τιθασευτής

English (LSJ)

οῦ, ὁ,

   A one who tames, Ar.V. 704.

German (Pape)

[Seite 1109] ὁ, der Zähmende, Ar. Vesp. 704.

Greek (Liddell-Scott)

τῐθασευτής: -οῦ, ὁ, ὁ τιθασεύων, ἐξημερώνων, ἵνα γινώσκῃς τὸν τιθασευτήν, «τὸν θεραπεύοντά σε καὶ ἐκτρέφοντα καὶ κολακεύοντα» (Σχόλ.), Ἀριστοφ. Σφ. 704.