ἀδιεξίτητος

English (LSJ)

ον, (διέξειμι) A that cannot be exhausted, infinite in extent or duration, Arist.Ph.207b29, cf. Alex.Aphr.in Top. 86.27, Plot.2.4.7, al.; αἰών Ph.1.554. 2 with no outlet, ἄγυια Orib.9.20.3.

Spanish (DGE)

-ον
I 1fil. que no puede ser recorrido de principio a fin e.e. inacabable, ilimitado, inconmensurable τὸ ἄπειρον Arist.Ph.207^b29, Plot.2.4.7, Phlp.Aet.10.21, cf. Alex.Aphr.in Top.86.27, Ph.2.204, αἰών Ph.1.554
•subst. τὸ ἀ. inconmensurabilidad διὰ τὸ ἀδιεξίτητον ἄπειρον ὕπαρχον Procl.Inst.94
•subst. τὸ ἀ. lo inescrutable τοῦ ζητουμένου Gr.Nyss.Eun.1.368.
2 que carece de salida ἄγυια Orib.9.20.3, ὁδός Socr.Sch.HE 1.20.10, ὁ τοῦ βίου λαβύρινθος Gr.Nyss.Or.Catech.87.10.
II adv. -ως de modo inagotable, ilimitadamente ἄπειρον ὑποτίθεται ὡς ἀ. καταμετρουμένον Simp.in Cat.147.15.

Greek (Liddell-Scott)

ἀδιεξίτητος: -ον, (διέξειμι) ὅ,τι δὲν δύναταί τις νὰ διεξέλθῃ, νὰ ἐξακριβώσῃ, Ἀριστ. Φυσ. 3. 7, 5, «ἀδιεξέλευστος», Σουΐδ.

Russian (Dvoretsky)

ἀδιεξίτητος: (ξῐ) не могущий быть пройденныи до конца, т. е. необозримый, бесконечный (τὸ ἄπειρον Arst.; ὑπόθεσις Sext.).

German (Pape)

nicht durchzugehen, nicht auseinander zu setzen, Arist. phys. ausc. 3.7 und Sp.