View source for Ν ν

{{LSJ1
|Full diacritics=ν
|Medium diacritics=ν
|Low diacritics=ν
|Capitals=Ν
|Transliteration A=n
|Transliteration B=n
|Transliteration C=n
|Beta Code=n
|Definition=[[νῦ]], [[τό]], indecl., fourteenth (later thirteenth) letter of Greek alphabet; as numeral, [[ν]] = <span class="bibl">50</span>, but <b class="b3">ν'</b> = <span class="bibl">50</span>,<span class="bibl">000</span>.
}}
{{pape
|ptext=[[https://www.translatum.gr/images/pape/pape-02-0226.png Seite 226]] dreizehnter Buchstabe des griechischen Alphabets; als Zahlzeichen ν' = 50, ,ν = 50000. – Vor den Gaumbuchstaben geht es in das nasale γ über, [[ἔγγονος]], [[ἐγκαίριος]], [[ἐγχώριος]], [[ἐγξέω]]; – vor den Lippenbuchstaben in μ, [[σύμβιος]], [[συμπότης]], [[συμφυής]], [[σύμψηφος]]. – Den Liquidis wird es assimilirt, [[ἐμμανής]], [[συλλαμβάνω]], συῤῥάπτω, doch findet sich ἐν auch unverändert vor ρ, z. B. [[ἔνρυθμος]]. – Eben so wird es mit σ assimilirt, [[σύσσιτος]], [[πάσσοφος]], doch bleibt es auch unverändert, [[πάνσοφος]], u. am häufigsten vor σβ, σκ, σμ, σπ, στ, σφ, σχ, u. immer in der Präposition ἐν. – Über das ν ἐφελκυστικόν sind die Grammatiken nachzusehen, eben so wie über die Vertauschung des ν u. des α. – Die Aeoler verdoppeln gern das ν, indem sie den davorstehenden langen Vocal od. Diphthong verkürzen, κτέννω für [[κτείνω]], γέννατο für ἐγείνατο, vgl. Greg. Cor. Dial. Aeol. 11. – Über die Vertauschung mit λ u. mit μ s. unter diesen Buchstaben.
}}
{{ls
|lstext='''Ν ν''': ν, νῦ, τό, ἄκλιτ. δέκατον τρίτον [[γράμμα]] τοῦ Ἑλλην. ἀλφαβήτου· ὡς ἀριθμ. ν΄ = 50, ἀλλὰ ͵ν = 50,000. Ι. ν [[εἶναι]] τὸ ὀδοντόφωνον ἢ οὐρανισκόφωνον ὑγρὸν ἀντιστοιχοῦν πρὸς τὸ ἄφωνον δ (Πλάτ. Κρατ. 417B). ― Ἐν πάσαις ταῖς Ἰνδοευρωπαϊκαῖς γλώσσαις τὸ ν μένει ἀμετάβλητον. ΙΙ. Διαλεκτικαὶ μεταβολαὶ: 1) Αἰολ., ἡ [[δίφθογγος]] ει γίνεται εν πρὸ τοῦ ν, ὡς κτέννω, κέννος ἀντὶ [[κτείνω]] κεινὸς ([[κενός]]), ἴδε Ιι, Ι· [[οὕτως]] αἱ μετοχαὶ τίθενς θὲνς ἀντὶ τιθεὶς θείς· ὁμοίως δὲ καὶ τὸ γ΄ πληθ. τῶν βαρυτόνων ῥημάτων τύπτοντι ἀντὶ τύπτουσι· ἴδε Ahr. D. Aeol. § 10. 2) Δωρ., τὸ ν ἀντικαθιστᾷ τὸ λ, ἴδε Λλ, ΙΙ. 1. 3) Ἀττ. καὶ Δωρ. ἀντὶ μ, ἴδε Μμ, ΙΙ. 3. ΙΙΙ. [[χάριν]] εὐφωνίας μεταβάλλεται: 1) εἰς γ πρὸ τῶν οὐρανισκοφώνων γ κ χ, καὶ τοῦ ξ, ὡς [[ἔγγονος]] [[ἔγκαιρος]] [[ἐγχώριος]] [[ἐγξέω]], κτλ. 2) εἰς μ πρὸ τῶν χειλεοφώνων β π φ, καὶ τοῦ ψ, ὡς [[σύμβιος]] [[συμπότης]] [[συμφυής]] [[ἔμψυχος]]· ὁμοίως καὶ πρὸ τοῦ μ, ὡς [[ἐμμανής]], κτλ.· [[ὡσαύτως]] καὶ ἐν χωρισταῖς λέξεσιν, [[οἷον]] τὸμ πάντα βίον, τὸμ πρόξενον Ἐπιγραφ. Δελφ. 4, κτλ. 3) εἰς λ πρὸ τοῦ λ, ὡς [[ἐλλείπω]] [[συλλαμβάνω]], κτλ. 4) εἰς ρ πρὸ τοῦ ρ, ὡς [[συρράπτω]], κτλ.· εἰ καὶ ἐν συνθέτοις [[μετὰ]] τῆς ἐν τὸ ν [[ἐνίοτε]] μένει πρὸ τοῦ ρ, ὡς [[ἔνρυθμος]]. 5) εἰς σ πρὸ τοῦ σ, ὡς [[σύσσιτος]] [[πάσσοφος]], κτλ.· ἐξαιρέσει [[πάλιν]] τῶν [[μετὰ]] τῆς ἐν προθ. συνθέτων (πρβλ. καὶ τὸ [[πάνσοφος]]), [[ὁπότε]] μένει ἀμετάβλητον, ἰδίως πρὸ τῶν σβ σκ σμ σπ στ σφ σχ. 6) τὸ ν ἀποβάλλεται πρὸ τῶν ζ σβ σκ σπ σφ σχ, πλὴν ἐν τῇ προθ. ἐν· ἔτι δὲ ἀποβάλλεται ἐν τῇ δοτ. πληθ. τῆς γ΄ κλίσεως δαίμοσι ἀντὶ δαίμονσι· ― σπανίως δὲ ἀπαντᾷ νς ἐν καταλήξει, [[οἷον]] Τίρυνς, [[ἕλμινς]], [[ὥστε]] ἀντὶ τῶν Ρωμαϊκῶν Clemens, triens οἱ Ἕλληνες ἔγραφον Κλήμης, τριᾶς· καὶ ἐν μέσῳ λέξεως τὸ ν [[ἐνίοτε]] ἀπεβάλλετο, [[οἷον]] Ὁρτήσιος Πάσσας ἀντὶ Hortensius Pansa. 7) τὸ ν παρεμβάλλεται εἰς τὸν α΄ παθ. ἀόρ. ἐνίων καθαρῶν ῥημάτων ἀμπνύνθη ἐκ τοῦ [[ἀναπνέω]], καὶ συνήθως παραμένει ἐν τῷ παθ. ἀορ. α΄ τῶν ὑγρολήκτων ῥημ., ἂν ἀνήκῃ εἰς τὴν ῥίζαν, [[οἷον]] ἐκλίνθη ἐκ τοῦ [[κλίνω]] (πρβλ. [[πλύνω]])· ἀλλὰ [[πάλιν]] ἀποβάλλεται ἔν τισι χρόνοις, [[οἷον]] ἐν τῷ ἐνεργ. καὶ παθ. πρκμ., καὶ ἐν τῷ παθ. ἀορ. α΄ ὑγρολ. τινῶν ῥημάτων ὡς: [[κτείνω]] [[τείνω]], τὸ [[κλίνω]] [[κρίνω]] καὶ [[πλύνω]] διφοροῦνται, πρβλ. Λοβ. Φρύν. 37. IV. τὸ καλούμενον νῦ ἐφελκυστικὸν προστίθεται εἰς τὴν δοτ. πληθ. τὴν λήγουσαν εἰς σι· εἰς τὰ γ΄ πληθ. πρόσωπα τῶν ῥημάτων εἰς σι· εἰς τὰ γ΄ ἑνικὰ τὰ εἰς -ε, -ι· εἰς τὴν τοπικὴν κατάληξιν -σι, ὡς Ἀθήνησι, [[Ὀλυμπίασι]]· εἰς τὴν Ἐπικ. κατάληξιν φι· εἰς τὸ ἀριθμητικὸν [[εἴκοσι]]· εἰς τὰ ἐπιρρήματα [[νόσφι]] [[πέρυσι]]· εἰς τὰ ἐγκλιτικὰ μόρια κὲ καὶ νύ· καὶ [[ἐνίοτε]] (κατὰ τοὺς γραμματικοὺς) εἰς τὸ δεικτικὸν -ι ἡγουμένου σ, ὡς οὑτοσίν, οὑτωσίν. Τὸ ν τοῦτο ἐχρησίμευε πρὸς ἀποφυγὴν χασμωδίας ἑπομένου φωνήεντος [[παρά]] τε πεζογράφοις καὶ ποιηταῖς καὶ προστίθεται παρὰ ποιηταῖς εἰς τὸ [[τέλος]] τῶν στίχων· ἀλλ’ ἐν τῇ Ἰωνικῇ πεζογραφίᾳ συνήθως παραμελεῖται. Τινὲς τῶν κριτικῶν φρονοῦσιν ὅτι οἱ τύποι -ν [[εἶναι]] ἀρχαιότεροι· ἀλλὰ πιθανῶς τοῦτο δὲν ἀληθεύει εἰ μὴ μόνον περὶ τῶν μορίων, [[οἷον]] νῦν νυ, κέν κε. V) τὸ βραχὺ φωνῆεν ἐκτείνεται πρὸ τοῦ ν ἐν τῇ λέξει Παρθενοπαῖος, Αἰσχύλ. Θήβ. 547.
}}
{{bailly
|btext=ν, [[νῦ]] (τό) :<br /><i>indécl.</i><br />nu :<br />13ᵉ lettre de l’alphabet grec;<br />comme chiffre νʹ = 50 - ͵ν <i>et postér.</i> Ν = 50 000.
}}