3,274,246
edits
πότμος: Difference between revisions
6_14
(13_7_2) |
(6_14) |
||
| Line 12: | Line 12: | ||
{{pape | {{pape | ||
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0690.png Seite 690]] ὁ (πετ, [[πίπτω]]), das, was Einem zufällt, Zufall, Loos, <b class="b2">Schickfal</b>; gew. Unglück, bes. Todesloos, <b class="b2">Todesgeschick</b>, in welcher Bdtg Hom. von dem, der den Tod verhängt, bereitet, πότμον ἐφεῖναι sagt, wie Τυδεὺς μὲν καὶ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκεν, Il. 4, 396; ὃς πᾶσι μνηστῆρσιν ἀεικέα πότμον ἐφήσω, Od. 19, 550; von dem, der ihn erleidet, πότμ ον [[ἐπισπεῖν]], Il. 6, 412; auch οὐ γάρ πώ τοι [[μοῖρα]] [[θανεῖν]] καὶ πότμον [[ἐπισπεῖν]], 7, 52; [[ἐπεί]] κ' Ἀχιλεὺς θάνατον καὶ πότμον ἐπίσπῃ, 20, 337; [[ὀλόμην]] καὶ πότμον ἐπέσπον, Od. 11, 197; ähnl. πότμον ἀναπλήσαντες, Il. 11, 263, sein Schicksal erfüllt habend, gestorben; ἑτάρων ἐρέων ἀδευκέα πότμον, Od. 10, 245, das herbe Geschick der in Schweine verwandelten Gefährten; – Pind. allgemein <b class="b2">Loos</b>; ὁ [[πότμος]] συγγενὴς κρίνει ἔργων πέρι, N. 5, 40; [[πότμος]] συγγενὴς ἐπέβασεν εὐαμερίας, I. 1, 39; τύχα πότμου, P. 2, 56; πότμῳ σὺν εὐδαίμονι, Ol. 2, 18; πότμον ἀμπιπλάντες ὁμοῖον, N. 10, 57; εὐθυπορῶν, Aesch. Ag. 977; [[διχόφρων]], Spt. 881; Soph. u. Eur., [[τίνα]] πότμον εἴληχε βίου, I. T. 913; sp. D. – [Auch die Attiker brauchen zuweilen die erste Sylbe lang, Seidl. vers. dochm. p. 106; spätere Epiker haben sie zuweilen kurz, Jacobs A. P. p. 572.] | |ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0690.png Seite 690]] ὁ (πετ, [[πίπτω]]), das, was Einem zufällt, Zufall, Loos, <b class="b2">Schickfal</b>; gew. Unglück, bes. Todesloos, <b class="b2">Todesgeschick</b>, in welcher Bdtg Hom. von dem, der den Tod verhängt, bereitet, πότμον ἐφεῖναι sagt, wie Τυδεὺς μὲν καὶ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκεν, Il. 4, 396; ὃς πᾶσι μνηστῆρσιν ἀεικέα πότμον ἐφήσω, Od. 19, 550; von dem, der ihn erleidet, πότμ ον [[ἐπισπεῖν]], Il. 6, 412; auch οὐ γάρ πώ τοι [[μοῖρα]] [[θανεῖν]] καὶ πότμον [[ἐπισπεῖν]], 7, 52; [[ἐπεί]] κ' Ἀχιλεὺς θάνατον καὶ πότμον ἐπίσπῃ, 20, 337; [[ὀλόμην]] καὶ πότμον ἐπέσπον, Od. 11, 197; ähnl. πότμον ἀναπλήσαντες, Il. 11, 263, sein Schicksal erfüllt habend, gestorben; ἑτάρων ἐρέων ἀδευκέα πότμον, Od. 10, 245, das herbe Geschick der in Schweine verwandelten Gefährten; – Pind. allgemein <b class="b2">Loos</b>; ὁ [[πότμος]] συγγενὴς κρίνει ἔργων πέρι, N. 5, 40; [[πότμος]] συγγενὴς ἐπέβασεν εὐαμερίας, I. 1, 39; τύχα πότμου, P. 2, 56; πότμῳ σὺν εὐδαίμονι, Ol. 2, 18; πότμον ἀμπιπλάντες ὁμοῖον, N. 10, 57; εὐθυπορῶν, Aesch. Ag. 977; [[διχόφρων]], Spt. 881; Soph. u. Eur., [[τίνα]] πότμον εἴληχε βίου, I. T. 913; sp. D. – [Auch die Attiker brauchen zuweilen die erste Sylbe lang, Seidl. vers. dochm. p. 106; spätere Epiker haben sie zuweilen kurz, Jacobs A. P. p. 572.] | ||
}} | |||
{{ls | |||
|lstext='''πότμος''': ὁ, (√ΠΕΤ, [[πίπτω]])· ― ποιητικ. [[λέξις]], ὅ,τι πίπτει εἴς τινα, ὁ [[κλῆρος]], ἡ [[μοῖρα]], ἡ [[τύχη]] τινός: 1) Συνήθως ἐπὶ κακῆς μοίρας, καὶ [[συχνάκις]] ὡς αἱ λ. [[μοῖρα]], [[μόρος]], ἐπὶ θανάτου· οὕτω παρ’ Ὁμ. ἀείποτε [[εἴτε]] ἐπὶ τοῦ φονέως, πότμον ἐφεῖναι Ἰλ. Δ. 396, Ὀδ. Τ. 550· [[εἴτε]] ἐπὶ τοῦ φονευομένου, πότμον [[ἐπισπεῖν]] Ἰλ. Ζ. 412, Ὀδ. Β. 250, κτλ.· ὁ Ὅμ. συνάπτει [[ὡσαύτως]] θάνατον καὶ πότμον [[ἐπισπεῖν]] Ἰλ. Β. 359, Υ. 337, κτλ.· σπανιώτερον θανεῖν καὶ πότμον [[ἐπισπεῖν]] Ἰλ. Η. 52, Ὀδ. Δ. 562· [[ὀλόμην]] καὶ πότμον [[ἐπέσπον]] Ὀδ. Λ. 197 (πρβλ. [[ἑτοῖμος]])· αἴ και θάνῃς καὶ πότμον ἀναπλήσῃς βιότοιο Ἰλ. Δ. 170, πρβλ. Λ. 263· ― [[ὡσαύτως]] παρὰ Πινδ. καὶ τοῖς τραγ., πότμον ἐφάψαι = π. ἐφεῖναι, Πινδ. Ο. 9. 91· πότμον ἀμπιπλάντες ὁμοῖον, ἐπὶ τῶν Διοσκόρων οἵτινες ἔζων ἡμέραν παρ’ ἡμέραν, ὁ αὐτ. ἐν Ν. 10. 106· πότμον εἴληχε βιότου Εὐρ. Ι. Τ. 914. 2) [[ἄνευ]] ἐννοίας κακοῦ τινος, π. [[συγγενής]], τὰ φυσικὰ δῶρά τινος, Πινδ. Ν. 5. 74· εὐτυχεῖ π. Αἰσχύλ. Πέρσ. 709· [[καλλίπαις]] π. ὁ αὐτ. ἐν Ἀγ. 762, πρβλ. 1005· π. ξυνήθης πατρός, ἡ [[συνήθης]] [[τύχη]] τοῦ πατρός μου, Σοφ. Τρῳ. 88· π. ἄποτμος Εὐρ. Ἱππ. 1144· θανεῖν ζηλωτὸς ἐν Ἑλλάδι π. Ἀριστ. Ἀποσπ. 625. ΙΙ. ὡς [[πρόσωπον]], ἡ Μοῖρα, Πινδ. Π. 3. 153. ― [Ἡ πρώτη συλλαβὴ ἀείποτε μακρὰ παρ’ Ὁμ., ἀλλ’ [[ἐνίοτε]] βραχεῖα παρὰ μεταγεν. Ἐπικ., Ἰακώψ. εἰς Ἀνθ. Π. σ. 572· συνήθως βραχεῖα παρ’ Ἀττ., ἀλλὰ μακρὰ ἐν ἄρσει, Σοφ. Τρ. 88, Ἀποσπ. 713.] | |||
}} | }} | ||