κλέος: Difference between revisions

{{pape

|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-01-1448.png Seite 1448]] τό (κλυ, vgl. [[κλέω]] u. [[καλέω]]), [[Ruf]], [[Gerücht]], unsichere, ungewisse [[Kunde]]; μὴ [[πρόσθεν]] [[κλέος]] εὐρὺ φόνου κατὰ [[ἄστυ]] γένηται Od. 23, 137; so auch 1, 382 ἢν ὄσσαν ἀκούσῃς ἐκ [[Διός]], ἥτε [[μάλιστα]] φέρει [[κλέος]] ἀνθρώποισι; σὸν [[κλέος]], Kunde von dir, 13, 415; [[κλέος]] Ἀχαιῶν, das Gerücht von den Achäern, Il. 11, 227, vgl. 2, 325. 13, 364; so wird es 2, 485, [[ἡμεῖς]] δὲ [[κλέος]] οἶον ἀκούομεν, [[οὐδέ]] τι [[ἴδμεν]], dem bestimmten Wissen entgegengesetzt. Vgl. noch Aesch. ταχύμορον [[γυναικοκήρυκτον]] ὄλλυται [[κλέος]], das von den Weibern verbreitete Gerücht, Ag. 474; οὐδὲ τῶν ἐμῶν κακῶν [[κλέος]] ᾔσθου ποτ' [[οὐδέν]] Soph. Phil. 251. – Gew. der <b class="b2">gute Ruf, </b>der [[Ruhm]]; [[κλέος]] ἐσθλὸν ἄροιτο Il. 5, 3, öfter; μέγα, εὐρύ, auch ohne Zusatz, 4, 197. 7, 91. 9, 412 u. sonst; häufig [[κλέος]] οὐρανὸν ἵκει, von weitverbreitetem Ruhm; [[κλέος]] εἶναί τινι, Einem zur Ehre gereichen, 22, 514; auch im plur., κλέα ἀνδρῶν ἀείδειν, ἀκούειν, die ruhmvollen Thaten der Männer besingen, anhören, 9, 189. 524 Od. 8, 73, wie κλέα φωτῶν μνήσομαι An. Rh. 1, 1 [mit kurzem α], κλεῖα Hes. Th. 100; – λάμπει οἱ [[κλέος]] Pind. Ol. 1, 23; ἑλέσθαι 9, 109; εὑρέσθαι ὑψηλόν P. 3, 111, öfter; aber auch δύσφημον [[κλέος]] προσάπτειν, [[schlechten Ruf]], N. 8, 36; Tragg., z. B. [[κλέος]] ὑπέρτατον [[λαβεῖν]] Soph. Phil. 1331, ἐπισπάσειν [[κλέος]] Ai. 756; τιμὰ καὶ [[κλέος]] Eur. Andr. 774. Auch in Prosa, Her. 7, 220, [[κλέος]] ἀθάνατον Plat. Conv. 208 c, [[κλέος]] τε καὶ [[ἔπαινος]] Legg. II, 663 a; [[κλέος]] ἔχειν τὰ περὶ τὰς [[ναῦς]], im Ruf stehen in Bezug auf das Seewesen, Thuc. 1, 25, vgl. 2. 45; Sp. – In schlimmer Bdtg, wie bei Pind., αἰσχρόν, Eur. Hel. 135 u. Ar. bei Phot. lex. – Das Wort kommt nur im nom. u. acc. vor.

}}

{{ls

|lstext='''κλέος''': τό, ἐν χρήσει μόνον κατ’ ὀνομ. καὶ αἰτ. ἀμφοτέρων τῶν ἀριθμῶν. Ἐπικ. πληθ. κλέᾰ (πρὸ φωνήεντος) Ὅμ., [[κλεῖα]] Ἡσ. Θ. 100 (ἴδε [[κλέω]] Α). Φήμη, [[εἴδησις]], νέα, Λατ. fama, τί δὴ [[κλέος]] ἔστ’ ἀνὰ ἄστυ Ὀδ. Π. 461· [[κλέος]] εὐρὺ φόνου Ψ. 137· Ὄσσαν..., ἥ τε [[μάλιστα]] φέρει [[κλέος]] ἀνθρώποισι Α. 283· σὸν [[κλέος]], εἰδήσεις περὶ σοῦ, Ν. 415· μετὰ γεν., μετὰ [[κλέος]] ἵκετ’ Ἀχαιῶν, ἦλθον ἀκούσας τὴν φήμην τῆς ἐπιστρατείας τῶν Ἀχαιῶν Ἰλ. Λ. 227, πρβλ. Β. 325., Ν. 364· κείνου κατὰ [[κλέος]], εἰς τὴν φήμην τῆς ἐλεύσεως [[αὐτοῦ]] Πινδ. Π. 4. 221· τῶν ἐμῶν κακῶν κλ. Σοφ. Φιλ. 251· ― ἁπλῆ [[φήμη]], κατ’ ἀντίθεσιν πρὸς τὸ βέβαιον, τὴν βεβαιότητα, [[κλέος]] οἶον ἀκούομεν, [[οὐδέ]] τι [[ἴδμεν]] Ἰλ. Β. 486· γυναικογήρυτον κλ. Αἰσχύλ. Ἀγ. 487. ΙΙ. καλὴ [[φήμη]], [[δόξα]], [[ὡσαύτως]] ὡς τὸ λατ. fama, συχν. παρ’ Ὁμ., [[κλέος]] ἐσθλόν, εὐρύ, μέγα Ἰλ. Ε. 3. κτλ.· [[ὡσαύτως]] ἀπολ., Δ. 197., Η. 91, κτλ.· ἀλλὰ πρὸς Τρώων καὶ Τρωϊάδων [[κλέος]] [[εἶναι]], «ἀλλὰ πρὸς δόξαν τῶν Τρώων καὶ Τρῳάδων ἔσονται» (Γαζῆς), Χ. 514· [[κλέος]] οὐρανὸν ἵκει, [[κλέος]] οὐρανὸν εὐρὺν ἱκάνει Ὀδ. Θ. 74., Ι. 20, κτλ.· οὕτω παρὰ μεταγεν. ποιηταῖς, κλ. ἑλέσθαι, εὑρέσθαι Πινδ. Ο. 9. 154. Π. 3. 196· λαβεῖν Σοφ. Φιλ. 1347· κλ. αἰχμᾶς, [[δόξα]] εἰς ἢ διά..., Πινδ. Π. 1. 128· τῆς μελλοῦς [[κλέος]] Αἰσχύλ. Ἀγ. 1356· κλ. σου μαντικὸν [[αὐτόθι]] 1098· μικροῦ δ’ ἀγῶνος οὐ μέγ’ ἔρχεται κλ. Σοφ. Ἀποσπ. 675· ― σπανιώτερον παρὰ πεζολόγοις, μένοντι δέ... κλ. μέγα ἐλείπετο Ἡρόδ. 7. 220· [[κλέος]] καταθέσθαι, ταμιεῦσαι δόξαν, [[αὐτόθι]] 9. 78· τιμὴν καὶ κλ. ἔσχεν Ἀριστοφ. Βάτρ. 1035· [[πόρρω]] κλ. ἥκει ὁ αὐτ. ἐν Ἀχ. 646· κλ. οὐρανόμηκες ὁ αὐτ. ἐν Νεφ. 459· κλ. ἔχειν τὰ περὶ τὰς [[ναῦς]] Θουκ. 1. 25· ἀείμνηστον κλ. ἔχει τινὰ Ξεν. Κυν. 1, 6· [[κλέος]] ἀθάνατον καταθέσθαι Πλάτ. Συμπ. 208C· κλ. τε καὶ [[ἔπαινος]] ὁ αὐτ. ἐν Νόμ. 663Α· περὶ χώρας ἀκούειν [[κλέος]] μέγα Λυσίας 190. 40· ― κατὰ πληθ., ἄειδε δ’ ἄρα κλέα ἀνδρῶν (συντετμημένον ἐκ τοῦ κλέεα), σχεδὸν ὡς τὸ [[αἶνος]], ἔψαλλε τοὺς ἐπαίνους, τὰ ἐγκώμια τῶν κατορθωμάτων αὐτῶν, Ἰλ. Ι. 189, πρβλ. 524 (520), Ὀδ. Θ. 73. 2) σπανίως ἐπὶ κακῆς σημασ., δύσφημον [[κλέος]] κακὴ [[φήμη]], Πινδ. Ν. 8. 62· αἰσχρὸν κλ. Εὐρ. Ἑλ. 135· «[[κλέος]]· τὴν φαύλην δόξαν Ἀριστοφάνης» Φώτ.· ― ἀμφότεραι αἱ ἔννοιαι συνδυάζονται ἐν Θουκ. 2. 45, ἧς ἂν ἐπ’ ἐλάχιστον ἀρετῆς πέρι ἢ ψόγου... [[κλέος]] ᾖ, περὶ ἧς ὀλιγίστη [[ὁμιλία]] γίνεται [[εἴτε]] πρὸς ἔπαινον [[εἴτε]] πρὸς ψόγον.

}}

{{Autenrieth