ὕστατος

English (LSJ)

η, ον, v. ὕστερος B.

French (Bailly abrégé)

η, ον :
1 qui est tout à fait derrière, qui est au dernier rang, le dernier;
2 qui est, a lieu ou se fait à la fin ; adv. • ὕστατον ou • τὸ ὕστατον, • ὕστατα OD en dernier lieu, pour la dernière fois;
3 extrême : τὰ ὕστατα LUC les derniers maux, les maux extrêmes.
Étymologie: cf. ὕστερος.

German (Pape)

superlat. zu ὕστερος, der letzte, äußerste, hinterste, vom Raume; auch von der Zeit, τίνα πρῶτον, τίνα δ' ὕστατον ἐξενάριξεν Il. 5.703, und oft; ὡς ἅμα θ' οἱ πρῶτοί τε καὶ ὕστατοι υἷες Ἀχαιῶν μῦθον ἀκούσειαν 2.281; und Adverbial, πύματόν τε καὶ ὕστατον Od. 20.116; auch ὕστατα, zum letzten Mal, 22.78, wie Il. 1.232; Plat. Phaed. 60a und öfter; τὸ ὕστατον μέλψασα θανάσιμον γόον Aesch. Ag. 1420, und öfter; ὕστατον πρόσφθεγμα Eur. Heracl. 573; ἐν τοῖς ὑστάτοις φράσω Ar. Ran. 906.

Russian (Dvoretsky)

ὕστᾰτος: [superl. к ὕστερος I] последний, крайний, конечный Hom., Trag. etc. - см. тж. ὕστατα, ὑστάτη и ὕστατον.

Greek (Liddell-Scott)

ὕστατος: -η, -ον, ἴδε ὕστερος Β.

English (Autenrieth)

last, hindmost. — Adv., ὕστατον.

Greek Monotonic

ὕστᾰτος: -η, -ον, βλ. ὕστερος Β.

Middle Liddell

ὕστᾰτος, η, ον [v. ὕστερος B.]

English (Woodhouse)

last, hindmost