διακριτέον

English (LSJ)

   A one must decide, D.L.9.92: pl. -έα Th.1.86.    2 one must distinguish, Dsc.5.106, Porph.Abst.2.50, Iamb.Myst.2.2: Adj. -κριτέος, α, ον, to be distinguished, Philostr.Gym.33.    3 one must separate, Sor.2.89.

Greek (Liddell-Scott)

διακριτέον: ῥημ. ἐπίθ. τοῦ διακρίνειν, Διοσκ. 5.123, Διογ. Λαέρτ. 9.92· ἢ διακριτέα Θουκ. 1. 86.