesch. Spt. 51. 579, [[οἶκτος]] ἦν διὰ [[στόμα]], λέγει δὲ τοῦτ' [[ἔπος]] διὰ [[στόμα]]; ἀναβοᾷ διὰ [[στόμα]], Eur Or. 103; Ar. Lys. 855; auch ἐν στόμασιν ἔχειν τινά, vom Lobe u. Tadel, Her. 3, 157. 6, 136; ἐξ ἑνὸς στόματος ἅπαντες ἀνέκραγον, Alle aus einem Munde, Ar. Equ. 670; Plat. Rep. II, 364 a; ὅ τι ἦλθ' ἐπὶ [[στόμα]], was Einem in den Mund kommt, das Erste, das Beste, VIII, 563 c; s. Schaef. zu Dion. Hal. de C. V. 13; vgl. Aesch. frg. 337. – Auch die Rede, τὸ γὰρ σὸν [[ἐποικτείρω]] [[στόμα]] ἐλεινόν, Soph. O. R. 671, vgl. O. C. 985, u. öfter bei den Tragg. vom Inhalte der Rede. – 2) übh. <b class="b2">Mündung</b>, Oeffnung; ποταμῶν, Il. 12, 24, vgl. Od. 5, 441; Νείλου, Aesch. Prom. 849; auch πόντιον, der Meeresschlund, Eur. Rhes. 438; τοῦ κόλπου, Thuc. 4, 49; Πόντου, 73; ποταμοῦ, 102; λιμένος, 7, 56, wie Xen. An. 5. 10, 1 u. öfter; ἠϊόνος [[στόμα]] μακρόν, die geräumige Mündung det Bucht, Il. 14, 36, vgl. Od. 10, 90; Her. 2, 17. 4, 85; auch ein Erd- oder Felsenspalt, aus dem ein Eingang, ἀργαλέον [[στόμα]] λαύρης, der enge Ausgang des Gäßchens, Od. 22, 137; τὸ ἄνω [[στόμα]] τοῦ ὀρύγματος, Her. 8, 23; ἐπ' 'Αξείνου [[στόμα]], Pind. P. 4, 203; χθόνιον Ἅιδα [[στόμα]], ib. 44; ἑπτάπυλον [[στόμα]], Soph. Ant. 119, Theben's sieben Thore; Zugang, Xen. Cyr. 2, 4, 4; zum Hause, An. 4, 5, 25; τὰ τῶν διεξόδων στόματα, Plat. Phaedr. 251 d. – 3) der vordere Theil, bes. von Waffen, die <b class="b2">Spitze</b>, ξυστὰ κατὰ [[στόμα]] εἱμένα χαλκῷ, Il. 15, 589; die Scharfe, die Schneide des Schwertes, Soph. Ai. 651 u. dgl.; – die vordere Seite, Fronte des Heeres, κατὰ [[στόμα]], Stirn gegen Stirn, gerade gegenüber, Her. 8, 11; vgl. Eur. Rhes. 408; nach Suid. τὸ [[ἔμπροσθεν]] [[μέρος]] τοῦ στρατοῦ; Xen. An. 3, 4, 42 κελεύει δέ οἱ συμπέμψαι ἀπὸ τοῦ στόματος ἄνδρας, wo [[οὐρά]] der Ggstz ist, vgl. 5, 4, 22 Hell. 3, 1, 23; so auch Plat. κατὰ τὸ [[στόμα]] τοῦ διώκοντός τε καὶ φεύγοντος ὁ δικαστὴς ἱζέσθω, ihnen gegenüber, vor Augen, Legg. IX, 855 d; aber bei Pol. ὄντες οἱονεὶ [[στόμα]] τοῦ κατὰ τὴν πόλιν πλήθο υς ist = der Kern, 10, 12, 7. | ||
}} | |||
{{ls | |||
|lstext='''στόμα''': τό, Δωρικ. [[στύμα]] Θεόκρ. 29. 25· (ἴδε ἐν τέλ.)· - τὸ [[στόμα]], Λατ. os, Ἰλ. Ξ. 467, κτλ.· σύν τε στόμ’ ἐρεῖσαι Ὀδ. Λ. 425· ἱμείρου γκυκεροῦ στ. Σόλων 21· ἐπὶ ζῴων, Ἡσ. Ἀσπ. Ἡρ. 146, 389, κτλ., Σοφ. Φιλ. 1156· - ὁ πληθ. [[εἶναι]] [[ἐνίοτε]] ἐν χρήσει ἀντὶ τοῦ ἑνικοῦ, ὡς τὸ Λατ. ora, ἀμφιπίπτων στόμασιν, ἐπὶ φιλήματος, Σοφ. Τρ. 938, καὶ [[συχν]]. παρὰ μεταγεν. ποιηταῖς, Ἀπολλ. Ρόδ. Δ. 1607, Νικ. Ἀλεξιφ. 210, 240, κτλ.· - μεταφορ., [[στόμα]] πτολέμοιο, ὑσμίνης, τὸ [[στόμα]], τὰ «δόντια» τῆς μάχης, [[οἷον]] ἀγρίου τινὸς θηρίου, Ἰλ. Κ. 8, Υ. 359 (ἀλλὰ πρβλ. κατωτ. ΙΙΙ. 1). 2) ἰδίως, τὸ [[στόμα]] ὡς [[ὄργανον]] τῆς φωνῆς τῆς γλώσσης, [[δέκα]] μὲν γλῶσσαι, [[δέκα]] δὲ στόματ’ Β. 489· βραχύ μοι στ. πάντ’ ἀνᾱγήσασθαι Πινδ. Ν. 10. 35· [[συχν]]. παρὰ Τραγικ., στ. θηλυνθῆναι Σοφ. Αἴ. 651 (ἴδε κατωτ.)· στ., τὸ τοῦ [[Διός]], Αἰσχύλ. Πρ. 1032· τὸ Φοίβου [[θεῖον]] ἀψευδὲς στ. ὁ αὐτ. ἐν Ἀποσπ. 281, πρβλ. Σοφ. Ο. Κ. 603· τὸ στρογγύλον τοῦ στόματος Ἀριστοφ. Ἀποσπ. 397· ἐγὼ Μοισᾶν καπυρὸν [[στόμα]], τὸ [[στόμα]], τὸ [[ὄργανον]] τῶν Μουσῶν, Θεόκρ. 7. 37, πρβλ. Μόσχ. 3. 73· Πιερίδων τὸ σοφὸν στ., ἐπὶ τοῦ Ὁμήρου, Ἀνθ. Π. 7. 4, πρβλ. 7. 6., 7. 75., 9. 184· - ἀκολούθως [[ἐνίοτε]] ἐπὶ τῆς σημασίας [[λαλιά]], [[ὁμιλία]], λόγοι, Σοφ. Ο. Τ. 426, 706, Ο. Κ. 132, κτλ.· εἰς τόδ’ ἐξελθόντος ἀνόσιον στ. [[αὐτόθι]] 981· κἂν φέρῃ καλὸν στ. ὁ αὐτ. ἐν Ἀποσπ. 669· τὸ σὸν .. στ. ἐλεινὸν ὁ αὐτ. ἐν Ο. Τ. 671· διδόναι στ. καὶ σοφίαν Εὐαγγ. κ. Λουκ. κα΄, 15· ἐν τῷ πληθ. ἐπὶ ἑνὸς προσώπου ὁμιλοῦντος, Σοφ. Ο. Τ. 1219· - ἰδιαίτεραι φράσεις: οἴγειν στ. Αἰσχύλ. Πρ. 611· λύειν, δαίρειν [[στόμα]] Εὐρ. Ἱππ. 1060, Ἰσοκρ. 252C, Δημ. 375. 15· κοιμᾶν [[στόμα]], δηλ. τηρεῖν σιγήν, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1247. 293· ἴσχε δακὼν στ. σὸν Σοφ. Τρ. 977· ὀδόντι πρῖε τὸ στ. ὁ αὐτ. ἐν Ἀποσπ. 777· οὕτω, [[στόμα]] κλείειν, ἐπέχειν Εὐρ. Φοίν. 865, Ἑκ. 1283· σῖγ’ ἔχειν στ. ὁ αὐτ. ἐν Ἱππ. 660· εὖ ἔχειν = εὐφημεῖν, Εὔπολ. ἐν Ἀδήλ. 117· δάκνειν στ., τηρῶ ἐξ ἀνάγκης σιωπὴν (πρβλ. [[ὀδάξ]]), Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 293· - ἴδε ἐν λ. [[θηλύνω]]· συγκλείσας Ἀριστοφ. Θεσμ. 40. 3) [[μετὰ]] προθ., α) ἀνὰ [[στόμα]] ἔχειν, ἔχω συνεχῶς εἰς τὸ [[στόμα]] μου [[εἴτε]] πρὸς καλὸν [[εἴτε]] πρὸς κακόν, Εὐρ. Ἠλ. 80· ἀνὰ στ. καὶ διὰ γλώσσης ἔχειν ὁ αὐτ. ἐν Ἀνδρ. 95. β) ἀπὸ στόματος εἰπεῖν, ὡς τὸ ἀπὸ γλώσσης, ἀπὸ τὸ [[στόμα]], δηλ. ἐκ μνήμης (πρβλ. ἀπὸ χειρός), Πλάτ. Θεαίτ. 142D, Ξεν. Ἀπομν. 3. 6, 9, Φιλήμ. ἐν «Νεμ.» 1, κτλ. γ) διὰ [[στόμα]] λέγειν Αἰσχύλ. Θήβ. 579, πρβλ. Εὐρ. Ὀρ. 103· (οὕτω, κατὰ τὸ στ. ᾄδειν Ἀριστοφ. Νεφ. 158)· διὰ [[στόμα]] ἔχειν ὁ αὐτ. ἐν Λυσ. 855· [[οἶκτος]] ᾖν διὰ [[στόμα]], ἦτο εἰς τὸ [[στόμα]] ἑκάστου, Αἰσχύλ. Θήβ. 51· πᾶσι διὰ στόματος, [[εἶναι]] ἡ κοινὴ [[ὁμιλία]], Θεόκρ. 12. 21, πρβλ. Θέογν. 18. δ) ἐν στόμασιν ἢ στόματι ἔχειν Ἡρόδ. 3. 157, 6. 136· πολλῶν κεῖσθαι ἐν στόμασιν Θέογν. 240· ἐν τῷ στ. λέγειν Ἀριστοφ. Ἀχ. 198. ε) ἐξ ἑνὸς στ., μιᾷ φωνῇ, ὁ αὐτ. ἐν Ἱππ. 670, Πλάτ. Πολ. 364Α· [[οὕτως]], ὡς ἀφ’ ἑνὸς στόματος Ἀνθ. Π. 11. 159. ζ) ἐπὶ [[στόμα]], κατὰ [[πρόσωπον]], «κατάμουτρα», ἐξεκυλίσθη πρηνὴς .. ἐπὶ στ. Ἰλ. Ζ. 43, Π. 410· ἐπὶ στ. πίπτειν Πλουτ. Ἀρτοξ. 29, κτλ.· - [[ὡσαύτως]], ὅ τι ἦλθεν ἐπὶ στ., ὅ,τι ἦλθεν [[ὑπεράνω]] πάντων, Λατ. quicquid in buccam venerit, Πλάτ. Πολ. 563C, Schäf. εἰς Διον. Ἁλ. π. Συνθ. σ. 13· περὶ τοῦ υς ἐπὶ στ., ἴδε [[βοῦς]] IV. η) κατὰ [[στόμα]], [[πρόσωπον]] πρὸς [[πρόσωπον]], Λατιν. adversa fronte, Ἡρόδ. 8. 11, Εὐρ. [[Ἡρακλ]]. 801, Ρῆσ. 409, πρβλ. Ξεν. Ἀνάβ. 5. 2, 26· κατὰ στ. τινός, συγκρουόμενος [[πρός]] τινα, Πλάτ. Νόμ. 855D· ἴδε ἀνωτέρ. ΙΙ. στ. ποταμοῦ, τὸ [[στόμιον]], αἱ ἐκβολαὶ ποταμοῦ, Λατ. ostia, Ἰλ. Μ. 24, Ὀδ. Ε. 441, Αἰσχύλ. Πρ. 847, κτλ.· [[οὕτως]], ἠιόνος στ. [[μακρόν]], τὸ ἐκτεταμένον [[στόμιον]] τῆς παραλίας, Ἰλ. Ξ. 36, πρβλ. Ὀδ. Κ. 90, Ἡρόδ. 2. 17· στ. τοῦ Πόντου, Λατιν. fauces Ponti, ὁ αὐτ. 4. 86, πρβλ. Θουκ. 4. 49, 102· τὸ στ. τῆς ἐσβολῆς Ἀριστοφ. Ἐκκλ. 1107· - ἀλλ’ [[ὡσαύτως]], [[χάσμα]] ἢ [[ῥῆγμα]] ἐν τῇ γῇ ἢ ἐν βράχῳ, ἐξ οὗ ἐκρέει [[ὕδωρ]], [[ῥυάκιον]], Ἡρόδ. 1. 202· τὸ ἄνω, τὸ [[κάτω]] στ. τοῦ ρύγματος. τὸ [[πλάτος]] τῆς τάφρου εἰς τὸ ἄνω [[μέρος]], εἰς τὸν πυθμένα (πρβλ. gape, gap), ὁ αὐτ. 7. 23, 37. 2) [[ἄνοιγμα]], [[ἔξοδος]] ἢ [[εἴσοδος]], ἀργαλέον στ. λαύρης Ὀδ. Χ. 137· στ. τῆς ἀγυιᾶς Ξεν. Κύρ. 2, 4, 4· στ. φρέατος ὁ αὐτ. ἐν Ἀν. 4. 5, 25· καδίσκου Ἀριστοφ. Ἀποσπ. 231, πρβλ. Ἀνθ. Π. 6. 251· χθόνιον Ἅιδα στ. Πινδ. Π. 4. 44· διεξόδων Πλάτ. Φαῖδρ. 251D· ἑπτάπυλον στ., αἱ ἑπτὰ πύλαι τῶν Θηβῶν, Σοφ. Ἀντ. 119· - ἰατρικ., στ. τῶν μητρέων, τῶν ὑστερέων Ἱππ. 604. 24., 1254 ἐν τέλ., κ. ἀλλ., τῆς κοιλίας Ἀριστ. Ἀναλυτ. Ὕστ. 2. 11, 5· γαστρὸς Νικ. Ἀλεξιφ. 20. ΙΙΙ. τὸ πρόσθιον [[μέρος]], ἡ [[ὄψις]], τὸ [[πρόσωπον]], [[μέτωπον]]: 1) ἐπὶ ὅπλων, τὸ [[ἄκρον]], ἡ [[αἰχμή]], κατὰ [[στόμα]] εἰμένα χαλκῷ Ἰλ. Ο. 389· ἡ ἀκμὴ ξίφους, Λατ. acies, τὸ στ. τῆς αἰχμῆς Φιλόστρ. 732, Εὐαγγ. κ. Λουκ. κα΄, 24, κτλ.· (ἀλλὰ [[ἡμαρτημένως]] λαμβάνεται οὕτω παρὰ Σοφ. ἐν Αἴ. 651)· - [[ὡσαύτως]] ὡς τὸ Λατ. acies, αἱ κατὰ [[μέτωπον]] τάξεις τῆς μάχης, τὸ [[μέτωπον]], οἱ ἀπὸ στόματος (ἀντίθετον τῷ ἀπὸ τῆς οὐρᾶς) Ξεν. Ἀν. 3. 4, 42 καὶ 43, πρβλ. Ἑλλ. 4. 3, 4· τὸ στ. τοῦ πλαισίου ὁ αὐτ. ἐν Ἀν. 3. 4, 43, πρβλ. 5. 4, 22, Πολύβ. 10. 12, 7· ([[οὕτως]] [[ἴσως]] [[δέον]] νὰ ἑρμηνευθῇ τὸ στ. πολέμοιο, ὑσμίνης, ἴδε ἀνωτ. Ι. 1). 2) [[καθόλου]], [[ἄκρον]] στ. πύργων, ἡ [[ἄκρα]], τὸ [[χεῖλος]] ἢ ἡ κορυφὴ τῶν πύργων, Εὐρ. Φοίν. 1166· στ. πέπλου Παύλ. Σιλ. Ἄμβων 257· στ. σιδηροῦν κριοῦ Ἀρχ. Μαθ. 6C· - παρὰ Ξεν. ἐν Ἀγησ. 11, 15, πρὸς τῷ στόματι τοῦ βίου, εἰς τὸ [[χεῖλος]] ἢ ἀκρότατον [[σημεῖον]] τῆς ζωῆς. (Πρβλ. Ζενδ. ←taman (os). Ἐκ τῆς αὐτῆς ῥίζης γίνονται τὰ [[στόμαχος]], [[στόμιον]], [[στωμύλος]], κτλ.). | |||
}} | }} | ||