διακελευστέον

English (LSJ)

   A one must direct, προστάξεις τισί Pl.Lg. 631d.

Greek (Liddell-Scott)

διακελευστέον: ῥημ. ἐπίθετ. τοῦ διακελεύεσθαι, Πλάτ. Νόμ. 631D.