ἀφαιρετέον

English (LSJ)

   A one must take away, Hp.Aph.1.10, Pl.R.361a; one must exclude, Id.Plt.291c; one must take away in thought, Thphr. Metaph.6.    II ἀφαιρετέος, έα, έον, to be taken away, removed, Pl. R.398e, cf. Jul.Or.8.249d.

Greek (Liddell-Scott)

ἀφαιρετέον: ῥημ. ἐπίθ., πρέπει τις νὰ ἀφαιρέσῃ, Ἱππ. Ἀφ. 1253, Πλάτ. Πολ. 361Α· πρέπει τις νὰ ἀποκλείσῃ, ὁ αὐτ. Πολιτικ. 291C. ΙΙ. ἀφαιρετέος, έα, έον, ὅστις πρέπει νὰ ἀφαιρεθῇ ὁ αὐτ. Πολ. 398Ε.