ἱερευτικός

English (LSJ)

ή, όν, belonging to a ἱερόν, [γῆ] PTeb.5.236 (ii B.C.): -κά, τά, ib.257.

Greek Monolingual

ἱερευτικός, -ή, -όν (Α) ιερεύω
αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε κάτι ιερό.